Ideetjes voor de blog hebben de vréselijk onhebbelijke gewoonte om te binnen te schieten op ogenblikken dat een pc of laptop niet tot de mogelijkheden behoren. Of de tijd niet geschikt is.
Onder de douche, tijdens een rit in de auto, tijdens het werk.... nope nope and nope. Kan en mag niet.
Zelfs fotootjes die eerder in een moment van opperste bewondering werden genomen, worden even niet opgeladen.
Geen nood. Olijf heeft nergens last van, tenzij van een gebrek aan zin.
Maar dat gaat over.
Voor de rest gaat alles goed. Traag maar goed. Zoals altijd :)
Intussen draait de (nèt niet) nieuwe vaatwasser. Wat een luxe!
woensdag 30 november 2011
maandag 28 november 2011
Goud
Er zijn zo van die dagen....
Goeie
en minder goeie.
Gisteren was een gemengde.
Olijf mocht samen met vriend S op bezoek bij zijn vrienden. Om kennis te maken.
In Januari zit er namelijk een snoepreisje in voor Olijf. Vier daagjes skieën, reis en verblijf betaald "door de firma", skipas en "verteer" te betalen door mezelf.
Zo'n aanbod DURF ik zelfs niet af te slaan :)
Maar goed. Gisteren dus kennismaking met "de firma".
De afspraak was ergens tussen 2 en 3, dus dat was marge genoeg voor Chaotische Olijf.
... tot onderweg een lichtje ging branden in de auto. Batterij. Verdorie.
En dan stopte de verwarming even met blazen... en begon opnieuw.
Sloeg de boordcomputer uit. En weer aan.
Ging lichtje van ABS branden. En dan dat van de motor. Ferdoem Ferdèch Ferdjuu!
Olijf krijgt het niet snel benauwd maar op een 90km/uur éénrijvaksbaan zonder pechstrook begon ik hem toch een beetje te knijpen. Dit zag er niet goed uit.
Eerstvolgend zijweggetje koos ik.... en dat bleek geen seconde te vroeg. De servo gaf het ook op.....
Dames en heren, Olijf herinnert zich nog de wagens zonder servostuur. Ik ben "rijp" genoeg om het rijbewijs nog servoloos te hebben gehaald. Maar een auto mét servo die zònder servo valt... dat is toch andere koek hoor.
...
Gelukkig vond ik een inrit van een bedrijf en ging (op zondag) voor de gesloten poort staan, manoevreerde met veel getrek en gesleur de wagen in een acceptabele positie... en belde de hulplijn.
Die niet veraf meer woonde en - geluk oh geluk - een reservebatterij meebracht.
Een klusjesman als vriend is een handig ding, voorwaar ik zeg het u.
In no time was de oude batterij eruit en de nieuwe erin.
Nu... Olijf is nog in staat om zo'n ding te vervangen. Vrouwen hoeven niet helemaal hulpeloos te zijn. Maar ik rijd niet alle dagen met een reserverbatterij rond... en er zit potverdorie diep weggedoken nog ergens een moertje dat je met een gewone sleutel niet zomaar even snel wegdraait.
S trok de deuren van z'n bestelwagentje open ... en daar zat, lag en hing alles wat we nodig hadden. Inclusief vochtige doekjes om de handen nadien weer schoon te vegen.
Een voorziene man is er ... een paar... waard :))
De afspraak met "de firma" lieten we doorgaan zoals voorzien, maar eerlijk is eerlijk.... Olijf dacht de hele avond aan de rit terug in het donker.
De nieuwe batterij deed wat ze (?) moest doen maar het rode lichtje ging al snel weer branden.
"Alternator" dacht ik meteen. Tja... dat heb je als pa z'n leven lang in een autofabriek heeft gewerkt ...
En yep, bij aankomst besloot ook vriend S dat het de alternator moest zijn.
De avond was fijn ende gezellig. Heel onderhoudend zelfs. De firmamensen zijn vermogend maar lekker gewoon. Zùkke mensen kan Olijf best smaken. Nix geen naast de schoenen lopen. Gewoon gewoon. En alles wees erop - of ik zou me schromelijk moeten vergissen - dat dat gevoel wederzijds was. Fijn fijn fijn!
Zelfs de rit terug, hoewel spannend omdat je op het eigenste ogenblik niet wéét of je het haalt, was doenbaar.
Maar vandaag....
Met de auto naar de garage. Uitleg doen, want de heren garagisten mogen weten dat ze met deze juffrouw niet moeten lachen (lees onnodig werk uitvoeren omdat meisjes toch nix van auto's afweten).
De balieman meende ook dat de alternator het begeven had, maar er zou toch een analyse moeten uitgevoerd worden. Fair enough, een analyse moet uitsluitsel geven. Stel dat het tòch wat anders zou zijn....
"En?" vroeg ik. "Waar mag ik me aan verwachten?... Als het de alternator is?"
En toen kreeg Olijf de mokerslag.
Ik had rekening gehouden met alles tussen 100 en 300 eurootjes. Belgische dan :)
NU ben ik blij dat ik geen van beide bedragen luidop had gezegd... want het verdict luidde..... 650€.
ZEShonderdVIJFTIG.
Spontaan ontschoot me "Die zijn van goud gemaakt zeker?"
Tja, ik kon het niet helpen. Ik herinner me àndere prijzen van "vroeger".
