O-day

Vandaag was O-day voor m'n petekindje.
Onlangs werd ze 9 jaar oud.

Vandaag was de dag voor haar Groote Operatie.
De planning was met twee weken uitgesteld door ziekte. De bedoeling was dat ze kort na de Egypte-vakantie onder het mes zou gaan, maar toen werd ze plots even ziek. Nix ernstigs, maar voldoende om de ingreep uit te stellen.

Alle ouders, tantes en grootouders voelden de spanning stijgen, maar petekindje niet.
"Hee, wat denken jullie wel? Dat ik bang ben? Dan kennen jullie me nog niet hoor!' had ze vorige week nog uitgeroepen.
Met overtuiging.

Gezien de ernst van de ingreep, geloofden we haar niet (maar dat zeiden we natuurlijk niet luidop). In plaats daarvan bleven we met een handvol volwassenen onmetelijk veel bewondering voelen voor dit moedige meisje.

M'n petekindje onderging vandaag volgende ingrepen.

1. Beide dijbeenderen laten doorzagen om ze "correct" te oriënteren op haar heupgewrichten. Bij "normale" mensen gebeurt die correctie automatisch, van zodra we beginnen te stappen. Petekindje heeft nog nooit met haar volle gewicht op de benen gestaan, dus die rechtzetting is niet van nature gebeurd. De dokters zouden dat nu "eventjes" gaan doen.
2. Met hetzelfde doel werden haar knieën aangepakt.
3. Spieren gekrast om ze wat te verlengen
4. Hier en daar spieren geïnjecteerd met botox om ze te ontspannen.

Neh...
eender welk beetje mens zou hiervan de daver op het lijf krijgen.
Petekindje niet.
Hoewel ze wist dat de operatie ernstig genoeg was om haar voor enkele maanden te immobiliseren.

Olijf heeft een petekind om béretrots op te zijn.
Ik wil dat u dat weet.
In mijn familie zit een mensje waar we met z'n allen nog één en ander van kunnen leren (Olijf het eerst).
En het zieltje is nog maar négen jaar oud....

Petekindje wil liever geen bezoek ontvangen deze week. We respecteren dat.
Gelukkig heeft ze sinds kort een laptop, een mailadres én skype zodat we allemaal van veraf dichtbij kunnen zijn.

Ik hou imméns veel van m'n petekindje.
Onbeschrijflijk veel.
En ik ben bére-bére-béééééééééretrots op haar.

Komen eten

Dinsdagavond, 30 november.
Technisch gezien de laatste les Rueda. Door sneeuw en ijzel heeft Olijf biezónder weinig zin om nog de baan op te gaan. Rueda-les wordt afgevoerd.

Okee... plan B.
Écht eten klaarmaken, ipv iets uit het vuistje.

Het is nog maar dag 2 van m'n dieetexperiment, dus we moeten tenminste NU nog volhouden.
Sneller opgeven zou ... tja.... gewoon zwàk zijn.
Voor een boke met sla voelde ik sowieso al niet erg veel.
Kaas bij de boterham wordt ten sterkste afgeraden. Net als een (spiegel)eitje bij de boterham. Of vlees...
Veel rest dan niet meer.

Na een dag fruit en soep màg het nu een beetje hartiger zijn, vind ik.
Met een zee van tijd voor me, kies ik voor volkorenpasta met broccoli. Bwah.. en tomaatjes. Waarom niet?

Ondanks de liefde die ik erin leg, is het plà-tje niet veel "soeps". Eerlijk is eerlijk. Dit zou ik nooit aan gasten durven presenteren.
Voor het gemak steek ik het op de olijfolie. Die smaakt niet af en olijfolie, vind ik, móet afsmaken. Laat me nu maar doen alsof ik een olijfoliekenner ben..... :)

Terwijl ik eet - goh ja... ik bén een vrijgezel - kijk ik naar "Komen eten".
Culinair met een twist. Een komische twist.
De voice-over van Peter Van Asbroeck maakt dat er van de koks in spe geen spaander over blijft.

Vandaag kookt Wim uit Oostende. Een figuur!
Wim is van de homofiele variant. Olijf heeft daar geen probleem mee. Ik vertel u dit om de sfeer te schetsen...
Dan vertelt Wim dat hij eigenlijk niet kan koken maar dat hij wél kan entertainen.
Zo bestelt Wim bij de visboer Griet omdat hem dat aangheraden werd. Hij heeft echter geen idéé hoe de vis smaakt. Spannend!
Onghepèlde garnalen bestelt hij ook, terwijl hij net zo goed ghepèlde had kunnen kopen.... een bizarre keuze voor een man die een uurtje later bewijst dat hij een hele namiddag zal nodig hebben om z'n kilootje te pellen.
"Normaal doet m'n mama dat, maar vandaag kan ik het haar niet vraaaaghen".
"Ja, ek ben een eht mama's kindje" voegt hij er nog aan toe.

Strange denk ik. Maar we wahten af.
"Ek zou het gheel ergh vinden als ik laatste zou eindighen" zegt Wim nog. "Dat zou m'n dood zijn".... om maar eens een understatement te gebruiken.
Maar het weze gezegd: Wim komt supersympathiek over.
Welke zijn motivatie was om in te schrijven voor het programma (vermits hij naar eigen zeggen niet kan koken)... het is me een raadsel. Maar zo zie je maar weer... voor VT4 hoef je niet echt getalenteerd te zijn, als je maar kijkcijfers genereert.

Wonder boven wonder blijkt Wim zich te ontpoppen tot een heuse chef. De gasten zijn in de wolken.... tot na het voorgerecht. Culinair gezien gaat het daarna steil bergaf, maar dat zal Wim een worst wezen.
Voor de goede maat haalt hij er nog een zangeresje bij, hetgeen hem voor sfeer heel wat punten oplevert.
Wim eindigt sowieso al niet laatste. Danzij z'n showtalenten haalt hij net een puntje méér dan z'n rivale de dag voordien (die ik niet zag.... mocht u zich afvragan of ik dit programma dagelijks bekijk :)).
OEF, dóód zal hij dus niet zijn na deze serie.

Ach ja.... Komen Eten. Het heet niet Chefkok ofzo.
Ik neem aan dat het niet de bedoeling is dat de gasten zich allemaal profileren als would-be-chefs. Als het maar onderhoudend is.
En dat wàs het vandaag. Die kustelingen kénnen er wat van, van levensgenieten.
Ik zwéér het u. Het was één van de redenen waarom ik er zo graag zat, vroeger.

Wim heeft me danig gheamuséééérd. Ámbiance!

Enneuh.... ik gha me nooit inschrijjjjven voor Komen Eten. Ik kan niet koken, niet écht.
En enterainen doe ik ook maar matigjes.
Stel je voor.... als laatste eijndighen zou m'n dood betekenen :):):)

Ziezo....

Vandaag is een nieuwe dag.
Tijdig opgestaan, sneeuw gezien (en daar hou ik rekening mee voor de reis naar het werk) en klaar voor de nieuwe werkweek.

Nota. Laatste dag vóór de laatste maand van dit jaar.
Wat is de tijd weer voorbij gevlógen!

een doodgewone maandagnamiddag

De dag verloopt langzaam vandaag. Hij kruipt.
Ik steek het op de winter.
Behalve laat licht en vroeg donker, gebeurt er niet veel.
Mensen kruipen weg in hun knusse huizen. Je ziet amper iemand op straat.

In de namiddag forceer ik mezelf naar buiten voor enkele boodschapjes.
Supermarkt en bib.
Olijf gaat experimenteren met een nieuw "dieet".
Neen, ik wil niet drastisch vermageren (opletten blijft wel dagelijks de boodschap) maar ik wil een theorie testen.

In een (intussen oud) kookboek wordt gesteld dat je sommige dingen beter niet combineert. Het kookboek heb ik nog niet, de principes zijn echter niet moeilijk te onthouden.
Het zou alles te maken hebben met verschillende spijsverteringscycli die we gedurende de dag doormaken. Of de theorie gestoeld is op waarheid, weet ik niet. Maar het klinkt niet ongezond, dus het is het proberen waard.

1. Vóór de middag nix dan fruit.
2. Combineer geen koolhydraatrijke met eiwitrijke voedingsstoffen. Geen vlees of vis met aardappelen, brood of pasta's dus.
3. Koolhydraten en eiwitten mogen wél a volonté gemengd worden met groenten. Het hoeft dus niet noodzakelijk vegetarisch.
4. Niet eten na achten. Nix nieuws daar.

Dat is het ongeveer. Die-hards zullen er meteen de vegetarische versie van maken en het is hen gegund.
Eiwitten zouden energieverslindend zijn, dus hoe minder van dat vlees en die vis, hoe beter... zeggen ze.
Olijf is geen vegetariër en zal het wellicht ook nooit worden, maar een stevige vleeseter ben ik dan ook weer niet. Het zal iets van de gulden middenweg hebben, geloof ik.

Ben ook niet van plan om de wekelijkse spaghetti-avonden te verbrodden door vlees in de saus te weigeren omdat die niet bij pasta mag. OF een lekker etentje in een resto. Gezelligheid bóven alles!

Waar het mij om gaat, is om te testen of je je wel degelijk energievoller gaat voelen met deze eetwijze.
Op allerlei fora lees ik alvast zeer positieve reacties.
Zolang het niet ongezond is (en dat lijkt het me op eerste zicht niet) wil ik het best es proberen. Nix te verliezen, lijkt me zo...

Het kookboek (Een leven lang fit van Harvey & Marilyn Diamond... wàt een schitterende familienaam) is allang uit roulatie. Het ding is nog enkel tweedehands te verkrijgen.
Ik gelóóf zelfs dat ik het nog niet zo lang geleden in één van onze winkels zag liggen, maar vanwege een hopeloos ouderwets ogende cover, besteedde ik er geen aandacht aan.
Spijtig... want nu wordt het wachten op nóg maar eens een sterk staaltje van Wet van de Aantrekking.... (ik hou u op de hoogte :)

Intussen probeer ik het gewoon op gezond verstand. Dat moet lukken denk ik.



Op weg naar de supermarkt begonnen m'n ogen weer af te dwalen. Aan het zwembad moest ik gedwongen wachten op de oversteek van een flinke meute schoolkinderen. Ik schatte ze een jaar of 6-7. Joelende kids met mutsjes en kleurige zwemzakken. Huppelend en kirrend.
En daar kréég ik het weer.
"Ze zien er zo zalig gelukkig uit. Kinderlijk content. Ik hoop dat het nog lang zo mag blijven voor die kindjes. Ik hoop nog méér dat er geen kindje tussen zat dat de schijn hoog hield... thuis misschien dagelijkse miserie en op school doen alsof"..... daar ging ik weer.
Op de parking van de supermarkt hobbelde een vrouwtje voor me aan. Ze waggelde van links naar rechts. Duidelijk last van één of ander gewricht .. ofzo....
Toen ik haar voorbijliep, viel me op dat ze niet veel ouder kon zijn dan Olijf. Misschien was ze zelfs jonger, maar van achter bekeken leek ze bijna bejaard....
"Ik moet ophouden met die melancholische vlagen" dacht ik nog. "Ik heb het verdomde goed. Mij is nog nix overkomen. Whoossss"
En dat IS dus ook zo, ik weet dat héél erg goed.

Hoe meer ik hoor en zie van mensen om me heen, hoe meer ik besef dat ik nog nix heb meegemaakt... en dat ik daar verdorie pokkedankbaar om moet zijn!
En dat bén ik ook. Wérkelijk.

Het zijn gewoon die dagen. Het gevallen blad. De stilte. De (weliswaar vrijwillige) opsluiting.
Het doet wat met een mens.
Om onszelf wat wijs te maken, noemen we het cocoonen. En cocoonen is leuk... soms.... maar niet altijd. Vooral niet altijd alleen.

Schiet me dood. Ik zeg het eerlijk:
ALLE avonden alleen eten is NOT FUN!
Alle keren minimum een half uur auto rijden om maar eens niét alleen te hoeven eten, is op zich niet erg maar komt nooit in de buurt van "gewoon gezellig thuis koken".
Zeg dat Olijf het gezegd heeft.

Okee okee... alle avonden MOETEN eten met iemand die je rauw lust, is het óók niet. Ik ben niet van gisteren...
Ik vergelijk graag met de goeie voorbeelden in m'n leven. Geen zin in vergelijkingen met anderen die het "slechter" hebben dan ik voor zover dit goed woordgebruik is.

For the record: het gaat goed met Olijf. Bijzonder goed zelfs.
Maar we zijn "er" nog niet.
Een hele zomer en najaar lang heb ik m'n best gedaan. The only way was up!
Ik vind dat het me tot hiertoe al behoorlijk goed gelukt is. Ik sloofde me op allerlei manieren uit om terug de oude Olijf te worden. Met succes, zeg ik niet zonder enige trots.
Ma goed.... de winter krijgt me even in haar greep.
Diep van binnen (ondanks alle inspanningen om het goed te hebben met me, myself and I) had ik stilletjes gehoopt dat een onbekende m'n pad zou kruisen om dat onbestemde luchtige zweverige er terug in te krijgen. Helaas...Olijf is een trage wat dat betreft...

Het liefst zou ik op het oude élan verder gaan en dat gaat me ook lúkken, daar ben ik rotsvast van overtuigd.
Maar soms.... ik ben eerlijk.... veroorloof ik me de luxe om éventjes terug te glippen. Éventjes maar, maak u geen zorgen.
Morgen is een nieuwe dag.

En on the bright side: ik heb massa's nieuwe mensen ontmoet, waarvan ik er een dik handvol heel erg koester. DIE les ga ik nooit vergeten.

Sneeuw ten huize Olijf. Op wat rest van de boom. Toch wat anders dan het sneeuwstrand, vindt u ook niet?

Ik voel een badje aankomen. Een warm bad, kaarsjes, rustige muziek en een leerboek.
Olijf heeft nog veel te leren.

These ol' shoes

De ramenman is langsgeweest. Precies op tijd, zoals hij beloofd had.
Tussen 10 en 11 had hij gezegd... om 10u30 pile stond hij aan m'n deur.
Met meter en schrijfgerief.

Alles werd netjes opgemeten en genoteerd. Afspraken gemaakt, uitleg gevraagd et voilà.
Eind januari zou het niet worden, zei hij. Ik moest eerder rekenen op half februari... zelfs de tweede helft... ALS het weer meezit.

Er moet bij Olijf namelijk wat metselwerk gebeuren.... en dat kàn niet als het vriest.
Fingers crossed dus, voor half februari.

Terwijl ik op dreef was, haalde ik maar meteen de ladder uit de garage en "liep" ermee naar boven. De zolder, om precies te zijn.
Daar hing al een hele poos een lamp werkloos te wezen maar Olijf had zich nooit de moeite getroost om het ding te vervangen. Zonder ladder kon ik er hoegenaamd niet bij.
Vandaag moest daar maar eens een einde aan komen. En meteen GOED graag.
Dat vertaalt zich in het verlengen van den draad. Zodat ik er volgende keer bij kan zónder ladder.
Ziezo, klusje geklaard.

En zoals het ene tot het andere leidt..... meer licht op zolder betekent no more excuses. Vanaf nu kan ik daar weer terecht op lange avonden om op te ruimen.
Opruimen... een taakje dat Olijf het liefst zo lang mogelijk uitstelt.

Edoch... ik kom op een punt waar ik merk dat m'n "dingetjes" m'n gemoed beïnvloeden.
Óveral ligt wat. Altijd.
Iedere keer denk ik: straks ga ik dat doen... of morgen...

Het probleem met straks en morgen, is dat je die momenten eeuwig voor je uit kan blijven schuiven.
En dat pàkt me de laatste tijd wat.
Nooit gedacht dat zulks zou gebeuren.
En toch....

Dus grabbel ik een trui vast, waarvan ik allang niet meer zo overtuigd ben. Wég met dat ding.
Volgend item: een paar korte laarsjes.
Die had ik vorig jaar al moeten wegpleuren, maar ik kon niet.
Had ze destijds nog gekocht, samen met het lief, in de solden. Brugge... ik zie me nog staan voor de vitrine.
Was toen verbaasd dat een man bereid was om mee te shoppen, al doet Olijf dat zélf ook niet zo graag. Maar shoppen met z'n tweetjes... shoppen met je lief... het hééft wel wat.

...

Vandaag had ik het al eens over bitterzoet...
Ik herinner me ook dat het lief er wel wàs maar "misschien" liever elders was geweest. De laarsjes konden hem niet zo gek veel schelen, maar goed... ik dacht dat het gewoon shopfobie was. Of dat maakte ik mezelf gemakkelijkheidshalve wijs.
Tja...

Ik heb de laarsjes graag gedragen. Ze waren gemakkelijk. Ze deden wat ze moesten doen.
Maar ze deden het niet lang.
Ondanks de relatieve kwaliteit die ik ervan verwachtte, kwamen er al snel scheurtjes in...
Maar Olijf volhardde en bleef ze dragen.
Tot voor kort. Het viel me onlangs op dat de scheurtjes nu wel érg groot waren geworden. Zichtbare scheuren, zeg maar gerust.
Dus vandaag gaan ze de vuilbak in.
To hell with memories. Alles gaat kapot, vroeg of laat. Laarzen ook.

En omdat afscheid nemen altijd iets triests heeft, zet ik ze nog even op de blog.
Hoe onnozel dat ook moge lijken.
De laarzen smijt ik weg. De herinnering ook... alleen ... langzamer.

Oplijsten

Het is intussen dikke drie weken geleden dat ik begon met m'n pijplijst.
72 punten staan er al op... en ik merk dat ik de grootste moeite heb om tot 100 te geraken.

