Het leven zoals het is

Oeps... alweer een programmatitel (VRT of andere? ik laat het in het midden).

Olijf's ogen zijn open, voor de zoveelste keer.
Geen verwijtens, geen afrekeningen.
Gewoon even weergeven wat Olijf ontdekte op 3 jaar, daar waar anderen ermee weg waren op enkele maanden tijd.

Startpunt en standpunt van velen: Olijf ziet té graag graag. Zegt men.
Ik schijn een geromantiseerd, geïdealiseerd... ergo onrealistisch beeld van Liefde te hebben.

Meen al vaak genoeg te hebben geschreven dat het (zelfs) voor mij geen geheim is dat ook een leven met z'n tweeën niet noodzakelijk alle dagen koek en ei is. Olijf heeft daar geen enkel probleem mee. Alleen in Utopia is het alle dagen feest.

Waar Olijf mee worstelt, is de uitwisselbaarheid van geliefden. De oppervlakkigheid waarmee het zogenaamde hoogste goed wordt beleefd.
Miljoenen liedjes, evenveel boeken en duizenden films hebben het over DE Liefde, over dat ultieme gevoel van samenhorigheid, steun, respect, vertrouwen, thuiskomen, enz.. enz.. enz...

Nérgens lees je hoe gemakkelijk het tegenwoordig ervaren wordt om van het ene liefje op het andere te springen... en dat ook dít door betrokken personen (of persoon) onder dezelfde noemer "DE Liefde" wordt geplaatst.
Dat is geen probleem... zolang je weet waar je mee bezig bent en/of beseft in welke netjes uitgezette val je getrapt bent.

Olijf, spreek niet met gespleten tong! Zég wat je te zeggen hebt.
Ewel, ziehier.

Olijf genoot even en treurde nadien lang, véél te lang om een liefde die ze had "moeten" afgeven.
't Is niet waar... ze werd gewoon "teruggenomen" zoals dat heet.
Ik kon er niet van over, ik begreep niets, het ging mijn verstand te boven. Het maakte me (bijna) gek.
Reden? Ik meende échtigintéchtig dat ik een man had ontmoet die dezelfde waarden hanteerde als ik.
Dat de liefde was opgedroogd of verhongerd? Dat kon ik hem niet verwijten, dat kan gebeuren... gevoelens commandeer je niet.
Dat Olijf snel was vervangen? Gebroken hart, maar zelfs daar bleef ik nog geloven (en er werd ook voor gezórgd dat ik dat nog lang bleef geloven.... met een goedgelovig kiekske als Olijf is dat niet zo moeilijk).

Hardleers als ik was, duurde ook die episode lang, véééls te lang.
Lang genoeg om ook het einde van zijn "nieuwe" relatie mee te maken. Niet dat ik ernaar gevraagd had. Neen neen, het werd me geméld. Door de intussen nieuwe ex. In het midden van de nacht.

Een eerder toevallig contact met heer in kwestie wees uit dat hij z'n leven inmiddels "terug in handen" begon te krijgen. Hij ging vooruit.
Mooi zo.
Niet alleen ging hij vooruit, hij sprak ook opnieuw af met dames.
En zoals heerschap in het verleden deed (maar Olijf niet wou zien), komt de waarheid met horten en stoten aan het licht.
Daar waar meneer de ene dag nog maar "losjes" met enkele dames afspreekt zonder enig zicht of hoop op iets romantisch, blijkt dat twee dagen later reeds het begin van iets moois te zijn...
Het zou me niet verbazen als binnenkort zou blijken dat dat begin al enkele weken geleden in kannen en kruiken was. ... Niet dat ik er nog naar zal vragen.

Neen, ik reken niet af.
Ik wil een chronologisch relaas geven van iets wat ik met lede ogen aanschouw bij té veel van de mij omringende mensen (zelfs degenen waar ik niet bijster veel om geef).

Wij zijn uitwisselbaar. Veel te gemakkelijk.
En dat zint me niet.

Wat me wel zint, is dat m'n ogen nu écht wel open zijn (maar Olijf spreekt altijd met twee woorden en hoopt dat er vanaf heden nooit nog een dipje volgt).
"Hij".... mijn allergrootste liefde... is - helaas - een erg middelmatig mens als het op liefde aankomt.
Olijf was dûr de comprenure. Ik dacht dat hij hoger stond. Misschien was het nódig dat ik drie jaar spendeerde aan de ontdekking van dit alles.
Alles heeft een doel. Zelfs in het grootste verdriet zit een geschenk verscholen, plegen wijze zielen te zeggen.
En dat zàl ook wel, anders lijkt zo veel pijn zo nutteloos.

