Olijf is een vrouw alleen, dus voedsel en de gedachte daaraan worden à la minute beslist.
Geen "schatje waar heb je vanavond zin in?".... nope.
Ten huize Olijve is het door de supermarkt wandelen en kijken wat me zoal kan inspireren.
Lange tijd sprak niets tot me, met alle nodige gewichtsgevolgen vandien.
Dat is intussen veranderd.
Aanvankelijk volgde Olijf's eenieders goede raad op om de ingevallen wangetjes toch wat aan te spekken en ik zette mezelf daarbij een doel, een MAXIMUM doel.
Dat werd intussen bereikt.... en sinds de skivakantie lichtjes overschreden...
Aaaahhhhh! Vrouwen en hun gewicht :)
De zin voor (licht) keukenwerk keerde inmiddels óók terug, waardoor ik me nu realiseer dat de weegschaal dagelijks nauwkeurig (hopelijk zonder angst?) zal moeten worden bestudeerd.
Maar goed.
Foodshopping dus.
Pizzadeeg sprong eruit gisteren.
Er was een tijd dat Olijf en familie regelmatig het eigen deeg maakten: mengen, kneden, laten rijzen, weer kneden en uitrollen... het had wat voeten in de aarde.
Voor één persoon doe je dat niet (tenzij je "één" interpreteert als je partner/kind/huisgenoot.... in welk geval je mathematisch gezien dus voor twee kookt) DUS Olijf had alweer enkele jaren geen verse pizza meer geprepareerd.
THANK GOD voor de vooruitgang! De markt die handig inspeelt op drukdrukdrukke tweeverdieners of (zoals in mijn geval) lichtjes luie vrijgezellen.
De dag van vandaag koop je gewoon het deeg netjes opgerold mét bakpapier et voilà... belegt het met garnering naar keuze.
Het werd een vegetarische pizza.
Niet uit één of andere overtuiging. Gewoon gekozen voor ingrediënten die ik lekker vind.
En lekker wassie, al zeg ik het zelf.
Wél vierkant, dat heb je met bakplaatmodelletjes.
Van vorm trek ik me niet bijster veel aan, hoewel het oog ook wat wil.
In dit geval ging ik voor smaak en kleur.
Morgen maak ik er nog ene :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten