onverdraaglijk

Al een hele dag loopt Olijf rond met een ongelooflijke zin om te schrijven.
Het heeft iets van een (schijn)zwangerschap (hoewel ik niet zou weten hoe dat aanvoelt) :)

IETS wil eruit, maar je weet niet precies WAT.

Allez, ik lieg.
Een beetje weet ik wél wat ik zou willen neerpoten, maar dat doe ik misschien beter even niet.
Anderzijds zit er nog vanalles te duwen om eruit te mogen, maar dààrover kan ik begot geen zinnig woord zeggen... ik weet het zèlf niet.

De week vakantie heeft me in alle geval goed gedaan, zoveel weet ik.
Merkte het vandaag op de werkplaats ook: fijn verwelkomd worden door collega's en werknemers, geen ene die niet vroeg hoe het geweest was (en dat vind ik gewoon leuk), lekker gek doen met stomme carnavalspullen, ... Olijf was weer aan't lachen geslagen (jeeej)!

Dat alleen al is - lijkt me - schrijvenswaardig nieuws.

Olijf is "er" nog lang niet, zoveel weet ik ook.
Heb nog veel vragen en twijfels en soms terugkerende verdrietjes.
En dan is er nog de wetenschap dat "iemand" (en dat zijn er twee) nog steeds in staat is me terug de dieperik in te trekken.

Dat bewijs kreeg ik een kleine twee weken geleden.
Nutcase in kwestie was madam van meneer, die het nodig vond me midden in de nacht te laten weten dat meneer graag zou hebben dat ik belde....
... ehm... I beg your pardon???????....

Heeft u ooit gelezen hoe je hart uit je lichaam kan bonzen? Ik wel. En op dat ogenblik wist ik preciés hoe dat voelde.
Wat daarna volgde, zijn details voor de buitenstaander.
Volstaat te weten dat Olijf daar een week niet goed van was... een deel van mijn vakantie óók dus.

Laat Olijf nu (met de nodige moeite) beslist hebben om zich overal buiten te houden.
Laat haar nu NIET meer willen weten wat er allemaal aan nonsens gebeurt aan zee.
En laat dat verdomde wuf nu bellen in het midden van de nacht, na twee maanden stilte, omdat ZIJ niet alleen in stilte wil lijden. Als dat mens afziet, moet iedereen mee in haar val.
En vallen doet ze, ongeveer eens in de maand...
In plaats van blij te zijn dat Olijf eindelijk uit haar leven is.... doet dat kreng zóiets...

Ik geef toe: dat doet me wat. Meer dan zomaar wat.
Laat ons zeggen dat het een geluk was dat ik op vakantie vertrok: kans om alles te laten wegebben en géén kans om in m'n auto te schieten, "effe" 100 km te rijden en haar persoonlijk de huid vol te gaan schelden...

Intussen zijn weer bijna twee weken verstreken en kan ik het allemaal weer klasseren. "Plaatsen"... nee. Haar en haar wereld zal ik nooit kunnen plaatsen. Het is me té vreemd.
Maar klasseren - as in "verticaal" - dat wil nog lukken :)

Voorlopig toch maar weer "case closed". Wat haar betreft dan toch zeker :)
En nu maar hopen dat de juffrouw er net hetzelfde over denkt en voorgoed uit m'n leven verdwenen is en blijft!
Fingers crossed :)