Johan Petit noemde hij zichzelf. De man die gisteren vertellingen kwam doen op het theaterplein aan de Stadsschouwburg in Antwerpen. I. had me gevraagd, bij wijze van welkome afleiding, om mee te komen genieten.
Johan Petit dus.
M'n frank viel pas zonet... Hij had het in zijn betoog enkele keren over z'n gestalte. 1m64 en een half. Dat halfje is belangrijk...
Hij noemde zichzelf klein, niet àbnormaal klein, maar desalniettemin klein.
En dat trage brein van me is nú pas mee... potverdorie nog es aan toe zeg.
Hij heeft me aan het lachen gebracht, meneer Petit. Toen hij een scène deed waarbij hij als 18-jarige een slotsolo deed in een schooltheater en zijn stifttand met enige regelmaat z'n mond verliet.
Tràààààààààànen met tuiten heb ik gelachen.
En toen ik stopte met lachen, bleven de tranen nog even komen... maar ik hoop dat het niemand opviel. Die waren voor een Grooter iets.
Ze zeggen dat het maar een kleine stap is van een lach naar een traan. Bon, dat onvervond Olijf gisteren dus.
Ik heb even gelachen gisteravond, en da's wat ik daarvan wil onthouden.
Dank u, meneer Petit.
Ooit al een lachmeditatie gedaan Olijfje? Op den duur ben je ook aan't huilen....dat komt al dat verdriet naar boven...rare ervaring vond ik dat.
BeantwoordenVerwijderen't Is goed dat je gisteren direct iets leuk hebt gedaan om je gedachten wat te verzetten.
Je komt er wel door meisje en sterker dan ooit tevoren!
nee, nog nooit zo'n lachmeditatie gedaan, maar gisteren moet zoiets geweest zijn...Ik wist niet wat me overkwam ...
BeantwoordenVerwijderenWil vanavond gaan dansen, alweer bij wijze van afleiding, maar vind geen slachtoffers. Stom eh :)