Douche

Eén van m'n meest productieve invalhoekjes is de douche.
Het is iets raars. Van zodra ik onder de warme douche sta, schieten allerlei gedachtenflarden te binnen.
Zomaar.
Uit het niets.
Zonder inleiding.

Het meest recente "product" volgt hieronder.

Gisteren had ik het goed. Een leuke dansavond met een aantal meiden die ieder hun ding deden zonder zich aan elkaar vast te klampen, een boel mannen die verdomde goed dansten. Het was puur plezier.

En ik constateer dat ik daar blij mee ben.

Onder de douche denk ik dan plots aan m'n (hopelijk) nieuwe uitgangsleven en dat van anderen. Aan uitstapjes en snoepreisjes, aan opwindende dingen zien en leren, aan nieuwe mensen ontmoeten, aan avontuur.
Volgende gedachte is dan meteen: die uithuizigheid is allemaal fijn en wel, velen zouden er een arm en een been voor over hebben om dat (opnieuw) te mogen beleven.
MAAR (en hier komt de oude Olijf even de kop opsteken)... gegeven dat je de keuze zou hebben, BEWUST de keuze... tussen een redelijk doordeweeks leven maar gezellig thuis komen bij een (bij voorkeur liefhebbende) "andere helft" OF zonder einde uitgaan, voortdurend nieuwe "uitdagingen" aangaan en thuiskomen in een lege woning alwaar je je avonturen enkel aan de muren kwijt kan... ik vraag me af... waar zouden de meeste mensen voor kiezen?

Alles heeft z'n ups en downs, Olijf weet dat, wees gerust.
Geen enkel leven met twee (of meer) is een geëffend pad zonder hobbels of valse afslagen. Zorgen zijn overal en alom aanwezig. Iedereen komt wel eens op een punt in zijn/haar leven waar de twijfels keihard toeslaan.
Vrolijk vrijgezellen is anderzijds óók niet alle dagen feest. Je kan wel je best doen om te genieten, het kan zelfs vaak of meestal oprecht lukken. Maar er zijn ook van die momenten waarbij je opgelaten huiswaarts keert, je fijne dag zo graag bondig zou overlopen met een luisterend oor... en dat heb je dan niet. Telkens weer opnieuw.

We doen ons best. Allemaal.
Ik stel vast dat het ons niet alle dagen lukt. En dat het zwarte gat bij sommigen of allen onder ons te vaak weer zwelgend open gaat...

Olijf heeft dat gevoel vandààg niet en is daar verdomde blij om.
Anderen voelen het dan weer wèl en op tijd en stond is het eenieders beurt om er weer aan te weerstaan, aan dat "tijdelijk verdwijnen".

Het leven IS niet eerlijk. Niemand heeft ooit beweerd dat het dat is of zou moeten zijn.
Het leven is wat je ervan maakt. Yep.
Het belangrijkste hierbij, denk ik, is dat je er de materialen voor vindt... of het beste maakt van wat je hebt. Creatief zijn enzo...


Deze week kocht Olijf twee cd's.

• Eentje van Michael Bublé, om twee redenen. Aan de zanger hangt een herinnering vast én op de nieuwe ceedee staat alvast één nummer dat de (optimistische) sfeer erin houdt.
• De andere is een Bartje Peeters: De hemel in het klad.
  De titel alleen al is me wat waard. Hier op deze aardkloot zijn we't aan onszelf verplicht om onze voorlopige versie van de hemel te creëren, als het effe kan en als het effe mag.
  Ik màg de verzen overigens wel. Peeters hanteert een woordgebruik dat me aanspreekt. En hij doet dat met de nodige zelfspot... iets wat me vroeger óók eigen was (en dat, denk en hoop ik, stilaan aan het terugkeren is).
  
  Het nummer waar ik vandaag aan denk voor deze blogpost, is Het is niet wat het is, 't is wat je ermee doet.