Akkoord.... "vroeger" is een hele tijd geleden, maar zelfs met inflatie, indexering en andere in-nen, lijkt de prijsstijging me excessief.
Anderzijds.... welke keuze heeft een klant in dit geval? Geen alternator? I think not! Dat laat Olijf achter met een hoopje schroot. Want een auto zonder alternator is als een .... vult u maar aan.
Treinen en fietsen zijn heel erg leuk als je in iets of wat stad/gemeente woont. Maar Olijf's dorp (hoewel dat graag doorgaat voor gemeente) wordt 1 keer per uur bediend door een boemelding dat een trein moet voorstellen. Behalve de twee dichtsbijzijnde "groot"steden, bereik ik nix zonder één of meerdere overstappen. En kom ik OF overal vééééééél te vroeg aan OF véééééél te laat. Nooit gewoon lekker op tijd.
En dat zint me niet. Zó ecologisch ben ik niet aangelegd, very sorry to say....
Een Belg en zijn gemak....
"Ik zie dat u nog een groot onderhoud nodig hebt" zei de baliemeneer er nog bij.
Zozo... cheecky little bastard.... ja... MIJN AUTO heeft een groot onderhoud nodig. Doe dat er ook maar bij.
Voor 350€ doen ze me dat plezier.
En een keuring voor de autokeuring. Doe die ook maar. 50€ asjebliefdankuwel.
"Gaat u zelf naar de keuring?" vraagt hij nog.
"Tja, wie ànders dan ik zou dat doen" merk ik fijntjes op.
"ah, dat kunnen wij voor u doen, mevrouw".
In m'n hoofd en in m'n zeer nabije toekomst is m'n portefeuille al geplunderd, dus ik bedank vriendelijk. Die mannen rijden niet gratis ficatis naar de keuring, zoveel weet Olijf ook wel.
Ze moeten ook nog wat bougies vervangen. Dat had ik onlangs al eens vernomen. Maar toen mocht ik nog rustig verder rijden, zeiden ze. Nu ik hier toch ben, vraag ik om nazicht van die ...ehum... ontstekingskaarsen.
Diè prijs heb ik geeneens meer gevraagd. Ik ga ervan uit dat die er nog wel bij kunnen.
En voor al de rest - lees: onvoorziene kosten - moeten ze me eerst bellen voor toestemming.
M'n oude batterij - liet ik weten - zit in de koffer en heeft de hele nacht opgeladen. Dat ze hem niet onnodig moeten vervangen. (bij "NIET" keek ik veelbetekenend in de balie-ogen van meneer)
En nu....?
Nu is het hoopvol afwachten en ervan uitgaan dat ze inderdààd niet nodeloos een nieuwe batterij steken. Of andere dingen "steken" die niet gestoken hoeven te worden.
Want als ze allemààl hun prijs in goud waard zijn... dan kan Olijf zelfs geen kerstdineetje meer kopen, boehoehoehoehoe
De wens voor een nieuwe digitale spiegelreflexcamera stop ik maar eventjes in het vriesvak. Tot in de Soldenperiode ofzo. Of later. Het mooie aan wensen is dat ze niet verslijten.
:)
Goeie
en minder goeie.
Gisteren was een gemengde.
Olijf mocht samen met vriend S op bezoek bij zijn vrienden. Om kennis te maken.
In Januari zit er namelijk een snoepreisje in voor Olijf. Vier daagjes skieën, reis en verblijf betaald "door de firma", skipas en "verteer" te betalen door mezelf.
Zo'n aanbod DURF ik zelfs niet af te slaan :)
Maar goed. Gisteren dus kennismaking met "de firma".
De afspraak was ergens tussen 2 en 3, dus dat was marge genoeg voor Chaotische Olijf.
... tot onderweg een lichtje ging branden in de auto. Batterij. Verdorie.
En dan stopte de verwarming even met blazen... en begon opnieuw.
Sloeg de boordcomputer uit. En weer aan.
Ging lichtje van ABS branden. En dan dat van de motor. Ferdoem Ferdèch Ferdjuu!
Olijf krijgt het niet snel benauwd maar op een 90km/uur éénrijvaksbaan zonder pechstrook begon ik hem toch een beetje te knijpen. Dit zag er niet goed uit.
Eerstvolgend zijweggetje koos ik.... en dat bleek geen seconde te vroeg. De servo gaf het ook op.....
Dames en heren, Olijf herinnert zich nog de wagens zonder servostuur. Ik ben "rijp" genoeg om het rijbewijs nog servoloos te hebben gehaald. Maar een auto mét servo die zònder servo valt... dat is toch andere koek hoor.
...
Gelukkig vond ik een inrit van een bedrijf en ging (op zondag) voor de gesloten poort staan, manoevreerde met veel getrek en gesleur de wagen in een acceptabele positie... en belde de hulplijn.
Die niet veraf meer woonde en - geluk oh geluk - een reservebatterij meebracht.
Een klusjesman als vriend is een handig ding, voorwaar ik zeg het u.
In no time was de oude batterij eruit en de nieuwe erin.
Nu... Olijf is nog in staat om zo'n ding te vervangen. Vrouwen hoeven niet helemaal hulpeloos te zijn. Maar ik rijd niet alle dagen met een reserverbatterij rond... en er zit potverdorie diep weggedoken nog ergens een moertje dat je met een gewone sleutel niet zomaar even snel wegdraait.
