... __ __ __ ...
Oftewel SOS Phara De Aguirre.
Wat was ik rotbeschaamd deze week...
Zoals u wellicht reeds vermoedt aan de hand van eerder geschreven blogs, is Olijf niet bepaald een uitgesproken nieuws-spotter.
Mijn TV is eerder een geluidsbron, iets om de stilte te doorbreken met pratende stemmen, wààr die het ook over hebben, het maakt me weinig uit.
Vaak doet een stom vrouwenitem wel de trick voor mij. Wat eindeloos gezever over niets. Ik luister toch niet echt.
Heel vaak (en dat is dan wanneer de ogen écht richting TV gaan) zap ik wat over en weer tot iets me kan interesseren.
Deze week stopte ik bij Phara. Dat gebeurt niet vaak, maar deze keer dus wel.
Nu, ik ken Phara niet persoonlijk. Herinner me dat ze vroeger iets in de trant als Terzake presenteerde, alwaar ze de keiharde en onverschrokken journalist-interviewster belichaamde.
Herinner me dat ik destijds vaak dacht "Ik zou zo lang en zo diep niet durven doorvragen". Vond haar meestal vrij gevat ook.
Ik zoek haar tersluiks even op en lees ergens: "Phara De Aguirre, VRT-nieuwsanker en gesel gods van elk politicus". Een redelijk accurate samenvatting van de professionele Phara, vind ik.
Daarna (ik geloof dat er wat persoonlijks in haar leven is gebeurd) is ze overgeschakeld op een eigen praatshow die iets softer zou moeten zijn.
Dié show zag ik dus deze week.
Ze was net bezig met Antwerps burgervader Patrick Janssens op de rooster te leggen.
Een studiebureau had net een alternatief voor de Lange Wapper voorgesteld en daarover moesten dus vragen gesteld worden.
Wat me trof aan de eerste beelden, was de kalmte die van Janssens uitging bij het geven van antwoorden. Daarom bleef ik kijken.
Wat ik daarna zag, vond ik ronduit beschamend.
Phara deed haar uiterste best om Janssens antwoorden te ontfutselen die de man op dat ogenblik niet kón en dus niet wou geven. Iets "triviaals" als "ik heb het dossier nog niet bestudeerd en kan dus geen uitspraken doen over details die ik niet ken" hielden Phara niet tegen om telkens weer opnieuw dezelfde vraag te stellen.
Een stemmetje had haar ingefluisterd dat een eventuele aangepaste versie van de Lange Wapper eventueel opnieuw bespreekbaar zou zijn. En indien eventueel bespreekbaar, moest de gemiddelde Antwerpenaar dan eventueel toch nog gaan vrezen voor een nieuwe Wapper?
Janssens had OF geen zin om hierop te antwoorden OF had - zoals hij beweerde (maar ik ben niet stom: ook hij is en blijft een politicus) - écht nog niets terzake vernomen en KON bijgevolg geen zinnig antwoord geven.
Vandaag de dag wordt er trouwens voor gezorgd dat je als politicus zo vaag mogelijk blijft. Laat je een scheet, dan wordt dat zodanig opgeblazen (pardon the pun) dat jij als schetenlater nadien met klém een verklaring moet afleggen dat je nooit een scheet gelaten hebt en dat je ook nooit van plan bent een toekomstige scheet te laten.
Je zou als politicus voor minder gaan zwijgen.
Janssens liet zich dus geen woorden in de mond leggen en bleef bijzónder kalm terwijl hij dat aan het publiek én aan Phara diets probeerde te maken.
Maar Phara liet niet los.
"Ja maar, ALS...."
"Neen," zegt Janssens "dat voorstel is nog niet geuit, dus ik kan daar onmogelijk een uitspraak over doen".
"Ja maar, STEL..."
Eerlijk, lieve lezer, ik werd misselijk van het bloeddorstige sensatiezoeken van Phara.
Of ze het doet om de sport, om haar reputatie hoog te houden of omdat de VRT z'n kijkcijfers érgens vandaan moet halen... ik weet het niet.
Bijkomende bron van ergernis voor Olijf was het feit dat handig wordt voorbijgegaan aan het feit dat het vertrekpunt potentieel goed nieuws was: goedkoper, milieuvriendelijker (denk ik, want de Groenen waren content) én minder overlast voor de omwonenden. Goed nieuws, daar doen we niet aan... het moet persé negatief zijn en Phara heeft dat zéér goed begrepen.
Het interview had interessant kunnen zijn, ware het niet dat lieftallige Phara het niveau danig naar beneden had gehaald met haar vermoeiende herhaling van dezelfde vraag. Na 20 keer zwijgen zou het duidelijk mogen zijn dat er géén antwoord komt, meiske....
En ik dacht dat IK dûr de comprenure was :)
Nee nee.... SOS... VRT/Canvas.... jullie "kwaliteit" komt al lang niet meer van eigen bodem... en dat vind ik spijtig.
zaterdag 27 februari 2010
vrijdag 26 februari 2010
WarmWaterMan
Verdorie verdorie verdorie.
Het leven kan toch gekke kleine dingen doen...
Het is vrijdagochtend. Warmwaterman is net opnieuw langsgeweest.
Hij was dik op tijd. Halfacht was afgesproken: om twintig over zeven gaat de deurbel.
Olijf had zich voorzien. Goed op tijd opgestaan om toch maar niet in "peignoir" de deur te moeten open doen.
Warmwaterman gaat direct aan het werk. Twintig minuutjes later is de job geklaard.
Hij moest nog een "kabelboom" vervangen. Die voeler, weet-u-nog-wel? De voeler zit vast aan een resem kabels en heel het zootje moest eruit.
Ik maakte me daar geen zorgen om, hij had maandag gezegd dat het niet zo'n duur ding was.
Vóór hij doorging zonet, zegt warmwaterman dat hij de boel gratis vervangen heeft. De kabelboom bleek uiteindelijk 70€ te kosten en hij had aan de firma gezegd dat hij die bij de vorige herstelling zelf beschadigd had...
Op zo'n moment word je even warm vanbinnen.
Diene mens kent mij niet. Hij hoeft dat niet te doen. En tóch doet ie het.
Olijf blij én meteen in twijfel.
Wat dóe je op zo'n moment? Direct beginnen zwaaien met een fooi?
Ik heb het niet gedaan... en niet omdat ik me bijzonder gierig voelde.
Eerder omdat ik nooit weet of je daar goed mee doet. Voor sommigen is dat een slag in het gezicht, heb ik al gemerkt in het verleden.
Alsof je met een aalmoes op de proppen komt.
Alsof je daarmee aangeeft: het kàn niet zijn dat jij dat doet zonder eigen winstbejag.
Op zo'n moment heb je niet veel tijd om te beslissen, enkele seconden maar.
Ik weet niet of ik juist gehandeld heb, maar ik heb de portefeuille niet bovengehaald voor de persoonlijke tip...
Twijfel twijfel twijfel....
Wat heb ik nu gedaan?
Misschien had hij wél wat verwacht.
Misschien dacht hij nu bij het buiten gaan "Da's meteen de laatste keer dat ik iets doe voor een totale vreemde".
Of misschien voelt hij zich óók gewoon een beetje warm vanbinnen omdat hij z'n goede daad voor vandaag heeft gedaan en de dag moet nog beginnen...
Je wéét dat niet eh.
Noot: toeval wou dat ik, terwijl warmwaterman boven aan het werken was, net bezig was met het betalen van m'n monsterboete die ik onlangs opliep... De helft daarvan heeft hij me nu bespaard.
Gek hoe het leven vol kleine dingetjes zit.
Olijf is dankbaar. Er zijn nog goeie mensen op de wereld, en dat heeft niets met geld te maken.
Dank u Meneer Frankie de warmwaterman :)
Het leven kan toch gekke kleine dingen doen...
Het is vrijdagochtend. Warmwaterman is net opnieuw langsgeweest.
Hij was dik op tijd. Halfacht was afgesproken: om twintig over zeven gaat de deurbel.
Olijf had zich voorzien. Goed op tijd opgestaan om toch maar niet in "peignoir" de deur te moeten open doen.
Warmwaterman gaat direct aan het werk. Twintig minuutjes later is de job geklaard.
Hij moest nog een "kabelboom" vervangen. Die voeler, weet-u-nog-wel? De voeler zit vast aan een resem kabels en heel het zootje moest eruit.
Ik maakte me daar geen zorgen om, hij had maandag gezegd dat het niet zo'n duur ding was.
Vóór hij doorging zonet, zegt warmwaterman dat hij de boel gratis vervangen heeft. De kabelboom bleek uiteindelijk 70€ te kosten en hij had aan de firma gezegd dat hij die bij de vorige herstelling zelf beschadigd had...
Op zo'n moment word je even warm vanbinnen.
Diene mens kent mij niet. Hij hoeft dat niet te doen. En tóch doet ie het.
Olijf blij én meteen in twijfel.
Wat dóe je op zo'n moment? Direct beginnen zwaaien met een fooi?
Ik heb het niet gedaan... en niet omdat ik me bijzonder gierig voelde.
Eerder omdat ik nooit weet of je daar goed mee doet. Voor sommigen is dat een slag in het gezicht, heb ik al gemerkt in het verleden.
Alsof je met een aalmoes op de proppen komt.
Alsof je daarmee aangeeft: het kàn niet zijn dat jij dat doet zonder eigen winstbejag.
Op zo'n moment heb je niet veel tijd om te beslissen, enkele seconden maar.
Ik weet niet of ik juist gehandeld heb, maar ik heb de portefeuille niet bovengehaald voor de persoonlijke tip...
Twijfel twijfel twijfel....
Wat heb ik nu gedaan?
Misschien had hij wél wat verwacht.
Misschien dacht hij nu bij het buiten gaan "Da's meteen de laatste keer dat ik iets doe voor een totale vreemde".
Of misschien voelt hij zich óók gewoon een beetje warm vanbinnen omdat hij z'n goede daad voor vandaag heeft gedaan en de dag moet nog beginnen...
Je wéét dat niet eh.
Noot: toeval wou dat ik, terwijl warmwaterman boven aan het werken was, net bezig was met het betalen van m'n monsterboete die ik onlangs opliep... De helft daarvan heeft hij me nu bespaard.
Gek hoe het leven vol kleine dingetjes zit.
Olijf is dankbaar. Er zijn nog goeie mensen op de wereld, en dat heeft niets met geld te maken.
Dank u Meneer Frankie de warmwaterman :)
dinsdag 23 februari 2010
Continent zijn kan óók
Olijf had een vlaag van grootheidswaanzin vandaag.
Gisteren - weliswaar erg laat op de tweede dag van mijn weekend - besliste ik maar eens om het bezoek van de warmwaterman aan te pakken als begin van de groote zolderopruiming.
Mijn zolder zit vól, dat mag u gerust van me aannemen. Net als de rest van m'n huis overigens, ik ben me daar terdege van bewust. En dat niet iedereen van m'n rommelmarktgeest houdt, weet ik óók.
Maar goed, er mocht wel eens wat veranderen, vond ik. Zowel in m'n hoofd als in m'n leven.
Eerder schoorvoetend sleepte ik mezelf naar boven om de zolderkledij onder handen te nemen.
Op zolder liggen koffers en koffers vol "seizoenskledij" zoals ik dat eufemistisch benoemde.
Er is nog weinig seizoen aan... de meeste dingen haal ik zelfs niet meer uit de koffers, ik wist nog amper wat er in zat...
Met rollen vuilzakken in de hand ging ik de koffers te lijf.
Meedogenloos, al zeg ik het zelf.
Kleren waar ik me jarenlang niet van wou ontdoen, gingen zonder pardon de zak in.
Jaren '70, jaren '80 én jaren '90 pleurde ik met groeiend plezier weg.
WEG!... voor een onverbeterlijke hamsteraar als Olijf is dat bijna heiligschennis.
En toch... het deed verdomde deugd.
Meteen zeulde ik de zakken ook naar beneden en zette ze alvast klaar aan de deur zodat ik ze vanochtend in de auto zou steken.
"Doe dat nu!" zei D online. "Ik ken je. Als je ze nù niet in de wagen zet, ga je ze weer bijhouden..."
Oh yea of little faith....
Het regende pijpestelen gisteravond, dus Olijf had géén zin om zakkenzeulend zeikend nat te worden.
Maar vanochtend ging alles netjes de auto in.
3 volle vuilzakken en twee grote dozen vol.
Dat meldde ik vandaag ook aan D zodra ik daar de kans toe had.
"Raad eens?" vroeg ik hem.
"Toe, raad eens?"
Dat Olijf haar spullen netjes in de Kringwinkel had afgegeven, vond D grandioos.
Een ware trendbreuk vond hij het... en D mag dat zeggen want hij ként Olijf :)
Na de trendbreuk begonnen we als vanouds te freewheelen.
De schollentectoniek was er niets tegen, vond D.... waarna Olijf zichzelf prompt tot continent promoveerde.
En éérlijk? Zoveel beslist opruimgeweld gaf me wel een groots gevoel. Continentaal bijna :)
Resultaat: vandaag staat op msn naast "Olijf" de melding "is een continent".
En ik ben daar niet beschaamd om :)
Noem vanaf heden de San Andreasbreuk gerùst maar de San Drasbreuk. Ik brak met iets vandaag, weet nog niet precies wat, maar IETS werd afgestoten.
Dit smaakt naar méér!
Gisteren - weliswaar erg laat op de tweede dag van mijn weekend - besliste ik maar eens om het bezoek van de warmwaterman aan te pakken als begin van de groote zolderopruiming.
Mijn zolder zit vól, dat mag u gerust van me aannemen. Net als de rest van m'n huis overigens, ik ben me daar terdege van bewust. En dat niet iedereen van m'n rommelmarktgeest houdt, weet ik óók.
Maar goed, er mocht wel eens wat veranderen, vond ik. Zowel in m'n hoofd als in m'n leven.
Eerder schoorvoetend sleepte ik mezelf naar boven om de zolderkledij onder handen te nemen.
Op zolder liggen koffers en koffers vol "seizoenskledij" zoals ik dat eufemistisch benoemde.
Er is nog weinig seizoen aan... de meeste dingen haal ik zelfs niet meer uit de koffers, ik wist nog amper wat er in zat...
Met rollen vuilzakken in de hand ging ik de koffers te lijf.
Meedogenloos, al zeg ik het zelf.
Kleren waar ik me jarenlang niet van wou ontdoen, gingen zonder pardon de zak in.
Jaren '70, jaren '80 én jaren '90 pleurde ik met groeiend plezier weg.
WEG!... voor een onverbeterlijke hamsteraar als Olijf is dat bijna heiligschennis.
En toch... het deed verdomde deugd.
Meteen zeulde ik de zakken ook naar beneden en zette ze alvast klaar aan de deur zodat ik ze vanochtend in de auto zou steken.
"Doe dat nu!" zei D online. "Ik ken je. Als je ze nù niet in de wagen zet, ga je ze weer bijhouden..."
Oh yea of little faith....
Het regende pijpestelen gisteravond, dus Olijf had géén zin om zakkenzeulend zeikend nat te worden.
Maar vanochtend ging alles netjes de auto in.
3 volle vuilzakken en twee grote dozen vol.
Dat meldde ik vandaag ook aan D zodra ik daar de kans toe had.
"Raad eens?" vroeg ik hem.
"Toe, raad eens?"
Dat Olijf haar spullen netjes in de Kringwinkel had afgegeven, vond D grandioos.
Een ware trendbreuk vond hij het... en D mag dat zeggen want hij ként Olijf :)
Na de trendbreuk begonnen we als vanouds te freewheelen.
De schollentectoniek was er niets tegen, vond D.... waarna Olijf zichzelf prompt tot continent promoveerde.
En éérlijk? Zoveel beslist opruimgeweld gaf me wel een groots gevoel. Continentaal bijna :)
Resultaat: vandaag staat op msn naast "Olijf" de melding "is een continent".
En ik ben daar niet beschaamd om :)
Noem vanaf heden de San Andreasbreuk gerùst maar de San Drasbreuk. Ik brak met iets vandaag, weet nog niet precies wat, maar IETS werd afgestoten.
Dit smaakt naar méér!
maandag 22 februari 2010
Content zijn vraagt niet veel
Voilà.
De onderhoudsmeneer van mijn verwarmingstoestel is langsgeweest.
Heb er een dikke halve dag op moeten wachten en hij belde NIET een half uur op voorhand zoals gevraagd, waardoor ik effectief aan m'n huis gekluisterd bleef ... maar dat is niet erg.
Een vriendelijke meneer, hij léék zelfs erg op iemand die ik ken OF het moet zijn dat ik hem al eens eerder ergens gezien heb. Hoe dan ook een vriendelijk gezicht.
Olijf is een slechte huisvader (zo noem je dat eh... je woning beheren als een goede huisvader, ongeacht je geslacht of sexuele inclinaties :))
Zo'n toestel vraagt minstens een tweejaarlijks onderhoud.
Het mijne is intussen 8 jaar oud en had nog geen halve deskundige hand gezien...
Resultaat: dichtingsringen die er volledig dóór zaten én de warmwatervoeler naar de vaantjes door druppelend water vanwege kapotte ringen...
Meneer de onderhoudsman fikste de ringen meteen, no problemo. Olijf keek nieuwsgierig toe. Ik hèb dat wel, een beetje technische nieuwsgierigheid. Stel dan ook een gericht vraagje links en rechts.
Niet omdat ik meneer wil controleren, neen, ik weet graag wat er open gaat en waarom.
Zo weet ik nu dus met stellige zekerheid dat het dingetje waarvan ik dàcht dat het de voeler was.... dat ook daadwerkelijk is :)
Zo weet ik ook dat het maar een kwestie van tijd was vooraleer de dichtingsringen zódanig kapot waren dat de vlam uit het toestel zou geschoten zijn, met alle gevolgen vandien.
Olijf is voorlopig gesteld. Want die voeler moet er nog uit. Alleen... hij had dat stukje niet bij.
Vrijdagochtend zal Olijf extra vroeg opstaan, want dan komt meneer nog eens langs, deze keer mét voeler :)
En daarna: leven beteren!
Hoe?
In de vorm van een onderhoudscontract waarbij de firma me (twee)jaarlijks opbelt/schrijft om me er attent op te maken dat we nog eens naar het toestel moeten kijken.
Zo kan dat dus niet meer mislopen.
En zo is Olijf content.
Soms moet dat niet veel zijn. Een beetje warm water in de douche en weten dat je vanaf nu in de veilige handen van een deskundige bent.
Morgenochtend vóór het werk stap ik fluitend onder de douche! Yeeha!
De onderhoudsmeneer van mijn verwarmingstoestel is langsgeweest.
Heb er een dikke halve dag op moeten wachten en hij belde NIET een half uur op voorhand zoals gevraagd, waardoor ik effectief aan m'n huis gekluisterd bleef ... maar dat is niet erg.
Een vriendelijke meneer, hij léék zelfs erg op iemand die ik ken OF het moet zijn dat ik hem al eens eerder ergens gezien heb. Hoe dan ook een vriendelijk gezicht.
Olijf is een slechte huisvader (zo noem je dat eh... je woning beheren als een goede huisvader, ongeacht je geslacht of sexuele inclinaties :))
Zo'n toestel vraagt minstens een tweejaarlijks onderhoud.
Het mijne is intussen 8 jaar oud en had nog geen halve deskundige hand gezien...
Resultaat: dichtingsringen die er volledig dóór zaten én de warmwatervoeler naar de vaantjes door druppelend water vanwege kapotte ringen...
Meneer de onderhoudsman fikste de ringen meteen, no problemo. Olijf keek nieuwsgierig toe. Ik hèb dat wel, een beetje technische nieuwsgierigheid. Stel dan ook een gericht vraagje links en rechts.
Niet omdat ik meneer wil controleren, neen, ik weet graag wat er open gaat en waarom.
Zo weet ik nu dus met stellige zekerheid dat het dingetje waarvan ik dàcht dat het de voeler was.... dat ook daadwerkelijk is :)
Zo weet ik ook dat het maar een kwestie van tijd was vooraleer de dichtingsringen zódanig kapot waren dat de vlam uit het toestel zou geschoten zijn, met alle gevolgen vandien.
