Tussen 10 en 11 had hij gezegd... om 10u30 pile stond hij aan m'n deur.
Met meter en schrijfgerief.
Alles werd netjes opgemeten en genoteerd. Afspraken gemaakt, uitleg gevraagd et voilà.
Eind januari zou het niet worden, zei hij. Ik moest eerder rekenen op half februari... zelfs de tweede helft... ALS het weer meezit.
Er moet bij Olijf namelijk wat metselwerk gebeuren.... en dat kàn niet als het vriest.
Fingers crossed dus, voor half februari.
Terwijl ik op dreef was, haalde ik maar meteen de ladder uit de garage en "liep" ermee naar boven. De zolder, om precies te zijn.
Daar hing al een hele poos een lamp werkloos te wezen maar Olijf had zich nooit de moeite getroost om het ding te vervangen. Zonder ladder kon ik er hoegenaamd niet bij.
Vandaag moest daar maar eens een einde aan komen. En meteen GOED graag.
Dat vertaalt zich in het verlengen van den draad. Zodat ik er volgende keer bij kan zónder ladder.
Ziezo, klusje geklaard.
En zoals het ene tot het andere leidt..... meer licht op zolder betekent no more excuses. Vanaf nu kan ik daar weer terecht op lange avonden om op te ruimen.
Opruimen... een taakje dat Olijf het liefst zo lang mogelijk uitstelt.
Edoch... ik kom op een punt waar ik merk dat m'n "dingetjes" m'n gemoed beïnvloeden.
Óveral ligt wat. Altijd.
Iedere keer denk ik: straks ga ik dat doen... of morgen...
Het probleem met straks en morgen, is dat je die momenten eeuwig voor je uit kan blijven schuiven.
En dat pàkt me de laatste tijd wat.
Nooit gedacht dat zulks zou gebeuren.
En toch....
Dus grabbel ik een trui vast, waarvan ik allang niet meer zo overtuigd ben. Wég met dat ding.
Volgend item: een paar korte laarsjes.
Die had ik vorig jaar al moeten wegpleuren, maar ik kon niet.
Had ze destijds nog gekocht, samen met het lief, in de solden. Brugge... ik zie me nog staan voor de vitrine.
Was toen verbaasd dat een man bereid was om mee te shoppen, al doet Olijf dat zélf ook niet zo graag. Maar shoppen met z'n tweetjes... shoppen met je lief... het hééft wel wat.
...
Vandaag had ik het al eens over bitterzoet...
Ik herinner me ook dat het lief er wel wàs maar "misschien" liever elders was geweest. De laarsjes konden hem niet zo gek veel schelen, maar goed... ik dacht dat het gewoon shopfobie was. Of dat maakte ik mezelf gemakkelijkheidshalve wijs.
Tja...
Ik heb de laarsjes graag gedragen. Ze waren gemakkelijk. Ze deden wat ze moesten doen.
Maar ze deden het niet lang.
Ondanks de relatieve kwaliteit die ik ervan verwachtte, kwamen er al snel scheurtjes in...
Maar Olijf volhardde en bleef ze dragen.
Tot voor kort. Het viel me onlangs op dat de scheurtjes nu wel érg groot waren geworden. Zichtbare scheuren, zeg maar gerust.
Dus vandaag gaan ze de vuilbak in.
To hell with memories. Alles gaat kapot, vroeg of laat. Laarzen ook.
En omdat afscheid nemen altijd iets triests heeft, zet ik ze nog even op de blog.
Hoe onnozel dat ook moge lijken.
De laarzen smijt ik weg. De herinnering ook... alleen ... langzamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten