Rijk

De laatste tijd hangt Olijf's leven aan elkaar van de kleine toevalletjes.
Fate helping a hand. Of wet van de aantrekking, zouden anderen het misschien noemen.

Hóe ik het precies benoem, heeft weinig belang. Ik vind het fijn en denk daar verder niet teveel bij na.

Het begon allemaal bij m'n boeddha-ding nu bijna een jaar (!) geleden.
Zou heel m'n blog én memorie nog eens grondig moeten doorsnuisteren om te zien wat daarna nog volgde, maar dat mag u dan maar doen, mocht het u interesseren.

Vandaag wil ik het hebben over die nieuwe kleinigheden. En klein zijn ze hoor! Nix spectaculairs.

Zoals de riem van een jas....
Ik had - nee, héb - een jas. En die jas hoort een riem te hebben, maar die is niet in mijn bezit.
Deze week deed ik de jas voor het eerst aan naar het werk en dacht zo... "stom dat ik die riem niet heb, ik zal daar eens een oplossing voor zoeken."

Donderdagavond, dag 3 van de jasdragerij , merkt plots één van de dames van het werk op: "Zie je wel, M.? Sandra heeft dan tóch dezelfde jas als jij!"
Ik kijk om en inderdaad.... M en ik dragen dezelfde jas.

Nu,
de fashionguru's onder ons zouden dàt al reden genoeg vinden om de jas zonder pardon de vuilbak in te pleuren. Gebrek aan originaliteit en zo. Maar ja... dan blijft de vraag: wie van ons twee is bereid afscheid te nemen van de jas? Ik ben niet aan de jas gehecht, maar ik draag hem wel nog maar pas. En ik heb geen zin om op m'n strepen te gaan staan om M. (werkneemster) te vragen om hààr jas bye bye te wuiven.
Trouwens... eigenlijk kan het me niet veel schelen. We hebben toevallig dezelfde jas. En dan?

Dus het is een feit: twee identieke jassen op één werkvloer.
Ik zeg terloops dat ik de riem van m'n jas kwijt ben, waarop M. (lichtjes forser gebouwd dan Olijf) zegt: "Moeje de mijne hebben? Ik gebruik die toch niet."
Enkele ben-je-er-zeker-vans later zegt ze me dat ze de riem (thuis wegens effectief ongebruikt) zal meebrengen.
Et voilà, vanochtend lag het ding op m'n bureau.

Ik denk dan alleen maar...... ":)"
M. werkt vandaag niet. Zodra ik haar zie zal ik haar mijn erkentelijkheid overmaken :)

Dan is er nog het koffertje. Alwéér een vreselijk onbenullig ding, maar tóch...
Olijf moet dringend haar laptop herformatteren maar blijft het uitstellen. Intussen zeul ik rond met een externe harde schijf om op dode momenten hier en daar wat spul van de laptop te bèkuppen.
De harde schijf volgde me tot enkele dagen geleden in een onooglijk klein plastic zakje. Niet echt een goede bescherming, vond ik zelf.
Dinsdagochtend word ik wakker met een gekke willekeurige gedachte (om je maar te zeggen waar een mens zoal aan denkt wanneer de oude mistsluiers aan't verdwijnen zijn). Olijf opent dus haar ogen, rekt zich even uit en denkt plots dat het handig zou zijn als ze een passend koffertje of doosje zou vinden voor de harde schijf.
Meteen overloop ik virtueel wààr in mijn uitbundig gevulde woning ik zo'n koffertje zou kunnen vinden. Enkele recipiënten schieten me te binnen maar worden afgedaan als ongeschikt.
"Ik zal vanavond wel eens kijken wanneer ik wat tijd heb".

'k zal het verder kort houden. Wat denkt u?
Enkele uren later op het werk valt m'n oog op een koffertje dat precíes de goede maat zou zijn voor de schijf met toebehoren (zoals daar zijn, kabels en transfo).
Dat is toeval omdat ik nooit eerder een koffertje van die afmetingen had gezien. Misschien omdat m'n oog er nooit naar zocht, maar kijk.... het ding manifesteert zich aan mij (hahaha, om het maar eens op zweverige wijze uit te drukken!).
Swat, de harde schijf zit nu in een geschikte houder.

Ik zou bijna de bril vergeten! M'n zonnebril. Sinds de laatste dag van de sneeuwvakantie is hij niet meer. Ik brak hem en dat was een spijtig zaak omdat ik het een goeie bril vond.
Maandagavond trok ik enkele uurtjes naar het plaatselijk shoppingcenter om te kijken naar laatste soldetjes (had de hele maand januari stomweg geen tijd gehad) én dacht m'n kapotte bril op zak te hebben. Ik zou in de winkel van herkomst eens vragen of herstelling mogelijk was. Ik hield er namelijk aan.
Helaas, twee dingen gebeurden. In de winkel constateerde ik dat ik de bril die ik dàcht bij te hebben, niet in m'n handtas zat. Én ik had zo lang in andere winkels geslenterd dat het sluitingstijd was vóór ik er erg in had.
Ik keerde naar huis terug zonder resultaat.
Gisteren deed ik een hernieuwde poging na het werk. Deze keer mét bril op zak.
Nogmaals helaas, hij bleek niet herstelbaar én het twee jaar oude model is niet meer te krijgen, zei de vriendelijke winkeldame me. Ze nam nog de nodige tijd om me alvast enkele nieuwe modellen te tonen, maar Olijf was niet meteen overtuigd.
Terug naar af: voorlopig geen nieuwe zonnebril.