Olijf is voorlopig gesteld. Want die voeler moet er nog uit. Alleen... hij had dat stukje niet bij.
Vrijdagochtend zal Olijf extra vroeg opstaan, want dan komt meneer nog eens langs, deze keer mét voeler :)
En daarna: leven beteren!
Hoe?
In de vorm van een onderhoudscontract waarbij de firma me (twee)jaarlijks opbelt/schrijft om me er attent op te maken dat we nog eens naar het toestel moeten kijken.
Zo kan dat dus niet meer mislopen.
En zo is Olijf content.
Soms moet dat niet veel zijn. Een beetje warm water in de douche en weten dat je vanaf nu in de veilige handen van een deskundige bent.
Morgenochtend vóór het werk stap ik fluitend onder de douche! Yeeha!
zondag 21 februari 2010
Niet uitgepraat
Naar aanleiding van vorig bericht voel ik me op dreef komen.
Hopelijk tot groot vermaak van iedereen die dit niet of nooit meer hoeft mee te maken wegens tijdig opgepikt door een geschikt individu, hier nog enkele dingen waar Olijf van huivert.
Foto van naakte man in sauna kent u dus reeds.
Komen met stip op verdienstelijke tweede tot x-te plaats:
Oh ja... en dan zijn er de uitslovers die een virtuele knipoog als eerste kennismaking al méér dan voldoende vinden.... En dan handenwrijvend gaan zitten wachten tot mevrouw een uitgebreide mail schrijft???
Soms denk ik dat ik veeleisend ben....
Hopelijk tot groot vermaak van iedereen die dit niet of nooit meer hoeft mee te maken wegens tijdig opgepikt door een geschikt individu, hier nog enkele dingen waar Olijf van huivert.
Foto van naakte man in sauna kent u dus reeds.
Komen met stip op verdienstelijke tweede tot x-te plaats:
- webcamfoto van individu, al dan niet in tegenlicht, met zicht op neusinhoud.
- nogmaals webcamfoto (onveranderlijk van slechte kwaliteit) van subject met
- ogen op oneindig
- ochtendprut nog in de ogen (suf opstaan en denken "wat zal ik vandaag eens doen? Oh ja, fotootje op site plaatsen... waar is m'n webcam, hoe steek je dat ding aan? Knip! Yep, ik sta erop." Goed genoeg. Uploaden en klaar)
- zwaar gefronste blik
- wijd opengesperde ogen als overstekende kat, verblind door de koplampen van aanstormende auto - foto van individu in sjofele leren jas naast z'n favoriete kapstok (letterlijk!) die bij nader inzien een bizar standbeeld blijkt te zijn
- foto van volwassen man met carnavalesk hoedje op. Dit zegt "ik ben de leukste thuis, zie ne keer wa ne speciale ik ben".... ongeacht de vraag of u en ik dezelfde zin voor humor hebben
- heerschap met 3 lege en twee halflege pinten voor zich, één volle pint in de hand en selecte schare halfdronken vrienden naast zich, waarvan minstens ééntje de klassieke konijnenoren achter z'n hoofd maakt. Kon u nix beters vinden meneer???
- kiekje van meneer met ex-vrouw.... Zou het kunnen dat de kans bestaat dat de volgende juffrouw zich lichtjes bedreigd gaat voelen door de aanwezigheid van nog niet verwerkte (en ongetwijfeld fantàstische) ex op de achtergrond???
- uiteraard (zeg niet dat u niet wist dat ook déze bestonden): close-up van meneer's kroonjuwelen
Oh ja... en dan zijn er de uitslovers die een virtuele knipoog als eerste kennismaking al méér dan voldoende vinden.... En dan handenwrijvend gaan zitten wachten tot mevrouw een uitgebreide mail schrijft???
Soms denk ik dat ik veeleisend ben....
Voor de goede verstaander
Ik kom thuis.
Heb net enkele uurtjes shopping met zus achter de rug (resultaat komt misschien eens online) en een etentje met ouders.
Bij thuiskomst staat laptop aan. Nix speciaals, dat is altijd zo.
Olijf heeft een vriendenverzoekje.
Ze gaat eens kijken. Wie mag dit zijn?
Een meneer. Er staan foto's bij.
Eerste foto op eerste zicht vrij neutraal. Meneer aan een raam.
Foto twee klaarblijkelijk van één van zijn kids. Dochter, neem ik aan, hoewel je vaak op puberleeftijd het raden hebt naar het geslacht.
Foto drie van vermoedelijke zoon. So far so good, oftewel redelijk normaal. Hij heeft twee kids en houdt ervan, zoveel zelfs dat ze mee op een soortement datingsite mogen, hoewel ik de publicatie van tieners op een volwassenensite lichtelijk in vraag durf te stellen. Maar goed, ik wil (nog) niet vitten...
Foto vier van een mevrouw met één van de kids. Moeder van het kroost neem ik aan. Dit wordt medium bizar vermits meneer gescheiden is en zoekt naar een vrouwvriendin.... in welk geval het publiceren van je ex niet meteen als teken van vrije ziel mag aanzien worden. Alweer de opmerking: weet mevrouw dat ze herkenbaar op zijn flirtsite staat???
Foto vijf: ....... meneer nét niet in vol ornaat naakt gelegen in een saunacabine. Oef, hij heeft nog net het been opgetrokken dat zich het dichtst bij de fotocamera bevond, aldus zijn ornamenten nog deels bedekkend....
Olijf schrikt niet van zulke beelden in de klassieke zin van het woord. Naakt is naakt, tot daaraan toe.
Maar het schrikt me wel af.
In de zin van: welke "normale" mens zet zichzelf alvast in z'n nakie online bij wijze van eerste introductie?
In de naam van "eerste indruk telt", kan deze tellen.
Nu, ik begrijp dat "men" denkt: "zo ben ik, en ik doe me niet anders voor dan ik ben. Eerlijkheid voor alles. Ik ben een vrijgevochten individu met een open geest en iedereen mag dat weten."
Olijf heeft daar haar bedenkingen bij.
Er mag veel over me verteld worden, maar preuts ben ik niet, net zo min als ik een geboren exibitionist ben.
Laat ons zeggen dat ik geneigd ben me aan te passen aan de omstandigheden binnen wat voor mij redelijke grenzen zijn. Superpreuts zou me storen. Groepseks met 10 onbekenden evenzeer. Olijf zit ergens tussenin: Reasonably openminded geloof ik zélf graag (maar iedereen mag me tegenspreken).
Wat door m'n hoofd schiet bij het aanschouwen van zoveel mannelijkheid is het volgende.
Eerst en vooral: meneer heeft een serieuze pens en dat trekt me alvast niet meteen aan. Als éérste eerste indruk is hij daar dus al grandioos geflest. Spijtig, want z'n eerste foto leek OK, zonder meer.
Maar wat doet een mens na de eerste schok van blote pens? De andere foto's nog eens gaan bekijken. En dan kom je dus terug bij foto één terecht.
Nog eens goed kijken en vaststellen dat oog voor detail niet meneer's grootste eigenschap is.
Op de achtergrond staat een droogrekje met de was van afgelopen week op....
Kijk... Olijf heeft zelfs niet meer de moeite gedaan om te gaan kijken wat er op meneer's droogrek hangt. De interesse, voor zover die nog kon bestaan na naaktfoto, is herleid tot subzero.
Zoveel eerlijkheid in één keer zonder woorden is zelfs voor mij te gortig.
En God wéét dat Olijf niet 's werelds meest ordelijke vrouw is.... hetgeen al één en ander moet betekenen als een droogrek me kan afschrikken.
Het gaat niet zozeer om het droogrek.
Het gaat om het oog voor detail.
Het gaat erom dat Olijf op haar eigen ouderwetse manier meespeelt met het eerste-aangename-indrukken-spelletje. Eens mogelijk contact is gelegd, is er nog tijd genoeg om alle eigenaardigheidjes te ontdekken en we weten allemààl dat niemand van ons perfect is!
En toch... dat is mijn eigenaardigheid. Voor zover ik ertoe in staat ben (en wie zegt dàt ik ertoe in staat ben???) let ik op details. Een droogrek is geen grote turn-on voor mij. Net zo min als meneer's blote omvangrijke pens.
Laat me het nóg eens anders zeggen.
Als hij slim was geweest, had hij éérst geprobeerd me te charmeren tot ik tot over m'n oren verliefd was. Dan had die dikke pens me waarschijnlijk niet gestoord, had ik die misschien nog liefdevol geaaid. Vermits ik meneer nù nog niet ken, zag ik maar één ding, en dat was veel te veel wit en vet vlees....
Wie zit juist? Wie zit fout?
Geen idee, maar mijn interesse is dood, althans voor meneer.
Heb net enkele uurtjes shopping met zus achter de rug (resultaat komt misschien eens online) en een etentje met ouders.
Bij thuiskomst staat laptop aan. Nix speciaals, dat is altijd zo.
Olijf heeft een vriendenverzoekje.
Ze gaat eens kijken. Wie mag dit zijn?
Een meneer. Er staan foto's bij.
Eerste foto op eerste zicht vrij neutraal. Meneer aan een raam.
Foto twee klaarblijkelijk van één van zijn kids. Dochter, neem ik aan, hoewel je vaak op puberleeftijd het raden hebt naar het geslacht.
Foto drie van vermoedelijke zoon. So far so good, oftewel redelijk normaal. Hij heeft twee kids en houdt ervan, zoveel zelfs dat ze mee op een soortement datingsite mogen, hoewel ik de publicatie van tieners op een volwassenensite lichtelijk in vraag durf te stellen. Maar goed, ik wil (nog) niet vitten...
Foto vier van een mevrouw met één van de kids. Moeder van het kroost neem ik aan. Dit wordt medium bizar vermits meneer gescheiden is en zoekt naar een vrouwvriendin.... in welk geval het publiceren van je ex niet meteen als teken van vrije ziel mag aanzien worden. Alweer de opmerking: weet mevrouw dat ze herkenbaar op zijn flirtsite staat???
Foto vijf: ....... meneer nét niet in vol ornaat naakt gelegen in een saunacabine. Oef, hij heeft nog net het been opgetrokken dat zich het dichtst bij de fotocamera bevond, aldus zijn ornamenten nog deels bedekkend....
Olijf schrikt niet van zulke beelden in de klassieke zin van het woord. Naakt is naakt, tot daaraan toe.
Maar het schrikt me wel af.
In de zin van: welke "normale" mens zet zichzelf alvast in z'n nakie online bij wijze van eerste introductie?
In de naam van "eerste indruk telt", kan deze tellen.
Nu, ik begrijp dat "men" denkt: "zo ben ik, en ik doe me niet anders voor dan ik ben. Eerlijkheid voor alles. Ik ben een vrijgevochten individu met een open geest en iedereen mag dat weten."
Olijf heeft daar haar bedenkingen bij.
Er mag veel over me verteld worden, maar preuts ben ik niet, net zo min als ik een geboren exibitionist ben.
Laat ons zeggen dat ik geneigd ben me aan te passen aan de omstandigheden binnen wat voor mij redelijke grenzen zijn. Superpreuts zou me storen. Groepseks met 10 onbekenden evenzeer. Olijf zit ergens tussenin: Reasonably openminded geloof ik zélf graag (maar iedereen mag me tegenspreken).
Wat door m'n hoofd schiet bij het aanschouwen van zoveel mannelijkheid is het volgende.
Eerst en vooral: meneer heeft een serieuze pens en dat trekt me alvast niet meteen aan. Als éérste eerste indruk is hij daar dus al grandioos geflest. Spijtig, want z'n eerste foto leek OK, zonder meer.
Maar wat doet een mens na de eerste schok van blote pens? De andere foto's nog eens gaan bekijken. En dan kom je dus terug bij foto één terecht.
Nog eens goed kijken en vaststellen dat oog voor detail niet meneer's grootste eigenschap is.
Op de achtergrond staat een droogrekje met de was van afgelopen week op....
Kijk... Olijf heeft zelfs niet meer de moeite gedaan om te gaan kijken wat er op meneer's droogrek hangt. De interesse, voor zover die nog kon bestaan na naaktfoto, is herleid tot subzero.
Zoveel eerlijkheid in één keer zonder woorden is zelfs voor mij te gortig.
En God wéét dat Olijf niet 's werelds meest ordelijke vrouw is.... hetgeen al één en ander moet betekenen als een droogrek me kan afschrikken.
Het gaat niet zozeer om het droogrek.
Het gaat om het oog voor detail.
Het gaat erom dat Olijf op haar eigen ouderwetse manier meespeelt met het eerste-aangename-indrukken-spelletje. Eens mogelijk contact is gelegd, is er nog tijd genoeg om alle eigenaardigheidjes te ontdekken en we weten allemààl dat niemand van ons perfect is!
En toch... dat is mijn eigenaardigheid. Voor zover ik ertoe in staat ben (en wie zegt dàt ik ertoe in staat ben???) let ik op details. Een droogrek is geen grote turn-on voor mij. Net zo min als meneer's blote omvangrijke pens.
Laat me het nóg eens anders zeggen.
Als hij slim was geweest, had hij éérst geprobeerd me te charmeren tot ik tot over m'n oren verliefd was. Dan had die dikke pens me waarschijnlijk niet gestoord, had ik die misschien nog liefdevol geaaid. Vermits ik meneer nù nog niet ken, zag ik maar één ding, en dat was veel te veel wit en vet vlees....
Wie zit juist? Wie zit fout?
Geen idee, maar mijn interesse is dood, althans voor meneer.
Do NOT try this at home....
Het was anderen al overkomen.
De andere twee van de musketiers.
I bracht weken/maanden door zonder verwarming deze winter. Ondanks de welwillende hulp van een installateur/reparateur.
Ook N, het schaap, moest het enkele dagen zonder haar stoofke doen.
Bijna onvermijdelijk dus dat Olijf ook zou volgen.
De verwarming doet het, geen probleem.
Het warm water wil niet zo mee.
Een kleine week geleden voelde ik het al een eerste keer tijdens de douche.
Om nog duistere redenen werd het water minder warm maar godzijdank herpakte het zich. De douche kon in alle sereniteit "afgewerkt" worden.
Dag nadien: hetzelfde maar beetje erger. Het koud-lauwe water bleef hardnekkig langer uit de douchekop komen.
Olijf ging dan maar een kritische blik op het verwarmingstoestel werpen.
Display gecontroleerd op foutmeldingen, draaien aan een knop hier, ontluchten daar en een resetje voor de goede orde.
In het verleden had het toestel dat nog eens een paar keer gedaan, maar dat was dan na een zomerstop, toen de verwarming een poos had uit gestaan.
Blijkbaar moest het toestel even nadenken over CV én warm water tegelijk.
Tóen was het geen probleem. Knopje links, klopje rechts et voilà, Olijf kon weer verder.
Niet zo deze week. Het ging van kwaad naar erger.
Tot gisteren stelde ik me nog tevreden met koud-lauw. Dééd het ermee maar belde wel een onderhoudsman.
Die komt maandag, jeeeeej.
Vanmiddag beslis ik niet zonder tegenzin om dat killig gedoe nog maar eens over te doen.
Draai de lavabokraan open en holadijeeeee.... er komt heet water uit én het blijft komen.
Kan m'n geluk niet op! Dank engelen en heiligen (meteen het hele universum als u het écht wil weten) en draai vol goede moed ook de douchekraan open.
Nog steeds overtuigd dat men mij "boven" welgezind was, lanceerde ik me onder de regenkop.
....
BBBRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!!!!!!!!!!
...
Het toestel op zolder moet met een duivelse voorbedachtheid gewacht hebben tot de shampoo goed en wel in de haren zat... want daar kwam het.
Deze keer geen lauw water maar ICE ICE COLD BABY!
Ik hoef u niet te vertellen dat shampoo in de haren gelijk staat aan moedig verder doen.
No way back...
Daar staat Olijf dan, schuimend hoofd en snel nadenken....
Dat de douche deze keer geen plaats van innerlijke bezinning was, lijkt me evident.
Omdat ook de vorige dagen het douchegebeuren tot een kattenwasje was herleid, dacht Olijf: doorbijten, nààst het water het vege lijf inzepen en dan - tanden op elkaar - afspoelen.
De peptalk ging als volgt:
"In de sauna ga ik óók met veel bravoure onder de ijsdouche staan. Het is niet omdat er deze keer geen "publiek" op staat te kijken, dat je het moet laten, eh Olijf....."
NOOIT MEER!
Het is koud, IJSkoud wanneer die shampoo slash haarbalsem eruit moet gespoeld worden. Het duurt ééuwen terwijl je je hoofdhuid voelt bevriezen en je weet/voelt dat het er nog niet allemaal uit is....
Met de moed der wanhoop heb ik volgehouden, trillend als een espeblad.
...
Ik ga niet liegen.
Ik heb het gedaan en ben daarna in tranen uitgebarsten.
Het voelde vréselijk, die koude.
Kou op m'n hoofd, kou op m'n lijf en gewoon koud in m'n hart.
Het kon er nét niet meer bij.
Olijf snikte als een klein kind.
De douche was m'n druppel.
En omdat het nooit genoeg is, deed ik er nog een schepje bovenop met een streepje "boos zijn op jezelf".
Een greep uit de stroom:
"Kleuter! Wat klaag je nu? In Afrika mogen ze van geluk spreken als ze een emmer drinkwater hebben! En jij zeurt om dagelijks stromend water dat vandaag toevallig koud is?"
"Hou op met dat zelfmedelijden! Neem je leven in handen en maak van iedere dag het beste! F*ck you als je om de haverklap terugvalt. Opstaan en verder gaan! En verder geen gezever."
"Wees dankbaar om wat je hebt. Gisteren bracht je de avond door met een boel mensen die écht reden tot klagen hebben en dat NIET doen. Je bewónderde ze nog wel voor hun moed en levenslust. En hier sta jij te grienen om wat water."
Get the picture?
Voor wie het nog niet door heeft.... een vrijgezel heeft veel tijd om na te denken en tegen zichzelf te praten.
Jaaaaaaa... er zitten vele uren zelfbeklag bij.
En om de balans erin te houden, nét zoveel uren (zoniet méér) met pogingen tot peptalk, herpak-jezelf-sermoenen en zelfkastijding.
De ene dag wint het ene stemmetje, de dag nadien het andere.
Wat zéker NIET helpt, is een koude douche. Letterlijk OF figuurlijk.
De andere twee van de musketiers.
I bracht weken/maanden door zonder verwarming deze winter. Ondanks de welwillende hulp van een installateur/reparateur.
Ook N, het schaap, moest het enkele dagen zonder haar stoofke doen.
Bijna onvermijdelijk dus dat Olijf ook zou volgen.
De verwarming doet het, geen probleem.
Het warm water wil niet zo mee.
Een kleine week geleden voelde ik het al een eerste keer tijdens de douche.
Om nog duistere redenen werd het water minder warm maar godzijdank herpakte het zich. De douche kon in alle sereniteit "afgewerkt" worden.
Dag nadien: hetzelfde maar beetje erger. Het koud-lauwe water bleef hardnekkig langer uit de douchekop komen.
Olijf ging dan maar een kritische blik op het verwarmingstoestel werpen.
Display gecontroleerd op foutmeldingen, draaien aan een knop hier, ontluchten daar en een resetje voor de goede orde.
In het verleden had het toestel dat nog eens een paar keer gedaan, maar dat was dan na een zomerstop, toen de verwarming een poos had uit gestaan.
Blijkbaar moest het toestel even nadenken over CV én warm water tegelijk.
Tóen was het geen probleem. Knopje links, klopje rechts et voilà, Olijf kon weer verder.
Niet zo deze week. Het ging van kwaad naar erger.
Tot gisteren stelde ik me nog tevreden met koud-lauw. Dééd het ermee maar belde wel een onderhoudsman.
Die komt maandag, jeeeeej.
Vanmiddag beslis ik niet zonder tegenzin om dat killig gedoe nog maar eens over te doen.
Draai de lavabokraan open en holadijeeeee.... er komt heet water uit én het blijft komen.
Kan m'n geluk niet op! Dank engelen en heiligen (meteen het hele universum als u het écht wil weten) en draai vol goede moed ook de douchekraan open.
Nog steeds overtuigd dat men mij "boven" welgezind was, lanceerde ik me onder de regenkop.
....
BBBRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!!!!!!!!!!!!!