S trok de deuren van z'n bestelwagentje open ... en daar zat, lag en hing alles wat we nodig hadden. Inclusief vochtige doekjes om de handen nadien weer schoon te vegen.
Een voorziene man is er ... een paar... waard :))
De afspraak met "de firma" lieten we doorgaan zoals voorzien, maar eerlijk is eerlijk.... Olijf dacht de hele avond aan de rit terug in het donker.
De nieuwe batterij deed wat ze (?) moest doen maar het rode lichtje ging al snel weer branden.
"Alternator" dacht ik meteen. Tja... dat heb je als pa z'n leven lang in een autofabriek heeft gewerkt ...
En yep, bij aankomst besloot ook vriend S dat het de alternator moest zijn.
De avond was fijn ende gezellig. Heel onderhoudend zelfs. De firmamensen zijn vermogend maar lekker gewoon. Zùkke mensen kan Olijf best smaken. Nix geen naast de schoenen lopen. Gewoon gewoon. En alles wees erop - of ik zou me schromelijk moeten vergissen - dat dat gevoel wederzijds was. Fijn fijn fijn!
Zelfs de rit terug, hoewel spannend omdat je op het eigenste ogenblik niet wéét of je het haalt, was doenbaar.
Maar vandaag....
Met de auto naar de garage. Uitleg doen, want de heren garagisten mogen weten dat ze met deze juffrouw niet moeten lachen (lees onnodig werk uitvoeren omdat meisjes toch nix van auto's afweten).
De balieman meende ook dat de alternator het begeven had, maar er zou toch een analyse moeten uitgevoerd worden. Fair enough, een analyse moet uitsluitsel geven. Stel dat het tòch wat anders zou zijn....
"En?" vroeg ik. "Waar mag ik me aan verwachten?... Als het de alternator is?"
En toen kreeg Olijf de mokerslag.
Ik had rekening gehouden met alles tussen 100 en 300 eurootjes. Belgische dan :)
NU ben ik blij dat ik geen van beide bedragen luidop had gezegd... want het verdict luidde..... 650€.
ZEShonderdVIJFTIG.
Spontaan ontschoot me "Die zijn van goud gemaakt zeker?"
Tja, ik kon het niet helpen. Ik herinner me àndere prijzen van "vroeger".
Akkoord.... "vroeger" is een hele tijd geleden, maar zelfs met inflatie, indexering en andere in-nen, lijkt de prijsstijging me excessief.
Anderzijds.... welke keuze heeft een klant in dit geval? Geen alternator? I think not! Dat laat Olijf achter met een hoopje schroot. Want een auto zonder alternator is als een .... vult u maar aan.
Treinen en fietsen zijn heel erg leuk als je in iets of wat stad/gemeente woont. Maar Olijf's dorp (hoewel dat graag doorgaat voor gemeente) wordt 1 keer per uur bediend door een boemelding dat een trein moet voorstellen. Behalve de twee dichtsbijzijnde "groot"steden, bereik ik nix zonder één of meerdere overstappen. En kom ik OF overal vééééééél te vroeg aan OF véééééél te laat. Nooit gewoon lekker op tijd.
En dat zint me niet. Zó ecologisch ben ik niet aangelegd, very sorry to say....
Een Belg en zijn gemak....
"Ik zie dat u nog een groot onderhoud nodig hebt" zei de baliemeneer er nog bij.
Zozo... cheecky little bastard.... ja... MIJN AUTO heeft een groot onderhoud nodig. Doe dat er ook maar bij.
Voor 350€ doen ze me dat plezier.
En een keuring voor de autokeuring. Doe die ook maar. 50€ asjebliefdankuwel.
"Gaat u zelf naar de keuring?" vraagt hij nog.
"Tja, wie ànders dan ik zou dat doen" merk ik fijntjes op.
"ah, dat kunnen wij voor u doen, mevrouw".
In m'n hoofd en in m'n zeer nabije toekomst is m'n portefeuille al geplunderd, dus ik bedank vriendelijk. Die mannen rijden niet gratis ficatis naar de keuring, zoveel weet Olijf ook wel.
Ze moeten ook nog wat bougies vervangen. Dat had ik onlangs al eens vernomen. Maar toen mocht ik nog rustig verder rijden, zeiden ze. Nu ik hier toch ben, vraag ik om nazicht van die ...ehum... ontstekingskaarsen.
Diè prijs heb ik geeneens meer gevraagd. Ik ga ervan uit dat die er nog wel bij kunnen.
En voor al de rest - lees: onvoorziene kosten - moeten ze me eerst bellen voor toestemming.
M'n oude batterij - liet ik weten - zit in de koffer en heeft de hele nacht opgeladen. Dat ze hem niet onnodig moeten vervangen. (bij "NIET" keek ik veelbetekenend in de balie-ogen van meneer)
En nu....?
Nu is het hoopvol afwachten en ervan uitgaan dat ze inderdààd niet nodeloos een nieuwe batterij steken. Of andere dingen "steken" die niet gestoken hoeven te worden.
Want als ze allemààl hun prijs in goud waard zijn... dan kan Olijf zelfs geen kerstdineetje meer kopen, boehoehoehoehoe
De wens voor een nieuwe digitale spiegelreflexcamera stop ik maar eventjes in het vriesvak. Tot in de Soldenperiode ofzo. Of later. Het mooie aan wensen is dat ze niet verslijten.
:)
vrijdag 25 november 2011
Farrokh Bulsara
20 jaar geleden ging hij dood
en hij zag het licht 20 jaar vòòr Olijf.