Op het ogenblik dat ik besliste naar huis te rijden, schoot me te binnen dat er nog een brillenwinkel in het shoppingcenter was. Ik ga daar zelden of nooit binnen omdat de keuze en het aanbod me niet aanspreken. "Maar wat heb ik te verliezen?" denk ik en doe prompt een détourke, weinig overtuigd dat het me enig resultaat zou opleveren.
Ik zal méér zeggen: 'k was zó weinig overtuigd dat ik eigenlijk maar vanuit m'n ooghoeken naar de winkel keek en alvast besliste om gewoon verder te lopen naar de uitgang.... tot één van m'n ogen viel op een wel érg bekend model...
!!!!
Daar hing mijn bril! De mijne!
Ik zou zeggen "precies dezelfde", maar ik zou liegen. De kleur is lichtjes anders. Het liefst had ik de oude kleur gevonden, maar die hadden ze niet meer.
.....
Vijf seconden twijfel later was de bril de mijne. En niet alleen dàt. Hij kostte 5 euro minder dan ik er destijds voor had betaald! En dat terwijl ik in de eerste winkel met kleine spijt had vastgesteld dat de prijzen alweer lichtjes de hoogte waren ingeschoten...
Van zo'n dingen kan ik genieten, écht....

En tenslotte het oudste nieuws: dat van de dansdame.
De wens kon bijna niet sneller uitkomen dan hij dat toen deed. Ik schreef er al over.
Een half uur vóór m'n vertrek naar de eerste nieuwe dansles van het jaar mem ik nog even over het ontmoeten van een gelijkgestemde (lees, salsa-minded) én vrouwelijke ziel en hoe leuk het zou zijn zo iemand te kunnen vinden. Twee uur later is alles in kannen en kruiken. Juffrouw ontmoet, contactgegevens uitgewisseld en..... vanavond gaan we (samen met nóg wat vrouwvolk) de beentjes laten wapperen. Zónder man-vrouw-afspraken die veel te vaak naar m'n zin in het water vallen en voor onnodig pijnlijke momenten zorgen.

Vanavond gaat Olijf op stap om te dansen, zoals ze dat al een hele poos graag had gedaan: vrij, blij en zonder zorgen.


Nu......
als u het nodige leesgeduld aan de dag hebt gelegd, hebt u deze tekst van begin tot einde doorworsteld.
U kon het interessant vinden, of amusant of gewoon domweg vervelend. Misschien hield u halverwege op met lezen.
Allemaal prima.
Als u het tot het einde haalde, had u misschien zoiets van (wat een rotuitdrukking eh) "Waar hééft dat mens het over? Goed, ze vindt een paar dingen die ze zocht. Nah.. jaaaaaaaaaa, en dàn?"

Nix, écht ... en dan helemaal nix! :)

Er waren wat spulletjes die me van pas konden komen en ik vond ze.
Ik bedenk dat ik ooit es wat las over dingen wensen (zonder daaraan gehecht te zijn) en hoe die hun weg vinden naar jou toe.
Vandaag stel ik vast dat zo'n dingen gebeuren en ik vraag me dus - niet zonder het nodige scepticisme - af of het dàt is.
Het is van geen enkel belang of u het er over eens bent met me. Ik weet zèlf niet of ik het eens ben met me, dus het is u vergeven :)

Wat telt, is dat de gedachte en de gebeurtenissen me een gevoel van contentement geven. Gewoon terug content zijn met niemendalletjes.
Ik ken genoeg mensen die nooit tevreden zijn. Hell, ik zèlf ben m'n tevredenheidsgevoel vééééééél te lang kwijt geweest en ook díe gedachte maakte me ontevreden.
Dus! Dat ik vandaag stomweg content ben met een riem, een bril of een nieuwe vriendin, is alléén maar goed.
Het zijn wensen die in me opkomen maar waarvan ik niet denk "als het niet gebeurt, ben ik ongelukkig". Komen ze, dan komen ze. Komen ze niet, dan is dat ook prima.

En gek gaweg.... komen ze :):):)


Nu mijn vraag.
ALS ik deze week had meegedaan met de Euromillions (er was 100 miljoen euro te winnen, als ik me niet vergis en NIEMAND had ze)....
OMDAT Olijf geen belang hecht aan geld...
wat denkt u.... Zou het...?
(eentje om over na te denken)