...
Het toestel op zolder moet met een duivelse voorbedachtheid gewacht hebben tot de shampoo goed en wel in de haren zat... want daar kwam het.
Deze keer geen lauw water maar ICE ICE COLD BABY!
Ik hoef u niet te vertellen dat shampoo in de haren gelijk staat aan moedig verder doen.
No way back...
Daar staat Olijf dan, schuimend hoofd en snel nadenken....
Dat de douche deze keer geen plaats van innerlijke bezinning was, lijkt me evident.
Omdat ook de vorige dagen het douchegebeuren tot een kattenwasje was herleid, dacht Olijf: doorbijten, nààst het water het vege lijf inzepen en dan - tanden op elkaar - afspoelen.
De peptalk ging als volgt:
"In de sauna ga ik óók met veel bravoure onder de ijsdouche staan. Het is niet omdat er deze keer geen "publiek" op staat te kijken, dat je het moet laten, eh Olijf....."
NOOIT MEER!
Het is koud, IJSkoud wanneer die shampoo slash haarbalsem eruit moet gespoeld worden. Het duurt ééuwen terwijl je je hoofdhuid voelt bevriezen en je weet/voelt dat het er nog niet allemaal uit is....
Met de moed der wanhoop heb ik volgehouden, trillend als een espeblad.
...
Ik ga niet liegen.
Ik heb het gedaan en ben daarna in tranen uitgebarsten.
Het voelde vréselijk, die koude.
Kou op m'n hoofd, kou op m'n lijf en gewoon koud in m'n hart.
Het kon er nét niet meer bij.
Olijf snikte als een klein kind.
De douche was m'n druppel.
En omdat het nooit genoeg is, deed ik er nog een schepje bovenop met een streepje "boos zijn op jezelf".
Een greep uit de stroom:
"Kleuter! Wat klaag je nu? In Afrika mogen ze van geluk spreken als ze een emmer drinkwater hebben! En jij zeurt om dagelijks stromend water dat vandaag toevallig koud is?"
"Hou op met dat zelfmedelijden! Neem je leven in handen en maak van iedere dag het beste! F*ck you als je om de haverklap terugvalt. Opstaan en verder gaan! En verder geen gezever."
"Wees dankbaar om wat je hebt. Gisteren bracht je de avond door met een boel mensen die écht reden tot klagen hebben en dat NIET doen. Je bewónderde ze nog wel voor hun moed en levenslust. En hier sta jij te grienen om wat water."
Get the picture?
Voor wie het nog niet door heeft.... een vrijgezel heeft veel tijd om na te denken en tegen zichzelf te praten.
Jaaaaaaa... er zitten vele uren zelfbeklag bij.
En om de balans erin te houden, nét zoveel uren (zoniet méér) met pogingen tot peptalk, herpak-jezelf-sermoenen en zelfkastijding.
De ene dag wint het ene stemmetje, de dag nadien het andere.
Wat zéker NIET helpt, is een koude douche. Letterlijk OF figuurlijk.
donderdag 18 februari 2010
Het leven zoals het is
Oeps... alweer een programmatitel (VRT of andere? ik laat het in het midden).
Olijf's ogen zijn open, voor de zoveelste keer.
Geen verwijtens, geen afrekeningen.
Gewoon even weergeven wat Olijf ontdekte op 3 jaar, daar waar anderen ermee weg waren op enkele maanden tijd.
Startpunt en standpunt van velen: Olijf ziet té graag graag. Zegt men.
Ik schijn een geromantiseerd, geïdealiseerd... ergo onrealistisch beeld van Liefde te hebben.
Meen al vaak genoeg te hebben geschreven dat het (zelfs) voor mij geen geheim is dat ook een leven met z'n tweeën niet noodzakelijk alle dagen koek en ei is. Olijf heeft daar geen enkel probleem mee. Alleen in Utopia is het alle dagen feest.
Waar Olijf mee worstelt, is de uitwisselbaarheid van geliefden. De oppervlakkigheid waarmee het zogenaamde hoogste goed wordt beleefd.
Miljoenen liedjes, evenveel boeken en duizenden films hebben het over DE Liefde, over dat ultieme gevoel van samenhorigheid, steun, respect, vertrouwen, thuiskomen, enz.. enz.. enz...
Nérgens lees je hoe gemakkelijk het tegenwoordig ervaren wordt om van het ene liefje op het andere te springen... en dat ook dít door betrokken personen (of persoon) onder dezelfde noemer "DE Liefde" wordt geplaatst.
Dat is geen probleem... zolang je weet waar je mee bezig bent en/of beseft in welke netjes uitgezette val je getrapt bent.
Olijf, spreek niet met gespleten tong! Zég wat je te zeggen hebt.
Ewel, ziehier.
Olijf genoot even en treurde nadien lang, véél te lang om een liefde die ze had "moeten" afgeven.
't Is niet waar... ze werd gewoon "teruggenomen" zoals dat heet.
Ik kon er niet van over, ik begreep niets, het ging mijn verstand te boven. Het maakte me (bijna) gek.
Reden? Ik meende échtigintéchtig dat ik een man had ontmoet die dezelfde waarden hanteerde als ik.
Dat de liefde was opgedroogd of verhongerd? Dat kon ik hem niet verwijten, dat kan gebeuren... gevoelens commandeer je niet.
Dat Olijf snel was vervangen? Gebroken hart, maar zelfs daar bleef ik nog geloven (en er werd ook voor gezórgd dat ik dat nog lang bleef geloven.... met een goedgelovig kiekske als Olijf is dat niet zo moeilijk).
Hardleers als ik was, duurde ook die episode lang, véééls te lang.
Lang genoeg om ook het einde van zijn "nieuwe" relatie mee te maken. Niet dat ik ernaar gevraagd had. Neen neen, het werd me geméld. Door de intussen nieuwe ex. In het midden van de nacht.
Een eerder toevallig contact met heer in kwestie wees uit dat hij z'n leven inmiddels "terug in handen" begon te krijgen. Hij ging vooruit.
Mooi zo.
Niet alleen ging hij vooruit, hij sprak ook opnieuw af met dames.
En zoals heerschap in het verleden deed (maar Olijf niet wou zien), komt de waarheid met horten en stoten aan het licht.
Daar waar meneer de ene dag nog maar "losjes" met enkele dames afspreekt zonder enig zicht of hoop op iets romantisch, blijkt dat twee dagen later reeds het begin van iets moois te zijn...
Het zou me niet verbazen als binnenkort zou blijken dat dat begin al enkele weken geleden in kannen en kruiken was. ... Niet dat ik er nog naar zal vragen.
Neen, ik reken niet af.
Ik wil een chronologisch relaas geven van iets wat ik met lede ogen aanschouw bij té veel van de mij omringende mensen (zelfs degenen waar ik niet bijster veel om geef).
Wij zijn uitwisselbaar. Veel te gemakkelijk.
En dat zint me niet.
Wat me wel zint, is dat m'n ogen nu écht wel open zijn (maar Olijf spreekt altijd met twee woorden en hoopt dat er vanaf heden nooit nog een dipje volgt).
"Hij".... mijn allergrootste liefde... is - helaas - een erg middelmatig mens als het op liefde aankomt.
Olijf was dûr de comprenure. Ik dacht dat hij hoger stond. Misschien was het nódig dat ik drie jaar spendeerde aan de ontdekking van dit alles.
Alles heeft een doel. Zelfs in het grootste verdriet zit een geschenk verscholen, plegen wijze zielen te zeggen.
En dat zàl ook wel, anders lijkt zo veel pijn zo nutteloos.
Of dit inzicht me nu meteen klaar maakt voor de jacht-op-aantrekkelijke-vrijgezellen-markt... zover reikt m'n logica nog niet.
Eerst wassen, spoelen en laten drogen. Desnoods 3 keer.
Hij raadt me alvast aan om me op de markt te gooien en wel te zien wat komt. Eén en ander een "kans" te geven.
Wat uitproberen met andere woorden. Even kijken of het past en desgewenst zonder teveel nadenken weggooien. Een beetje zoals je met een jurkje uit de solden doet...
Ja, dat geloof ik graag. Dat is zijn strategie. En zo verslijt hij ze. Nummer Drie op Drie jaar tijd... verdient dat een proficiat?
Ik mag hopen dat mijn taktiek een beetje zuiverder is. Of ik parafraseer.... ik hoop ooit het bewijs te vinden dat liefjes-verslijten niet de meest duurzame weg is. Dat het niet de meest mensenlievende weg, is, hoef ik - denk ik - aan niemand met zoveel woorden uit te leggen.
Olijf graaft misschien te diep.
Maar ik hou niet van oppervlakte.
De volle schoonheid van de oceaan ervaar je ook pas wanneer je je hoofd ónder water steekt.
Hem heb ik succes gewenst en u gelooft het of niet, ik méén het.
Ik hoop dat ook hij, met z'n snel-leven-snel-verbruiken-techniek, een meisje vindt dat hem zijn ultieme geluk kan schenken.
Olijf?
Die weet niet wat ze zal vinden en wanneer. Maar ik doe het graag traag en met aandacht.
Ik voel geen enkele nood om me te voegen bij de groeiende massa mensen die harten nemen en breken dat het een lieve lust is.
Dat hypothetische hart, dat van de liefde.... je ziet het niet, je kan het niet vastnemen. Maar daar moet je verdomde voorzichtig mee omspringen.
Jongleren en laten vallen is uit den boze.
Mijn grootste liefde, hij...
helaas...
mijn hart was voor hem niet mooier en niet waardevoller dan alle anderen die hij al had "gehanteerd".
Dat het viel en in duizend kleine stukjes brak, goh ja... hij zal dat wel "spijtig" gevonden hebben... maar OH... kijk eens dààr!?!? Nóg een hartje, eentje dat nog niet kapot is, en het blinkt nog óók.....
OOOOoooooh, hoe moooooooooooooooooiiiiiiiii.
Zoef zoef. Op naar de volgende!
Dus ja, het lijkt er sterk op dat Olijf met vallen en opstaan EINDELIJK heeft geleerd.
Veel gevallen en even vaak opgestaan. Niet zonder moeite mag ik er wel bij zeggen.
Maakt dat van Olijf een sterke madam, zoals velen denken te moeten zeggen?
Sterk ware geweest als ik de eerste keer tijdig had ingezien dat ik tijd en energie verspilde aan mediocriteit.
Sterk ware geweest als ik had begrepen dat opstaan, afstoffen en nooit meer achterom kijken de slimste zet was.
Maar Olijf komt uit een onnozel gezin. Wij hebben geleerd dat goed en aardig zijn, dat houden van Mooie en Nobele eigenschappen zijn en dat brave meisjes in de hemel komen.
...
Tja... over die theorie wil ik me nog bezinnen.
...
Denk ergens niet dat het leven me ooit genoeg zal weten te kneden om plots (of zelfs geleidelijk) stout, hard, veeleisend en egocentrisch te worden.
Ik vraag me af... als ik hem succes en geluk toewens... ben ik dan egoïstisch om mezelf hetzelfde te wensen?
En mag ik hopen dat die wens ooit waarheid wordt?
Velen verzekeren me dat het met mij wel in orde komt, dat mijn tijd nog moet komen...
Maar de waarheid is dat zij, net zo min als ik, een glazen bol hebben...
Ik brei hier nog wel een vervolg aan.
Nu is het tijd voor "Men in Trees"
(tussen haakjes: geen medelijden aub. Bloemen noch Kransen. Ik voel het ook niet meer. Opgelucht misschien. Iets om dankbaar om te zijn)
Olijf's ogen zijn open, voor de zoveelste keer.
Geen verwijtens, geen afrekeningen.
Gewoon even weergeven wat Olijf ontdekte op 3 jaar, daar waar anderen ermee weg waren op enkele maanden tijd.
Startpunt en standpunt van velen: Olijf ziet té graag graag. Zegt men.
Ik schijn een geromantiseerd, geïdealiseerd... ergo onrealistisch beeld van Liefde te hebben.
Meen al vaak genoeg te hebben geschreven dat het (zelfs) voor mij geen geheim is dat ook een leven met z'n tweeën niet noodzakelijk alle dagen koek en ei is. Olijf heeft daar geen enkel probleem mee. Alleen in Utopia is het alle dagen feest.
Waar Olijf mee worstelt, is de uitwisselbaarheid van geliefden. De oppervlakkigheid waarmee het zogenaamde hoogste goed wordt beleefd.
Miljoenen liedjes, evenveel boeken en duizenden films hebben het over DE Liefde, over dat ultieme gevoel van samenhorigheid, steun, respect, vertrouwen, thuiskomen, enz.. enz.. enz...
Nérgens lees je hoe gemakkelijk het tegenwoordig ervaren wordt om van het ene liefje op het andere te springen... en dat ook dít door betrokken personen (of persoon) onder dezelfde noemer "DE Liefde" wordt geplaatst.
Dat is geen probleem... zolang je weet waar je mee bezig bent en/of beseft in welke netjes uitgezette val je getrapt bent.
Olijf, spreek niet met gespleten tong! Zég wat je te zeggen hebt.
Ewel, ziehier.
Olijf genoot even en treurde nadien lang, véél te lang om een liefde die ze had "moeten" afgeven.
't Is niet waar... ze werd gewoon "teruggenomen" zoals dat heet.
Ik kon er niet van over, ik begreep niets, het ging mijn verstand te boven. Het maakte me (bijna) gek.
Reden? Ik meende échtigintéchtig dat ik een man had ontmoet die dezelfde waarden hanteerde als ik.
Dat de liefde was opgedroogd of verhongerd? Dat kon ik hem niet verwijten, dat kan gebeuren... gevoelens commandeer je niet.
Dat Olijf snel was vervangen? Gebroken hart, maar zelfs daar bleef ik nog geloven (en er werd ook voor gezórgd dat ik dat nog lang bleef geloven.... met een goedgelovig kiekske als Olijf is dat niet zo moeilijk).
Hardleers als ik was, duurde ook die episode lang, véééls te lang.
Lang genoeg om ook het einde van zijn "nieuwe" relatie mee te maken. Niet dat ik ernaar gevraagd had. Neen neen, het werd me geméld. Door de intussen nieuwe ex. In het midden van de nacht.
Een eerder toevallig contact met heer in kwestie wees uit dat hij z'n leven inmiddels "terug in handen" begon te krijgen. Hij ging vooruit.
Mooi zo.
Niet alleen ging hij vooruit, hij sprak ook opnieuw af met dames.
En zoals heerschap in het verleden deed (maar Olijf niet wou zien), komt de waarheid met horten en stoten aan het licht.
Daar waar meneer de ene dag nog maar "losjes" met enkele dames afspreekt zonder enig zicht of hoop op iets romantisch, blijkt dat twee dagen later reeds het begin van iets moois te zijn...
Het zou me niet verbazen als binnenkort zou blijken dat dat begin al enkele weken geleden in kannen en kruiken was. ... Niet dat ik er nog naar zal vragen.
Neen, ik reken niet af.
Ik wil een chronologisch relaas geven van iets wat ik met lede ogen aanschouw bij té veel van de mij omringende mensen (zelfs degenen waar ik niet bijster veel om geef).
Wij zijn uitwisselbaar. Veel te gemakkelijk.
En dat zint me niet.
Wat me wel zint, is dat m'n ogen nu écht wel open zijn (maar Olijf spreekt altijd met twee woorden en hoopt dat er vanaf heden nooit nog een dipje volgt).
"Hij".... mijn allergrootste liefde... is - helaas - een erg middelmatig mens als het op liefde aankomt.
Olijf was dûr de comprenure. Ik dacht dat hij hoger stond. Misschien was het nódig dat ik drie jaar spendeerde aan de ontdekking van dit alles.
Alles heeft een doel. Zelfs in het grootste verdriet zit een geschenk verscholen, plegen wijze zielen te zeggen.
En dat zàl ook wel, anders lijkt zo veel pijn zo nutteloos.
Of dit inzicht me nu meteen klaar maakt voor de jacht-op-aantrekkelijke-vrijgezellen-markt... zover reikt m'n logica nog niet.
Eerst wassen, spoelen en laten drogen. Desnoods 3 keer.
Hij raadt me alvast aan om me op de markt te gooien en wel te zien wat komt. Eén en ander een "kans" te geven.
Wat uitproberen met andere woorden. Even kijken of het past en desgewenst zonder teveel nadenken weggooien. Een beetje zoals je met een jurkje uit de solden doet...
Ja, dat geloof ik graag. Dat is zijn strategie. En zo verslijt hij ze. Nummer Drie op Drie jaar tijd... verdient dat een proficiat?
Ik mag hopen dat mijn taktiek een beetje zuiverder is. Of ik parafraseer.... ik hoop ooit het bewijs te vinden dat liefjes-verslijten niet de meest duurzame weg is. Dat het niet de meest mensenlievende weg, is, hoef ik - denk ik - aan niemand met zoveel woorden uit te leggen.
Olijf graaft misschien te diep.
Maar ik hou niet van oppervlakte.
De volle schoonheid van de oceaan ervaar je ook pas wanneer je je hoofd ónder water steekt.
Hem heb ik succes gewenst en u gelooft het of niet, ik méén het.
Ik hoop dat ook hij, met z'n snel-leven-snel-verbruiken-techniek, een meisje vindt dat hem zijn ultieme geluk kan schenken.
Olijf?
Die weet niet wat ze zal vinden en wanneer. Maar ik doe het graag traag en met aandacht.
Ik voel geen enkele nood om me te voegen bij de groeiende massa mensen die harten nemen en breken dat het een lieve lust is.
Dat hypothetische hart, dat van de liefde.... je ziet het niet, je kan het niet vastnemen. Maar daar moet je verdomde voorzichtig mee omspringen.
Jongleren en laten vallen is uit den boze.
Mijn grootste liefde, hij...
helaas...
mijn hart was voor hem niet mooier en niet waardevoller dan alle anderen die hij al had "gehanteerd".
Dat het viel en in duizend kleine stukjes brak, goh ja... hij zal dat wel "spijtig" gevonden hebben... maar OH... kijk eens dààr!?!? Nóg een hartje, eentje dat nog niet kapot is, en het blinkt nog óók.....
OOOOoooooh, hoe moooooooooooooooooiiiiiiiii.
Zoef zoef. Op naar de volgende!
Dus ja, het lijkt er sterk op dat Olijf met vallen en opstaan EINDELIJK heeft geleerd.
Veel gevallen en even vaak opgestaan. Niet zonder moeite mag ik er wel bij zeggen.
Maakt dat van Olijf een sterke madam, zoals velen denken te moeten zeggen?
Sterk ware geweest als ik de eerste keer tijdig had ingezien dat ik tijd en energie verspilde aan mediocriteit.
Sterk ware geweest als ik had begrepen dat opstaan, afstoffen en nooit meer achterom kijken de slimste zet was.
Maar Olijf komt uit een onnozel gezin. Wij hebben geleerd dat goed en aardig zijn, dat houden van Mooie en Nobele eigenschappen zijn en dat brave meisjes in de hemel komen.
...
Tja... over die theorie wil ik me nog bezinnen.
...
Denk ergens niet dat het leven me ooit genoeg zal weten te kneden om plots (of zelfs geleidelijk) stout, hard, veeleisend en egocentrisch te worden.
Ik vraag me af... als ik hem succes en geluk toewens... ben ik dan egoïstisch om mezelf hetzelfde te wensen?
En mag ik hopen dat die wens ooit waarheid wordt?
Velen verzekeren me dat het met mij wel in orde komt, dat mijn tijd nog moet komen...
Maar de waarheid is dat zij, net zo min als ik, een glazen bol hebben...
Ik brei hier nog wel een vervolg aan.
Nu is het tijd voor "Men in Trees"
(tussen haakjes: geen medelijden aub. Bloemen noch Kransen. Ik voel het ook niet meer. Opgelucht misschien. Iets om dankbaar om te zijn)
dinsdag 16 februari 2010
Net gelezen.
Toevallig.
Nix dat ik niet weet. En nog maar eens een antwoord op de vraag of Pijn het enige bewijs is dat ik leef.
NEEN, maar Olijf loopt er ook niet van weg en verdooft het niet met pillen.
You cannot capture happiness no matter how hard you may chase after it. Happiness is something that follows you.