Ik blijf het bizar vinden dat ik (of eender welk volwassen mens, eigenlijk) er maar niet in slaagt om 100 punten te vinden die wenselijk zijn. Wensen, dromen of werkpunten.... het doet er niet toe.
In een half leven mag je toch veronderstellen dat je één en ander hebt beleefd waarvan je zegt
dit wil ik veranderen
dit wil ik verbéteren
dit wil ik nog beleven
dit wil ik nog krijgen
dit wil ik nog geven

Bizàr.
Ik geraak er niet.
Maar niet getreurd: er resten me 28 punten en 33 dagen om ze op te schrijven.
Ik heb er (mild) vertrouwen in :)

Saudade

Afgelopen donderdag kreeg Olijf éindelijk nog eens de kans om haar I-tje te zien. Bonus deze keer was de aanwezigheid van haar lief F. Haar tovenaar noemt ze hem... en dat zegt àlles, vind ik. Zo'n koosnaam behoeft geen uitleg.
Straks kennen ze elkaar een jaar en hun band lijkt alleen maar hechter te worden. Zo'n dingen maken me intens blij.
Blij, ook omdat het veel te lang geleden was dat ik I nog in levende lijve had mogen zien. Msn hélpt, maar het is toch wat anders, mekaar irl zien.
Blij, ook omdat ik F een toffe pee vind en omdat het altijd leuk is als je het goed kunt vinden met het lief van je vriendin.

I toonde me een boekje waarover ze een poos geleden had geblogd: The Untranslatables. Woorden uit een boel wereldtalen die niet echt te vertalen zijn.
U kent me intussen goed genoeg om te weten dat woordjes me boeien.

Ik begon dus te bladeren.
De meeste woorden kan ik niet herhalen wegens te onbekend voor me. Andere bleven dan weer wèl hangen.

Vomitarium uit het Latijn. Schitterend woord. Behoeft niet veel uitleg, lijkt me. Iedere zichzelf respecterende Romeinse gastheer had destijds een vomitarium in huis, alwaar de dinerende gasten zich even konden terugtrekken om de overvolle magen te ledigen ... zodat ze later met hernieuwde moed terug aan de dis konden gaan aanliggen.
"U vindt het vomitarium links van het toilet" dacht ik er meteen bij.
Stel je vóór.....

Saudade was nóg zo'n woord waarbij ik halt hield. Sinds ik het voor het eerst hoorde, zo'n dikke 20 jaar geleden in de Portugese avondles, is het nooit uit m'n geheugen gegaan. Het blijkt onvertaalbaar te zijn.
Onvertaalbaar in de zin van: je kan het niet met één woord vertalen. Het gaat om een gevoel... en gevoelens zijn zelden in enkele woorden samen te vatten.
De Portugezen schenen dat dan weer wél te kunnen.
Iedereen ter wereld voelt wel eens een flinke dosis saudade maar slechts enkele volkeren kunnen het in één woord uiten zodat hun medemens metéén weet waarover het gaat.
Omdat ik de exacte uitleg uit I's boekje niet meer kan reproduceren, haalde ik er Wikipedia bij. Dit is wat ik las.

"Saudade is een woord dat bekend is in het Portugees en het Galicisch. Het wordt wel vertaald met heimwee, melancholie of weemoed, omdat er geen betere vertaling beschikbaar is. Daarnaast is het begrip bekend in Bosnië-Hertzegowina, waar het 'sevdah' genoemd wordt. Ook hier gaat het om weemoed, melancholie en liefde. Het omvat verschillende emoties die uiteindelijk allemaal terug te voeren zijn op liefde. De oorsprong van het woord saudade (en van het woord sevdah) dient gezocht te worden in het Arabisch. Sevdah betekent letterlijk liefde in het Arabisch. Het woord is tijdens de heerschappij van de Arabieren in Galicië en Portugal terechtgekomen en tijdens de heerschappij van de Turken in Bosnië.
Saudade beschrijft gelukzalige gevoelens door de plezierige herinnering aan iets wat niet meer is, en tegelijk ook verdriet, doordat die gelukkige tijd voorbij is. Het kan een herinnering zijn aan een plaats waar men geweest is, of aan een tijd in het verleden.
Saudade speelt een belangrijke rol in de nationale zang van Portugal, de fado. In Bosnië wordt de nationale volksmuziek sevdah genoemd."

Zo, dat weet u dan ook alweer.

Olijf voelde haar eigen saudade op het strand dit weekend. Er kwamen weer een boel dingetjes boven die niet te beschrijven zijn. Bitterzoete herinneringen, gevoelens van spijt en geluk tegelijkertijd. En liefde, een heleboel liefde die maar niet écht wil verdwijnen.
Ik wéét dat sommigen me een klap om de oren willen geven, terwijl anderen perféct begrijpen wat ik bedoel.
Het doet er weinig toe. Dat saudade me even greep, daar kan niemand wat aan veranderen. En zoals gezegd... het is een smeltkroes van bitter én zoet, leuk en minder leuk.
Daar is geen klap of geen knuffel tegen opgewassen. Het IS gewoon.

Met een heel klein beetje saudade dat vandaag nog rest, gaat Olijf aan de slag.
De ramenman komt straks. Vermoedelijk om na te kijken of Olijf's opmetingen correct waren.
En dààrna hoop ik vurig dat dit de aanzet is tot nieuwe ramen in de voorgevel. Als alles goed gaat, heb ik rond eind januari 2011 aangepaste ramen. Wat daarna volgt, is een nieuwe, volledige, échte keuken.

Dus ja, ik kijk soms nog om.
Maar ik kijk óók vooruit, en daar gaat het om... niet?

Sneeuwtapijt aan zee

Het was nog eens tijd. De haren moesten eraf.
Wat dat betreft, heb ik geluk met m'n kapmadam. 't Is een erg inschikkelijke.
Vrijdag en zaterdag zonder afspraak, waar vind je dat nog?

Met een vrije zaterdag in het vizier, had ik deze week al een half plannetje gemaakt om nog eens naar het zeetje te rijden.

Bij het vallen van de eerste sneeuw deze week had ik nóg maar eens bij mezelf gedacht "Wat zou ik graag óóit een strand onder een sneeuwtapijt willen zien".
Het is altijd een kinderdroompje geweest. Sinds ik ooit hoorde van m'n neefjes in Italië dat ze geen school hadden vanwege sneeuw.
Tóen was dat nog hoogstuitzonderlijk: sneeuw in het diepe zuiden, laat staan aan zee.
In m'n hoofd probeerde ik me m'n neefjes voor te stellen aan een besneeuwd strand met dikke kleren en warme laarzen aan. Ik kende hen enkel in zwembroek-versie :)
Had er de grootste moeite mee, met die sneeuwstrandvoorstelling. Dus wenste ik sindsdien om het ooit zelf te zien.

Dat ik er 4 decades op zou moeten wachten, wist ik toen nog niet....
Een paar keer heb ik er héééél dichtbij gezeten in perioden waar ik heel dicht of heel vaak aan zee "logeerde" (laat mij het maar logeren noemen :)). Maar keer op keer zat ik er nèt naast.

Nu Olijf terug op een veilige afstand van haar zeetje is, wilde het eindelijk lukken. Heel toevallig.

Vroege winterprik dit jaar. Vroege sneeuw.
En om het geheel nog wat gekker te maken: meer en dikkere sneeuw aan zee dan in het binnenland. Daar zat een vette winterwolk uit Schotland voor iets tussen.

Gisteravond hoord ik dat het sneeuwde aan de kust. Ook hier bij mij vielen enkele vlokken... nix spectaculairs dus.... dacht ik.
Trouwens.... dat zou toch nooit lang blijven liggen.

Potverdorie, wat een vergissing!
Op weg naar het Westen werd me vrij snel duidelijk dat het daar flink "geprikt" had... Onderweg haalde ik het apparasie boven. Rijden en kieken..... sssssssjjjjjjt... nix zeggen!
Nog steeds geloofde ik niet dat het lang zou duren en omdat ik echt genoot van het witte plat, bleef ik maar kieken.

Gaandeweg bleek het tapijt alleen maar dikker en witter te worden.

'k Herkende zelfs het kruispunt niet waar ik hoorde af te slaan :)

De kapster had me gevraagd om vóór de middag te komen. In de namiddag zou ze het te druk hebben met het schoolbal, zei ze me.

Schoolbal? Blijkbaar een studentengalabal waarbij jongeren uit het hele land heen reizen om getoupeerd en opgetaloord hun ding te doen. Kapmadam zou een boel studentinnekes over de vloer krijgen voor het sjiekere haartooiwerk.

"Nou nou.... in MIJN tijd hadden wij geen centen voor zulke uitspattingen" dacht ik nog :)

Net OP de middag arriveerde ik ter plaatse. Sneeuwstrand zou dus na het kapwerk moeten moeten.

Ik hoopte vurig dat de zon niet te warm zou schijnen zodat er nadien nog wat moois zou blijven voor Olijf.

En O O O.... was het móóóóóóiiiiii!

Schitttttttterend!

Olijf was blij. Kiekte zowat alles in haar vizier.

Genoot van het krakende tapijt onder m'n voeten.

Probeerde te voelen of het anders was: sneeuw op zand.... en dat wàs het. Nèt dat beetje veerkrachtiger :)

De contrasten tussen wit en grijs.

Meeuwenpotenafdrukken.

Schelpen op een sneeuw"ding" (tja, een sneeuwMAN kon je het niet noemen)

Heel even tijdens m'n wandeling sprak een man me aan. Ook hij met een apparasie in de hand.

Hij leek van Indische of Pakistani afkomst (maar sla me dood, ik heb het niet gevraagd). Ook voor hem was het z'n eerste witte strand.

Het was duidelijk: hij wou graag een wandeling in gezelschap. Olijf verkoos net de stilte en het alleenzijn. Na enkele minuten scheidden onze wegen. Praten was even niét wat ik wilde doen.

Nog even drong hij aan - vriendelijk, niet opdringerig - maar Olijf wimpelde af.

Dit langverwachte moment wilde ik echt en helemaal alléén proeven.

Pas toen m'n vingers gevoelloos werden, liet ik het strand achter me.

Ik hoop dat dit niet m'n eerste én meteen laatste keer was.

44 op m'n eerste sneeuwstrand... 88 op m'n tweede???

Voor NU is het het beste als ik me maar niet teveel afvraag.

Vandaag wou ik het even vastgelegd hebben. Bewijs dat Olijf het ooit gezien heeft.

Deze dag vergeet ik nooit :)

Surprise

Vandaag valt er een verrassende mail in m'n box.
Van een heer die ik hier ooit (in de rechterkolom) citeeerde.

Omdat ik niet weet of heerschap het zou appreciëren om hier letterlijk gereproduceerd te worden, beperk ik me voorlopig tot algemene bewoordingen.

Meneer vond het leuk dat ik een citaat van hem had gebruikt. En of er een persoonlijke uitwisseling mogelijk was.

Nu...
Ik kan u niet zèggen hoe leuk zo'n onverwachte dingen zijn!
E'chte surprises. Van het beste soort!

Eerlijk serieus? Olijf is geflatteerd. Dat een uitwisseling gevraagd wordt door een totaal onbekende.
Euh... "onbekende" in de zin van "we kennen elkaar niet persoonlijk".
Betreffend schrijver is ongetwijfeld beter onderlegd én bedreven in het poëtisch woordgebruik.
En dat een Olijfje mag meespelen, al is het maar voor éven.... tja.... zonder woorden, beste medelezer :)

Vandaag rest me weinig tijd om verder na te denken over mijn mogelijke bijdrage.
Een bezoekje aan m'n dierbare I is gepland en omdat het zóóóó  lang heeft geduurd om dit afspraakje te versieren, heeft dit m'n absolute prioriteit! (kent u de mens? Hoe minder hij/zij ergens van heeft, hoe meer hij/zij ernaar verlangt....  I is dus gewaarschuwd :))

Voor vanavond groet ik u allen, niet zonder enige trots... u mag dat weten.

A very good evening to you, Ladies and Gentlemen :)

Winterprik

Frank zei het.
Olijf geloofde het niet.
Winterprik. Te koud voor de tijd van het jaar, zoals dat heet.

En ja hoor: donderdag 25 november 2010.
Eerste sneeuw.
Hij is nat, maar het sneeuwt.

Olé, de winter is begonnen :)

Consuminderen

Olijf praat veel met ene B de laatste tijd.
"Fijn"... "Interessant".... bon, goed, u ligt daar niet van wakker :)

B heeft veel interessants te vertellen. Olijf luistert veel en graag. Leren krijg ik er gratis bij.

De laatste dagen hangt consuminderen in de lucht.
B is daar bewust mee bezig en Olijf bewondert dat.
Het mag niet verwonderlijk zijn dat omtrent dat onderwerp heel wat sites bestaan. Fora en mailinglists.
Zo'n info neem ik in me op en vroeg of laat doe ik daar iets mee.

Zeker nu Olijf zich klaarblijkelijk twee maal liet flitsen en daar weer de nodige centen voor op tafel moet toveren.... een mens gaat dan al eens nadenken.
Feestdagen voor de deur, obligate en minder obligate kadootjes.... het kan geen kwaad om wat te besparen.

Er zullen altijd dingen zijn waar ik geen compromissen wil sluiten.
Zo heeft Olijf een "milde" haarfixatie.
Lach met mijn permissie, ik lach mee :)
Olijf houdt van schone (Vlaamsch: propere) haren en van een kapper die begrijpt wat ik wil.
Eens een product werd gevonden dat voldoet aan de persoonlijke eisen, verandert Olijf niet meer van toeleverancier. Kosten noch moeite worden gespaard, mag je wel zeggen.... :)
De Begrijpende Kapster woont en werkt toevallig aan zee. Olijf hééft intussen gezocht naar een waardig alternatief in de eigen buurt, tot scha en schande van de portemonnee én de tijdelijke verschijning (miskapsel, u begrijpt me wel).
Niet gevonden en "dus" opgegeven. Het blijft de madam aan't zeetje.
Dat is alles behalve consuminderen, ik ben me ervan bewust.

Mààrrrrrr
ik ben er zeker van dat ik het wèl goed kan doen in andere rubrieken.
En ik dank B voor de geweldige aanzet tijdens onze gesprekken.
Meteen - eindelijk - kan ik nog eens een puntje toevoegen aan m'n intussen bijna op de pekel gezette pijplijst: bewust minder consumeren.
Het zou fijn zijn om een volledige pijplijst te hebben vóór het einde van dit jaar....
Even snel rekenen: er zijn nog pakweg 37 dagen in dit jaar en nog 42 puntjes toe te voegen. Dat betekent dat Olijf vanaf nu dagelijks met 1,14 punten op de proppen moet komen..... Héééélp!
:)
We komen er wel. Zeker weten :)

Rocket Science

Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!
BOOS!
Alweer!
De wetenschap!
De MEDISCHE wetenschap!!!!!

Er zijn van die dagen dat je voelt dat je - mits een kleine extra duw - in staat zou zijn om je te spontaan te ontpoppen tot zelfmoordterrorist.
Vandaag is één van die dagen.

Moeder ligt in het ziekenhuis. Ok, alweer.
Deze keer was het ECHT nodig.
Haar PD werkt niet meer, ze moet over naar hemodialyse.
Op zich al geen leuk vooruitzicht maar - chapeau - ze nam het nieuws heel goed op afgelopen vrijdag.

Vandaag zou ze een relatief kleine ingreep ondergaan ter voorbereiding op de hemodialyse.
Een poort steken, noemen ze dat.
's middags hoor ik haar nog even aan de telefoon, net op het moment dat de verpleging binnenkomt om haar te preprareren voor de ingreep.

Olijf is er gerust in. Alles zal wel goed verlopen.
In de late namiddag bel ik om te horen of bezoek al kan.
Nix kan. Moeder ligt al enkele uren te bloeden en ze kunnen het niet stoppen.

??????

Pas om 22 uur krijg ik haar aan de telefoon, helemaal verzwakt.
Het bloeden blijkt nog niet gestopt.
"ze verstaan er nix van", zegt ze uitgeput.
De chirurg is sinds deze namiddag onbeikbaar, de afdelingsarts geeft telefonisch een opdracht.
De verplegers doen wat ze kunnen (inclusief alwéér haar medicatie maar half toedienen.... soms wil ik hen wurgen!) maar "niemand begrijpt er wat van".
Wanneer ik dan vraag of ze haar bloedverdunners dit weekend niet moest laten, antwoordt ze "nee".

wel wel....
Ik ben geen kernfysicus. Ik heb geen raket ontworpen om naar de maan te sturen.
Maar hoeveel studie heb je nodig om te begrijpen dat een patiënt die bloedverdunners neemt tot de dag van de operatie, nadien non-stop blijft bloeden?????

Ik heb zin om me naar de afdeling te spoeden en het hele ziekenhuis op stelten te zetten.
Ik wil iemand bij de nekharen grijpen en er echt  - ECHT - eens heel hard op slaan!
Ik wil stevige schade aanbrengen......

WAT VALT ER NIET TE BEGRIJPEN?????
Bloedverdunner = tegen bloedstolling = onbedaarlijk bloeden.

Eén nachtverpleger schijnt het zich voldoende aan te trekken om de dokter te bellen.
Om 22 uur in de avond valt af te wachten wanneer en OF die z'n edele kop laat zien...

Ik zweer u. De onmacht die je voelt wanneer een dierbare alwéér aan z'n lot wordt overgelaten.... het nodigt uit tot gedachten van gewelddadige oorsprong...

KNOEIERS!
BANDWERKERS!

Olijf gaat geen koppensnellen.
Maar ik vraag me af....  waar kan ik terecht om iemand professioneel eens wat stevige schade toe te brengen?
ik heb zoooooooooo'n zin!

afschrijven

Olijf moet iets kwijt.
Een ei.

Het afgelopen weekend hield ik me onledig met het bekijken van een "programma". Filmpjes, zeg maar, die wat te maken hebben met persoonlijke ontwikkeling.

Zonder in detail te treden, hoop ik te mogen zeggen dat ik een vrij open geest heb...
Gewapend met die (broodnodige) openheid, heb ik uren voor een scherm doorgebracht, op zoek naar nieuwigheden die me van pas zouden kunnen komen in de toekomst.
Of dat gebeurd is, zal ik pas later merken... wanneer het tèlt.

