Eenvoud

Deze week viel m'n oog op één van de boekjes die in onze winkel werden geplaatst: verzamelde versjes van Toon Hermans.

Niet iedereen houdt van Toon Hermans.
Sommigen vinden hem te simpel.

Ik herinner me uit m'n kindertijd dat we, zoals dat op school pleegt te gebeuren, een gedichtje moesten kiezen en dat naar behoren moesten bespreken. Ik wíst dat mijn lerares Nederlands een bloedhekel had aan Toon Hermans... en tóch was ik (ook toen al :)) koppig genoeg om er eentje van hem te kiezen. Welk versje ik toen precies koos, herinner ik me niet maar ik weet nog wel dat de juf (misschien met enige tegenzin) toegaf dat ik een goed werkje had geleverd.
Rare herinneringen, zo'n juf die alvast laat weten dat ze bepaalde schrijvers liever niet de revue ziet passeren...

Het boek in de winkel dus. Ik zie het in de rekken liggen, een beetje een oud exemplaar en ik sla het open, "op den boef" zoals hier wel eens gezegd wordt.
Laat me het nu openslaan op pagina 89.... Ik ontdek pas op het einde dat ik het hoorde te kennen. U zal direct zien waarom.

Liefde

De sneeuw viel traag en monotoon
zo van... nou ja, dan moet het maar,
het was al véél te ver in 't jaar,
er was al groen.

En toen ik j'in mijn armen,
een beetje wilde warmen,
viel er een grote witte vlok
op onze zoen.

Zo gaat dat met de liefde,
de sneeuw valt op het vuur,
de eerste maal, dan schrik j'er van,
maar het went wel op den duur.

Ik hou van jou, ik hou van jou,
een dag, een jaar, een eeuw,
ik weet dat liefde lente is,
maar ook een beetje sneeuw.

.....
aan het laatste versje herkende ik een passage die al zo lang in de zijbalk van m'n blog staat.
Had er geen idee van dat het maar een extract was uit een langer stuk.
Laat me nu het boek openslaan, pardoes op dat gedichtje....
Ik vind dat een leuk toeval, zonder meer, zonder minder :)

Vandaag heb ik een luie zaterdag gepland.
Als de zon wat meezit, zet ik de ligzetel klaar, neem er een drankje bij, wil ik geen telefoons horen rinkelen en blader ik nog wat door m'n nieuwe versjesboek. Met of zonder goedkeuring van literair meer onderlegde individuen.

IK vind Toon Hermans een ontroerend dichter.
Omdat hij gedachten in pure eenvoud en zonder veel kapsones verwoordde.


U mag zich eraan verwachten dat Meneer Hermans af en toe nog eens opduikt in m'n blog... als hij me roert... of ik u méé wil roeren :)