The pursuit of pain avoidance will never lead to happiness
Nix dat ik niet weet. En nog maar eens een antwoord op de vraag of Pijn het enige bewijs is dat ik leef.
NEEN, maar Olijf loopt er ook niet van weg en verdooft het niet met pillen.
You cannot capture happiness no matter how hard you may chase after it. Happiness is something that follows you.
The pursuit of pain avoidance will never lead to happiness
Rotnacht
Olijf had weer een rotnacht afgelopen nacht.
Het was een tijdje geleden, ik moet me gelukkig prijzen.
Een beetje de weerbots van enkele weken groeiend optimisme.... en then some!
Voor deze nacht ben ik een inslapertje gaan lenen bij mama.
Olijf houdt het nooit lang vol met weinig slaap, geen eetlust en spinnenwebben in het hoofd.
"Er is nog werk aan de winkel", zei de weerbots me.
Ik zal het onthouden, beloofd...
fingers crossed X
Het was een tijdje geleden, ik moet me gelukkig prijzen.
Een beetje de weerbots van enkele weken groeiend optimisme.... en then some!
Voor deze nacht ben ik een inslapertje gaan lenen bij mama.
Olijf houdt het nooit lang vol met weinig slaap, geen eetlust en spinnenwebben in het hoofd.
"Er is nog werk aan de winkel", zei de weerbots me.
Ik zal het onthouden, beloofd...
fingers crossed X
maandag 15 februari 2010
Tears on my pillow
Gisteravond kon ik het niet helpen.
Ik huilde als een klein kind.
Méér nog: ik huilde VOOR een klein kind.
En ik kénde het kind geeneens...
TV.
Vitaya (tja, ik bén een vrouw en heb lak aan wat mainstream zogenaamd als intelligent wordt beschouwd)
Medisch Dossier.
Over kindjes met een zeldzame aandoening.
Molly, 4 jaar oud, had een zeldzame vorm van nierkanker.
VIER jaar!!!!!
De kanker had bovendien het onsmakelijke idee gehad om zich in haar lichaampje te verspreiden naar de longen en het hart toe.
Molly was een vrolijk kind, érg vrolijk. En kaal.... van de chemo.
Je hoorde haar uitleggen hoe ze even niet meer naar school kon omwille van het infectiegevaar, hoe ze had overgegeven op de klasvloer. Ze legde aan de camera uit dat ze "beestjes" had in haar lichaam die ze doodmaakten met medicamentjes. En dat ze de beestjes er zouden uithalen.
En als de beestjes weg waren, dan zou ze terug lange haren krijgen.
Een schàt van een kind, een roosje.
Ik was meteen verliefd op haar.
Ik volgde Molly door de hele uitzending.
Haar guitige vrolijkheid terwijl ze speelde, haar trieste oogjes toen ze een scan moest ondergaan ("Ik lig niet graag zo lang stil, papa"), de manier waarop ze zich in papa's armen naar het operatiekwartier liet dragen...
Ik weende toen ze bang was en gibberde mee toen ze lachte.
Ik was oprecht blij toen bleek dat de tumoren (op één na) succesvol waren verwijderd en dat het ene gezwel dat ze hadden laten zitten (wegens te riskant) helemaal dood was.
En toen de voice-over zei dat Molly vier maanden later was overleden.... kwam ik niet meer bij.
Op de foto vlak voor haar dood, zag je dat het fonkelende licht in haar ogen gedoofd was ... en ze was nog steeds kaal. Molly heeft haar lange haartjes nooit terug gekregen.
Ik huilde als een kind voor een roosje dat ik zelfs nooit gekend heb...
Misplaatste emotie vond ik zelf. Maar het was er en potverdorie, vandaag is het er weer.
Waarom? Geen idee.
Morgen ga ik weer werken en denk ik niet meer aan Molly.
Ik huilde als een klein kind.
Méér nog: ik huilde VOOR een klein kind.
En ik kénde het kind geeneens...
TV.
Vitaya (tja, ik bén een vrouw en heb lak aan wat mainstream zogenaamd als intelligent wordt beschouwd)
Medisch Dossier.
Over kindjes met een zeldzame aandoening.
Molly, 4 jaar oud, had een zeldzame vorm van nierkanker.
VIER jaar!!!!!
De kanker had bovendien het onsmakelijke idee gehad om zich in haar lichaampje te verspreiden naar de longen en het hart toe.
Molly was een vrolijk kind, érg vrolijk. En kaal.... van de chemo.
Je hoorde haar uitleggen hoe ze even niet meer naar school kon omwille van het infectiegevaar, hoe ze had overgegeven op de klasvloer. Ze legde aan de camera uit dat ze "beestjes" had in haar lichaam die ze doodmaakten met medicamentjes. En dat ze de beestjes er zouden uithalen.
En als de beestjes weg waren, dan zou ze terug lange haren krijgen.
Een schàt van een kind, een roosje.
Ik was meteen verliefd op haar.
Ik volgde Molly door de hele uitzending.
Haar guitige vrolijkheid terwijl ze speelde, haar trieste oogjes toen ze een scan moest ondergaan ("Ik lig niet graag zo lang stil, papa"), de manier waarop ze zich in papa's armen naar het operatiekwartier liet dragen...
Ik weende toen ze bang was en gibberde mee toen ze lachte.
Ik was oprecht blij toen bleek dat de tumoren (op één na) succesvol waren verwijderd en dat het ene gezwel dat ze hadden laten zitten (wegens te riskant) helemaal dood was.
En toen de voice-over zei dat Molly vier maanden later was overleden.... kwam ik niet meer bij.
Op de foto vlak voor haar dood, zag je dat het fonkelende licht in haar ogen gedoofd was ... en ze was nog steeds kaal. Molly heeft haar lange haartjes nooit terug gekregen.
Ik huilde als een kind voor een roosje dat ik zelfs nooit gekend heb...
Misplaatste emotie vond ik zelf. Maar het was er en potverdorie, vandaag is het er weer.
Waarom? Geen idee.
Morgen ga ik weer werken en denk ik niet meer aan Molly.
Klopje
Er zijn zo van die dagen....
dat je't nog eens wil uitschreeuwen
maar niet kan.
Dit is er zo eentje.
Patience
dat je't nog eens wil uitschreeuwen
maar niet kan.
Dit is er zo eentje.
Patience
zondag 14 februari 2010
een beetje overkill :)
Stel: je bent een vrouw, de vrijgezellige variant.
Stel: je bent bovendien van middelbare leeftijd (erg, maar je moet het eindelijk maar eens toegeven).
Stel: het is Valentijn en voor zover je je bewust herinnert, heb je er in je hele middelbare leven maar ééntje gevierd.
Stel: je zit de hele Valentijd thuis op je ukkie
en stel: het sneeuwt de hele dag.
Stel bovendien dat je (alweer) geen zin hebt om aan die lang aangekondigde opruim te beginnen.
dan krijg je dit. Overkill :)
Het mocht rood zijn... Tomaten zijn rood (bloos)
:)
Stel: je bent bovendien van middelbare leeftijd (erg, maar je moet het eindelijk maar eens toegeven).
Stel: het is Valentijn en voor zover je je bewust herinnert, heb je er in je hele middelbare leven maar ééntje gevierd.
Stel: je zit de hele Valentijd thuis op je ukkie
en stel: het sneeuwt de hele dag.
Stel bovendien dat je (alweer) geen zin hebt om aan die lang aangekondigde opruim te beginnen.
dan krijg je dit. Overkill :)
Het mocht rood zijn... Tomaten zijn rood (bloos):)
Pizza deel twee: een les
Valentijnseten: een waar carnavalesk gebeuren voor Olijf.
Deel twee van het deeg van twee dagen geleden lag te wachten op nog een rondje pizza.
No problemo, denkt Olijf, we doen dat succesverhaal nog eens over.
In de naam van "Waste not want not", flink de overgebleven ingrediënten kwistig over het pizzadeeg gestrooid en al watertandend een twintigtal minuutjes gewacht tot de oven zijn ding deed.
:)
Soggy pizza was het resultaat. Waarom? Geen idee. Het deeg was wél gloeiend heet maar niet gebakken.
Omdat nat deeg mijns inziens stevig op de maag blijft liggen, behielp ik me met het opeten van de toppings.
Lees met andere woorden: Olijf at op 14 februari groentjes met mozzarella-kaas :)
Als ik bedenk wat ik op oudejaar als laatste maaltijd at (ik zou nog eens moeten herlezen) dan heb ik het er vandaag geeneens zo slecht vanaf gebracht.
Yippie jeej :)
Deel twee van het deeg van twee dagen geleden lag te wachten op nog een rondje pizza.
No problemo, denkt Olijf, we doen dat succesverhaal nog eens over.
In de naam van "Waste not want not", flink de overgebleven ingrediënten kwistig over het pizzadeeg gestrooid en al watertandend een twintigtal minuutjes gewacht tot de oven zijn ding deed.
:)
Soggy pizza was het resultaat. Waarom? Geen idee. Het deeg was wél gloeiend heet maar niet gebakken.
Omdat nat deeg mijns inziens stevig op de maag blijft liggen, behielp ik me met het opeten van de toppings.
Lees met andere woorden: Olijf at op 14 februari groentjes met mozzarella-kaas :)
Als ik bedenk wat ik op oudejaar als laatste maaltijd at (ik zou nog eens moeten herlezen) dan heb ik het er vandaag geeneens zo slecht vanaf gebracht.
Yippie jeej :)
Chagrin d' amour
Gehoord op het nieuws enkele dagen geleden.
(Onderstaande tekst uit http://www.begeerte.be/page.php?page=productie&ID=123)
"Binnen de reeks Helse Tijden krijgt Saint Amour voor één keer een andere naam: Chagrin d’Amour. In een even hilarisch als schrijnend programma luchten schrijvers, muzikanten en acteurs hun hart over het gedoe, de ingewikkelde toestanden, het bodemloze verdriet, de onvervulde verlangens, de knagende pijn, de striemende haat, het subtiele getreiter, de paranoia, de jaloezie, het verraad, ... kortom: alles wat mensen elkaar in naam der liefde aandoen."
Toen ik op de televisie hoorde dat de kunstenaars dit jaar Liefde vanuit een andere invalshoek bekijken, kon ik het niet laten om te denken "Ah, eindelijk".
't Is nog wat residu, zoals u waarschijnlijk al vermoedt.
Dit jaar dus geen ode aan schitterende liefde. Wél aan de donkere kant ervan: de pijn die liefde met zich meebrengt.
Onwillekeurig of bijna reactief denk ik meteen aan iets wat ik een poos geleden las.
Voor één keer was het niets echt nieuws. Het gaat om een stelling waarvan iedereen instinctief wéét dattie waar is. Nagels met koppen als het ware. Een soort tweede natuur, een gedachte die ieder min of meer gezond persoon van bij de geboorte met zich meedraagt maar die verdrongen wordt en diep weggestopt. Waarom? Omdat boeken, films en liedjes ons met de paplepel ingeven dat liefde onlosmakelijk verbonden is met diepe donkere vernietigende pijn.
En wij gaan dat geloven.
Sterker nog. Als er géén pijn mee gemoeid is, gaan we twijfelen aan de echtheid van het gaarne zien.
Wat ik dus las, wat ik wist en wat u óók weet, is dat Echte Liefde geen pijn doet.
Waarmee gezegd is.... als het pijn doet, je verscheurt, je kapot maakt... dan ontbreekt érgens .... tja.... liefde.
Van hem of van haar, het maakt niet uit.
Pijn = in dit geval een verdomde duidelijk teken dat "het" niet klopt.
Laat me in één adem meegeven dat geen énkele strategie om "het" terug in orde te krijgen de goeie is. Trust me, I know.
Berusten, vechten, afwachten, boos worden, smeken, attent zijn of juist niet... als "het" er niet is, dan helpt niets.
It takes two to tango en daar kan je NIETS aan veranderen.
Wanneer het nog eens moeilijk wordt (en dat wordt het nog), dan hou ik me stevig vast aan een stelling van onbekende. Het weerhoudt me van domme dingen.
If you love something, set it free. If it comes back to you, it's yours to keep. If it doesn't, it was never yours to begin with.
Ik kan daarop minstens één uitzondering bedenken. Maar ik sus me met de gedachte dat die uitzondering het product is van een zéér ongezond individu.
Dit alles gezegd zijnde, wil ik voor de misverstaander nog een paar dingen kwijt. Ik stà erop om te laten weten dat Olijf niet blind is.
Geen enkele relatie is vrij van moeilijke perioden en daar bestaan tal van redenen voor.
Eén of beide partners denken niet verder dan hun neus lang is wanneer ontevredenheden opduiken. Dagdagelijkse beslommeringen, gezondheid van partners, kinderen of familieleden kunnen zwaar hun stempel drukken. Geldproblemen, ambities, meningsverschillen... allemaal redenen tot conflict en malcontentement.
Olijf is niet van gisteren. Single of niet, een béétje mens weet dat deze dingen kunnen gebeuren.
Spons erover of werken aan de boel, dàt is waar graag zien z'n steentje bijdraagt.
Ongemak en ontevredenheid is NIET gelijk aan pijn. Nogmaals... trust me, I know.
Ik hoef u dat niet te vertellen, u weet dat net zo goed als ik.
En ten tweede: niet zonder enige vreugde stel ik vast dat, na alle kl*temiserie die een ander én ikzelf me hebben aangedaan, ik nog steeds en/of opnieuw geloof dat Echte Liefde bestaat en verdomde verdómde mooi is.
En dat ik die zal vinden ook!
Happy Valentine, folks.
Geniet van de dag en vooral: geniet van elkaar, iedere dag opnieuw!
(Onderstaande tekst uit http://www.begeerte.be/page.php?page=productie&ID=123)
"Binnen de reeks Helse Tijden krijgt Saint Amour voor één keer een andere naam: Chagrin d’Amour. In een even hilarisch als schrijnend programma luchten schrijvers, muzikanten en acteurs hun hart over het gedoe, de ingewikkelde toestanden, het bodemloze verdriet, de onvervulde verlangens, de knagende pijn, de striemende haat, het subtiele getreiter, de paranoia, de jaloezie, het verraad, ... kortom: alles wat mensen elkaar in naam der liefde aandoen."
Toen ik op de televisie hoorde dat de kunstenaars dit jaar Liefde vanuit een andere invalshoek bekijken, kon ik het niet laten om te denken "Ah, eindelijk".
't Is nog wat residu, zoals u waarschijnlijk al vermoedt.
Dit jaar dus geen ode aan schitterende liefde. Wél aan de donkere kant ervan: de pijn die liefde met zich meebrengt.
Onwillekeurig of bijna reactief denk ik meteen aan iets wat ik een poos geleden las.
Voor één keer was het niets echt nieuws. Het gaat om een stelling waarvan iedereen instinctief wéét dattie waar is. Nagels met koppen als het ware. Een soort tweede natuur, een gedachte die ieder min of meer gezond persoon van bij de geboorte met zich meedraagt maar die verdrongen wordt en diep weggestopt. Waarom? Omdat boeken, films en liedjes ons met de paplepel ingeven dat liefde onlosmakelijk verbonden is met diepe donkere vernietigende pijn.
En wij gaan dat geloven.
Sterker nog. Als er géén pijn mee gemoeid is, gaan we twijfelen aan de echtheid van het gaarne zien.
Wat ik dus las, wat ik wist en wat u óók weet, is dat Echte Liefde geen pijn doet.
Waarmee gezegd is.... als het pijn doet, je verscheurt, je kapot maakt... dan ontbreekt érgens .... tja.... liefde.
Van hem of van haar, het maakt niet uit.
Pijn = in dit geval een verdomde duidelijk teken dat "het" niet klopt.
Laat me in één adem meegeven dat geen énkele strategie om "het" terug in orde te krijgen de goeie is. Trust me, I know.
Berusten, vechten, afwachten, boos worden, smeken, attent zijn of juist niet... als "het" er niet is, dan helpt niets.
It takes two to tango en daar kan je NIETS aan veranderen.
Wanneer het nog eens moeilijk wordt (en dat wordt het nog), dan hou ik me stevig vast aan een stelling van onbekende. Het weerhoudt me van domme dingen.
If you love something, set it free. If it comes back to you, it's yours to keep. If it doesn't, it was never yours to begin with.
Ik kan daarop minstens één uitzondering bedenken. Maar ik sus me met de gedachte dat die uitzondering het product is van een zéér ongezond individu.
Dit alles gezegd zijnde, wil ik voor de misverstaander nog een paar dingen kwijt. Ik stà erop om te laten weten dat Olijf niet blind is.
Geen enkele relatie is vrij van moeilijke perioden en daar bestaan tal van redenen voor.
Eén of beide partners denken niet verder dan hun neus lang is wanneer ontevredenheden opduiken. Dagdagelijkse beslommeringen, gezondheid van partners, kinderen of familieleden kunnen zwaar hun stempel drukken. Geldproblemen, ambities, meningsverschillen... allemaal redenen tot conflict en malcontentement.
Olijf is niet van gisteren. Single of niet, een béétje mens weet dat deze dingen kunnen gebeuren.
Spons erover of werken aan de boel, dàt is waar graag zien z'n steentje bijdraagt.
Ongemak en ontevredenheid is NIET gelijk aan pijn. Nogmaals... trust me, I know.
Ik hoef u dat niet te vertellen, u weet dat net zo goed als ik.
En ten tweede: niet zonder enige vreugde stel ik vast dat, na alle kl*temiserie die een ander én ikzelf me hebben aangedaan, ik nog steeds en/of opnieuw geloof dat Echte Liefde bestaat en verdomde verdómde mooi is.
En dat ik die zal vinden ook!
Happy Valentine, folks.
Geniet van de dag en vooral: geniet van elkaar, iedere dag opnieuw!
zaterdag 13 februari 2010
Ze zijn zo lief meneer
T op het werk had last van pijnlijke voeten.
T heeft een natuurlijke voorkeur voor zwart en paars als het op kledij aankomt, maar dat terzijde.
Vandaag had ze (zwarte) laarzen aan die knelden, stévig knelden.
Zó erg knelden zelfs, dat ze tegen de middag aan "verging van de pijn".
Collega A bezorgde haar een ander paar schoentjes om de dag door te komen.
Roze ballerinaatjes.
Niet meteen T's eerste keuze maar wél erg comfortabel.
Ik vond ze lief. T schaamde zich een beetje en trotseerde pijn en kwelling wanneer ze even de winkel in moest: terstond laarzen weer aan en effe doorbijten.
Maar T struikelde... over haar voornemen en verscheen per ongeluk mét roze ballerina's in de winkel.
Olijf graaide naar haar fotoapparasie... knip! Gesnapt :)
T heeft een natuurlijke voorkeur voor zwart en paars als het op kledij aankomt, maar dat terzijde.
Vandaag had ze (zwarte) laarzen aan die knelden, stévig knelden.
Zó erg knelden zelfs, dat ze tegen de middag aan "verging van de pijn".
Collega A bezorgde haar een ander paar schoentjes om de dag door te komen.
Roze ballerinaatjes.
Niet meteen T's eerste keuze maar wél erg comfortabel.
Ik vond ze lief. T schaamde zich een beetje en trotseerde pijn en kwelling wanneer ze even de winkel in moest: terstond laarzen weer aan en effe doorbijten.
Maar T struikelde... over haar voornemen en verscheen per ongeluk mét roze ballerina's in de winkel.
Olijf graaide naar haar fotoapparasie... knip! Gesnapt :)
Inspizzatie :)
Vrijdagavond, net na het werk.
Olijf is een vrouw alleen, dus voedsel en de gedachte daaraan worden à la minute beslist.
Geen "schatje waar heb je vanavond zin in?".... nope.
Ten huize Olijve is het door de supermarkt wandelen en kijken wat me zoal kan inspireren.
Lange tijd sprak niets tot me, met alle nodige gewichtsgevolgen vandien.
Dat is intussen veranderd.
Aanvankelijk volgde Olijf's eenieders goede raad op om de ingevallen wangetjes toch wat aan te spekken en ik zette mezelf daarbij een doel, een MAXIMUM doel.
Dat werd intussen bereikt.... en sinds de skivakantie lichtjes overschreden...
Aaaahhhhh! Vrouwen en hun gewicht :)
De zin voor (licht) keukenwerk keerde inmiddels óók terug, waardoor ik me nu realiseer dat de weegschaal dagelijks nauwkeurig (hopelijk zonder angst?) zal moeten worden bestudeerd.
Maar goed.
Foodshopping dus.
Pizzadeeg sprong eruit gisteren.
Er was een tijd dat Olijf en familie regelmatig het eigen deeg maakten: mengen, kneden, laten rijzen, weer kneden en uitrollen... het had wat voeten in de aarde.
Voor één persoon doe je dat niet (tenzij je "één" interpreteert als je partner/kind/huisgenoot.... in welk geval je mathematisch gezien dus voor twee kookt) DUS Olijf had alweer enkele jaren geen verse pizza meer geprepareerd.
THANK GOD voor de vooruitgang! De markt die handig inspeelt op drukdrukdrukke tweeverdieners of (zoals in mijn geval) lichtjes luie vrijgezellen.
De dag van vandaag koop je gewoon het deeg netjes opgerold mét bakpapier et voilà... belegt het met garnering naar keuze.
Het werd een vegetarische pizza.
Niet uit één of andere overtuiging. Gewoon gekozen voor ingrediënten die ik lekker vind.
En lekker wassie, al zeg ik het zelf.
Wél vierkant, dat heb je met bakplaatmodelletjes.
Van vorm trek ik me niet bijster veel aan, hoewel het oog ook wat wil.
In dit geval ging ik voor smaak en kleur.
Morgen maak ik er nog ene :)
Olijf is een vrouw alleen, dus voedsel en de gedachte daaraan worden à la minute beslist.
Geen "schatje waar heb je vanavond zin in?".... nope.
Ten huize Olijve is het door de supermarkt wandelen en kijken wat me zoal kan inspireren.
Lange tijd sprak niets tot me, met alle nodige gewichtsgevolgen vandien.
Dat is intussen veranderd.
Aanvankelijk volgde Olijf's eenieders goede raad op om de ingevallen wangetjes toch wat aan te spekken en ik zette mezelf daarbij een doel, een MAXIMUM doel.
Dat werd intussen bereikt.... en sinds de skivakantie lichtjes overschreden...
Aaaahhhhh! Vrouwen en hun gewicht :)
De zin voor (licht) keukenwerk keerde inmiddels óók terug, waardoor ik me nu realiseer dat de weegschaal dagelijks nauwkeurig (hopelijk zonder angst?) zal moeten worden bestudeerd.
Maar goed.
Foodshopping dus.
Pizzadeeg sprong eruit gisteren.
Er was een tijd dat Olijf en familie regelmatig het eigen deeg maakten: mengen, kneden, laten rijzen, weer kneden en uitrollen... het had wat voeten in de aarde.
Voor één persoon doe je dat niet (tenzij je "één" interpreteert als je partner/kind/huisgenoot.... in welk geval je mathematisch gezien dus voor twee kookt) DUS Olijf had alweer enkele jaren geen verse pizza meer geprepareerd.
THANK GOD voor de vooruitgang! De markt die handig inspeelt op drukdrukdrukke tweeverdieners of (zoals in mijn geval) lichtjes luie vrijgezellen.
De dag van vandaag koop je gewoon het deeg netjes opgerold mét bakpapier et voilà... belegt het met garnering naar keuze.
Het werd een vegetarische pizza.
Niet uit één of andere overtuiging. Gewoon gekozen voor ingrediënten die ik lekker vind.
En lekker wassie, al zeg ik het zelf.
Wél vierkant, dat heb je met bakplaatmodelletjes.
Van vorm trek ik me niet bijster veel aan, hoewel het oog ook wat wil.
In dit geval ging ik voor smaak en kleur.
Morgen maak ik er nog ene :)
vrijdag 12 februari 2010
Intelligentie in de aanbieding
Kanaal 2
Pardon, 2Be, vroege vrijdagavond.
Het staat op, per ongeluk.
Terwijl Olijf religieus farmvilt, staat er wat op de achtergrond te ratelen.
Ik let daar niet op maar geluid moet er zijn. Niet erg spiritueel van me, but there you go...
Op zeker ogenblik kijk ik toch even op, zomaar, onwillekeurig.
Blijkt dat 2Be ons instrueert in het gebruik (en eventueel makelij?) van 's werelds meest dodelijke wapens.
Heel "wetenschappelijk" (het moet er althans zo uitzien) onder laboratoriumomstandigheden worden allerlei stekende, vliegende en desnoods ontploffende gebruiksvoorwerpen op schedels, namaakrompen en andere varia losgelaten.
De bedoeling uiteraard is om te zien of de diverse projectielen/bajonetten schade toebrengen en zo ja... hoevéél schade precies.
"As you can see, this punctured the ribcase and it might very well have hit the heart, in which case it would have been a deadly blow"
Nou moe?????
Maar het stopt niet daar. Oh nee!!!!
Bij de diverse wapens hoort de herkomst... oftewel de gebruikelijke gebruikers ervan.
Taliban en IRA hoor ik steeds terugkeren.
Alsof er geen andere terreurorganisaties bestaan?
Nee nee, Taliban en IRA zijn klaarblijkelijk in een nek-aan-nek-race verwikkeld.
Welke sympathiekelingen uiteindelijk de dodelijksten zijn... sla/steek/schiet me dood... ik heb niet gewacht om het te ontdekken.
"Deadliest Warriors", dames en heren.
Op 2Be.
U hebt het van mij gehoord.
We zijn alweer een beetje wijzer.
Wat ben ik blij.....
Pardon, 2Be, vroege vrijdagavond.
Het staat op, per ongeluk.
Terwijl Olijf religieus farmvilt, staat er wat op de achtergrond te ratelen.
Ik let daar niet op maar geluid moet er zijn. Niet erg spiritueel van me, but there you go...
Op zeker ogenblik kijk ik toch even op, zomaar, onwillekeurig.
Blijkt dat 2Be ons instrueert in het gebruik (en eventueel makelij?) van 's werelds meest dodelijke wapens.
Heel "wetenschappelijk" (het moet er althans zo uitzien) onder laboratoriumomstandigheden worden allerlei stekende, vliegende en desnoods ontploffende gebruiksvoorwerpen op schedels, namaakrompen en andere varia losgelaten.
De bedoeling uiteraard is om te zien of de diverse projectielen/bajonetten schade toebrengen en zo ja... hoevéél schade precies.
"As you can see, this punctured the ribcase and it might very well have hit the heart, in which case it would have been a deadly blow"
Nou moe?????
Maar het stopt niet daar. Oh nee!!!!
Bij de diverse wapens hoort de herkomst... oftewel de gebruikelijke gebruikers ervan.
Taliban en IRA hoor ik steeds terugkeren.
Alsof er geen andere terreurorganisaties bestaan?
Nee nee, Taliban en IRA zijn klaarblijkelijk in een nek-aan-nek-race verwikkeld.
Welke sympathiekelingen uiteindelijk de dodelijksten zijn... sla/steek/schiet me dood... ik heb niet gewacht om het te ontdekken.
"Deadliest Warriors", dames en heren.
Op 2Be.
U hebt het van mij gehoord.
We zijn alweer een beetje wijzer.
Wat ben ik blij.....
een beeeeej-tje verlieeeee-hiefd!
Blikken kruisten vandaag.
Wat ik zag, kon me bekoren, vandaag overduidelijk méér dan anders.
Wat hij ervan dacht, weet ik niet.
Had hem nog nooit gezien en wellicht keert hij nooit meer weer.
Wat me beviel, behalve de aanblik van mister X, is de vaststelling dat m'n ogen niet langer ten gronde zijn gericht. Voorzichtig opnieuw vluchtige luchtigheid voelen... dik OK.
Dat is goed :)
Hij komt wellicht nooit meer hierlangs.
Z'n status is me onbekend.
Maar ik voelde "entwa" in de vorm van "jeeeeeejjjjj, wat een exemplaar!"
Vorm en ingebeelde inhoud deden gekke wonderen... en daar doet een olijf het voorlopig dan weer mee.
Dame op 't werk vroeg Olijf verbaal iets geuit had.
"Ja," zei ik.
"Zes euro"
en oh ja...
"Hebt u graag een zakje?"
Dat zijn dus Olijf's verleidelijke zetten....
Er is nog wat oefening aan, denkt u niet?
Mario deed het beter met z'n Beatrice.
Epiloog.
Hij had geen zakje vandoen. Ik zie daar een afwijzing in......:):):)
Wat ik zag, kon me bekoren, vandaag overduidelijk méér dan anders.
Wat hij ervan dacht, weet ik niet.
Had hem nog nooit gezien en wellicht keert hij nooit meer weer.
Wat me beviel, behalve de aanblik van mister X, is de vaststelling dat m'n ogen niet langer ten gronde zijn gericht. Voorzichtig opnieuw vluchtige luchtigheid voelen... dik OK.
Dat is goed :)
Hij komt wellicht nooit meer hierlangs.
Z'n status is me onbekend.
Maar ik voelde "entwa" in de vorm van "jeeeeeejjjjj, wat een exemplaar!"
Vorm en ingebeelde inhoud deden gekke wonderen... en daar doet een olijf het voorlopig dan weer mee.
Dame op 't werk vroeg Olijf verbaal iets geuit had.
"Ja," zei ik.
"Zes euro"
en oh ja...
"Hebt u graag een zakje?"
Dat zijn dus Olijf's verleidelijke zetten....
Er is nog wat oefening aan, denkt u niet?
Mario deed het beter met z'n Beatrice.
Epiloog.
Hij had geen zakje vandoen. Ik zie daar een afwijzing in......:):):)
Sweet Irony
Dit leest Olijf vandaag in een verslag over werknemer:
"Aandachtspunten: de nauwkerigheid niet uit het oog verliezen"
ik lees
ik glimlach
ik verbeter de tekst :)
"Aandachtspunten: de nauwkerigheid niet uit het oog verliezen"
ik lees
ik glimlach
ik verbeter de tekst :)
woensdag 10 februari 2010
Carnavalentijn
Het lot laat me dit jaar een beetje glimlachen.
Carnaval en Valentijn op één en dezelfde dag.
Geen idee of dat ooit al eerder voorviel.
Waarschijnlijk wel... maar toen gaf Olijf geen moer om Valentijn.
Vandaag leer ik het weer af om erom te geven.
Maar ik lach eens in m'n vuistje, een beetje kinderachtig.
Aan de achterkant van m'n ogen zie ik carnavallievende koppeltjes die al weken met elkaar in de clinch liggen omdat hij los uit de bol wil gaan en zij romantisch wil tafelen....
Ik denk dat het er om gedaan is dit jaar, speciaal voor mij :)
Opnieuw denken: dat Valentijn-gedoe, dikke pfffff :)
Dit jaar vier ik geen van beiden.
Carnavalentijn gaat aan me voorbij. Op de dansvloer met redhot cuban salsa, als het aan mij ligt.
Bring it on :):):)
Hiervoor wilde ik m'n photoshop-kunsten nog wel eens een uurtje lang uittesten... I kinda like the outcome :)
Carnaval en Valentijn op één en dezelfde dag.
Geen idee of dat ooit al eerder voorviel.
Waarschijnlijk wel... maar toen gaf Olijf geen moer om Valentijn.
Vandaag leer ik het weer af om erom te geven.
Maar ik lach eens in m'n vuistje, een beetje kinderachtig.
Aan de achterkant van m'n ogen zie ik carnavallievende koppeltjes die al weken met elkaar in de clinch liggen omdat hij los uit de bol wil gaan en zij romantisch wil tafelen....
Ik denk dat het er om gedaan is dit jaar, speciaal voor mij :)
Opnieuw denken: dat Valentijn-gedoe, dikke pfffff :)
Dit jaar vier ik geen van beiden.
Carnavalentijn gaat aan me voorbij. Op de dansvloer met redhot cuban salsa, als het aan mij ligt.
Bring it on :):):)
Hiervoor wilde ik m'n photoshop-kunsten nog wel eens een uurtje lang uittesten... I kinda like the outcome :)
910
Dat was het aantal kilometers file op de wegen om 9u vanochtend.
Ik kan het weten, want ik hoorde het op m'n autoradio... en om 9u hoort Olijf al ten kantore te zijn.
Nee nee, geen geklaag, slechts 5 minuten vertraging had ik en geen files.
Het is op momenten als deze dat ik mezelf nog eens eeuwig dankbaar ben dat ik destijds heel koppig vasthield aan de idee van een werkplaats aan "mijn" kant van het water.
Rechteroever had ik al lang voor bekeken gehouden en ook onze schone hoofdstad is me te druk geworden.
Al plaveiden ze de wegen ernaartoe met goud, ik zou nóg nee zeggen.
Geen files voor Olijf dus vanochtend, maar wél stapvoets rijden.
Het te laat komen was overigens ook eigen schuld dikke bult.
Had 's ochtends nog even de blik naar buiten geworpen en stelde "een pelleke sneeuw" vast.
Het vernoemen niet waard.
"Dat was de hier-en-daar--wat-vlokjes-sneeuw waar Frank Deboosere het gisteren over gehad heeft", dacht ik nog. No problemo, met die nieuwe banden op de wagen is dat een stukje gebak!
Ruim een half uur later, na het obligate ochtendritueel en dito koffie, stelde Olijf vast dat het pèlleke veranderd was in een bescheiden dik sneeuwtapijt. En dat de sneeuwruimdiensten (die mijn straat niet kennen) ook elders in de gemeente nog noppes hadden gedaan.
En zodoende: voorzichtig rijden, afstand houden en verder gewoon genieten van de nieuwe sneeuw.
Dat je dan 5 minuten te laat komt.... pfff... so what? De wereld vergaat er niet mee, de meesten begrijpen het wel en... het is zo schoooooooooooooooooooooooooon dat wit.
Vanavond keek ik uit naar de Rueda-les.
Edoch. Oost-Vlaanderen had nog een paar uurtjes sneeuw gekregen in de namiddag en
dat
zag
er
NIET
goed
uit :)
Driekwartier i.p.v. twintig minuutjes naar huis. Snelle rekensom bracht me op minstens uurtje rijden naar Antwerpen mét nodige schrik voor wat ik op weg naar het zóveel "betere" rechteroever zou vinden héén én nadien terug.
Neen dank u, deze keer sla ik over.
niet ver van huis, woensdagochtend
autoweg vanochtend
autoweg vanavond
voorzichtige snelheid van en naar het werk... erg productief :)
Dat betekende alleen maar meer quality time met de familie aan de spaghetti-tafel.
En Oh wat was ik blij dat ik gebleven was.
Petekindje had gisteravond een klein recital-tje gehouden met haar medeleerlingen muziekschool. Olijf had dat gemist wegens gsm plat en dus zusje's bericht veel te laat gelezen.
Geen nood, Zus is vaak gewapend met filmcamera en had één en ander opgenomen.
Het filmpje was kort, maar het was wat het moest zijn: ode aan petekind en haar cornet-kunsten.
Het meisje is 8 jaar oud, kampt met de nodige restricties en is er op vier maand in geslaagd om notenleer niet alleen te verdragen, maar ook vol te houden én te leren. Met daarbovenop intussen twee korte liedjes op haar cornet.
Tussen haakjes, u weze gewaarschuwd: zeg nooit zomaar trompet tegen een cornet.
"Cornet, tante Nanna! Ik speel op de cornet!!!!"
:)
Tante Nanna, en samen met haar andere tantes en grootouders zaten met vochtige ogen naar het filmpje te kijken. U weet hoe dat pleegt te gaan als trots en blijheid zich mengen.
Voor carnaval had nonna voor de twee nichtjes een pruikje gekocht. Ze droegen het graag en lieten zich nog "grager" fotograferen.
De schatjes.
U krijgt de gekuiste versie en u weet waarom.
Glazen kraaltjes zijn "wonderpillen" zegt G tegen E. "Als je ze maar niet inslikt, meisjes!" geeft wijze tante Nanna snel mee :)
Ik kan het weten, want ik hoorde het op m'n autoradio... en om 9u hoort Olijf al ten kantore te zijn.
Nee nee, geen geklaag, slechts 5 minuten vertraging had ik en geen files.
Het is op momenten als deze dat ik mezelf nog eens eeuwig dankbaar ben dat ik destijds heel koppig vasthield aan de idee van een werkplaats aan "mijn" kant van het water.
Rechteroever had ik al lang voor bekeken gehouden en ook onze schone hoofdstad is me te druk geworden.
Al plaveiden ze de wegen ernaartoe met goud, ik zou nóg nee zeggen.
Geen files voor Olijf dus vanochtend, maar wél stapvoets rijden.
Het te laat komen was overigens ook eigen schuld dikke bult.
Had 's ochtends nog even de blik naar buiten geworpen en stelde "een pelleke sneeuw" vast.
Het vernoemen niet waard.
"Dat was de hier-en-daar--wat-vlokjes-sneeuw waar Frank Deboosere het gisteren over gehad heeft", dacht ik nog. No problemo, met die nieuwe banden op de wagen is dat een stukje gebak!
Ruim een half uur later, na het obligate ochtendritueel en dito koffie, stelde Olijf vast dat het pèlleke veranderd was in een bescheiden dik sneeuwtapijt. En dat de sneeuwruimdiensten (die mijn straat niet kennen) ook elders in de gemeente nog noppes hadden gedaan.
En zodoende: voorzichtig rijden, afstand houden en verder gewoon genieten van de nieuwe sneeuw.
Dat je dan 5 minuten te laat komt.... pfff... so what? De wereld vergaat er niet mee, de meesten begrijpen het wel en... het is zo schoooooooooooooooooooooooooon dat wit.
Vanavond keek ik uit naar de Rueda-les.
Edoch. Oost-Vlaanderen had nog een paar uurtjes sneeuw gekregen in de namiddag en
dat
zag
er
NIET
goed
uit :)
Driekwartier i.p.v. twintig minuutjes naar huis. Snelle rekensom bracht me op minstens uurtje rijden naar Antwerpen mét nodige schrik voor wat ik op weg naar het zóveel "betere" rechteroever zou vinden héén én nadien terug.
Neen dank u, deze keer sla ik over.
niet ver van huis, woensdagochtend
autoweg vanochtend
autoweg vanavond
voorzichtige snelheid van en naar het werk... erg productief :)Dat betekende alleen maar meer quality time met de familie aan de spaghetti-tafel.
En Oh wat was ik blij dat ik gebleven was.
Petekindje had gisteravond een klein recital-tje gehouden met haar medeleerlingen muziekschool. Olijf had dat gemist wegens gsm plat en dus zusje's bericht veel te laat gelezen.
Geen nood, Zus is vaak gewapend met filmcamera en had één en ander opgenomen.
Het filmpje was kort, maar het was wat het moest zijn: ode aan petekind en haar cornet-kunsten.
Het meisje is 8 jaar oud, kampt met de nodige restricties en is er op vier maand in geslaagd om notenleer niet alleen te verdragen, maar ook vol te houden én te leren. Met daarbovenop intussen twee korte liedjes op haar cornet.
Tussen haakjes, u weze gewaarschuwd: zeg nooit zomaar trompet tegen een cornet.
"Cornet, tante Nanna! Ik speel op de cornet!!!!"
:)
Tante Nanna, en samen met haar andere tantes en grootouders zaten met vochtige ogen naar het filmpje te kijken. U weet hoe dat pleegt te gaan als trots en blijheid zich mengen.
Voor carnaval had nonna voor de twee nichtjes een pruikje gekocht. Ze droegen het graag en lieten zich nog "grager" fotograferen.
De schatjes.
U krijgt de gekuiste versie en u weet waarom.
Glazen kraaltjes zijn "wonderpillen" zegt G tegen E. "Als je ze maar niet inslikt, meisjes!" geeft wijze tante Nanna snel mee :)
maandag 8 februari 2010
Losing my touch :)
Twee dingen vielen me op afgelopen week.
één.
Sinds m'n terugkeer uit vakantie heb ik een hele week - 7 volle dagen! - rondgetoerd zónder fotoapparasie.... :)
Daardoor al enkele "momenten" gemist die een stelling of twee op deze blog visueel hadden kunnen ondersteunen.
Zoals etentje gisteren, alwaar ik een zalig uitziend (maar verder véél te groot) dessert zomaar aan m'n fotografische neus moest laten voorbijgaan :)
Ach ja.... het was lekker. En u ligt er niet wakker van, van mijn dessert.
Waar ik u wél mee had kunnen entertainen (maar dat mist u nu lekker óók), waren de onnozele carnavalspullen die ik op het werk aantrok/opzette, tot groot vermaak van collega's en klanten.... maar u ziet ook dààr dus nix van deze week :)
twee.
Op de dansavond leerde ik van twee afzonderlijke mensen, helemaal onafhankelijk van elkaar, dat Olijf een zeer onopvallend individu is.
Niet dat het enig belang heeft of ik "uit de groep spring". Heb die nood nooit echt gevoeld om op te vallen.
Anderzijds.... vier cursussen lang (bijna) wekelijks op een danscursus verschijnen en na een jaar vernemen dat je gesprekspartner (man of vrouw, maakt niet uit) je nog nooit gezien heeft... dat "piekt" wel even...
De vraag: "Op welke avond kom jij naar de cursus? Donderdag? Ah, ik ook, 'k heb je daar nog nooit gezien."... en pertinent zeker weten dat je met die persoon al meermaals gedanst hebt.... dat piekt dubbel.
Hij/zij (noot van Olijf: sommige vrouwen leren ook de man-dansrol op zich te nemen) heeft je m.a.w. al van héél dichtbij gezien en heeft na een vol jaar geen enkele herinnering aan je....
Dat kan dus twee dingen betekenen.
OF Olijf is nog grijzer dan een muis :)
OF de mensen in kwestie zijn van het bijzonder onopmerkelijke tiep, dwalen door het leven zonder af en toe eens op en rond te kijken.
Vandaag ga ik geen conclusies trekken uit die vraag.
'k bekijk het nog even.
Ik als (grijze) muis moet er in slagen om de kat uit de boom te kijken, niet?
piep :) :) :) :)
één.
Sinds m'n terugkeer uit vakantie heb ik een hele week - 7 volle dagen! - rondgetoerd zónder fotoapparasie.... :)
Daardoor al enkele "momenten" gemist die een stelling of twee op deze blog visueel hadden kunnen ondersteunen.
Zoals etentje gisteren, alwaar ik een zalig uitziend (maar verder véél te groot) dessert zomaar aan m'n fotografische neus moest laten voorbijgaan :)
Ach ja.... het was lekker. En u ligt er niet wakker van, van mijn dessert.
Waar ik u wél mee had kunnen entertainen (maar dat mist u nu lekker óók), waren de onnozele carnavalspullen die ik op het werk aantrok/opzette, tot groot vermaak van collega's en klanten.... maar u ziet ook dààr dus nix van deze week :)
twee.
Op de dansavond leerde ik van twee afzonderlijke mensen, helemaal onafhankelijk van elkaar, dat Olijf een zeer onopvallend individu is.
Niet dat het enig belang heeft of ik "uit de groep spring". Heb die nood nooit echt gevoeld om op te vallen.
Anderzijds.... vier cursussen lang (bijna) wekelijks op een danscursus verschijnen en na een jaar vernemen dat je gesprekspartner (man of vrouw, maakt niet uit) je nog nooit gezien heeft... dat "piekt" wel even...
De vraag: "Op welke avond kom jij naar de cursus? Donderdag? Ah, ik ook, 'k heb je daar nog nooit gezien."... en pertinent zeker weten dat je met die persoon al meermaals gedanst hebt.... dat piekt dubbel.
Hij/zij (noot van Olijf: sommige vrouwen leren ook de man-dansrol op zich te nemen) heeft je m.a.w. al van héél dichtbij gezien en heeft na een vol jaar geen enkele herinnering aan je....
Dat kan dus twee dingen betekenen.
OF Olijf is nog grijzer dan een muis :)
OF de mensen in kwestie zijn van het bijzonder onopmerkelijke tiep, dwalen door het leven zonder af en toe eens op en rond te kijken.
Vandaag ga ik geen conclusies trekken uit die vraag.
'k bekijk het nog even.
Ik als (grijze) muis moet er in slagen om de kat uit de boom te kijken, niet?
piep :) :) :) :)
zondag 7 februari 2010
Douche
Eén van m'n meest productieve invalhoekjes is de douche.
Het is iets raars. Van zodra ik onder de warme douche sta, schieten allerlei gedachtenflarden te binnen.
Zomaar.
Uit het niets.
Zonder inleiding.
Het meest recente "product" volgt hieronder.
Gisteren had ik het goed. Een leuke dansavond met een aantal meiden die ieder hun ding deden zonder zich aan elkaar vast te klampen, een boel mannen die verdomde goed dansten. Het was puur plezier.
En ik constateer dat ik daar blij mee ben.
Onder de douche denk ik dan plots aan m'n (hopelijk) nieuwe uitgangsleven en dat van anderen. Aan uitstapjes en snoepreisjes, aan opwindende dingen zien en leren, aan nieuwe mensen ontmoeten, aan avontuur.
Volgende gedachte is dan meteen: die uithuizigheid is allemaal fijn en wel, velen zouden er een arm en een been voor over hebben om dat (opnieuw) te mogen beleven.
MAAR (en hier komt de oude Olijf even de kop opsteken)... gegeven dat je de keuze zou hebben, BEWUST de keuze... tussen een redelijk doordeweeks leven maar gezellig thuis komen bij een (bij voorkeur liefhebbende) "andere helft" OF zonder einde uitgaan, voortdurend nieuwe "uitdagingen" aangaan en thuiskomen in een lege woning alwaar je je avonturen enkel aan de muren kwijt kan... ik vraag me af... waar zouden de meeste mensen voor kiezen?
Alles heeft z'n ups en downs, Olijf weet dat, wees gerust.
Geen enkel leven met twee (of meer) is een geëffend pad zonder hobbels of valse afslagen. Zorgen zijn overal en alom aanwezig. Iedereen komt wel eens op een punt in zijn/haar leven waar de twijfels keihard toeslaan.
Vrolijk vrijgezellen is anderzijds óók niet alle dagen feest. Je kan wel je best doen om te genieten, het kan zelfs vaak of meestal oprecht lukken. Maar er zijn ook van die momenten waarbij je opgelaten huiswaarts keert, je fijne dag zo graag bondig zou overlopen met een luisterend oor... en dat heb je dan niet. Telkens weer opnieuw.
We doen ons best. Allemaal.
Ik stel vast dat het ons niet alle dagen lukt. En dat het zwarte gat bij sommigen of allen onder ons te vaak weer zwelgend open gaat...
Olijf heeft dat gevoel vandààg niet en is daar verdomde blij om.
Anderen voelen het dan weer wèl en op tijd en stond is het eenieders beurt om er weer aan te weerstaan, aan dat "tijdelijk verdwijnen".
Het leven IS niet eerlijk. Niemand heeft ooit beweerd dat het dat is of zou moeten zijn.
Het leven is wat je ervan maakt. Yep.
Het belangrijkste hierbij, denk ik, is dat je er de materialen voor vindt... of het beste maakt van wat je hebt. Creatief zijn enzo...
Deze week kocht Olijf twee cd's.
Het is iets raars. Van zodra ik onder de warme douche sta, schieten allerlei gedachtenflarden te binnen.
Zomaar.
Uit het niets.
Zonder inleiding.
Het meest recente "product" volgt hieronder.
Gisteren had ik het goed. Een leuke dansavond met een aantal meiden die ieder hun ding deden zonder zich aan elkaar vast te klampen, een boel mannen die verdomde goed dansten. Het was puur plezier.
En ik constateer dat ik daar blij mee ben.
Onder de douche denk ik dan plots aan m'n (hopelijk) nieuwe uitgangsleven en dat van anderen. Aan uitstapjes en snoepreisjes, aan opwindende dingen zien en leren, aan nieuwe mensen ontmoeten, aan avontuur.
Volgende gedachte is dan meteen: die uithuizigheid is allemaal fijn en wel, velen zouden er een arm en een been voor over hebben om dat (opnieuw) te mogen beleven.
MAAR (en hier komt de oude Olijf even de kop opsteken)... gegeven dat je de keuze zou hebben, BEWUST de keuze... tussen een redelijk doordeweeks leven maar gezellig thuis komen bij een (bij voorkeur liefhebbende) "andere helft" OF zonder einde uitgaan, voortdurend nieuwe "uitdagingen" aangaan en thuiskomen in een lege woning alwaar je je avonturen enkel aan de muren kwijt kan... ik vraag me af... waar zouden de meeste mensen voor kiezen?
Alles heeft z'n ups en downs, Olijf weet dat, wees gerust.
Geen enkel leven met twee (of meer) is een geëffend pad zonder hobbels of valse afslagen. Zorgen zijn overal en alom aanwezig. Iedereen komt wel eens op een punt in zijn/haar leven waar de twijfels keihard toeslaan.
Vrolijk vrijgezellen is anderzijds óók niet alle dagen feest. Je kan wel je best doen om te genieten, het kan zelfs vaak of meestal oprecht lukken. Maar er zijn ook van die momenten waarbij je opgelaten huiswaarts keert, je fijne dag zo graag bondig zou overlopen met een luisterend oor... en dat heb je dan niet. Telkens weer opnieuw.
We doen ons best. Allemaal.
Ik stel vast dat het ons niet alle dagen lukt. En dat het zwarte gat bij sommigen of allen onder ons te vaak weer zwelgend open gaat...
Olijf heeft dat gevoel vandààg niet en is daar verdomde blij om.
Anderen voelen het dan weer wèl en op tijd en stond is het eenieders beurt om er weer aan te weerstaan, aan dat "tijdelijk verdwijnen".
Het leven IS niet eerlijk. Niemand heeft ooit beweerd dat het dat is of zou moeten zijn.
Het leven is wat je ervan maakt. Yep.
Het belangrijkste hierbij, denk ik, is dat je er de materialen voor vindt... of het beste maakt van wat je hebt. Creatief zijn enzo...
Deze week kocht Olijf twee cd's.
- Eentje van Michael Bublé, om twee redenen. Aan de zanger hangt een herinnering vast én op de nieuwe ceedee staat alvast één nummer dat de (optimistische) sfeer erin houdt.
- De andere is een Bartje Peeters: De hemel in het klad.
De titel alleen al is me wat waard. Hier op deze aardkloot zijn we't aan onszelf verplicht om onze voorlopige versie van de hemel te creëren, als het effe kan en als het effe mag.
Ik màg de verzen overigens wel. Peeters hanteert een woordgebruik dat me aanspreekt. En hij doet dat met de nodige zelfspot... iets wat me vroeger óók eigen was (en dat, denk en hoop ik, stilaan aan het terugkeren is).
Het nummer waar ik vandaag aan denk voor deze blogpost, is Het is niet wat het is, 't is wat je ermee doet.
Tedjù!
het was GOED!
de dansavond.
Een mens zou er bijna van gaan vloeken :)
rond
uit
GOED!
d'er mogen nóg dagen komen als deze
(big big smile on Olive's face :):):):):):):):):):):):):):))
de dansavond.
Een mens zou er bijna van gaan vloeken :)
rond
uit
GOED!
d'er mogen nóg dagen komen als deze
(big big smile on Olive's face :):):):):):):):):):):):):):))
zaterdag 6 februari 2010
Rijk
De laatste tijd hangt Olijf's leven aan elkaar van de kleine toevalletjes.
Fate helping a hand. Of wet van de aantrekking, zouden anderen het misschien noemen.
Hóe ik het precies benoem, heeft weinig belang. Ik vind het fijn en denk daar verder niet teveel bij na.
Het begon allemaal bij m'n boeddha-ding nu bijna een jaar (!) geleden.
Zou heel m'n blog én memorie nog eens grondig moeten doorsnuisteren om te zien wat daarna nog volgde, maar dat mag u dan maar doen, mocht het u interesseren.
Vandaag wil ik het hebben over die nieuwe kleinigheden. En klein zijn ze hoor! Nix spectaculairs.
Zoals de riem van een jas....
Ik had - nee, héb - een jas. En die jas hoort een riem te hebben, maar die is niet in mijn bezit.
Deze week deed ik de jas voor het eerst aan naar het werk en dacht zo... "stom dat ik die riem niet heb, ik zal daar eens een oplossing voor zoeken."
Donderdagavond, dag 3 van de jasdragerij , merkt plots één van de dames van het werk op: "Zie je wel, M.? Sandra heeft dan tóch dezelfde jas als jij!"
Ik kijk om en inderdaad.... M en ik dragen dezelfde jas.
Nu,
de fashionguru's onder ons zouden dàt al reden genoeg vinden om de jas zonder pardon de vuilbak in te pleuren. Gebrek aan originaliteit en zo. Maar ja... dan blijft de vraag: wie van ons twee is bereid afscheid te nemen van de jas? Ik ben niet aan de jas gehecht, maar ik draag hem wel nog maar pas. En ik heb geen zin om op m'n strepen te gaan staan om M. (werkneemster) te vragen om hààr jas bye bye te wuiven.
Trouwens... eigenlijk kan het me niet veel schelen. We hebben toevallig dezelfde jas. En dan?
Dus het is een feit: twee identieke jassen op één werkvloer.
Ik zeg terloops dat ik de riem van m'n jas kwijt ben, waarop M. (lichtjes forser gebouwd dan Olijf) zegt: "Moeje de mijne hebben? Ik gebruik die toch niet."
Enkele ben-je-er-zeker-vans later zegt ze me dat ze de riem (thuis wegens effectief ongebruikt) zal meebrengen.
Et voilà, vanochtend lag het ding op m'n bureau.
Ik denk dan alleen maar...... ":)"
M. werkt vandaag niet. Zodra ik haar zie zal ik haar mijn erkentelijkheid overmaken :)
Dan is er nog het koffertje. Alwéér een vreselijk onbenullig ding, maar tóch...
Olijf moet dringend haar laptop herformatteren maar blijft het uitstellen. Intussen zeul ik rond met een externe harde schijf om op dode momenten hier en daar wat spul van de laptop te bèkuppen.
De harde schijf volgde me tot enkele dagen geleden in een onooglijk klein plastic zakje. Niet echt een goede bescherming, vond ik zelf.
Dinsdagochtend word ik wakker met een gekke willekeurige gedachte (om je maar te zeggen waar een mens zoal aan denkt wanneer de oude mistsluiers aan't verdwijnen zijn). Olijf opent dus haar ogen, rekt zich even uit en denkt plots dat het handig zou zijn als ze een passend koffertje of doosje zou vinden voor de harde schijf.
Meteen overloop ik virtueel wààr in mijn uitbundig gevulde woning ik zo'n koffertje zou kunnen vinden. Enkele recipiënten schieten me te binnen maar worden afgedaan als ongeschikt.
"Ik zal vanavond wel eens kijken wanneer ik wat tijd heb".
'k zal het verder kort houden. Wat denkt u?
Enkele uren later op het werk valt m'n oog op een koffertje dat precíes de goede maat zou zijn voor de schijf met toebehoren (zoals daar zijn, kabels en transfo).
Dat is toeval omdat ik nooit eerder een koffertje van die afmetingen had gezien. Misschien omdat m'n oog er nooit naar zocht, maar kijk.... het ding manifesteert zich aan mij (hahaha, om het maar eens op zweverige wijze uit te drukken!).
Swat, de harde schijf zit nu in een geschikte houder.
Ik zou bijna de bril vergeten! M'n zonnebril. Sinds de laatste dag van de sneeuwvakantie is hij niet meer. Ik brak hem en dat was een spijtig zaak omdat ik het een goeie bril vond.
Maandagavond trok ik enkele uurtjes naar het plaatselijk shoppingcenter om te kijken naar laatste soldetjes (had de hele maand januari stomweg geen tijd gehad) én dacht m'n kapotte bril op zak te hebben. Ik zou in de winkel van herkomst eens vragen of herstelling mogelijk was. Ik hield er namelijk aan.
Helaas, twee dingen gebeurden. In de winkel constateerde ik dat ik de bril die ik dàcht bij te hebben, niet in m'n handtas zat. Én ik had zo lang in andere winkels geslenterd dat het sluitingstijd was vóór ik er erg in had.
Ik keerde naar huis terug zonder resultaat.
Gisteren deed ik een hernieuwde poging na het werk. Deze keer mét bril op zak.
Nogmaals helaas, hij bleek niet herstelbaar én het twee jaar oude model is niet meer te krijgen, zei de vriendelijke winkeldame me. Ze nam nog de nodige tijd om me alvast enkele nieuwe modellen te tonen, maar Olijf was niet meteen overtuigd.
Terug naar af: voorlopig geen nieuwe zonnebril.
Op het ogenblik dat ik besliste naar huis te rijden, schoot me te binnen dat er nog een brillenwinkel in het shoppingcenter was. Ik ga daar zelden of nooit binnen omdat de keuze en het aanbod me niet aanspreken. "Maar wat heb ik te verliezen?" denk ik en doe prompt een détourke, weinig overtuigd dat het me enig resultaat zou opleveren.
Ik zal méér zeggen: 'k was zó weinig overtuigd dat ik eigenlijk maar vanuit m'n ooghoeken naar de winkel keek en alvast besliste om gewoon verder te lopen naar de uitgang.... tot één van m'n ogen viel op een wel érg bekend model...
!!!!
Daar hing mijn bril! De mijne!
Ik zou zeggen "precies dezelfde", maar ik zou liegen. De kleur is lichtjes anders. Het liefst had ik de oude kleur gevonden, maar die hadden ze niet meer.
.....
Vijf seconden twijfel later was de bril de mijne. En niet alleen dàt. Hij kostte 5 euro minder dan ik er destijds voor had betaald! En dat terwijl ik in de eerste winkel met kleine spijt had vastgesteld dat de prijzen alweer lichtjes de hoogte waren ingeschoten...
Van zo'n dingen kan ik genieten, écht....
En tenslotte het oudste nieuws: dat van de dansdame.
De wens kon bijna niet sneller uitkomen dan hij dat toen deed. Ik schreef er al over.
Een half uur vóór m'n vertrek naar de eerste nieuwe dansles van het jaar mem ik nog even over het ontmoeten van een gelijkgestemde (lees, salsa-minded) én vrouwelijke ziel en hoe leuk het zou zijn zo iemand te kunnen vinden. Twee uur later is alles in kannen en kruiken. Juffrouw ontmoet, contactgegevens uitgewisseld en..... vanavond gaan we (samen met nóg wat vrouwvolk) de beentjes laten wapperen. Zónder man-vrouw-afspraken die veel te vaak naar m'n zin in het water vallen en voor onnodig pijnlijke momenten zorgen.
Vanavond gaat Olijf op stap om te dansen, zoals ze dat al een hele poos graag had gedaan: vrij, blij en zonder zorgen.
Nu......
als u het nodige leesgeduld aan de dag hebt gelegd, hebt u deze tekst van begin tot einde doorworsteld.
U kon het interessant vinden, of amusant of gewoon domweg vervelend. Misschien hield u halverwege op met lezen.
Allemaal prima.
Als u het tot het einde haalde, had u misschien zoiets van (wat een rotuitdrukking eh) "Waar hééft dat mens het over? Goed, ze vindt een paar dingen die ze zocht. Nah.. jaaaaaaaaaa, en dàn?"
Nix, écht ... en dan helemaal nix! :)
Er waren wat spulletjes die me van pas konden komen en ik vond ze.
Ik bedenk dat ik ooit es wat las over dingen wensen (zonder daaraan gehecht te zijn) en hoe die hun weg vinden naar jou toe.
Vandaag stel ik vast dat zo'n dingen gebeuren en ik vraag me dus - niet zonder het nodige scepticisme - af of het dàt is.
Het is van geen enkel belang of u het er over eens bent met me. Ik weet zèlf niet of ik het eens ben met me, dus het is u vergeven :)
Wat telt, is dat de gedachte en de gebeurtenissen me een gevoel van contentement geven. Gewoon terug content zijn met niemendalletjes.
Ik ken genoeg mensen die nooit tevreden zijn. Hell, ik zèlf ben m'n tevredenheidsgevoel vééééééél te lang kwijt geweest en ook díe gedachte maakte me ontevreden.
Dus! Dat ik vandaag stomweg content ben met een riem, een bril of een nieuwe vriendin, is alléén maar goed.
Het zijn wensen die in me opkomen maar waarvan ik niet denk "als het niet gebeurt, ben ik ongelukkig". Komen ze, dan komen ze. Komen ze niet, dan is dat ook prima.
En gek gaweg.... komen ze :):):)
Nu mijn vraag.
ALS ik deze week had meegedaan met de Euromillions (er was 100 miljoen euro te winnen, als ik me niet vergis en NIEMAND had ze)....
OMDAT Olijf geen belang hecht aan geld...
wat denkt u.... Zou het...?
(eentje om over na te denken)
Fate helping a hand. Of wet van de aantrekking, zouden anderen het misschien noemen.
Hóe ik het precies benoem, heeft weinig belang. Ik vind het fijn en denk daar verder niet teveel bij na.
Het begon allemaal bij m'n boeddha-ding nu bijna een jaar (!) geleden.
Zou heel m'n blog én memorie nog eens grondig moeten doorsnuisteren om te zien wat daarna nog volgde, maar dat mag u dan maar doen, mocht het u interesseren.
Vandaag wil ik het hebben over die nieuwe kleinigheden. En klein zijn ze hoor! Nix spectaculairs.
Zoals de riem van een jas....
Ik had - nee, héb - een jas. En die jas hoort een riem te hebben, maar die is niet in mijn bezit.
Deze week deed ik de jas voor het eerst aan naar het werk en dacht zo... "stom dat ik die riem niet heb, ik zal daar eens een oplossing voor zoeken."
Donderdagavond, dag 3 van de jasdragerij , merkt plots één van de dames van het werk op: "Zie je wel, M.? Sandra heeft dan tóch dezelfde jas als jij!"
Ik kijk om en inderdaad.... M en ik dragen dezelfde jas.
Nu,
de fashionguru's onder ons zouden dàt al reden genoeg vinden om de jas zonder pardon de vuilbak in te pleuren. Gebrek aan originaliteit en zo. Maar ja... dan blijft de vraag: wie van ons twee is bereid afscheid te nemen van de jas? Ik ben niet aan de jas gehecht, maar ik draag hem wel nog maar pas. En ik heb geen zin om op m'n strepen te gaan staan om M. (werkneemster) te vragen om hààr jas bye bye te wuiven.
Trouwens... eigenlijk kan het me niet veel schelen. We hebben toevallig dezelfde jas. En dan?
Dus het is een feit: twee identieke jassen op één werkvloer.
Ik zeg terloops dat ik de riem van m'n jas kwijt ben, waarop M. (lichtjes forser gebouwd dan Olijf) zegt: "Moeje de mijne hebben? Ik gebruik die toch niet."
Enkele ben-je-er-zeker-vans later zegt ze me dat ze de riem (thuis wegens effectief ongebruikt) zal meebrengen.
Et voilà, vanochtend lag het ding op m'n bureau.
Ik denk dan alleen maar...... ":)"
M. werkt vandaag niet. Zodra ik haar zie zal ik haar mijn erkentelijkheid overmaken :)
Dan is er nog het koffertje. Alwéér een vreselijk onbenullig ding, maar tóch...
Olijf moet dringend haar laptop herformatteren maar blijft het uitstellen. Intussen zeul ik rond met een externe harde schijf om op dode momenten hier en daar wat spul van de laptop te bèkuppen.
De harde schijf volgde me tot enkele dagen geleden in een onooglijk klein plastic zakje. Niet echt een goede bescherming, vond ik zelf.
Dinsdagochtend word ik wakker met een gekke willekeurige gedachte (om je maar te zeggen waar een mens zoal aan denkt wanneer de oude mistsluiers aan't verdwijnen zijn). Olijf opent dus haar ogen, rekt zich even uit en denkt plots dat het handig zou zijn als ze een passend koffertje of doosje zou vinden voor de harde schijf.
Meteen overloop ik virtueel wààr in mijn uitbundig gevulde woning ik zo'n koffertje zou kunnen vinden. Enkele recipiënten schieten me te binnen maar worden afgedaan als ongeschikt.
"Ik zal vanavond wel eens kijken wanneer ik wat tijd heb".
'k zal het verder kort houden. Wat denkt u?
Enkele uren later op het werk valt m'n oog op een koffertje dat precíes de goede maat zou zijn voor de schijf met toebehoren (zoals daar zijn, kabels en transfo).
Dat is toeval omdat ik nooit eerder een koffertje van die afmetingen had gezien. Misschien omdat m'n oog er nooit naar zocht, maar kijk.... het ding manifesteert zich aan mij (hahaha, om het maar eens op zweverige wijze uit te drukken!).
Swat, de harde schijf zit nu in een geschikte houder.
Ik zou bijna de bril vergeten! M'n zonnebril. Sinds de laatste dag van de sneeuwvakantie is hij niet meer. Ik brak hem en dat was een spijtig zaak omdat ik het een goeie bril vond.
Maandagavond trok ik enkele uurtjes naar het plaatselijk shoppingcenter om te kijken naar laatste soldetjes (had de hele maand januari stomweg geen tijd gehad) én dacht m'n kapotte bril op zak te hebben. Ik zou in de winkel van herkomst eens vragen of herstelling mogelijk was. Ik hield er namelijk aan.
Helaas, twee dingen gebeurden. In de winkel constateerde ik dat ik de bril die ik dàcht bij te hebben, niet in m'n handtas zat. Én ik had zo lang in andere winkels geslenterd dat het sluitingstijd was vóór ik er erg in had.
Ik keerde naar huis terug zonder resultaat.
Gisteren deed ik een hernieuwde poging na het werk. Deze keer mét bril op zak.
Nogmaals helaas, hij bleek niet herstelbaar én het twee jaar oude model is niet meer te krijgen, zei de vriendelijke winkeldame me. Ze nam nog de nodige tijd om me alvast enkele nieuwe modellen te tonen, maar Olijf was niet meteen overtuigd.
Terug naar af: voorlopig geen nieuwe zonnebril.
Op het ogenblik dat ik besliste naar huis te rijden, schoot me te binnen dat er nog een brillenwinkel in het shoppingcenter was. Ik ga daar zelden of nooit binnen omdat de keuze en het aanbod me niet aanspreken. "Maar wat heb ik te verliezen?" denk ik en doe prompt een détourke, weinig overtuigd dat het me enig resultaat zou opleveren.
Ik zal méér zeggen: 'k was zó weinig overtuigd dat ik eigenlijk maar vanuit m'n ooghoeken naar de winkel keek en alvast besliste om gewoon verder te lopen naar de uitgang.... tot één van m'n ogen viel op een wel érg bekend model...
!!!!
Daar hing mijn bril! De mijne!
Ik zou zeggen "precies dezelfde", maar ik zou liegen. De kleur is lichtjes anders. Het liefst had ik de oude kleur gevonden, maar die hadden ze niet meer.
.....
Vijf seconden twijfel later was de bril de mijne. En niet alleen dàt. Hij kostte 5 euro minder dan ik er destijds voor had betaald! En dat terwijl ik in de eerste winkel met kleine spijt had vastgesteld dat de prijzen alweer lichtjes de hoogte waren ingeschoten...
Van zo'n dingen kan ik genieten, écht....
En tenslotte het oudste nieuws: dat van de dansdame.
De wens kon bijna niet sneller uitkomen dan hij dat toen deed. Ik schreef er al over.
Een half uur vóór m'n vertrek naar de eerste nieuwe dansles van het jaar mem ik nog even over het ontmoeten van een gelijkgestemde (lees, salsa-minded) én vrouwelijke ziel en hoe leuk het zou zijn zo iemand te kunnen vinden. Twee uur later is alles in kannen en kruiken. Juffrouw ontmoet, contactgegevens uitgewisseld en..... vanavond gaan we (samen met nóg wat vrouwvolk) de beentjes laten wapperen. Zónder man-vrouw-afspraken die veel te vaak naar m'n zin in het water vallen en voor onnodig pijnlijke momenten zorgen.
Vanavond gaat Olijf op stap om te dansen, zoals ze dat al een hele poos graag had gedaan: vrij, blij en zonder zorgen.
Nu......
als u het nodige leesgeduld aan de dag hebt gelegd, hebt u deze tekst van begin tot einde doorworsteld.
U kon het interessant vinden, of amusant of gewoon domweg vervelend. Misschien hield u halverwege op met lezen.
Allemaal prima.
Als u het tot het einde haalde, had u misschien zoiets van (wat een rotuitdrukking eh) "Waar hééft dat mens het over? Goed, ze vindt een paar dingen die ze zocht. Nah.. jaaaaaaaaaa, en dàn?"
Nix, écht ... en dan helemaal nix! :)
Er waren wat spulletjes die me van pas konden komen en ik vond ze.
Ik bedenk dat ik ooit es wat las over dingen wensen (zonder daaraan gehecht te zijn) en hoe die hun weg vinden naar jou toe.
Vandaag stel ik vast dat zo'n dingen gebeuren en ik vraag me dus - niet zonder het nodige scepticisme - af of het dàt is.
Het is van geen enkel belang of u het er over eens bent met me. Ik weet zèlf niet of ik het eens ben met me, dus het is u vergeven :)
Wat telt, is dat de gedachte en de gebeurtenissen me een gevoel van contentement geven. Gewoon terug content zijn met niemendalletjes.
Ik ken genoeg mensen die nooit tevreden zijn. Hell, ik zèlf ben m'n tevredenheidsgevoel vééééééél te lang kwijt geweest en ook díe gedachte maakte me ontevreden.
Dus! Dat ik vandaag stomweg content ben met een riem, een bril of een nieuwe vriendin, is alléén maar goed.
Het zijn wensen die in me opkomen maar waarvan ik niet denk "als het niet gebeurt, ben ik ongelukkig". Komen ze, dan komen ze. Komen ze niet, dan is dat ook prima.
En gek gaweg.... komen ze :):):)
Nu mijn vraag.
ALS ik deze week had meegedaan met de Euromillions (er was 100 miljoen euro te winnen, als ik me niet vergis en NIEMAND had ze)....
OMDAT Olijf geen belang hecht aan geld...
wat denkt u.... Zou het...?
(eentje om over na te denken)
donderdag 4 februari 2010
Men zegt...
dat je't ziet.
Men vraagt of er een nieuw lief in het spel is.
Olijf antwoordt daar niet altijd even duidelijk op.
Olijf ziet het zelf ook wel - "het".
En sommigen waarvan ik liever zou hebben dat ze't niet zien, kijken er óók niet naast... Ach ja.
Geduld :)
Beginnen met babystapjes noemen ze dat.
Neh. Hier. Een verhaaltje.
Ex-werknemer (ik noem hem Piet) komt even op bezoek. Hij doet dat wel vaker wanneer hij tussen jobjes zit.
Olijf - in haar hoedanigheid van ex-werkgever (of vertegenwoordiger daarvan) - vraagt vriendelijk hoe het met Piet is.
Strikt genomen hoef ik dat niet te doen. En wel om (minstens) twee redenen.
Eén: ik ben in middagpauze en zou gewoon mezelf mogen zijn, in casu etend en lezend in totale relax.
Twee: Piet voer destijds frontaal tegen Olijf's schip toen hij manifest weigerde een taakje uit te voeren omdat het "niet voor een man" was en omdat hij "geen orders aanneemt van een vrouw" (los van het pijnlijke gegeven dat déze vrouw wél één van zijn rechtstreekse bazen was).
Het toeval wil nu dat het heel kort geleden nog volle maan was (never underestimate the full moon).
Net zo toevallig schijnt het zonnetje op de middag.
én Olijf heeft een lichtbruin tintje van de Alpenzon, hetgeen altijd bevorderlijk is voor de "uitstraling".
Voeg daarbij de wetenschap dat Olijf deze week eindelijk de rolkraagtruien terug in de kast lei ten voordele van een lichtjes diepere décolleté én dat mannen van nature meer visueel zijn ingesteld - daarbij professioneel negerend dat Olijf's cleavage nooit tot 's werelds meest omvangrijkste behoorde... swat.
Hoe toevallig het is dat Piet sinds kort zonder vrouwmensch zit, weet ik niet.
Het zet hem er wél toe aan om Olijf uit te horen over haar burgerlijke status, uitgangsleven in de buurt en mogelijk gemis aan een partner.
Nouuuuw........
Olijf is soms een kieken, maar er is nattigheid die je metéén voelt! En dit was behoorlijk nat :)
Geen hààr op m'n kop dat eraan denkt om me aan de voeten te smijten van een macho. Niet nu en niet later.
De antwoorden - hoewel eerlijk - logen er niet om.
Yep, ik woon alleen.
Nee, ik ga niet uit in de buurt.
en Nee... ik ben hoegenààmd niet op zoek. Ik zeg er alleen niet luidop bij "naar mannen zoals jij"...
Maar kijk.
Waar het om gaat, is dat men iets ziet.
En dat ik het óók zie (inclusief de erg yummie lach van een schoon mannetje dat onlangs onze groep vervoegde.... maar neeeeeennn... véél te jong en deontologisch onverantwoord!)
Belangrijk voor Olijf is dat ze weer verliefd is, op het leven namelijk, en voor nu kan dat al dik volstaan.
Of daar ook een manspersoon mee gemoeid is.... zeg ik lekker niet, néh!
Het schijnt mysterieus te zijn en dit is de enige manier die ik ken om dat effect te bekomen :)
In de auto weerklinkt sinds deze week Michael Bublé met z'n "I just haven't met you yet" en Olijf zingt luidkeels mee. Vasthouden dat gevoel!
Al de rest ... zijn details :)
Men vraagt of er een nieuw lief in het spel is.
Olijf antwoordt daar niet altijd even duidelijk op.
Olijf ziet het zelf ook wel - "het".
En sommigen waarvan ik liever zou hebben dat ze't niet zien, kijken er óók niet naast... Ach ja.
Geduld :)
Beginnen met babystapjes noemen ze dat.
Neh. Hier. Een verhaaltje.
Ex-werknemer (ik noem hem Piet) komt even op bezoek. Hij doet dat wel vaker wanneer hij tussen jobjes zit.
Olijf - in haar hoedanigheid van ex-werkgever (of vertegenwoordiger daarvan) - vraagt vriendelijk hoe het met Piet is.
Strikt genomen hoef ik dat niet te doen. En wel om (minstens) twee redenen.
Eén: ik ben in middagpauze en zou gewoon mezelf mogen zijn, in casu etend en lezend in totale relax.
Twee: Piet voer destijds frontaal tegen Olijf's schip toen hij manifest weigerde een taakje uit te voeren omdat het "niet voor een man" was en omdat hij "geen orders aanneemt van een vrouw" (los van het pijnlijke gegeven dat déze vrouw wél één van zijn rechtstreekse bazen was).
Het toeval wil nu dat het heel kort geleden nog volle maan was (never underestimate the full moon).
Net zo toevallig schijnt het zonnetje op de middag.
én Olijf heeft een lichtbruin tintje van de Alpenzon, hetgeen altijd bevorderlijk is voor de "uitstraling".
Voeg daarbij de wetenschap dat Olijf deze week eindelijk de rolkraagtruien terug in de kast lei ten voordele van een lichtjes diepere décolleté én dat mannen van nature meer visueel zijn ingesteld - daarbij professioneel negerend dat Olijf's cleavage nooit tot 's werelds meest omvangrijkste behoorde... swat.
Hoe toevallig het is dat Piet sinds kort zonder vrouwmensch zit, weet ik niet.
Het zet hem er wél toe aan om Olijf uit te horen over haar burgerlijke status, uitgangsleven in de buurt en mogelijk gemis aan een partner.
Nouuuuw........
Olijf is soms een kieken, maar er is nattigheid die je metéén voelt! En dit was behoorlijk nat :)
Geen hààr op m'n kop dat eraan denkt om me aan de voeten te smijten van een macho. Niet nu en niet later.
De antwoorden - hoewel eerlijk - logen er niet om.
Yep, ik woon alleen.
Nee, ik ga niet uit in de buurt.
en Nee... ik ben hoegenààmd niet op zoek. Ik zeg er alleen niet luidop bij "naar mannen zoals jij"...
Maar kijk.
Waar het om gaat, is dat men iets ziet.
En dat ik het óók zie (inclusief de erg yummie lach van een schoon mannetje dat onlangs onze groep vervoegde.... maar neeeeeennn... véél te jong en deontologisch onverantwoord!)
Belangrijk voor Olijf is dat ze weer verliefd is, op het leven namelijk, en voor nu kan dat al dik volstaan.
Of daar ook een manspersoon mee gemoeid is.... zeg ik lekker niet, néh!
Het schijnt mysterieus te zijn en dit is de enige manier die ik ken om dat effect te bekomen :)
In de auto weerklinkt sinds deze week Michael Bublé met z'n "I just haven't met you yet" en Olijf zingt luidkeels mee. Vasthouden dat gevoel!
Al de rest ... zijn details :)
Grootmoefti
De krant van vandaag: Metro
Het was een interessante krant vandaag.
Niet dat ik alle dagen de krant lees. Ik kóóp zo'n ding zelfs niet. Of dat gegeven al dan niet bewonderenswaardig is, laat ik aan u over.
De Metro durf ik van tijd tot tijd onder handen nemen, met oprechte dank aan één van onze werknemers die dagelijks - naar ik vermoed tot ergernis van andere reizigers - een heel pak van die kranten mee"schoept" naar de werkvloer.
Wat Olijf interessant vindt, is doorgaans non-news.
Politiek, financieel en ook sport lees ik diagonaal. Noem me tegendraads of ronduit negationistisch, wat er dagelijks aan die onderwerpen gedrukt wordt, is allang niet meer origineel...
Maar ik ga op het puntje van m'n stoel zitten als ik Grootmoefti lees. En dat hij het gebruik van Koranverzen als ringtone verbiedt in Egypte. Grootmoefti Ali Gumaa is er niet van gediend omdat
Ik vind dat de grootmoefti gelijk heeft, al was het maar omdat ik z'n titel zo sympathiek vind :)
Probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als ik plots een "U Heer zij lof gebraaaaaacht" zou horen weerklinken als ringtone (in het onwaarschijnlijke geval dat zulks plaats zou vinden...).
Ok. Toegegeven. Wij geëmancipeerde Westerlingen zouden de grap er wel van inzien, maar nét zo goed toegegeven... Wij Westerlingen doen met moeite de moeite om de verzen tijdens de kérkdienst naar waarde te schatten, laat staan dat de ringtone ons begrip en concentratie zou terzake zou bevorderen....
Dus Grootmoefti heeft een punt, me dunkt...
Op dezelfde pagina een lijntje fait-divers.
M'n eigen "Cavaliere"- Berlusconi - trapt weer op tenen. Deze keer op Israëlische. In een toespraak in Jeruzalem brengt hij de Holocaust indirect in verband met het lot van de Palestijnen.
...
Kijk. De man heeft recht op z'n mening en ik wil zelfs aannemen dat hij daar waaaaaay meer verstand van heeft dan onnozele Olijf.
Wat me deze keer boeit, is dat de faux-pas van Berlusconi zelfs geen krantenkop meer haalt. Anderhalf lijntje in een weggestopt curiositeitenkolommetje rechtsonder op pagina 4, hoger springt de Ridder niet meer...:)
Verder lees ik dat België al verzwolgen is. Néééén, niet het land...
het EIland.
in DUbai!
U kent Dubai toch? Land van de stinkend rijken, melk en honing, onbegrensde mogelijkheden. Land waar alle speculanten - binnen- én buitenlandse - tot voor kort massaal hun geld kwamen steken in los zand. En toen kwam de crisis.
Alle opgespoten zandbanken en ingenieus daarop geconstrueerde villa's ten spijt ontsnapte ook Dubai niet aan de crisis.
De meeste speculanten hebben nu exàct wat ze destijds kochten: een héle grote zandbak.
En (kunstmatig) België, deel uitmakend van een kunstmatige eilandjesgroep in de vorm van de wereldbol, kan niet meer onderhouden worden want de centen zijn op.
Men beweert dus, met behulp van Nasa-foto's dat wij Belgen niet meer zijn. Toch niet in Dubai.
Sic.
(foto Metro)
Ook interessant om weten, is dat Luxe egoïstisch maakt.
"Wie geregeld in contact komt met luxe, gaat zijn eigen belangen boven die van anderen plaatsen. Dat blijkt uit recent Amerikaans onderzoek," aldus de Metro.