Voor nu merk ik vooràl (en ik wil dat genoteerd hebben zodat ik het niet vergeet) dat wat ik afgelopen weekend zag, me heel diep roerde. Op film heb ik meegeleefd met mensen die ik niet ken en nooit zal kennen. Het heeft me met momenten tot tranens toe bewogen.
Ik zoek daarin een teken dat er nog "dingetjes" zijn waar ik in mezelf én in anderen moet op letten.
Gevoeligheden, eigenaardigheden, wensen en verzuchtigen die je moet leren herkennen in jezelf en in de mensen om je heen.
Vooral, vooràl nooit vergeten om ook andermans perspectief te voelen, zien en begrijpen.

Ik merk, terwijl ik schrijf, dat ik het niet gezegd krijg.
Deels omdat ik niet kàn en deels omdat ik (dat hier) niet wil.
Mijn reis is de uwe niet en ik heb geen enkele intentie om iemand, wie dan ook, te overtuigen dat mijn reis de goeie is.
Het is de goeie voor mij.

Omdat m'n filmpjes me raakten, wil ik het hier genoteerd hebben.
U hebt er hoogstwaarschijnlijk nix aan.
Geen erg.
Ieder zijn ding.

Olijf is blij met iedere nieuwe dag en iedere nieuwe les.
Het helpt :)

Assertiviteit... Wat lees je?

Middagpauze. Olijf leest een boek.
Dat gebeurt wel vaker.

Toevallig is dit een boek waarvan ik het fijn vind dat ik de titel voor mezelf kan houden.... doorgaans geen probleem.

Vijf minuten vóór het eind van m'n pauze, komt Olijf's Grote Baas langs.
Voor Grote Baas is het weekend, maar hij heeft wat nodig.
Tja... niets aan de hand, hij heeft wat nodig. None of my business.

Terwijl hij uit z'n auto stapt, zie ik hem gluren naar m'n boek. Vrij opvallend eigenlijk.
Ik vouw m'n boek dicht en leg het - titel naar beneden - op m'n schoot.
"Wat ben je aan het lezen?" vraagt hij.
De vraag overvalt me.
Nooit eerder toonde hij persoonlijke interesse voor Olijf en ik vond dat prima.

En net nu, net wanneer ik eens NIET mededeelzaam wil zijn, stelt ie een persoonlijke vraag.
Van danige shock toon ik de titelpagina en zeg ik 'em nog eens hardop ook, voor de goede maat.

Lachwekkend. Ik zorg dat het lachwekkend is zodat hij niet merkt dat ik een beetje door de grond zak :)
Maar ik heb een geheim prijsgegeven aan iemand die nix te zoeken heeft in mijn geheimpjes.
En dus denk ik
- ik vond u niet beleefd met die vraag
- ik vond mezelf weinig assertief, puur door het verrassingseffect. Nog iets om aan te sleutelen. Never get caught offguard.

ach ja.... tis nu zo.
Weer een roddeltje meer zeker?

voor u eraan denkt om het te proberen: nééééén, ik vertel de titel van het boek niet nóg eens :)

Dolfijnen

Donderdagavond. Olijf is thuis, houdt zich wat bezig en zapt ietwat ongeïnteresseerd door het TV-programma.
Gemakkelijk, die nieuwe pc-tv. Voor iemand als ik die hoe langer hoe minder TV kijkt en die het sowieso al jarenlang zonder programmaboekje doet, is het online programma-overzicht een zegen.

Ned2: The Cove. Een documentaire over de vangst van dolfijnen.
Richard O'Barry, de vroegere trainer en verzorger van wereldberoemde Flipper, is vandaag activist.
Na wat hij de zelfmoord van Flipper noemde (blijkbaar "besloot" het dier op een goeie dag om kopje onder te gaan en nooit meer terug naar de oppervlakte te keren voor een ademteug), kende Richard O'Barry's leven een belangrijke ommezwaai.
Hij besefte plots wat hij en z'n team het majestueuze dier al die jaren hadden aangedaan. Richard gaf z'n lucratieve Hollywood-baan als dolfijnentrainer op en ging zich inzetten voor het wereldwijd welzijn van dolfijnen.

Bon...
Ik hoor u al één en ander denken.
Een dolfijn die zelfmoord pleegt? ... Pe-lease!
Milieuactivist worden? Zijn er nog niet genoeg van dat soort? Moest dat trouwens zo lang duren vooraleer hij tot inzicht kwam? Gemakkelijk gedaan met zoveel centen op de bank.
enzovoort
enzoverder.

Olijf begon aanvankelijk met een flinke dosis desinteresse te kijken, o.a. met bovenstaande gedachten in het achterhoofd. "Wéér een serie activisten. De fanatiekelingen."
Dat gebrek aan inleving ruimde al gauw plaats voor ongeloof en walging.

In vissersdorpje Taji, Japan worden jaarlijks zo'n 23.000 (23DUIZEND) dolfijnen gevangen voor "de industrie".
Die industrie bestaat uit alle afnemers (wereldwijd) van levende dolfijnen... en dode.
Denk even mee.
Dolfinaria hebben dolfijnen nodig.
Allerlei "zwem-met-dolfijnen-want-dat-ontspant-u"-programma's hebben dolfijnen nodig.
Daar draait een miljoenenindustrie rond. In Taji, Japan dus.

En wat niet levend verkocht kan worden... dat wordt afgeslacht.
Verkocht als hoogwaardig walvisvlees daar waar dolfijnenvlees vergeven is van kwik. De Japanners krijgen dat in hun onwetende strot gedraaid, terwijl de hoogwaardigheidsbekleders op het internationale vlak lobbyen dat het een lieve lust is om de walvisvangst terug vrij te krijgen.

Zegt de International Whaling Commission  u iets?
Het zou moeten.
Op wereldvlak is het de enige organisatie die erkend wordt door de United Nations en bijgevolg zowat het enige officieel adviesorgaan dat internationale druk kan uitoefenen op landen die economie altijd en overal boven milieukwesties zullen plaatsen.
...
De farce...
Japan is één van de grote spelers. Sinds de beperking op de walvisvangst, is het land al jarenlang bezig aan een terugkeer van hoge vangstquota. De gehanteerde strategieën variëren van het schaamteloos verspreiden van "wetenschappelijke" informatie waarvan zelfs het kleinste kind kan zien dat het je reinste onzin is tot het omkopen van kleine IWC-lidstaten om vóór Japans standpunt te stemmen.
In eigen land wordt ervoor gezorgd dat de eigen bevolking niet teveel (of ronduit niets) weet over de dolfijnenslachterij (de doorsnee japanner beweert nooit dolfijnenvlees te eten) én dat geen buitenstaanders ooit dicht genoeg bij de baai in Taji komen om werkelijk te zien hoe de "humane doding" van dolfijnen plaatsvindt.

Ewel....
daar gaat deze documentaire over.
Over een handvol (ach ja.... ) Amerikanen uit allerlei disciplines (wereldkampioen apnee-duikers, hollywood-technici, stuntmannen en wetenschappers) die hun vrijheid riskeren om beelden te maken achter de Taji-baai-coulissen.
De beelden zijn schokkend.
Olijf weende. Ik geef dat toe. Ik weende.

U kan denken "VROUWEN!"
Erger nog. "Vrouwen! Vooral die met een minimum aan milieu-gevoel ! Kleine kinderen zonder gevoel voor realiteit. Naiëve idealisten!"
Ik ga niemand tegenspreken.
Voor mezelf weet ik dat ik NIET bij iedere overreden egel een pleidooi tegen onze moderne maatschappij afsteek.
Ik wéét dat er veel onrecht is en veel machtsmisbruik. Alles ter ere van de God Economia.

Het gebeurt niet vaak meer dat Olijf op haar achterste poten gaat staan.
Deze keer voelt het anders (met excuses aan alle hongerlijders en overstromingenslachtoffers ter wereld die zich gediscrimineerd voelen ... en terecht).
Zo'n 12 jaar geleden had Olijf het voorrecht om met wilde dolfijnen te kunnen zwemmen, pal in het midden van de Rode Zee. Die ervaring van wederzijdse nieuwsgierigheid, die halfuur durende speeltijd met wat men algemeen aanneemt als de intelligentste dieren op onze aardbol, maakt dat ik vandaag schrijf.

Het werd lang, het werd misschien zelfs vervelend.
Het kan me niet schelen.
Dit verdient aandacht, vind ik.

Als u wat wil doen, al was het maar een petitie tekenen, ga dan alstublieft naar www.takepart.com/thecove.
Niemand verwacht het van u.
Doe gewoon wat u juist lijkt.

Hoe dan ook...
Volgende keer dat u de kinderen meeneemt naar het dolfinarium om te zien hoe vrolijk die beestjes voor ons vermaak door hoepels duikelen... vraag u dan "misschien" eens af hoeveel andere dieren het leven moesten laten om die ene uitverkorene halfweg rond de wereld te verschepen.
Het is een vraag waard.

dit is het ideaalbeeld

en dit dan weer de realiteit.....

Moeten we vaker doen!

Je hoort dat wel eens.
Je zegt dat wel eens.
"Moeten we vaker doen"

meestal nét nadat hij/zij of jij vertelde hoe drukdrukdruk het de laatste tijd is geweest - je-weet-hoe-dat-gaat - en hoe fijn het is elkaar weer te zien.