Hij was dus zo oud als ik nù toen hij stierf.
Ik wist dat niet.
Tot zonet.
En ik heel even heel lichtjes geshockeerd was.
en hij zag het licht 20 jaar vòòr Olijf.
Hij was dus zo oud als ik nù toen hij stierf.
Ik wist dat niet.
Tot zonet.
En ik heel even heel lichtjes geshockeerd was.
donderdag 24 november 2011
Google Streetview = 1 dag oud
... en wij Belgen beginnen weer te zeuren.
We schijnen daar erg goed in te zijn, merk ik.
Zeuren over de nieuwe regering die we nog steeds niet hebben. Ik begrijp dat... maar zou voor geen geld van de wereld in die mannen hun schoenen willen staan (voor alle duidelijkheid).
Zeuren over het weer. Dan is het weer te koud en dan weer te warm. Ikzelf probeer me te beperken tot een welgemeende BRRRRRR als het koud is, zwijgen als het regent en gul met complimentjes naar de weergoden smijten als de zon schijnt, zomer en winter.
Nu hebben we ook zeuren over Google Streetview. Het ding in België is nog geen dag oud of het schijnt al privacy-klachten te regenen. Mensen die zichzelf, ondanks de fotobewerkingen van de Google Crew, herkend hebben. Of de nummerplaat van hun wagen nog schijnen te kunnen lezen.
...
Ik vind dat raar, dat je op je achterpoten gaat staan om een fotootje temidden van miljoenen foto's.
Het lijkt me logisch dat je jezelf herkent, zelfs al werd je gecamoufleerd. De vraag is of ànderen je zouden herkennen, tenzij - als ze hun logisch verstand gebruiken - ze dat maar kunnen omdat je toevallig voor je eigenste woning zou hebben gestaan op het moment dat de Spiedwagen voorbij reed....
Wat een lullige mensen seg....
Wat heeft iedereen te verbergen, tenzij de buitenechtelijke verhouding die toevallig ontdekt zou worden omdat meneer met de hand nog op de broekrits buitenwandelde bij juffrouw het buurmeisje?
Eind oktober, zoals ik eerder al schreef, toonde L me Google Preview voor het eerst. Mijn huis stond er nog niet op. Nederland was wèl al gepubliceerd. En Italië ook. Ik amuseerde me ròt dat ik L's huis al kon zien zonder dat ik er ooit geweest was. En ons appartement aan zee. En de weg van het appartement tot het strand. En het nog te verbouwen huis 5 km verderop.
Ik was in oktober nog niet zo "slim" of oplettend om te zien dat ergens onderaan geschreven staat dat de Streetview dateert van 2009... Ach ja, een mens moet zo'n dingen durven toegeven.
Aan de hand van de foto van het appartement kon ik echter afleiden van welk jaar en maand de foto dateerde.
Waarom? Omdat de straat leeg was op één auto na. Die van m'n vader. En de zon scheen nog. En m'n neef had de luifel van z'n bar al half afgebroken. Omdat
En September ongeveer. Eind september. Omwille van de barluifel.
En wat blijkt? Google Streetview 2009.... het stààt er gewoon :)
Ik amuseerde me te plètter met die info.
Kan me bijgevolg ook de kleinzieligheid van de klagende Belgen niet voorstellen, laat staan me er in INleven....
Het zal wel zijn dat ik ... jat ja... in 2009 achter de Spiedwagen heb gereden en dat bijzonder gegeven heb vastgelegd. Hier en toen.
Toen wist ik nog zeer bewust dat rijden en kieken een niet echt koosjere combinatie was.
Gewenning is intussen ingetreden en ik maak nix meer van die overtreding. "We" filmen intussen van op de Vespa. Promotie zeg maar :)
Maar goed, de zeurende klagers (Olijf drijft al eens graag over), mogen zich eerst wenden tot Google om hun klacht kenbaar te maken. Lost dat niets op, dan bestaat er nog één of ander meldpunt om de zaak verder aanhangig te maken. Desnoods via de rechtbank.....
Ik voorzie binnen twee jaar interessante afleveringen van De Rechtbank....maar ik wijk af.
Hoe èrg moet je gesteld zijn op je privacy als je overweegt om een "meester" onder de arm te nemen om Streetview voor de rechter te slepen?
Op het radionieuws vanavond werd gezegd dat de zaak zichzelf wellicht vanzelf oplost. Omdat de Googlemensen niet tegendraads zijn.
ZIJ niet nee........
Smaajelllllll. You're on camera!
:)
We schijnen daar erg goed in te zijn, merk ik.
Zeuren over de nieuwe regering die we nog steeds niet hebben. Ik begrijp dat... maar zou voor geen geld van de wereld in die mannen hun schoenen willen staan (voor alle duidelijkheid).
Zeuren over het weer. Dan is het weer te koud en dan weer te warm. Ikzelf probeer me te beperken tot een welgemeende BRRRRRR als het koud is, zwijgen als het regent en gul met complimentjes naar de weergoden smijten als de zon schijnt, zomer en winter.
Nu hebben we ook zeuren over Google Streetview. Het ding in België is nog geen dag oud of het schijnt al privacy-klachten te regenen. Mensen die zichzelf, ondanks de fotobewerkingen van de Google Crew, herkend hebben. Of de nummerplaat van hun wagen nog schijnen te kunnen lezen.
