Gemakkelijk, die nieuwe pc-tv. Voor iemand als ik die hoe langer hoe minder TV kijkt en die het sowieso al jarenlang zonder programmaboekje doet, is het online programma-overzicht een zegen.
Ned2: The Cove. Een documentaire over de vangst van dolfijnen.
Richard O'Barry, de vroegere trainer en verzorger van wereldberoemde Flipper, is vandaag activist.
Na wat hij de zelfmoord van Flipper noemde (blijkbaar "besloot" het dier op een goeie dag om kopje onder te gaan en nooit meer terug naar de oppervlakte te keren voor een ademteug), kende Richard O'Barry's leven een belangrijke ommezwaai.
Hij besefte plots wat hij en z'n team het majestueuze dier al die jaren hadden aangedaan. Richard gaf z'n lucratieve Hollywood-baan als dolfijnentrainer op en ging zich inzetten voor het wereldwijd welzijn van dolfijnen.
Bon...
Ik hoor u al één en ander denken.
Een dolfijn die zelfmoord pleegt? ... Pe-lease!
Milieuactivist worden? Zijn er nog niet genoeg van dat soort? Moest dat trouwens zo lang duren vooraleer hij tot inzicht kwam? Gemakkelijk gedaan met zoveel centen op de bank.
enzovoort
enzoverder.
Olijf begon aanvankelijk met een flinke dosis desinteresse te kijken, o.a. met bovenstaande gedachten in het achterhoofd. "Wéér een serie activisten. De fanatiekelingen."
Dat gebrek aan inleving ruimde al gauw plaats voor ongeloof en walging.
In vissersdorpje Taji, Japan worden jaarlijks zo'n 23.000 (23DUIZEND) dolfijnen gevangen voor "de industrie".
Die industrie bestaat uit alle afnemers (wereldwijd) van levende dolfijnen... en dode.
Denk even mee.
Dolfinaria hebben dolfijnen nodig.
Allerlei "zwem-met-dolfijnen-want-dat-ontspant-u"-programma's hebben dolfijnen nodig.
Daar draait een miljoenenindustrie rond. In Taji, Japan dus.
En wat niet levend verkocht kan worden... dat wordt afgeslacht.
Verkocht als hoogwaardig walvisvlees daar waar dolfijnenvlees vergeven is van kwik. De Japanners krijgen dat in hun onwetende strot gedraaid, terwijl de hoogwaardigheidsbekleders op het internationale vlak lobbyen dat het een lieve lust is om de walvisvangst terug vrij te krijgen.
Zegt de International Whaling Commission u iets?
Het zou moeten.
Op wereldvlak is het de enige organisatie die erkend wordt door de United Nations en bijgevolg zowat het enige officieel adviesorgaan dat internationale druk kan uitoefenen op landen die economie altijd en overal boven milieukwesties zullen plaatsen.
...
De farce...
Japan is één van de grote spelers. Sinds de beperking op de walvisvangst, is het land al jarenlang bezig aan een terugkeer van hoge vangstquota. De gehanteerde strategieën variëren van het schaamteloos verspreiden van "wetenschappelijke" informatie waarvan zelfs het kleinste kind kan zien dat het je reinste onzin is tot het omkopen van kleine IWC-lidstaten om vóór Japans standpunt te stemmen.
In eigen land wordt ervoor gezorgd dat de eigen bevolking niet teveel (of ronduit niets) weet over de dolfijnenslachterij (de doorsnee japanner beweert nooit dolfijnenvlees te eten) én dat geen buitenstaanders ooit dicht genoeg bij de baai in Taji komen om werkelijk te zien hoe de "humane doding" van dolfijnen plaatsvindt.
Ewel....
daar gaat deze documentaire over.
Over een handvol (ach ja.... ) Amerikanen uit allerlei disciplines (wereldkampioen apnee-duikers, hollywood-technici, stuntmannen en wetenschappers) die hun vrijheid riskeren om beelden te maken achter de Taji-baai-coulissen.
De beelden zijn schokkend.
Olijf weende. Ik geef dat toe. Ik weende.
U kan denken "VROUWEN!"
Erger nog. "Vrouwen! Vooral die met een minimum aan milieu-gevoel ! Kleine kinderen zonder gevoel voor realiteit. Naiëve idealisten!"
Ik ga niemand tegenspreken.
Voor mezelf weet ik dat ik NIET bij iedere overreden egel een pleidooi tegen onze moderne maatschappij afsteek.
Ik wéét dat er veel onrecht is en veel machtsmisbruik. Alles ter ere van de God Economia.
Het gebeurt niet vaak meer dat Olijf op haar achterste poten gaat staan.
Deze keer voelt het anders (met excuses aan alle hongerlijders en overstromingenslachtoffers ter wereld die zich gediscrimineerd voelen ... en terecht).
Zo'n 12 jaar geleden had Olijf het voorrecht om met wilde dolfijnen te kunnen zwemmen, pal in het midden van de Rode Zee. Die ervaring van wederzijdse nieuwsgierigheid, die halfuur durende speeltijd met wat men algemeen aanneemt als de intelligentste dieren op onze aardbol, maakt dat ik vandaag schrijf.
Het werd lang, het werd misschien zelfs vervelend.
Het kan me niet schelen.
Dit verdient aandacht, vind ik.
Als u wat wil doen, al was het maar een petitie tekenen, ga dan alstublieft naar www.takepart.com/thecove.
Niemand verwacht het van u.
Doe gewoon wat u juist lijkt.
Hoe dan ook...
Volgende keer dat u de kinderen meeneemt naar het dolfinarium om te zien hoe vrolijk die beestjes voor ons vermaak door hoepels duikelen... vraag u dan "misschien" eens af hoeveel andere dieren het leven moesten laten om die ene uitverkorene halfweg rond de wereld te verschepen.
Het is een vraag waard.
 |
| dit is het ideaalbeeld |
 |
| en dit dan weer de realiteit..... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten