Facebook, nóg van dat

't was druk vandaag, béredruk.

Olijf was nog maar eens kassadame van dienst.
Daarbovenop bijna einde van de maand: prestatiestaten nakijken, invullen, doorsturen naar "de grote baas", tussendoor klantjes bedienen, vriendelijk lachen, bij tijd en wijlen kordaat blijven, naar het magazijn lopen om vragen te stellen, hart onder de riem steken bij een ontsporende werknemer, luisteren naar eindeloze verhaaltjes van mensen die onze betaaltoog als sociale ontmoetingsplaats gebruiken (ze kennen Facebook blijkbaar nog niet...), vaste aandachtzoekende klant oeverloos entertainen en tussendoor nog wat spullen proberen prijzen om de winkel aan te vullen....
Olijf is óp vandaag...

resultaat: eindelijk m'n leven "gebeterd" en enkel de middagpauze gebruikt om naar Facebook te piepen.
En wat zag mijn lodderoog?
Twee vriendschapsverzoeken."Yeah Right", dacht ik... alweer een eenzame ziel die FB afschuimt om vriendjes te maken...

Niets was minder waar.
Het bleken mensen die ik ken uit het Zuiden.
Eentje is een vrij recente kennis (enkele jaartjes nog maar).
De andere is een kerel waar we (zussen en ik) voor het eerst mee speelden toen we nog in de lagere school zaten. Na jàren elkaar iedere zomer terugvinden, bleef hij weg. Z'n nonna kwam niet meer, dus hij ook niet. Nog eens jaren later hebben we mekaar terug ontmoet. Hij getrouwd, kindjes gekregen, gescheiden en intussen opnieuw in een (wat er een stabiele) relatie (lijkt). Er zit een klein buikje aan nu, maar tis nog altijd ne toffe kerel.
Goed dus... Luana en Silvano hadden beide vrijwel gelijktijdig beslist om me uit te nodigen voor een virtuele vriendschap.
Dàt zijn kleine dingetjes die een dag alvast mooier kunnen maken. Totaal onverwacht, misschien tot niet veel wezenlijks leidend, maar toch leuk :)

Facebook struck again :)

Moet dat méér zijn?
Neen, in het groter geheel der dingen moet dat niet meer zijn.

By the way, I accepted ;)