Safaga: de aanloop

Vijf dagen sinds ik terug kwam uit Safaga, Egypte.
11 november, extra vrije dag en voornemen om dat reisverslagje maar eens te plaatsen.
De stofzuiger kan wachten....

Het is eenvoudig, eigenlijk. Het was een formidastische week.
7 dagen staalblauwe lucht, 32°C en diepblauwe zee.
Schitterende kamer, een prima groep mededuikers (en dat zègt al wat als je een week lang met 35 verschillende persoonlijkheden  dagelijks een boot deelt) en uiteràààààrd eindelijk nog eens met het hoofd onder water.

Olijf begon met duiken in 1992... Potverdorie... da's intussen 18 jaar geleden.
De tijd vliegt!
Ik woonde toen in Bologna. Studiebeurs.
Een levenslange droom om in m'n vaderland te wonen was werkelijkheid geworden.
'k Heb altijd wat gehad met landen en hun mensen, hun échte mensen.
Zonder een betoog te willen starten tegen toerisme (afgeronde hoekjes, weet-u-nog-wel?)... zèlf heb ik altijd duidelijk voorkeur gehad voor het gewone leven. Plaatsen zien, mensen ontmoeten die gewoon zichzelf zijn en niet de obligaat immer vriendelijke hoteluitbater, piccolo of ijskreemverkoper die zich al dan niet gemeend uit de naad werken om het hun gasten aangenaam te maken.
Ik hou meer van het leven van alledag. Het liefst ook in het buitenland.
Die droom om Italië te ontdekken buiten het toeristisch seizoen was op die voorkeur gebaseerd.
En die kans heb ik dus gekregen. Drie jaar lang heb ik hen leren kennen, de gewone Italianen.
En gewóón zijn ze niet... en tegelijk dan weer wèl.
Soms was het mooi, soms gewoon lelijk.
Wat telt, is dat ik het gedaan heb.

Daar, in dat land omgéven door zee, realiseerde ik een tweede droom.
Olijf is een kind van het Jacques Cousteau-tijdperk. Eens per week - ik geloof in het weekend - zat ik aan de televisie gekluisterd en kwijlde ik bij de beelden van het onderwaterleven overal ter wereld. Jacques en zoon Yves die de aardbol rondtrokken met hun duikuitrustingen op ontdekkingstocht naar nieuwe dingen.
Ik wou dat ook kunnen, onder water zijn en onder water blijven... liefst zo lang mogelijk.
In Italië greep ik m'n kans en ging ervoor. "Eindelijk" dacht ik. Onder water was ik thuis.

Intussen is het 18 jaar later.
Er zijn jaren geweest dat ik veel dook. Er zijn jaren geweest dat ik weinig of niets deed. Gek veel duiken heb ik niet in m'n logboekje, gezien de tijd die sinds de start verstreek.
Soms had ik geen gelegenheid, soms gewoon geen zin. Eéns gaf ik het ongemerkt op omdat ik liever elders was en soms zette ik het op een laag pitje omdat andere activiteiten me op dat moment méér bekoorden.
Duiken zal (hoop ik) hoe dan ook altijd deel blijven uitmaken van m'n leven.
En sinds deze laatste uitstap heb ik me voorgenomen om vaker een reisje te plannen naar tropischer oorden.
Je weet nooit wanneer het te laat is.

M'n indrukken volgen, zoals steeds, in stukjes.
Zet u.