11 november. Memory time.

Het is 11 november vandaag.
73 jaar geleden werd m'n vader op de wereld gezet.
Afgelopen zomer moesten we ons nog afvragen of we deze verjaardag nog zouden kunnen vieren.
Vandaag is dat geen vraag meer.... we gaan het gewoon dóen. Mét mama, die intussen (vaak nog steeds met onderbrekingen, maar we proberen hoopvol te blijven) ogenschijnlijk de weg naar verbetering heeft gevonden.

Het zal een restaurantje worden vanavond, met de hele (erg kleine) familie, inclusief schoonfamilie.
Zoals steeds houden we't bij 4 gezinnen en Olijf. Het is altijd zo geweest, Olijf ongepaard aan tafel met "de rest".
Omdat de tijd dringt (maar niet alleen daarom), dringt het nóg maar eens tot me door hoe graag ik m'n ouders de "geruststelling" zou schenken dat Olijf het niet meer alleen moet stellen. Dat óók hun oudste blij mag zeggen dat ze zich geliefd en geborgen mag weten door die ene speciale persoon.
Geliefd is in orde. Daar zijn een handvol goeie vrienden voor ge- of hervonden. Dat zit dus goed.
De rest blijft een werk in uitvoering.
En dat is niet erg voor Olijf, maar 'k had het wél graag anders gezien voor m'n ouders, die nooit ophouden met zich zorgen te maken (zoals dat, neem ik aan, goede ouders betaamt) en die noodgedwongen hun tijd hier op deze wereld zien inkorten....

Ik wil niet liegen... ik zou hen zoooooooo graag wat geruststelling willen kunnen geven.
Ik wéét dat dàt het mooiste kado is dat ze voor zichzelf zouden wensen. Hun eeuwig vrijgezelle dochter "van 't straat".

M'n vader heeft het niet vaak gezegd, maar de enkele keren dat het er wél uitkwam, konden tellen.
"Het kan niet missen dat niemand jou wil, zoals jij bent!".
En misschien had hij gelijk :(
Of misschien ook niet.
Misschien was hij gewoon gefrustreerd om deze óf een andere reden.
Misschien wist hij niet hoe hij het moest verwoorden en kwam het er wat ongelukkig uit... ik weet het niet.
Een "sorry" heb ik daar nooit voor gekregen, maar dat wijt ik gemakkelijkheidshalve aan z'n tijdsgeest. Ouders hoeven geen sorry te zeggen tegen hun kids.... ofzo...
Of misschien méénde hij gewoon wat hij zei en blijft hij tot vandaag bij dat standpunt....

Olijf is lang vanalles geweest.
Tot ver in haar twenties "een struise", zoals ze wel eens pleegden te zeggen. Twee poppetjes van zussen en dan... de mollige. Vakantieliefjes "kozen" onveranderd voor de poppetjes.
De waarheid is dat ook Olijf een vakantieliefje kon sprokkelen hier en daar. Ik weet zelfs met stellige zekerheid dat het op zich onfair is om te zeggen dat omvang een obstakel was. Olijf was zéker niet het enige mollige ding in de buurt. Maar tóch... ik kon me nooit van de indruk ontdoen dat het liefje me "koos" bij gebrek aan beter... en ze zullen dat wel gevóeld hebben.
Het zal wel wat met zusterlijke concurrentie te maken hebben gehad. En onzekerheid, maar wie heeft dat niet op jeugdige leeftijd?

Olijf was ook lang de fanatieke idealist. IK zou de wereld verbeteren. IK ging alle underdogs redden van de ondergang. Er was geen zwerfhond of ik bracht hem mee naar huis, geen ploeterende medeleerling in de klas of ik zat samen met hen te studeren, geen ongelukkig gezicht op een fuif of ze wisten Olijf eruit te pikken om een urendurend klaagpraatje mee te doen... ten koste van de broodnodige (maar dat besefte ik toen nog niet) zorgeloze quality time op de dansvloer.
En Olijf zóu de wereld beter maken, dus daar moest je wat voor over hebben, niet?
Vandaag hou ik het bij meewarig kijken naar zwerfhonden vanop een veilige afstand. Ik zie ze wel, maar ik ga ervan uit dat een ànder zich wel over hen zal ontfermen. Extra tijd, uitleg en bijles geven beperk ik tot m'n professionele activiteit en feestjes dienen nu om plezier te maken. Laat ànderen maar voor klaagmuur spelen, IK heb m'n tijd gehàd aan de toog of in een donker hoekje.

Ik maak me ook allang niet meer zo druk in maatschappelijke onrechtvaardigheden. Er wàs een (explosieve) tijd dat m'n nekharen overeind kwamen, m'n armen in de lucht en m'n stem méé de hoogte in wanneer ik onverschilligheid meende te bespeuren. Vandaag heb ik me erbij neergelegd dat "geanimeerd" argumenteren niet altijd geapprecieerd wordt, dat het in mijn kleine wereldje au fond verder tóch niets uitmaakt of ik een ideale wereld wens of niet (de wereld draait sowieso gewoon door) en dat luchtige onderwerpen altijd verkieslijk zijn.

De meeste scherpe randjes zijn er àf bij Olijf, zoals bij iedereen (geloof ik) met het voorbij gaan van de jaren.
Ik beschouw ons allemaal als gladde keien, die ooit begonnen als hoekige stenen. De stroom van het leven heeft ons afgerond.
Afronding is goed. Het hóeft niet altijd te snijden.
Tè rond?.. goh... daar wil ik even over nadenken. Die "stroomlijning" maakt het ons gemakkelijker om mee te rollen met de hoofdstroom. Going with the flow zeggen ze dan eh....
Ik blijf graag denken dat rond en glad goed is, zolang de kei nog wat gewicht heeft. Dattie af en toe nog wil blijven liggen onder z'n eigen massa. Een béétje consistentie, een béétje eigenzinnigheid. Net genoeg om stand te houden maar niet teveel om zonderling te zijn.

Eerlijk is eerlijk. De scherpe kantjes gaan er bij iedereen af. Bij vader ook.
Het is jaren geleden sinds z'n laatste sterke uitspraak. We "snijden" mekaar minder vaak.
En tóch.... als ik mocht kiezen... dan zou ik zonder twijfel gaan voor nog wat jaartjes méér van een steekje hier en een wondje daar. Wonden helen.
Pas wanneer het ophoudt, weet je dat er iets wèg is.
Omdat je zodanig rond en klein bent geworden dat je geen tegengewicht meer wil/kan bieden.... of omdat er geen keien meer zijn waartegen je kan aanbotsen...

Vanavond zullen we nog eens zingen.
Ten huize Olijf gebeurt dat altijd tweetalig. De obligate Happy birthday tooooo yoooouuuuu, gevolgd door Tanti auguri aaaaa teeeee.
Ik hoop dat we het nog vaak mogen zingen. Stel je voor... volgend jaar zou papa het kunnen "doen" op 11/11/11....
Ik hoop vurig.

Tanti auguri a teeeeee
e la torta aaaaaaa meeeeeeeeeeeeeeeee :)