We maken ons er allemaal schuldig aan of deden dat in het verleden.
Goh nee, ik zeg het nog steeds... spiegelgewijs, wanneer het tegen mij gezegd wordt.
"Moeten we vaker doen".
"Ja hoor, moeten we zéker", zeg ik nu.

Eigenlijk heb ik dan zin om te antwoorden "hey, laat ons het niet in het ongewisse laten maar alvast een maand prikken. De exacte datum hóeft nog niet, maar een half ideetje om de gedachte niet te laten varen... fijn toch?"
Ik doe het niet.
Gewoon effe op de tong bijten, brede smile opzetten en "yep, moeten we dóen" eruit gooien.

Zo heeft niemand een schuldgevoel, niemand voelt druk en we blijven allemaal "beste" maatjes.

Mja...
'k zie het liever ànders, maar op dàt zinnetje ben ik moegevochten.

Voor Olijf is het simpel.
Als je iemands gezelschap écht op prijs stelt, dan doe je niet vaag.
Vaag is voor verre kennissen, zakenrelaties of mensen die je niet wil kwetsen maar liever niet dan wel ziet.
Vrienden behandel je anders, mijn gedacht.
Daar hou je contact mee.
Een antwoordje sturen op een smsje is bievoorbeeld een simpele uiting van opmerkzaamheid. Eén keer vergeten antwoorden veeg ik met plezier onder de mat. Zelfs twee keer "omdat m'n gsm altijd in de auto blijft liggen" wordt óók nog met de mantel der liefde bedekt. Keer op keer stomweg niet antwoorden gaat dan weer lijken op "het kan me geen ene reet schelen waar je je bevindt... laat het ons wat vàker doen"...

Swat.
Ik wil niet donker doen. Voel me heel licht zelfs.
Maar soms kruipt het me nog onder de kleren. En néééééén, deze post ging niet over het ex-lief. Verre van zelfs.

Goeie morgen morgen, goeie dag

Ochtendrit naar de werkplaats.
Op de radio hoor ik Nicole & Hugo. Laat de liefde in je leven, laat de liefde in je hart zingen ze. Ik draai het volume wat hoger.
Ben ik plots een Nicole & Hugo-fan geworden? Bwah, neen, niet echt. Ben ook nooit echt contra geweest.

Vandaag (in de zin van heden ten dage) is Olijf gewoon content met al wat leuk is.
En een positivo-koppel als díe twee kan je toch niet in de doofpot stoppen??? Nope, omhóóg met dat volume. Laat de wagen maar daveren met naiëve liefdesteksten.

Meteen denk ik aan m'n favorietje van N&H: Goeiemorgen morgen, goeie dag.
Kan niet wachten om het liedje te googlen. Eigenlijk is het simpelweg schitterend ... of (pardon) dat vind ík ervan.
Al googlend ontdek ik nog één en ander wat ik niet verwachtte.

Goeiemorgen deed mee aan Eurosong 1971 in Dublin mààr het waren niet N&H die hun nummer wereldkundig maakten. Blijkbaar velde geelzucht het koppel en werd in allereil gezocht naar waardige vervangers om 's lands eer te gaan verdedigen. Lily Castel en Jacques Raymond "deden" het dan maar en haalden een 14de plaats... Op een lijst van 18 deelnemers helaas nix om over naar huis te schrijven. Spijtig, vind ik nu.

Olijf was vijf toen Goeiemorgen werd geboren.
Moeder en grootmoeder beweerden lange tijd (en trots) dat Jacques Raymond (in de jaren '70 best wel bekend, herinner ik me) afkomstig was uit Tielrode (Temse). Ik google ook hem en zie dat m'n (groot)moeder(s) gelijk hadden.

Ik bekijk Lily&Jacques (o.l.v. Francis Bay, nóg zo'n naam die destijds een begrip was...aaaahhhh herinneringen....), bekijk dan Nicole&Hugo en besluit dat die laatsten het nummer àdemen.
Ik vraag me af: hadden zij Dublin gehaald... zou het een verschil hebben gemaakt voor ons land?
"Belgium: One Point. Belgique: Un point"....

Als je zin hebt, bekijk het promofilmpje es (eerste link hierboven).
DAT was de goeie ouwe tijd. Het begin van videoclips. Twee locaties uitzoeken (trein en ferry), de camera fix op één plaats, geen gedoe met in- en uitzoemen, geen 10 minuten durende intro die veel wegheeft van een miljoenendollarhollywoodproductie en een choreografie die niet langer dan één uur instuderen vergde.
SCHITTEREND :)
En dan heb ik het geeneens over de outfits (Nicolleke in Hotpants by the way) en de kapsels (Hugo's bakkebaarden.... zucht).

Dit lied - ik weet niet of het u intussen duidelijk is geworden - doet maar één ding: Olijf een goed gevoel geven. 't Is dat het nu even niet kàn, anders stond ik luidkeels mee te zingen. Ik voel zelfs een onweerstaanbare drang om m'n haren te creperen :)
Meer moet dat toch niet zijn?

Allez, ze hebben me in hun ban. Ik Youtube verder.
N&H hebben Eurosong uiteindelijk tóch gehaald, twee jaar later. In 1973 waren ze ervan af met enkele uurtjes rijden naar Luxemburg. Baby Baby zongen ze toen.
Deze keer werden ze 17de. Pittig detail: er waren 17 deelnemende landen... slik.
't Is niet eerlijk. Ze moesten extra punten krijgen voor durf en moed. Hugo's haardos was intussen nóg weerlderiger geworden en je moet het maar dóen, jezelf in een hoogpaars lycra pakje heisen en drie minuten lang als een overjarige tiener over het podium wuppelen... Maar goed... in die tijd deed iederéén dat, dus ze vielen niet echt op, neem ik aan.

Terwijl ik me in Memory Lane bevind, schiet met te binnen dat Eurosong destijds nog een paar beperkingen had. Zo moest ieder land in de eigen taal zingen: voor landen als België en Nederland zéker geen kado wegens nergens stemmen te rapen. De gebrachte nummers mochten niet langer dan drie minuten duren (of dat meen ik me toch te herinneren). Of dit laatste vandaag nog steeds geldt, weet ik niet. Ben al lang opgehouden met naar Eurosong te kijken.
Wist u trouwens dat er een heuse Eurosong History Website bestaat? Ik ook niet, tot een kwartiertje geleden. Hééééél interessant hoor... of waar dacht u dat ik m'n cijfers vandaan haalde?

Ik kan het niet laten. De Goeiemorgen-tekst wil ik op m'n blog. Het mag dan niet meteen hoogstaande poëzie zijn in de strikte zin van het woord. Voor zover het "het leven" aangaat, zijn de woorden (vind ik) onbetaalbaar.
Of in Olijf-terminologie: De kracht van het Nu (E. Tolle) en The Attitude of Gratitude avant la lettre. Toen bestonden die dure termen nog niet. Maar ze zongen ze wél :)

Zing even mee, wil je?

Goeie morgen, morgen, goeie dag
Goeie morgen, goeie morgen
Blij dat ik je weer vanmorgen zag
Goeie morgen, goeie morgen
Goeie dag iedereen
Dank U wel dat ik er weer bij mag lopen
Zingen, dansen

Goeie morgen, morgen, ik ben blij
Goeie morgen, goeie morgen
Want ik mag er immers weer al bij
Goeie morgen, goeie morgen
Goeie dag, zonneschijn
Dank U morgen dat ik mag zijn

De wereld is een schouwtoneel dat wij bespelen
Voor iedereen zijn luchtkasteel om van te delen
En krijgen we niet al te veel, 't kan ons niet schelen
We vinden ook het minste deel sensationeel

Goeie morgen, morgen goeie dag
Goeie morgen, goeie morgen
Blij dat ik je weer beleven mag
Goeie morgen goeie morgen
Goeie dag allemaal
Dank U morgen voor het onthaal

De wereld is een schouwtoneel dat wij bespelen
Voor iedereen zijn luchtkasteel om van te delen
En krijgen we niet al te veel, 't kan ons niet schelen
We vinden ook het minste deel sensationeel

Noem me een sentimentele ouwe zot. d' er zijn er weinigen die het hen nadoen.
Ik wil dat óók :):):)

Noot.

Olijf was nog niet uitgezongen of ze mocht opzij gaan staan. Politie. Had ik te luid gezongen, te hard gegesticuleerd?

Kwart voor negen op een doodgewone donderdagochtend. Alcoholcontrole.

Op een donderdagochtend!

Gaan de meesten onder ons dan niet gewoon nuchter werken?

Ik weet dat aangekondigd was dat de BOBcontroles zouden worden vervangen door meer regelmatige en onverwachte controles.

Om zes uur op een zaterdagochtend (september) ben ik nog méé. Het hàd gekund dat ik net terug kwam van een avond stappen, drinken en boeren.

Ook 's avonds, op weg naar de film (oktober?) wil ik nog aannemen dat de politieman in mij een dronkelap zag die zich moed had ingedronken om de bioskoopzaal te betreden.

