Je hoort dat wel eens.
Je zegt dat wel eens.
"Moeten we vaker doen"
meestal nét nadat hij/zij of jij vertelde hoe drukdrukdruk het de laatste tijd is geweest - je-weet-hoe-dat-gaat - en hoe fijn het is elkaar weer te zien.
We maken ons er allemaal schuldig aan of deden dat in het verleden.
Goh nee, ik zeg het nog steeds... spiegelgewijs, wanneer het tegen mij gezegd wordt.
"Moeten we vaker doen".
"Ja hoor, moeten we zéker", zeg ik nu.
Eigenlijk heb ik dan zin om te antwoorden "hey, laat ons het niet in het ongewisse laten maar alvast een maand prikken. De exacte datum hóeft nog niet, maar een half ideetje om de gedachte niet te laten varen... fijn toch?"
Ik doe het niet.
Gewoon effe op de tong bijten, brede smile opzetten en "yep, moeten we dóen" eruit gooien.
Zo heeft niemand een schuldgevoel, niemand voelt druk en we blijven allemaal "beste" maatjes.
Mja...
'k zie het liever ànders, maar op dàt zinnetje ben ik moegevochten.
Voor Olijf is het simpel.
Als je iemands gezelschap écht op prijs stelt, dan doe je niet vaag.
Vaag is voor verre kennissen, zakenrelaties of mensen die je niet wil kwetsen maar liever niet dan wel ziet.
Vrienden behandel je anders, mijn gedacht.
Daar hou je contact mee.
Een antwoordje sturen op een smsje is bievoorbeeld een simpele uiting van opmerkzaamheid. Eén keer vergeten antwoorden veeg ik met plezier onder de mat. Zelfs twee keer "omdat m'n gsm altijd in de auto blijft liggen" wordt óók nog met de mantel der liefde bedekt. Keer op keer stomweg niet antwoorden gaat dan weer lijken op "het kan me geen ene reet schelen waar je je bevindt... laat het ons wat vàker doen"...
Swat.
Ik wil niet donker doen. Voel me heel licht zelfs.
Maar soms kruipt het me nog onder de kleren. En néééééén, deze post ging niet over het ex-lief. Verre van zelfs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten