een doodgewone maandagnamiddag

De dag verloopt langzaam vandaag. Hij kruipt.
Ik steek het op de winter.
Behalve laat licht en vroeg donker, gebeurt er niet veel.
Mensen kruipen weg in hun knusse huizen. Je ziet amper iemand op straat.

In de namiddag forceer ik mezelf naar buiten voor enkele boodschapjes.
Supermarkt en bib.
Olijf gaat experimenteren met een nieuw "dieet".
Neen, ik wil niet drastisch vermageren (opletten blijft wel dagelijks de boodschap) maar ik wil een theorie testen.

In een (intussen oud) kookboek wordt gesteld dat je sommige dingen beter niet combineert. Het kookboek heb ik nog niet, de principes zijn echter niet moeilijk te onthouden.
Het zou alles te maken hebben met verschillende spijsverteringscycli die we gedurende de dag doormaken. Of de theorie gestoeld is op waarheid, weet ik niet. Maar het klinkt niet ongezond, dus het is het proberen waard.

1. Vóór de middag nix dan fruit.
2. Combineer geen koolhydraatrijke met eiwitrijke voedingsstoffen. Geen vlees of vis met aardappelen, brood of pasta's dus.
3. Koolhydraten en eiwitten mogen wél a volonté gemengd worden met groenten. Het hoeft dus niet noodzakelijk vegetarisch.
4. Niet eten na achten. Nix nieuws daar.

Dat is het ongeveer. Die-hards zullen er meteen de vegetarische versie van maken en het is hen gegund.
Eiwitten zouden energieverslindend zijn, dus hoe minder van dat vlees en die vis, hoe beter... zeggen ze.
Olijf is geen vegetariër en zal het wellicht ook nooit worden, maar een stevige vleeseter ben ik dan ook weer niet. Het zal iets van de gulden middenweg hebben, geloof ik.

Ben ook niet van plan om de wekelijkse spaghetti-avonden te verbrodden door vlees in de saus te weigeren omdat die niet bij pasta mag. OF een lekker etentje in een resto. Gezelligheid bóven alles!

Waar het mij om gaat, is om te testen of je je wel degelijk energievoller gaat voelen met deze eetwijze.
Op allerlei fora lees ik alvast zeer positieve reacties.
Zolang het niet ongezond is (en dat lijkt het me op eerste zicht niet) wil ik het best es proberen. Nix te verliezen, lijkt me zo...

Het kookboek (Een leven lang fit van Harvey & Marilyn Diamond... wàt een schitterende familienaam) is allang uit roulatie. Het ding is nog enkel tweedehands te verkrijgen.
Ik gelóóf zelfs dat ik het nog niet zo lang geleden in één van onze winkels zag liggen, maar vanwege een hopeloos ouderwets ogende cover, besteedde ik er geen aandacht aan.
Spijtig... want nu wordt het wachten op nóg maar eens een sterk staaltje van Wet van de Aantrekking.... (ik hou u op de hoogte :)

Intussen probeer ik het gewoon op gezond verstand. Dat moet lukken denk ik.



Op weg naar de supermarkt begonnen m'n ogen weer af te dwalen. Aan het zwembad moest ik gedwongen wachten op de oversteek van een flinke meute schoolkinderen. Ik schatte ze een jaar of 6-7. Joelende kids met mutsjes en kleurige zwemzakken. Huppelend en kirrend.
En daar kréég ik het weer.
"Ze zien er zo zalig gelukkig uit. Kinderlijk content. Ik hoop dat het nog lang zo mag blijven voor die kindjes. Ik hoop nog méér dat er geen kindje tussen zat dat de schijn hoog hield... thuis misschien dagelijkse miserie en op school doen alsof"..... daar ging ik weer.
Op de parking van de supermarkt hobbelde een vrouwtje voor me aan. Ze waggelde van links naar rechts. Duidelijk last van één of ander gewricht .. ofzo....
Toen ik haar voorbijliep, viel me op dat ze niet veel ouder kon zijn dan Olijf. Misschien was ze zelfs jonger, maar van achter bekeken leek ze bijna bejaard....
"Ik moet ophouden met die melancholische vlagen" dacht ik nog. "Ik heb het verdomde goed. Mij is nog nix overkomen. Whoossss"
En dat IS dus ook zo, ik weet dat héél erg goed.

Hoe meer ik hoor en zie van mensen om me heen, hoe meer ik besef dat ik nog nix heb meegemaakt... en dat ik daar verdorie pokkedankbaar om moet zijn!
En dat bén ik ook. Wérkelijk.

Het zijn gewoon die dagen. Het gevallen blad. De stilte. De (weliswaar vrijwillige) opsluiting.
Het doet wat met een mens.
Om onszelf wat wijs te maken, noemen we het cocoonen. En cocoonen is leuk... soms.... maar niet altijd. Vooral niet altijd alleen.

Schiet me dood. Ik zeg het eerlijk:
ALLE avonden alleen eten is NOT FUN!
Alle keren minimum een half uur auto rijden om maar eens niét alleen te hoeven eten, is op zich niet erg maar komt nooit in de buurt van "gewoon gezellig thuis koken".
Zeg dat Olijf het gezegd heeft.

Okee okee... alle avonden MOETEN eten met iemand die je rauw lust, is het óók niet. Ik ben niet van gisteren...
Ik vergelijk graag met de goeie voorbeelden in m'n leven. Geen zin in vergelijkingen met anderen die het "slechter" hebben dan ik voor zover dit goed woordgebruik is.

For the record: het gaat goed met Olijf. Bijzonder goed zelfs.
Maar we zijn "er" nog niet.
Een hele zomer en najaar lang heb ik m'n best gedaan. The only way was up!
Ik vind dat het me tot hiertoe al behoorlijk goed gelukt is. Ik sloofde me op allerlei manieren uit om terug de oude Olijf te worden. Met succes, zeg ik niet zonder enige trots.
Ma goed.... de winter krijgt me even in haar greep.
Diep van binnen (ondanks alle inspanningen om het goed te hebben met me, myself and I) had ik stilletjes gehoopt dat een onbekende m'n pad zou kruisen om dat onbestemde luchtige zweverige er terug in te krijgen. Helaas...Olijf is een trage wat dat betreft...

Het liefst zou ik op het oude élan verder gaan en dat gaat me ook lúkken, daar ben ik rotsvast van overtuigd.
Maar soms.... ik ben eerlijk.... veroorloof ik me de luxe om éventjes terug te glippen. Éventjes maar, maak u geen zorgen.
Morgen is een nieuwe dag.

En on the bright side: ik heb massa's nieuwe mensen ontmoet, waarvan ik er een dik handvol heel erg koester. DIE les ga ik nooit vergeten.

Sneeuw ten huize Olijf. Op wat rest van de boom. Toch wat anders dan het sneeuwstrand, vindt u ook niet?

Ik voel een badje aankomen. Een warm bad, kaarsjes, rustige muziek en een leerboek.
Olijf heeft nog veel te leren.