Gisteravond kon ik het niet helpen.
Ik huilde als een klein kind.
Méér nog: ik huilde VOOR een klein kind.
En ik kénde het kind geeneens...
TV.
Vitaya (tja, ik bén een vrouw en heb lak aan wat mainstream zogenaamd als intelligent wordt beschouwd)
Medisch Dossier.
Over kindjes met een zeldzame aandoening.
Molly, 4 jaar oud, had een zeldzame vorm van nierkanker.
VIER jaar!!!!!
De kanker had bovendien het onsmakelijke idee gehad om zich in haar lichaampje te verspreiden naar de longen en het hart toe.
Molly was een vrolijk kind, érg vrolijk. En kaal.... van de chemo.
Je hoorde haar uitleggen hoe ze even niet meer naar school kon omwille van het infectiegevaar, hoe ze had overgegeven op de klasvloer. Ze legde aan de camera uit dat ze "beestjes" had in haar lichaam die ze doodmaakten met medicamentjes. En dat ze de beestjes er zouden uithalen.
En als de beestjes weg waren, dan zou ze terug lange haren krijgen.
Een schàt van een kind, een roosje.
Ik was meteen verliefd op haar.
Ik volgde Molly door de hele uitzending.
Haar guitige vrolijkheid terwijl ze speelde, haar trieste oogjes toen ze een scan moest ondergaan ("Ik lig niet graag zo lang stil, papa"), de manier waarop ze zich in papa's armen naar het operatiekwartier liet dragen...
Ik weende toen ze bang was en gibberde mee toen ze lachte.
Ik was oprecht blij toen bleek dat de tumoren (op één na) succesvol waren verwijderd en dat het ene gezwel dat ze hadden laten zitten (wegens te riskant) helemaal dood was.
En toen de voice-over zei dat Molly vier maanden later was overleden.... kwam ik niet meer bij.
Op de foto vlak voor haar dood, zag je dat het fonkelende licht in haar ogen gedoofd was ... en ze was nog steeds kaal. Molly heeft haar lange haartjes nooit terug gekregen.
Ik huilde als een kind voor een roosje dat ik zelfs nooit gekend heb...
Misplaatste emotie vond ik zelf. Maar het was er en potverdorie, vandaag is het er weer.
Waarom? Geen idee.
Morgen ga ik weer werken en denk ik niet meer aan Molly.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten