Chagrin d' amour

Gehoord op het nieuws enkele dagen geleden.
(Onderstaande tekst uit http://www.begeerte.be/page.php?page=productie&ID=123)

"Binnen de reeks Helse Tijden krijgt Saint Amour voor één keer een andere naam: Chagrin d’Amour. In een even hilarisch als schrijnend programma luchten schrijvers, muzikanten en acteurs hun hart over het gedoe, de ingewikkelde toestanden, het bodemloze verdriet, de onvervulde verlangens, de knagende pijn, de striemende haat, het subtiele getreiter, de paranoia, de jaloezie, het verraad, ... kortom: alles wat mensen elkaar in naam der liefde aandoen."

Toen ik op de televisie hoorde dat de kunstenaars dit jaar Liefde vanuit een andere invalshoek bekijken, kon ik het niet laten om te denken "Ah, eindelijk".
't Is nog wat residu, zoals u waarschijnlijk al vermoedt.

Dit jaar dus geen ode aan schitterende liefde. Wél aan de donkere kant ervan: de pijn die liefde met zich meebrengt.

Onwillekeurig of bijna reactief denk ik meteen aan iets wat ik een poos geleden las.
Voor één keer was het niets echt nieuws. Het gaat om een stelling waarvan iedereen instinctief wéét dattie waar is. Nagels met koppen als het ware. Een soort tweede natuur, een gedachte die ieder min of meer gezond persoon van bij de geboorte met zich meedraagt maar die verdrongen wordt en diep weggestopt. Waarom? Omdat boeken, films en liedjes ons met de paplepel ingeven dat liefde onlosmakelijk verbonden is met diepe donkere vernietigende pijn.
En wij gaan dat geloven.
Sterker nog. Als er géén pijn mee gemoeid is, gaan we twijfelen aan de echtheid van het gaarne zien.

Wat ik dus las, wat ik wist en wat u óók weet, is dat Echte Liefde geen pijn doet.

Waarmee gezegd is.... als het pijn doet, je verscheurt, je kapot maakt... dan ontbreekt érgens .... tja.... liefde.
Van hem of van haar, het maakt niet uit.
Pijn = in dit geval een verdomde duidelijk teken dat "het" niet klopt.

Laat me in één adem meegeven dat geen énkele strategie om "het" terug in orde te krijgen de goeie is. Trust me, I know.
Berusten, vechten, afwachten, boos worden, smeken, attent zijn of juist niet... als "het" er niet is, dan helpt niets.
It takes two to tango en daar kan je NIETS aan veranderen.

Wanneer het nog eens moeilijk wordt (en dat wordt het nog), dan hou ik me stevig vast aan een stelling van onbekende. Het weerhoudt me van domme dingen.

If you love something, set it free. If it comes back to you, it's yours to keep. If it doesn't, it was never yours to begin with.

Ik kan daarop minstens één uitzondering bedenken. Maar ik sus me met de gedachte dat die uitzondering het product is van een zéér ongezond individu.

Dit alles gezegd zijnde, wil ik voor de misverstaander nog een paar dingen kwijt. Ik stà erop om te laten weten dat Olijf niet blind is.

Geen enkele relatie is vrij van moeilijke perioden en daar bestaan tal van redenen voor.
Eén of beide partners denken niet verder dan hun neus lang is wanneer ontevredenheden opduiken. Dagdagelijkse beslommeringen, gezondheid van partners, kinderen of familieleden kunnen zwaar hun stempel drukken. Geldproblemen, ambities, meningsverschillen... allemaal redenen tot conflict en malcontentement.
Olijf is niet van gisteren. Single of niet, een béétje mens weet dat deze dingen kunnen gebeuren.
Spons erover of werken aan de boel, dàt is waar graag zien z'n steentje bijdraagt.
Ongemak en ontevredenheid is NIET gelijk aan pijn. Nogmaals... trust me, I know.
Ik hoef u dat niet te vertellen, u weet dat net zo goed als ik.

En ten tweede: niet zonder enige vreugde stel ik vast dat, na alle kl*temiserie die een ander én ikzelf me hebben aangedaan, ik nog steeds en/of opnieuw geloof dat Echte Liefde bestaat en verdomde verdómde mooi is.
En dat ik die zal vinden ook!

Happy Valentine, folks.
Geniet van de dag en vooral: geniet van elkaar, iedere dag opnieuw!