Daar is een onderzoek aan gewijd. Tja... als ík dat zonder meer had beweerd, dan had men dat waarschijnlijk als ouwewijvenpraat afgedaan. Maar nu heeft men daar dus onderzoeksgeld tegen aan gesmeten - in de naam der tewerkstelling misschien - en "dus" is dat nu bewezen.
Fijn :)
Dan krijgen we nog: "Kim Clijsters wordt Barbiepop" (haar dochtertje incluis) en "Ferrari gaat eco".
(foto Metro)
Ik vind dat geweldig nieuws... allemaal :)
Ach ja, dit vergat ik nog.
Grootmoefti is de hoogste geestelijke in Egypte.
Niet onbelangrijk.
Het was een interessante krant vandaag.
Niet dat ik alle dagen de krant lees. Ik kóóp zo'n ding zelfs niet. Of dat gegeven al dan niet bewonderenswaardig is, laat ik aan u over.
De Metro durf ik van tijd tot tijd onder handen nemen, met oprechte dank aan één van onze werknemers die dagelijks - naar ik vermoed tot ergernis van andere reizigers - een heel pak van die kranten mee"schoept" naar de werkvloer.
Wat Olijf interessant vindt, is doorgaans non-news.
Politiek, financieel en ook sport lees ik diagonaal. Noem me tegendraads of ronduit negationistisch, wat er dagelijks aan die onderwerpen gedrukt wordt, is allang niet meer origineel...
Maar ik ga op het puntje van m'n stoel zitten als ik Grootmoefti lees. En dat hij het gebruik van Koranverzen als ringtone verbiedt in Egypte. Grootmoefti Ali Gumaa is er niet van gediend omdat
- zo de authenticiteit van de Koran verloren gaat
- de verzen onderbroken worden bij het opnemen van de gsm
- de concentratie ontbreekt om de verzen te begrijpen.
Ik vind dat de grootmoefti gelijk heeft, al was het maar omdat ik z'n titel zo sympathiek vind :)
Probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als ik plots een "U Heer zij lof gebraaaaaacht" zou horen weerklinken als ringtone (in het onwaarschijnlijke geval dat zulks plaats zou vinden...).
Ok. Toegegeven. Wij geëmancipeerde Westerlingen zouden de grap er wel van inzien, maar nét zo goed toegegeven... Wij Westerlingen doen met moeite de moeite om de verzen tijdens de kérkdienst naar waarde te schatten, laat staan dat de ringtone ons begrip en concentratie zou terzake zou bevorderen....
Dus Grootmoefti heeft een punt, me dunkt...
Op dezelfde pagina een lijntje fait-divers.
M'n eigen "Cavaliere"- Berlusconi - trapt weer op tenen. Deze keer op Israëlische. In een toespraak in Jeruzalem brengt hij de Holocaust indirect in verband met het lot van de Palestijnen.
...
Kijk. De man heeft recht op z'n mening en ik wil zelfs aannemen dat hij daar waaaaaay meer verstand van heeft dan onnozele Olijf.
Wat me deze keer boeit, is dat de faux-pas van Berlusconi zelfs geen krantenkop meer haalt. Anderhalf lijntje in een weggestopt curiositeitenkolommetje rechtsonder op pagina 4, hoger springt de Ridder niet meer...:)
Verder lees ik dat België al verzwolgen is. Néééén, niet het land...
het EIland.
in DUbai!
U kent Dubai toch? Land van de stinkend rijken, melk en honing, onbegrensde mogelijkheden. Land waar alle speculanten - binnen- én buitenlandse - tot voor kort massaal hun geld kwamen steken in los zand. En toen kwam de crisis.
Alle opgespoten zandbanken en ingenieus daarop geconstrueerde villa's ten spijt ontsnapte ook Dubai niet aan de crisis.
De meeste speculanten hebben nu exàct wat ze destijds kochten: een héle grote zandbak.
En (kunstmatig) België, deel uitmakend van een kunstmatige eilandjesgroep in de vorm van de wereldbol, kan niet meer onderhouden worden want de centen zijn op.
Men beweert dus, met behulp van Nasa-foto's dat wij Belgen niet meer zijn. Toch niet in Dubai.
Sic.
(foto Metro)Ook interessant om weten, is dat Luxe egoïstisch maakt.
"Wie geregeld in contact komt met luxe, gaat zijn eigen belangen boven die van anderen plaatsen. Dat blijkt uit recent Amerikaans onderzoek," aldus de Metro.
Daar is een onderzoek aan gewijd. Tja... als ík dat zonder meer had beweerd, dan had men dat waarschijnlijk als ouwewijvenpraat afgedaan. Maar nu heeft men daar dus onderzoeksgeld tegen aan gesmeten - in de naam der tewerkstelling misschien - en "dus" is dat nu bewezen.
Fijn :)
Dan krijgen we nog: "Kim Clijsters wordt Barbiepop" (haar dochtertje incluis) en "Ferrari gaat eco".
(foto Metro)Ik vind dat geweldig nieuws... allemaal :)
Ach ja, dit vergat ik nog.
Grootmoefti is de hoogste geestelijke in Egypte.
Niet onbelangrijk.
dinsdag 2 februari 2010
onverdraaglijk
Al een hele dag loopt Olijf rond met een ongelooflijke zin om te schrijven.
Het heeft iets van een (schijn)zwangerschap (hoewel ik niet zou weten hoe dat aanvoelt) :)
IETS wil eruit, maar je weet niet precies WAT.
Allez, ik lieg.
Een beetje weet ik wél wat ik zou willen neerpoten, maar dat doe ik misschien beter even niet.
Anderzijds zit er nog vanalles te duwen om eruit te mogen, maar dààrover kan ik begot geen zinnig woord zeggen... ik weet het zèlf niet.
De week vakantie heeft me in alle geval goed gedaan, zoveel weet ik.
Merkte het vandaag op de werkplaats ook: fijn verwelkomd worden door collega's en werknemers, geen ene die niet vroeg hoe het geweest was (en dat vind ik gewoon leuk), lekker gek doen met stomme carnavalspullen, ... Olijf was weer aan't lachen geslagen (jeeej)!
Dat alleen al is - lijkt me - schrijvenswaardig nieuws.
Olijf is "er" nog lang niet, zoveel weet ik ook.
Heb nog veel vragen en twijfels en soms terugkerende verdrietjes.
En dan is er nog de wetenschap dat "iemand" (en dat zijn er twee) nog steeds in staat is me terug de dieperik in te trekken.
Dat bewijs kreeg ik een kleine twee weken geleden.
Nutcase in kwestie was madam van meneer, die het nodig vond me midden in de nacht te laten weten dat meneer graag zou hebben dat ik belde....
... ehm... I beg your pardon???????....
Heeft u ooit gelezen hoe je hart uit je lichaam kan bonzen? Ik wel. En op dat ogenblik wist ik preciés hoe dat voelde.
Wat daarna volgde, zijn details voor de buitenstaander.
Volstaat te weten dat Olijf daar een week niet goed van was... een deel van mijn vakantie óók dus.
Laat Olijf nu (met de nodige moeite) beslist hebben om zich overal buiten te houden.
Laat haar nu NIET meer willen weten wat er allemaal aan nonsens gebeurt aan zee.
En laat dat verdomde wuf nu bellen in het midden van de nacht, na twee maanden stilte, omdat ZIJ niet alleen in stilte wil lijden. Als dat mens afziet, moet iedereen mee in haar val.
En vallen doet ze, ongeveer eens in de maand...
In plaats van blij te zijn dat Olijf eindelijk uit haar leven is.... doet dat kreng zóiets...
Ik geef toe: dat doet me wat. Meer dan zomaar wat.
Laat ons zeggen dat het een geluk was dat ik op vakantie vertrok: kans om alles te laten wegebben en géén kans om in m'n auto te schieten, "effe" 100 km te rijden en haar persoonlijk de huid vol te gaan schelden...
Intussen zijn weer bijna twee weken verstreken en kan ik het allemaal weer klasseren. "Plaatsen"... nee. Haar en haar wereld zal ik nooit kunnen plaatsen. Het is me té vreemd.
Maar klasseren - as in "verticaal" - dat wil nog lukken :)
Voorlopig toch maar weer "case closed". Wat haar betreft dan toch zeker :)
En nu maar hopen dat de juffrouw er net hetzelfde over denkt en voorgoed uit m'n leven verdwenen is en blijft!
Fingers crossed :)
Het heeft iets van een (schijn)zwangerschap (hoewel ik niet zou weten hoe dat aanvoelt) :)
IETS wil eruit, maar je weet niet precies WAT.
Allez, ik lieg.
Een beetje weet ik wél wat ik zou willen neerpoten, maar dat doe ik misschien beter even niet.
Anderzijds zit er nog vanalles te duwen om eruit te mogen, maar dààrover kan ik begot geen zinnig woord zeggen... ik weet het zèlf niet.
De week vakantie heeft me in alle geval goed gedaan, zoveel weet ik.
Merkte het vandaag op de werkplaats ook: fijn verwelkomd worden door collega's en werknemers, geen ene die niet vroeg hoe het geweest was (en dat vind ik gewoon leuk), lekker gek doen met stomme carnavalspullen, ... Olijf was weer aan't lachen geslagen (jeeej)!
Dat alleen al is - lijkt me - schrijvenswaardig nieuws.
Olijf is "er" nog lang niet, zoveel weet ik ook.
Heb nog veel vragen en twijfels en soms terugkerende verdrietjes.
En dan is er nog de wetenschap dat "iemand" (en dat zijn er twee) nog steeds in staat is me terug de dieperik in te trekken.
Dat bewijs kreeg ik een kleine twee weken geleden.
Nutcase in kwestie was madam van meneer, die het nodig vond me midden in de nacht te laten weten dat meneer graag zou hebben dat ik belde....
... ehm... I beg your pardon???????....
Heeft u ooit gelezen hoe je hart uit je lichaam kan bonzen? Ik wel. En op dat ogenblik wist ik preciés hoe dat voelde.
Wat daarna volgde, zijn details voor de buitenstaander.
Volstaat te weten dat Olijf daar een week niet goed van was... een deel van mijn vakantie óók dus.
Laat Olijf nu (met de nodige moeite) beslist hebben om zich overal buiten te houden.
Laat haar nu NIET meer willen weten wat er allemaal aan nonsens gebeurt aan zee.
En laat dat verdomde wuf nu bellen in het midden van de nacht, na twee maanden stilte, omdat ZIJ niet alleen in stilte wil lijden. Als dat mens afziet, moet iedereen mee in haar val.
En vallen doet ze, ongeveer eens in de maand...
In plaats van blij te zijn dat Olijf eindelijk uit haar leven is.... doet dat kreng zóiets...
Ik geef toe: dat doet me wat. Meer dan zomaar wat.
Laat ons zeggen dat het een geluk was dat ik op vakantie vertrok: kans om alles te laten wegebben en géén kans om in m'n auto te schieten, "effe" 100 km te rijden en haar persoonlijk de huid vol te gaan schelden...
Intussen zijn weer bijna twee weken verstreken en kan ik het allemaal weer klasseren. "Plaatsen"... nee. Haar en haar wereld zal ik nooit kunnen plaatsen. Het is me té vreemd.
Maar klasseren - as in "verticaal" - dat wil nog lukken :)
Voorlopig toch maar weer "case closed". Wat haar betreft dan toch zeker :)
En nu maar hopen dat de juffrouw er net hetzelfde over denkt en voorgoed uit m'n leven verdwenen is en blijft!
Fingers crossed :)
maandag 1 februari 2010
In Godsnaam: Zazen
Voor de eerste keer zag ik vandaag een (stuk van een) aflevering van In Godsnaam op VRT.
Olijf zegt graag al eens grappend dat ze Zen is... euh... no more... ik dùrf nie meer :)
Na wat ik zonet zag... de bedelmonniken... tot 16 uur per dag zitten en mediteren... Nope, dat haal ik nóóit!
Wél indrukwekkend, ik moet het toegeven.
Maar het is maar weinigen gegeven om dat te doen én vol te houden.
En zo heeft ieder zijn ding zeker?
Respect, écht.
Hebt u al eens geprobeerd om een uur lang stil te zitten in een poging om je geest vrij te maken?
Ikke wel.
Nog niet zoveel, veel te weinig eigenlijk. Soms denk ik dat het me niet gegeven is om daar veel diepgang in te zoeken.
Maar goed...uit m'n luttele pogingen leerde ik dat het verdomde moeilijk is om meer dan een halve minuut lang nérgens aan te denken.
Laten we wel wezen: dat gedachten door je hoofd schieten is des menschen. Dat màg en dat kàn.
Waar het om gaat, is die gedachten voorbij te laten gaan.
Ergens las ik eens hoe je dat kan bekijken.
Stel je voor dat je op een oever langs een rivier zit, of ergens op het strand aan zee.
Iedere gedachte is als een bootje dat komt voorbij varen.
Spring niet mee op het bootje (ga dus nie mee in je gedachte), maar kijk hoe het bootje voorbij vaart. Bekijk het bootje, neem er akte van dat het er is, maar laat het voorbij varen.
Klinkt misschien te zweverig voor u... Toch... ik verzeker u, 't is een efficiënte manier om bij de zaak te blijven OF er tenminste iedere halve minuut opnieuw ernaar terug te keren. En dit een uur aan een stuk.
Dat kan ik nog.
Maar 16 uren op een dag?
Neeje, lukt me nóóit!
Enneuh.... voor alle duidelijkheid: ik heb die ambitie ook helemaal niet :)
Zazen, tussen haakjes is "the study of the self". 't Is maar dattu het weet.
Er zíjn gewoon geen 16 uren studiewerk aan Olijf.... ;)
(foto geplukt van tinternet)
Olijf zegt graag al eens grappend dat ze Zen is... euh... no more... ik dùrf nie meer :)
Na wat ik zonet zag... de bedelmonniken... tot 16 uur per dag zitten en mediteren... Nope, dat haal ik nóóit!
Wél indrukwekkend, ik moet het toegeven.
Maar het is maar weinigen gegeven om dat te doen én vol te houden.
En zo heeft ieder zijn ding zeker?
Respect, écht.
Hebt u al eens geprobeerd om een uur lang stil te zitten in een poging om je geest vrij te maken?
Ikke wel.
Nog niet zoveel, veel te weinig eigenlijk. Soms denk ik dat het me niet gegeven is om daar veel diepgang in te zoeken.
Maar goed...uit m'n luttele pogingen leerde ik dat het verdomde moeilijk is om meer dan een halve minuut lang nérgens aan te denken.
Laten we wel wezen: dat gedachten door je hoofd schieten is des menschen. Dat màg en dat kàn.
Waar het om gaat, is die gedachten voorbij te laten gaan.
Ergens las ik eens hoe je dat kan bekijken.
Stel je voor dat je op een oever langs een rivier zit, of ergens op het strand aan zee.
Iedere gedachte is als een bootje dat komt voorbij varen.
Spring niet mee op het bootje (ga dus nie mee in je gedachte), maar kijk hoe het bootje voorbij vaart. Bekijk het bootje, neem er akte van dat het er is, maar laat het voorbij varen.
Klinkt misschien te zweverig voor u... Toch... ik verzeker u, 't is een efficiënte manier om bij de zaak te blijven OF er tenminste iedere halve minuut opnieuw ernaar terug te keren. En dit een uur aan een stuk.
Dat kan ik nog.
Maar 16 uren op een dag?
Neeje, lukt me nóóit!
Enneuh.... voor alle duidelijkheid: ik heb die ambitie ook helemaal niet :)
Zazen, tussen haakjes is "the study of the self". 't Is maar dattu het weet.
Er zíjn gewoon geen 16 uren studiewerk aan Olijf.... ;)
(foto geplukt van tinternet)
Laat voornemen
Om eens tegendraads te doen: geen voornemens op 1 Januari.
1 Februari is nét zo goed, denk ik.
Olijf neemt zich voor om tijdens de ski-solden (ergens rond of na Pasen?) eens uit te kijken naar een nieuwe snobo-outfit van kop tot teen ... al heeft de fikse boete van gisteravond alweer een mooie streep door m'n rekening getrokken.... zal ik het me aantrekken of niet?
Bah ja, ik zal het me aantrekken! De hele outfit - gniffel gniffel :)
Help me gerust ten gepaste tijde herinneren aan dit voornemen, Olijf heeft een erg slecht geheugen :)
1 Februari is nét zo goed, denk ik.
Olijf neemt zich voor om tijdens de ski-solden (ergens rond of na Pasen?) eens uit te kijken naar een nieuwe snobo-outfit van kop tot teen ... al heeft de fikse boete van gisteravond alweer een mooie streep door m'n rekening getrokken.... zal ik het me aantrekken of niet?
Bah ja, ik zal het me aantrekken! De hele outfit - gniffel gniffel :)
Help me gerust ten gepaste tijde herinneren aan dit voornemen, Olijf heeft een erg slecht geheugen :)
Olijf in de Franse Alpen
u kent de drill: geen toestemming, geen herkenbare "derde partijen" (met uitzondering van de vermoedelijk Franse slaapkop achter Olijf in de eerste foto... 't zou moeten lukken zeker?).
broodje Comté op de piste, yummie!
terrrrrrrrrrr plaatse rrrrrrrrrrrrrrust!
steaks als deze vind je NIET in België! Lekkere "French fries" ook... (wél koud, buiten in de sneeuw...)
voor één keer eens geen pint :). Citron chaud... 't was nodig...
Olijf's partner in crime sinds tijden (of is het al omgekeerd intussen?)
voilà juffrouw Schaapje: the terrible snow(wo)man, oftewel: burka-snobo ;)
Jaaaaaaaaaaa, de Alpen liggen scheef. Probeert ù maar eens een foto te nemen terwijl je aan de sleeplift hangt...
broodje Comté op de piste, yummie!
terrrrrrrrrrr plaatse rrrrrrrrrrrrrrust!
steaks als deze vind je NIET in België! Lekkere "French fries" ook... (wél koud, buiten in de sneeuw...)
voor één keer eens geen pint :). Citron chaud... 't was nodig...
Olijf's partner in crime sinds tijden (of is het al omgekeerd intussen?)
voilà juffrouw Schaapje: the terrible snow(wo)man, oftewel: burka-snobo ;)
Jaaaaaaaaaaa, de Alpen liggen scheef. Probeert ù maar eens een foto te nemen terwijl je aan de sleeplift hangt...
levenslessen
er zijn er veel.
die voor vandaag: betaal nooit méér voor een film dan nodig is.
158 euro voor 1 film, zelfs al is het er ene met George Clooney, is mij te veel.
Hoe doe je dat?
Eenvoudig. Ziehier het recept.
Erger je aan het verkeerslicht waar voor een linkse afslag nooit meer dan 3 auto's doorrijden, rij rechtdoor en neem een afslag die alleen voor bussen is bestemd.
Laat je vervolgens aanhouden door een klein leger politiemensen die niets beters te doen hebben dan sukkels als jezelf (klein grut dus, al geef ik toe dat de overtreding daadwerkelijk een overtreding was) aan te houden en begeef je vervolgens hooggefrustreerd én te laat naar de filmzaal.
Zo doe je dat dus.
Ik geloof dat ik het ooit al eens gezegd heb.
Olijf is een kieken.
En iedere dag minder en minder gesteld op de arm der wet, voor zover dat nog mogelijk was.
die voor vandaag: betaal nooit méér voor een film dan nodig is.
158 euro voor 1 film, zelfs al is het er ene met George Clooney, is mij te veel.
Hoe doe je dat?
Eenvoudig. Ziehier het recept.
Erger je aan het verkeerslicht waar voor een linkse afslag nooit meer dan 3 auto's doorrijden, rij rechtdoor en neem een afslag die alleen voor bussen is bestemd.
Laat je vervolgens aanhouden door een klein leger politiemensen die niets beters te doen hebben dan sukkels als jezelf (klein grut dus, al geef ik toe dat de overtreding daadwerkelijk een overtreding was) aan te houden en begeef je vervolgens hooggefrustreerd én te laat naar de filmzaal.
Zo doe je dat dus.
Ik geloof dat ik het ooit al eens gezegd heb.
Olijf is een kieken.
En iedere dag minder en minder gesteld op de arm der wet, voor zover dat nog mogelijk was.
Abonneren op:
Posts (Atom)