Of dit inzicht me nu meteen klaar maakt voor de jacht-op-aantrekkelijke-vrijgezellen-markt... zover reikt m'n logica nog niet.
Eerst wassen, spoelen en laten drogen. Desnoods 3 keer.

Hij raadt me alvast aan om me op de markt te gooien en wel te zien wat komt. Eén en ander een "kans" te geven.
Wat uitproberen met andere woorden. Even kijken of het past en desgewenst zonder teveel nadenken weggooien. Een beetje zoals je met een jurkje uit de solden doet...
Ja, dat geloof ik graag. Dat is zijn strategie. En zo verslijt hij ze. Nummer Drie op Drie jaar tijd... verdient dat een proficiat?
Ik mag hopen dat mijn taktiek een beetje zuiverder is. Of ik parafraseer.... ik hoop ooit het bewijs te vinden dat liefjes-verslijten niet de meest duurzame weg is. Dat het niet de meest mensenlievende weg, is, hoef ik - denk ik - aan niemand met zoveel woorden uit te leggen.

Olijf graaft misschien te diep.
Maar ik hou niet van oppervlakte.
De volle schoonheid van de oceaan ervaar je ook pas wanneer je je hoofd ónder water steekt.

Hem heb ik succes gewenst en u gelooft het of niet, ik méén het.
Ik hoop dat ook hij, met z'n snel-leven-snel-verbruiken-techniek, een meisje vindt dat hem zijn ultieme geluk kan schenken.
Olijf?
Die weet niet wat ze zal vinden en wanneer. Maar ik doe het graag traag en met aandacht.
Ik voel geen enkele nood om me te voegen bij de groeiende massa mensen die harten nemen en breken dat het een lieve lust is.

Dat hypothetische hart, dat van de liefde.... je ziet het niet, je kan het niet vastnemen. Maar daar moet je verdomde voorzichtig mee omspringen.
Jongleren en laten vallen is uit den boze.

Mijn grootste liefde, hij...
helaas...
mijn hart was voor hem niet mooier en niet waardevoller dan alle anderen die hij al had "gehanteerd".
Dat het viel en in duizend kleine stukjes brak, goh ja... hij zal dat wel "spijtig" gevonden hebben... maar OH... kijk eens dààr!?!? Nóg een hartje, eentje dat nog niet kapot is, en het blinkt nog óók.....
OOOOoooooh, hoe moooooooooooooooooiiiiiiiii.
Zoef zoef. Op naar de volgende!


Dus ja, het lijkt er sterk op dat Olijf met vallen en opstaan EINDELIJK heeft geleerd.
Veel gevallen en even vaak opgestaan. Niet zonder moeite mag ik er wel bij zeggen.
Maakt dat van Olijf een sterke madam, zoals velen denken te moeten zeggen?
Sterk ware geweest als ik de eerste keer tijdig had ingezien dat ik tijd en energie verspilde aan mediocriteit.
Sterk ware geweest als ik had begrepen dat opstaan, afstoffen en nooit meer achterom kijken de slimste zet was.

Maar Olijf komt uit een onnozel gezin. Wij hebben geleerd dat goed en aardig zijn, dat houden van Mooie en Nobele eigenschappen zijn en dat brave meisjes in de hemel komen.
...
Tja... over die theorie wil ik me nog bezinnen.
...
Denk ergens niet dat het leven me ooit genoeg zal weten te kneden om plots (of zelfs geleidelijk) stout, hard, veeleisend en egocentrisch te worden.

Ik vraag me af... als ik hem succes en geluk toewens... ben ik dan egoïstisch om mezelf hetzelfde te wensen?
En mag ik hopen dat die wens ooit waarheid wordt?
Velen verzekeren me dat het met mij wel in orde komt, dat mijn tijd nog moet komen...
Maar de waarheid is dat zij, net zo min als ik, een glazen bol hebben...

Ik brei hier nog wel een vervolg aan.
Nu is het tijd voor "Men in Trees"

(tussen haakjes: geen medelijden aub. Bloemen noch Kransen. Ik voel het ook niet meer. Opgelucht misschien. Iets om dankbaar om te zijn)