...
Ik vind dat raar, dat je op je achterpoten gaat staan om een fotootje temidden van miljoenen foto's.
Het lijkt me logisch dat je jezelf herkent, zelfs al werd je gecamoufleerd. De vraag is of ànderen je zouden herkennen, tenzij - als ze hun logisch verstand gebruiken - ze dat maar kunnen omdat je toevallig voor je eigenste woning zou hebben gestaan op het moment dat de Spiedwagen voorbij reed....
Wat een lullige mensen seg....
Wat heeft iedereen te verbergen, tenzij de buitenechtelijke verhouding die toevallig ontdekt zou worden omdat meneer met de hand nog op de broekrits buitenwandelde bij juffrouw het buurmeisje?
Eind oktober, zoals ik eerder al schreef, toonde L me Google Preview voor het eerst. Mijn huis stond er nog niet op. Nederland was wèl al gepubliceerd. En Italië ook. Ik amuseerde me ròt dat ik L's huis al kon zien zonder dat ik er ooit geweest was. En ons appartement aan zee. En de weg van het appartement tot het strand. En het nog te verbouwen huis 5 km verderop.
Ik was in oktober nog niet zo "slim" of oplettend om te zien dat ergens onderaan geschreven staat dat de Streetview dateert van 2009... Ach ja, een mens moet zo'n dingen durven toegeven.
Aan de hand van de foto van het appartement kon ik echter afleiden van welk jaar en maand de foto dateerde.
Waarom? Omdat de straat leeg was op één auto na. Die van m'n vader. En de zon scheen nog. En m'n neef had de luifel van z'n bar al half afgebroken. Omdat
- de auto sinds dit jaar niet meer is (tenzij een vierkant hoopje schroot van een halve kubieke meter)
- de auto vorig jaar niet uit de garage is gekomen omdat niemand van ons naar het zuiden was gereisd
En September ongeveer. Eind september. Omwille van de barluifel.
En wat blijkt? Google Streetview 2009.... het stààt er gewoon :)
Ik amuseerde me te plètter met die info.
Kan me bijgevolg ook de kleinzieligheid van de klagende Belgen niet voorstellen, laat staan me er in INleven....
Het zal wel zijn dat ik ... jat ja... in 2009 achter de Spiedwagen heb gereden en dat bijzonder gegeven heb vastgelegd. Hier en toen.
Toen wist ik nog zeer bewust dat rijden en kieken een niet echt koosjere combinatie was.
Gewenning is intussen ingetreden en ik maak nix meer van die overtreding. "We" filmen intussen van op de Vespa. Promotie zeg maar :)
Maar goed, de zeurende klagers (Olijf drijft al eens graag over), mogen zich eerst wenden tot Google om hun klacht kenbaar te maken. Lost dat niets op, dan bestaat er nog één of ander meldpunt om de zaak verder aanhangig te maken. Desnoods via de rechtbank.....
Ik voorzie binnen twee jaar interessante afleveringen van De Rechtbank....maar ik wijk af.
Hoe èrg moet je gesteld zijn op je privacy als je overweegt om een "meester" onder de arm te nemen om Streetview voor de rechter te slepen?
Op het radionieuws vanavond werd gezegd dat de zaak zichzelf wellicht vanzelf oplost. Omdat de Googlemensen niet tegendraads zijn.
ZIJ niet nee........
Smaajelllllll. You're on camera!
:)
woensdag 23 november 2011
ander nieuws
een greepje uit de Metro van 23/11.
Voetballers (NIET supporters.... u leest het goed) van FC Atlas van het Wase Liefhebbersverbond (yep, het LIEFHEBBERSverbond) werden veroordeeld voor zwaar agressief gedrag jegens supporters van FC Karree.
Eén van de supporters werd "halfdood" geslagen.
Ik vroeg me onmiddellijk af - hoewel het een overbodige vraag is - hoe "halfdood" precies bepaald wordt. Hoeveel je nog mag bewegen (of net niet) vooraleer iemand vaststelt dat je met één voet in deze en de andere voet in de andere wereld staat.....Mag je nog reutelen of hoort de ademhaling tot een complete stilstand te zijn gekomen... en nog van dat soort vragen.
Mogelijke dialoog tussen twee spoedartsen:
"Waarde collega, deze man is halfdood"
"Vindt u? Zonet leek hij me nog halflevend ..."
"Tja. Dat was zonet. Intussen is hij halfdood. Het spijt me."
"Goed... zegt u het aan de familie of zeg ik het?"
"Gaat u uw gang. Maar wees diplomatisch. Of ze schrikken zich halfdood."
blablabla.
Of wat je schrijft wanneer de slaap niet komen wil :)
- Benidorm Bastards won de Emmy Award in de States. Het is de eerste keer dat een Belgische format dit soort erkenning krijgt. Dat gaat geld opbrengen......
- Frituur van het jaar staat in Ittre. Het eet-ablissement heet l'Oasis en wordt uitgebaat door friturist Eddy Vandeville, die volgens Foodprint en Valorfrit (wablief?) "perfect weet wat een patat is en hoe hij die moet verwerken". Allen daarheen. Reserveer misschien best vooraf, nu dit nieuws wereldkundig werd gemaakt :)
- Belgen reizen steeds vaker. In 2010 ging 64% van ons op reis, tegen 55% het jaar voordien. En dan zeggen ze dat het crisis is?
