Saudade

Afgelopen donderdag kreeg Olijf éindelijk nog eens de kans om haar I-tje te zien. Bonus deze keer was de aanwezigheid van haar lief F. Haar tovenaar noemt ze hem... en dat zegt àlles, vind ik. Zo'n koosnaam behoeft geen uitleg.
Straks kennen ze elkaar een jaar en hun band lijkt alleen maar hechter te worden. Zo'n dingen maken me intens blij.
Blij, ook omdat het veel te lang geleden was dat ik I nog in levende lijve had mogen zien. Msn hélpt, maar het is toch wat anders, mekaar irl zien.
Blij, ook omdat ik F een toffe pee vind en omdat het altijd leuk is als je het goed kunt vinden met het lief van je vriendin.

I toonde me een boekje waarover ze een poos geleden had geblogd: The Untranslatables. Woorden uit een boel wereldtalen die niet echt te vertalen zijn.
U kent me intussen goed genoeg om te weten dat woordjes me boeien.

Ik begon dus te bladeren.
De meeste woorden kan ik niet herhalen wegens te onbekend voor me. Andere bleven dan weer wèl hangen.

Vomitarium uit het Latijn. Schitterend woord. Behoeft niet veel uitleg, lijkt me. Iedere zichzelf respecterende Romeinse gastheer had destijds een vomitarium in huis, alwaar de dinerende gasten zich even konden terugtrekken om de overvolle magen te ledigen ... zodat ze later met hernieuwde moed terug aan de dis konden gaan aanliggen.
"U vindt het vomitarium links van het toilet" dacht ik er meteen bij.
Stel je vóór.....

Saudade was nóg zo'n woord waarbij ik halt hield. Sinds ik het voor het eerst hoorde, zo'n dikke 20 jaar geleden in de Portugese avondles, is het nooit uit m'n geheugen gegaan. Het blijkt onvertaalbaar te zijn.
Onvertaalbaar in de zin van: je kan het niet met één woord vertalen. Het gaat om een gevoel... en gevoelens zijn zelden in enkele woorden samen te vatten.
De Portugezen schenen dat dan weer wél te kunnen.
Iedereen ter wereld voelt wel eens een flinke dosis saudade maar slechts enkele volkeren kunnen het in één woord uiten zodat hun medemens metéén weet waarover het gaat.
Omdat ik de exacte uitleg uit I's boekje niet meer kan reproduceren, haalde ik er Wikipedia bij. Dit is wat ik las.

"Saudade is een woord dat bekend is in het Portugees en het Galicisch. Het wordt wel vertaald met heimwee, melancholie of weemoed, omdat er geen betere vertaling beschikbaar is. Daarnaast is het begrip bekend in Bosnië-Hertzegowina, waar het 'sevdah' genoemd wordt. Ook hier gaat het om weemoed, melancholie en liefde. Het omvat verschillende emoties die uiteindelijk allemaal terug te voeren zijn op liefde. De oorsprong van het woord saudade (en van het woord sevdah) dient gezocht te worden in het Arabisch. Sevdah betekent letterlijk liefde in het Arabisch. Het woord is tijdens de heerschappij van de Arabieren in Galicië en Portugal terechtgekomen en tijdens de heerschappij van de Turken in Bosnië.
Saudade beschrijft gelukzalige gevoelens door de plezierige herinnering aan iets wat niet meer is, en tegelijk ook verdriet, doordat die gelukkige tijd voorbij is. Het kan een herinnering zijn aan een plaats waar men geweest is, of aan een tijd in het verleden.
Saudade speelt een belangrijke rol in de nationale zang van Portugal, de fado. In Bosnië wordt de nationale volksmuziek sevdah genoemd."

Zo, dat weet u dan ook alweer.

Olijf voelde haar eigen saudade op het strand dit weekend. Er kwamen weer een boel dingetjes boven die niet te beschrijven zijn. Bitterzoete herinneringen, gevoelens van spijt en geluk tegelijkertijd. En liefde, een heleboel liefde die maar niet écht wil verdwijnen.
Ik wéét dat sommigen me een klap om de oren willen geven, terwijl anderen perféct begrijpen wat ik bedoel.
Het doet er weinig toe. Dat saudade me even greep, daar kan niemand wat aan veranderen. En zoals gezegd... het is een smeltkroes van bitter én zoet, leuk en minder leuk.
Daar is geen klap of geen knuffel tegen opgewassen. Het IS gewoon.

Met een heel klein beetje saudade dat vandaag nog rest, gaat Olijf aan de slag.
De ramenman komt straks. Vermoedelijk om na te kijken of Olijf's opmetingen correct waren.
En dààrna hoop ik vurig dat dit de aanzet is tot nieuwe ramen in de voorgevel. Als alles goed gaat, heb ik rond eind januari 2011 aangepaste ramen. Wat daarna volgt, is een nieuwe, volledige, échte keuken.

Dus ja, ik kijk soms nog om.
Maar ik kijk óók vooruit, en daar gaat het om... niet?