Maar op een doordeweekse dag om kwart voor negen????

Ik zie hen enkel de die hard alcoholici eruit pikken nu... of vergis ik me? Het lijkt me, eerlijk gezegd, een verkwisting van tijd, geld en middelen om te doen wat hier gebeurde, maar wie is Olijf om zulks te zeggen?

Ik zap m'n raampje naar beneden (draaien - iepe-iepe-iepe op z'n Urbanus, kan al lang niet meer) en glimlach vriendelijk naar de politiemeneer.

Hij glimlacht even vriendelijk terug. Of ik bezwaar heb om in het pijpje te blazen ('t zijn ook al lang geen zakjes meer). Hij wil me uitleg geven.

"Hoeft niet", zeg ik poeslief. "De voorbije drie maanden heb ik drie keer moeten blazen. Eerst 25 jaar blaasloos weggekomen en nu drie keer. Ik ken de dril" (grijns van oor tot oor).

Hij vindt het ook een beetje genant, heb ik de indruk.

Maar ik blaas, hij leest, we lachen beiden nog es gemoedelijk naar elkaar en Olijf mag haar reis hervatten.

Gooooooeeeeeeie Morgen Morgen, Goeie dag!!!!

:) :) :) :) :) :) :) :)

 

uitgesteld nieuws van 17 november :)

Enkele dagen geleden: wakker worden en de eerste (semi-)bewuste gedachte gewaar worden.
"Misschien moet ik maar eens aan de andere kant van het bed beginnen slapen"
...
Waar haal ik zulks vandaan bij het ontwaken?
Al jaren slaap ik rechts (of links, afhankelijk van je "standpunt"). Plots zegt m'n slaapkop dat de andere kant "misschien" wat aandacht verdient...??? Ik vrààààg je... er móeten toch productiever gedachten te bedenken zijn?
Ach wat..... :)

Nieuws. Op Eén.
België is wat Unesco Werelderfgoeddingetjes rijker.
Aalst Carnaval. De Geraardsbergse Krakelingen en de Sint-Lievens-Houtemse Veemarkt.
Geen van de drie heb ik ooit bezocht.
De eerste twee pik ik ooit misschien wel es mee. De veemarkt.... bwah.... geen echte nood aan.
Ik heb daar verder bijzonder weinig over te zeggen, behalve nog deze gedachte...
We mogen dan met z'n allen zagen en zeuren over de maandenlange stuurloosheid van ons land. Ik geef, samen met u, toe dat het lichtjes belachelijk begint te worden.
Anderzijds.... zonder deze pruimentijd zou het Werelderfgoednieuws misschien nooit het journaal gehaald hebben. Nu dus wèl.
En omdat het een "gewoon" pooojsjietief nieuwtje is, ben ik daar alleen maar blij om.

Ochtendnieuws. Op BBC.
Eén van de prinsen van 's werelds bekendste koningshuis is aan het woord, samen met z'n bloedmooie madam.
Olijf komt tot die conclusie vanwege de joekel van een ring die in close-up m'n TV-scherm vult.
't Is een schoon madam. Een heel schoon zelfs.
"Et voilà" denk ik (of toepasselijker: there you have it). Vanaf vandaag heeft de wereld weer een VIP- koppel om zich aan te spiegelen, zich aan te ergeren of (helaas helaas) met smaak te beschimpen. De roddelpers zal zich ongetwijfeld in de handen wrijven.
Nog even uitzoeken wie van de twee prinsen het is.... ik schaam me diep... kan die jongens niet uit elkaar houden.
Hup, daar hebben we't (m'n TV staat op terwijl ik blog): Prins William is het, die Kate Middleton (gegoede burgerijmeiske) de verlovingsring van wijlen zijn moeder aan haar vinger schoof.
Acht jaar (ACHT) kennen ze elkaar, volledig met onderbrekingen (wegens overdreven media-aandacht?) maar nu werd de knoop doorgehakt.
Dat weten we dan ook weer. Interessant, vind u ook niet?

Acht, ik herinner u er even aan... is een geluksgetal.
Ik ken de tortelduifjes niet persoonlijk (mocht u daaraan twijfelen), maar ik wens hen een gelukkig en voorspoedig leven toe. Het liefst tezamen... het mag, wat mij betreft, een nieuw "sprookje" worden.

Wie is het?

Met Olijf gaat het goed.
Héél goed zelfs de laatste tijd.

Dat uit zich op allerlei manieren en - zoals dat past in dit hoogtechnologisch tijdperk - ik laat het niet na om m'n contentement, m'n geluk online te verwoorden.
Dat op zich leidt er dan weer toe dat allerlei vrienden méér willen weten. Ze vragen wie het is die me gelukkig maakt.

Wel.... dàt is me voorlopig een stapje te ver.
Ik vind het op zich dik in orde dat het goed gaat met me.
Wie of wat daarvoor zorgt, is - wat mij betreft - even van nevengeschikt belang.
Ik voel er niets voor om meteen wereldkundig te maken wie me zo gelukkig maakt.
Omdat - en dat herhaalde ik, meen ik, de laatste tijd zo vaak - je je eigen geluk maakt.
Niemand buiten jezelf kan of màg daar zelfs verantwoordelijk voor gesteld worden.
Als er iets is wat ik de laatste jaren heb geleerd, dan is het dàt wel...

Dus ja, iemand draagt bij tot mijn gelukzaligheid. Draagt daartoe bij, mààkt het niet. Die tijd is voorbij.
Er is iemand die ik dolgraag zie. Maar wie dat precies is, hou ik lekker voor mezelf.

Voorlopig kijk ik de kat nog even uit de boom.
En als de tijd rijp is, zal alles duidelijk worden.

Geen dag eerder. Geen minuut eerder.
Dit kan dan belachelijk mysterieus klinken. Maar het is zoals het moet zijn.... voor Olijf.

Cullinan en Vonkelwijn

Ik was moetjes gisteravond, maar ik kreeg een etentje aangeboden "in zijn favoriet Antwerps restaurant. Ik zou er géén spijt van krijgen".

Hoe kan je zo'n aanbod afwimpelen?
Goed, ik was moe maar iemands favoriete eetplek móet gewoon geëxploreerd worden.
En dat deden we dus, met de voorafgaande afspraak dat we het niet laat zouden maken.

En Boy! was het lekker.
Restaurant Cullinan op de Isabellalei in Antwerpen, pal midden in het jodenkwartier.
Eenvoudig en gezellig de inrichting.Eeenvoudig,  eerlijk, lekker én (voor zover ik dat weet) gezond het voedsel.
Cullinan heeft een beperkte kaart. Geen ellenlange lijsten van exotische en minder exotische gerechten, geen "Griet, gebakken op het vel en gelegen op een bedje van...."
Gewoon: Lamsbout. Rumpsteak, Tonijn, Moussaka... zonder verdere uitleg.

Gelukkig kende m'n eetgenoot het eet-ablissement erg goed en kon ik met het volste vertrouwen mee-bestellen.
Het werd een lamsboutje voor mij. Eentje met prachtig (en lékker) gestoomde groentjes met een side-dish van rauwe groentjes.
Met huisbereide kroketjes.
HUISBEREID.... waar vind je dàt nog de dat van vandaag????
Het fotoapparasie was mee, maar ik heb me zwaar beperkt. Enkele lege tafeltjes gekiekt. M'n bord durfde ik niet aan (en geen idee eigenlijk waarom want de sfeer was gemoedelijk.... of misschien precies dààrom).

Ik beveel het restootje warm aan. Voor wanneer je eens simpel lekker wil eten zonder veel saarfetutten.

Het gezelschap, tussen haakjes, was óók van het aangename tiep. Mensen beter leren kennen vind ik altijd leuk. Vooràl wanneer extra achtergrondinfo een heleboel zaakjes op z'n plaats doet vallen.

Het resto-adres kon ik je geven. De compagnie moet je zelf verzorgen :)

Tenzij je er met Olijf heen wil... die zaken kunnen altijd geregeld worden.

Vanochtend: lesje Afrikaans.

Ik kreeg als bedankje een fles bubbels. SIMONSIG Kaapse Vonkels.

Een sproedelwijn, zeggen we hier soms.

In wereldser taal is dat een schuimwijn of spumante.

De Afrikaners - bless them - noemen het vonkelwijn.

Zààààààlig toch, zo'n woordje?

Kon het niet laten, dat woord moest op de blog.

Nu nog even denken wanneer ik de vonkels zal ontkurken.

Heb zo'n half ideetje, maar het is geweten: niets in deze wereld is zéker.

Zóveel heeft Olijf alvast geleerd.

En nu... time for a bit of personal grooming want mij wacht een ongetwijfeld gezellige namiddag mét iets voor de innerlijke én voor de uiterlijke mensch.

See ya's :)

DIT vind ik nu eens lief se!

om m'n blogdag te vieren (daags na nationale vrouwendag, valt nu mijne frank), vraagt een moatje me of ik al kaarsjes heb.
Die heb ik niet.

Prompt krijg ik een fotootje toegestuurd met twee kaarsjes.
En daarna nog eentje.