- Massimo Marchiori, de man die aan de wieg stond van het zoekalgoritme van Google, kondigt aan een nieuwe zoekrobot te lanceren binnen afzienbare tijd. Volunia zal hij heten en hij zal een compleet nieuwe kijk bieden op wat de zoekmachine van de toekomst kan zijn. Ik vraag me af of meneer Marchiori niet op één of andere manier z'n contract met Google verbreekt door een rechtstreekse concurrent te ontwerpen....
- Google Streetview werd vandaag in België gelanceerd. Olijf had dankzij L eind oktober al een blik geworpen op het speledingetje. M'n teergeliefde zeetje in het zuiden was toen al in 3D zichtbaar. M'n straat in België nog niet. Maar nu dus wel...
- Password blijkt het meest gebezigde paswoord te zijn in Amerika. Gevolgd door 123456, qwerty of 111111. Tja... als het op creativiteit aankomt..... =)
- Oh ja... Di Rupo had z'n ontslag als formateur ingediend. Onze Keunink gaat er nog es over nadenken... Hoeveel dagen zijn "we" alweer bezig met formeren? Iemand?....
Voetballers (NIET supporters.... u leest het goed) van FC Atlas van het Wase Liefhebbersverbond (yep, het LIEFHEBBERSverbond) werden veroordeeld voor zwaar agressief gedrag jegens supporters van FC Karree.
Eén van de supporters werd "halfdood" geslagen.
Ik vroeg me onmiddellijk af - hoewel het een overbodige vraag is - hoe "halfdood" precies bepaald wordt. Hoeveel je nog mag bewegen (of net niet) vooraleer iemand vaststelt dat je met één voet in deze en de andere voet in de andere wereld staat.....Mag je nog reutelen of hoort de ademhaling tot een complete stilstand te zijn gekomen... en nog van dat soort vragen.
Mogelijke dialoog tussen twee spoedartsen:
"Waarde collega, deze man is halfdood"
"Vindt u? Zonet leek hij me nog halflevend ..."
"Tja. Dat was zonet. Intussen is hij halfdood. Het spijt me."
"Goed... zegt u het aan de familie of zeg ik het?"
"Gaat u uw gang. Maar wees diplomatisch. Of ze schrikken zich halfdood."
blablabla.
Of wat je schrijft wanneer de slaap niet komen wil :)
Zwààr erover...
Sms van D. "VT4! NU! Man man man....."
Dit lijkt een rechtstreeks bevel en dat kan ik niet zomaar negeren. VT4 gaat dus ààn en het duurt geen 2 seconden voor ik weet waarom ik zonodig moest kijken.
Vooral de "man man man...." wordt meteen verklaard.
Ik spiek even op het online TV-programma om te weten waarnaar ik nu kijk. Het blijkt Superfans te zijn, seizoen 1 - aflevering 3. Dit is kwaliteits-TV.....
Na een initieel gevoel van ongeloof, ben ik achtereenvolgens onderhevig aan medelijden, stomme verbazing, nog maar eens medelijden en dan weer ongeloof.
Superfans belicht precies wat de titel aangeeft: Superfans. Of completely over the top-fans, niet meer normaal-fans, ik heb geen eigen leven-fans, ik verkocht m'n verstand en schafte me van de (schamele) opbrengst alle merchandisingproducten van m'n idool-fans.....
Ik probeer in woorden te vatten wat ik zie... en het lukt tenauwernood.
Moeder en dochter - wij hebben geen epileertangetje en laten onze wenkbrauwen dan maar Neanderthalergewijs over de neusbrug heen tegen elkaar groeien om aanschouwelijk voor te stellen op welk intellectueel niveau wij ons bevinden - wachten vanaf een uur of 5 in de ochtend op hun grote idolen.... K3.
Excuses, neen. Ik voel me niet verheven boven de dames. Iedereen heeft wat meegekregen van moeder natuur. De presentjes waren wellicht niet eerlijk verdeeld, maar kom... we roeien met de riemen die we hebben. Ik wil liever niet zo ver gaan om te zeggen dat intelligentie hier wat in de pap te brokken heeft. Het is te zeggen: het overschot of gebrek eraan. Maar gelooft u me.... de idolatrie die hier te zien is, staat volledig los van ieder gevoel van werkelijkheid en relativering.
De K3-fans wachten niet alleen ontieglijk lang op hun idolen (waarvan er tussen haakjes maar eentje langs de voordeur van de zaal naar binnen gaat), ze gelòven met stellige zekerheid dat zij en hun idolen vriendinnen zijn. De vraag wordt - geloof het of niet - zelfs rechtstreeks gesteld. Aan die zwarte. Hoe heet ze ook alweer?
Ze antwoordt eerlijk maar zo diplomatisch mogelijk. Dat bèste vriendinnen en fans twee verschillende dingen zijn. En dat ze in de twee dames hele lieve fans ziet en ook een beetje vriendinnen, maar dat echte beste vriendinnen toch nog wat anders zijn.
Ze probeert haar fans een beetje af te wimpelen, .... denkt ze.
Maar mevrouw de moeder heeft onthouden dat (allez kom, ik heb het opgezocht) Kristel (die zwarte dus) haar als een vriendin beschouwt. Niet haar bèste, maar toch haar vriendin.
Verwonderlijk overigens, hoe het plots minder belangrijk wordt wat dochterlief voor Kristel betekent.....
Wanneer Kristel even later weigert om meteen op de foto te gaan omdat ze nog niet mooi opgemaakt is (maar ze stelt vriendelijk uit tot na de show) ontsteekt de dochter in ontroerend gesnotter.... Ze voelt zich genegeerd.
Ook het niet opdagen van de twee andere K's (die wellicht wijselijk een sluipweg langs de achterdeur hebben gezocht) is een bron van nauwelijks gecontroleerde ontgoocheling en boosheid. Ze vragen zich minutenlang af HOE HET TER WERELD MOGELIJK WAS DAT ZE DE MEISJES NIET HEBBEN ZIEN BINNEN GAAN. Ze hebben uuuuuuren iedere blondine (Josje, tis geen K maar - begrijp ik nu - als opvolgster van Kathleen, een J) en rosse (nu wil ik wel volledig zijn, de rosse heet Karen) geïnspecteerd en de twee waren er niet bij. Alweer tranen. De dochter is teleurgesteld. De moeder ook maar wil haar dochter troosten al doet ze dat naar mijn bescheiden mening niet eens zo goed.
Na de show zien we moeder en dochter opnieuw. Moeder vraagt aan dochter of Josje haar heeft gezien.
..... Say what????
Doodserieus antwoordt dochter dat Josje wel in de zaal keek maar dat zij (dochter) waarschijnlijk te hoog in de zaal zat om RECHTSTREEKS door Josje te worden gezien.
.....
Ik denk weer "slik".
Al bij al, ondanks de momenten van diepe ontgoocheling, vonden ze het een geslaagde dag.
"Niemand is perfect. Ook ik niet." zegt dochter (Nou nee, ook jij niet, meid.....)
Maar alles is vergeven en vergeten. Ze blijven fans van K3 en gaan voor hen door dik en dun. Volgende keer zullen ze er weer bij zijn.
Bovenstaand tafereel had sowieso heel veel weg van wereldvreemdheid gemengd met een (allicht onschuldige?) vorm van stalking. Verder heb ik nix gezegd (en zal ik ook nix zeggen) over mensen die hun leven uitsluitend leiden door en voor een ander, zelfs al is die andere een wildvreemde. Een idool weliswaar, maar nog steeds een wildvreemde... die er heus niet van wakker ligt wat al de fans doen na afloop van het concert. Al gooien ze zich in uiterste wanhoop onder een trein.... het idool zal het niet alleen niet geweten hebben.... in het onwaarschijnlijke geval dat hij/zij het zou weten.... nja... u weet wel.
Het programma "behandelde" nog superfans.
Wees gerust, de beschrijving zal iets summierder zijn. Maar tòch even wijzen op koppel van middelbare leeftijd, beide fans van een zekere Christoff..... wie dat ook moge wezen. Hij schijnt al 20 jaren op de planken te staan. Meneer en mevrouw hebben geen dress sense maar kennen ieder woord van ieder lied uit het hoofd. Ze delen ook geen kamer of bed, want mevrouw moet slapen in haar Christoff-kamer. Noem het gerust een schrijn ter ere van Christoff.
Ze uit openlijk haar liefde voor de zanger (en haar échte man schijnt daar nog fier op te zijn ook).
Mocht ze 30 jaar jonger zijn (tja, een klein detail), ze zou Christoff niet laten gaan. Wat een zelfvertrouwen. Dat beeldschone Christoff, gegeven de kans (en 30 jaar) onvoorwaardelijk voor haar zou kiezen. Alsof enkel haar beslissing en keuze van belang was...... alweer een hintje wereldvreemdheid?
De roos die ze ooit van Christoff kreeg (zes jaar geleden) moet mee in haar doodskist, laat ze nog even weten. En haar man vindt het nog steeds prima.
Als ze mocht kiezen, op de dag van haar smartelijk heengaan, zou ze graag in Christoff's armen haar laatste zucht slaken.
Ze is op dreef. Ze is geïnspireerd, dat zie je. Nu ze de camera "heeft" wil ze graag haar ei kwijt. En ze is er rotsvast van overtuigd dat haar onnozele man haar ook in deze wens blindelings zal volgen.
Niet sterven in de armen van haar echtgenoot... maar in die van haar idool. Hetzelfde idool dat echtgenoot-lief uit de slaapkamer heeft verdreven...... go figure.
Maar dàn.... dan houdt meneer het been stijf. Hij vindt het er wat òver. Dat ze niet in zijn armen wil sterven.
Even is mevrouw nog verbaasd... maar dan voelt ze dat ze over de schreef is gegaan en geeft ze toe dat dat laatste er inderdaad wat òver was. ("maar een mens kan maar proberen, hee?" meende ik nog in haar ogen te lezen).
Het is on-waar-schijn-lijk.
Eigenlijk te bizar voor woorden. Ik hoop dat u het programma gezien hebt, want ik schiet zwaar tekort met deze post.
En zeggen dat ik wat wou schrijven over Fuerza Bruta vanavond. Dat ik zag met D...... D, die de fout maakte me eerder deze avond het dwingende smsje te sturen.....:)
D, het is jouw schuld dat Fuerza Bruta hier nog niet staat :)
Dit lijkt een rechtstreeks bevel en dat kan ik niet zomaar negeren. VT4 gaat dus ààn en het duurt geen 2 seconden voor ik weet waarom ik zonodig moest kijken.
Vooral de "man man man...." wordt meteen verklaard.