"Potver, nu moet ik KIEZEN!" roep ik uit.
"Beiden hee, dan moet je niet kiezen", krijg ik als antwoord.

En inderdaad, dat is niet eens zo'n slecht idee.
In het leven moet je niet ALTIJD kiezen.
Soms wel natuurlijk, maar deze keer mag ik me eens laten gaan :)
En dat doe ik dus.
Bij deze.

Kreeg er gratis ficatis nog een hiep hiep hiep HOERA!!!! bij ook.

U ziet... een kinderhand is gauw gevuld :)

Toetje

Om mezelf te belonen voor volhouding (of is volharding een beter woord?)
krijg ik (en dus u) vanaf vandaag een nieuw kleedje.

Hope you like it :)

Na twee jaar

TWEE jaar
Vandààg!
Blog ik.

't gebeurde niet alle dagen.
't was niet altijd even vrolijk (om maar eens een stevige understatement te gebruiken)
maar ik ben er nog steeds!

Pluim op m'n hoed, NEH :)

Dankzij een verhelderend gesprek met B vandaag, begon ik meteen met een nieuwe zoektocht.
Wat die zoektocht inhoudt, zeg ik nu nog even lekker niet :)

Bizar genoeg leidde dit tot een "ontdekking" die er geen IS...
Op m'n allereigenste blog "vond" ik een tabblad Statistieken.
De kans dat dat tabblad daar al eeuwen staat, is groot.
En als het geen eeuwen waren, dan zijn het tenminste al twee jaren....

Precies op de verjaardag van deze blog valt m'n oog erop.
"Tiens, wat zouden ze me zoal kunnen tonen?" vraag ik me af, meteen lichtjes beschaamd om m'n chronische onopmerkzaamheid.
Ze tonen me vanalles. Als ik er maar om vraag (zonder vraag, geen antwoord, niet?).

Dus vraag ik.
En ik stop even bij "publiek".
Leuk om te ontdekken dat ik deze maand gevonden werd vanuit

• België (bon ja, dat mag geen verrassing zijn)
• Nederland (nog steeds gelijktalig dus dat is aanvaardbaar)
• Verenigde Staten
• Portugal
• Frankrijk
• Peru
• Argentinië
• Duitsland
• Singapore
• Polen

Noteer, lieve lezer, dat Olijf bewust schreef "gevonden".
Hoewel het ego best wel een sprongetje in de lucht maakt bij het aanschouwen van zoveel interessants... ga ik niet stante pede pretenderen dat een Argentijn(se) meteen weet waarover m'n schrijfsels gaan. Meer nog, ik acht de kans zeer klein dat de Nederlandse taal in al deze landen vloeiend wordt gesproken (laat staan gelezen).
Een enkele Belgische of Nederlandse uitwijkeling dààr gelaten...
Neen, VINDEN doen ze je met wat zoektermen eh. Ook dàt vind je in de statistieken terug.
Omdat deze kennis ook voor mij nog maar een half uurke oud is, valt er nog één en ander te bestuderen.
Ontdekte wél dat termen als klein konijntje en  Toon Hermans bievoorbeeld al enkele lezers deze kant op stuurden. Olijven - het mag u niet verbazen - was een andere zoekterm.
Omdat Olijf zich ook vaak schuldig maakt aan het gebruik van buitenlandse termen - misschien tot ergenis van sommige lezers die vinden dat ik me moet bedienen van m'n eigen taal en daarmee basta :) - kàn ik me inbeelden dat een Engelstalig surfer al eens per ongeluk tot hier geraakt.

Allez, kijk...
Hoewel het nú pas ontdekken van die stats op zich bijna schandelijk is te noemen, vind ik het zéér toepasselijk dat ik vandaag en pas vandaag met deze gegevens het begin van het derde jaar mag inluiden.

Damme ze nog lang meugen meugen!
(Zou het niet leuk zijn als deze zin ooit als zoekterm werd gebruikt om tot hier te verzeilen? Ik hou u op de hoogte!)

Intussen: ik hou van m'n blog en ik hoop dat u dat ook doet.
Cheers :)

bij wijze van nota

Ik was er bijna voor opgestaan vannacht, maar ik deed het niet.
Te lui.

Een kleine 24 uur later wil ik het desondanks even noteren.
Niet voor het nageslacht, want dat is er niet.
Voor m'n eigen memorie, vandaag nog sterk. Morgen, wie weet?

Er bestaat zoiets als dromen in geuren, kleuren en geluiden. Dat las ik althans.
Olijf is van het tiep dat zich zelden een droom herinnert, laat staan een gewaarwording heeft.
Heel lang geleden had ik m'n eerste geluidsdroom. Ik meen die toen te hebben genoteerd.
Hoorde toen zeer duidelijk een geluidsmelding op de pc.... die niet aanstond.
'k Herinner me dat het me wat perturbeerde.

Gisterennacht, net op de overgang tussen wakker zijn en slapen, deed ik het nog eens over... in het kwadraat.
"POK!" tegen m'n hoofd.
De linkerbovenkant. De kant die het kussen raakte.
Het was alsof iemand een licht steentje of een klein houten dingetje tegen m'n hoofd gooide.
Geluid én fysieke gewaarwording tegelijk. Nix pijnlijks. Wel auditief en kinetisch zoals men dat wel eens durft te noemen....

Je zou kunnen zeggen: "schat, er viel écht wat op je hoofd", maar dat was onmogelijk. De kant van m'n hoofd die geraakt werd, lag zalig verzonken in het kussen.

Nodeloos te zeggen dat ik meteen weer klaarwakker was.
"POK!"...
alsof om te zeggen "Word wakker vroemensch! Doe je ogen open en zie de dingen zoals ze zijn"
Dat schoot door m'n hoofd.

Of dàt precies de bedoeling was, weet ik niet, al sla je me dood.
Ik maakte het ervan.
Daar doe ik het mee.

Safaga: de aanloop

Vijf dagen sinds ik terug kwam uit Safaga, Egypte.
11 november, extra vrije dag en voornemen om dat reisverslagje maar eens te plaatsen.
De stofzuiger kan wachten....

Het is eenvoudig, eigenlijk. Het was een formidastische week.
7 dagen staalblauwe lucht, 32°C en diepblauwe zee.
Schitterende kamer, een prima groep mededuikers (en dat zègt al wat als je een week lang met 35 verschillende persoonlijkheden  dagelijks een boot deelt) en uiteràààààrd eindelijk nog eens met het hoofd onder water.

Olijf begon met duiken in 1992... Potverdorie... da's intussen 18 jaar geleden.
De tijd vliegt!
Ik woonde toen in Bologna. Studiebeurs.
Een levenslange droom om in m'n vaderland te wonen was werkelijkheid geworden.
'k Heb altijd wat gehad met landen en hun mensen, hun échte mensen.
Zonder een betoog te willen starten tegen toerisme (afgeronde hoekjes, weet-u-nog-wel?)... zèlf heb ik altijd duidelijk voorkeur gehad voor het gewone leven. Plaatsen zien, mensen ontmoeten die gewoon zichzelf zijn en niet de obligaat immer vriendelijke hoteluitbater, piccolo of ijskreemverkoper die zich al dan niet gemeend uit de naad werken om het hun gasten aangenaam te maken.
Ik hou meer van het leven van alledag. Het liefst ook in het buitenland.
Die droom om Italië te ontdekken buiten het toeristisch seizoen was op die voorkeur gebaseerd.
En die kans heb ik dus gekregen. Drie jaar lang heb ik hen leren kennen, de gewone Italianen.
En gewóón zijn ze niet... en tegelijk dan weer wèl.
Soms was het mooi, soms gewoon lelijk.
Wat telt, is dat ik het gedaan heb.

Daar, in dat land omgéven door zee, realiseerde ik een tweede droom.
Olijf is een kind van het Jacques Cousteau-tijdperk. Eens per week - ik geloof in het weekend - zat ik aan de televisie gekluisterd en kwijlde ik bij de beelden van het onderwaterleven overal ter wereld. Jacques en zoon Yves die de aardbol rondtrokken met hun duikuitrustingen op ontdekkingstocht naar nieuwe dingen.
Ik wou dat ook kunnen, onder water zijn en onder water blijven... liefst zo lang mogelijk.
In Italië greep ik m'n kans en ging ervoor. "Eindelijk" dacht ik. Onder water was ik thuis.

Intussen is het 18 jaar later.
Er zijn jaren geweest dat ik veel dook. Er zijn jaren geweest dat ik weinig of niets deed. Gek veel duiken heb ik niet in m'n logboekje, gezien de tijd die sinds de start verstreek.
Soms had ik geen gelegenheid, soms gewoon geen zin. Eéns gaf ik het ongemerkt op omdat ik liever elders was en soms zette ik het op een laag pitje omdat andere activiteiten me op dat moment méér bekoorden.
Duiken zal (hoop ik) hoe dan ook altijd deel blijven uitmaken van m'n leven.
En sinds deze laatste uitstap heb ik me voorgenomen om vaker een reisje te plannen naar tropischer oorden.
Je weet nooit wanneer het te laat is.

M'n indrukken volgen, zoals steeds, in stukjes.
Zet u.