Ik spiek even op het online TV-programma om te weten waarnaar ik nu kijk. Het blijkt Superfans te zijn, seizoen 1 - aflevering 3. Dit is kwaliteits-TV.....
Na een initieel gevoel van ongeloof, ben ik achtereenvolgens onderhevig aan medelijden, stomme verbazing, nog maar eens medelijden en dan weer ongeloof.
Superfans belicht precies wat de titel aangeeft: Superfans. Of completely over the top-fans, niet meer normaal-fans, ik heb geen eigen leven-fans, ik verkocht m'n verstand en schafte me van de (schamele) opbrengst alle merchandisingproducten van m'n idool-fans.....
Ik probeer in woorden te vatten wat ik zie... en het lukt tenauwernood.
Moeder en dochter - wij hebben geen epileertangetje en laten onze wenkbrauwen dan maar Neanderthalergewijs over de neusbrug heen tegen elkaar groeien om aanschouwelijk voor te stellen op welk intellectueel niveau wij ons bevinden - wachten vanaf een uur of 5 in de ochtend op hun grote idolen.... K3.
Excuses, neen. Ik voel me niet verheven boven de dames. Iedereen heeft wat meegekregen van moeder natuur. De presentjes waren wellicht niet eerlijk verdeeld, maar kom... we roeien met de riemen die we hebben. Ik wil liever niet zo ver gaan om te zeggen dat intelligentie hier wat in de pap te brokken heeft. Het is te zeggen: het overschot of gebrek eraan. Maar gelooft u me.... de idolatrie die hier te zien is, staat volledig los van ieder gevoel van werkelijkheid en relativering.
De K3-fans wachten niet alleen ontieglijk lang op hun idolen (waarvan er tussen haakjes maar eentje langs de voordeur van de zaal naar binnen gaat), ze gelòven met stellige zekerheid dat zij en hun idolen vriendinnen zijn. De vraag wordt - geloof het of niet - zelfs rechtstreeks gesteld. Aan die zwarte. Hoe heet ze ook alweer?
Ze antwoordt eerlijk maar zo diplomatisch mogelijk. Dat bèste vriendinnen en fans twee verschillende dingen zijn. En dat ze in de twee dames hele lieve fans ziet en ook een beetje vriendinnen, maar dat echte beste vriendinnen toch nog wat anders zijn.
Ze probeert haar fans een beetje af te wimpelen, .... denkt ze.
Maar mevrouw de moeder heeft onthouden dat (allez kom, ik heb het opgezocht) Kristel (die zwarte dus) haar als een vriendin beschouwt. Niet haar bèste, maar toch haar vriendin.
Verwonderlijk overigens, hoe het plots minder belangrijk wordt wat dochterlief voor Kristel betekent.....
Wanneer Kristel even later weigert om meteen op de foto te gaan omdat ze nog niet mooi opgemaakt is (maar ze stelt vriendelijk uit tot na de show) ontsteekt de dochter in ontroerend gesnotter.... Ze voelt zich genegeerd.
Ook het niet opdagen van de twee andere K's (die wellicht wijselijk een sluipweg langs de achterdeur hebben gezocht) is een bron van nauwelijks gecontroleerde ontgoocheling en boosheid. Ze vragen zich minutenlang af HOE HET TER WERELD MOGELIJK WAS DAT ZE DE MEISJES NIET HEBBEN ZIEN BINNEN GAAN. Ze hebben uuuuuuren iedere blondine (Josje, tis geen K maar - begrijp ik nu - als opvolgster van Kathleen, een J) en rosse (nu wil ik wel volledig zijn, de rosse heet Karen) geïnspecteerd en de twee waren er niet bij. Alweer tranen. De dochter is teleurgesteld. De moeder ook maar wil haar dochter troosten al doet ze dat naar mijn bescheiden mening niet eens zo goed.
Na de show zien we moeder en dochter opnieuw. Moeder vraagt aan dochter of Josje haar heeft gezien.
..... Say what????
Doodserieus antwoordt dochter dat Josje wel in de zaal keek maar dat zij (dochter) waarschijnlijk te hoog in de zaal zat om RECHTSTREEKS door Josje te worden gezien.
.....
Ik denk weer "slik".
Al bij al, ondanks de momenten van diepe ontgoocheling, vonden ze het een geslaagde dag.
"Niemand is perfect. Ook ik niet." zegt dochter (Nou nee, ook jij niet, meid.....)
Maar alles is vergeven en vergeten. Ze blijven fans van K3 en gaan voor hen door dik en dun. Volgende keer zullen ze er weer bij zijn.
Bovenstaand tafereel had sowieso heel veel weg van wereldvreemdheid gemengd met een (allicht onschuldige?) vorm van stalking. Verder heb ik nix gezegd (en zal ik ook nix zeggen) over mensen die hun leven uitsluitend leiden door en voor een ander, zelfs al is die andere een wildvreemde. Een idool weliswaar, maar nog steeds een wildvreemde... die er heus niet van wakker ligt wat al de fans doen na afloop van het concert. Al gooien ze zich in uiterste wanhoop onder een trein.... het idool zal het niet alleen niet geweten hebben.... in het onwaarschijnlijke geval dat hij/zij het zou weten.... nja... u weet wel.
Het programma "behandelde" nog superfans.
Wees gerust, de beschrijving zal iets summierder zijn. Maar tòch even wijzen op koppel van middelbare leeftijd, beide fans van een zekere Christoff..... wie dat ook moge wezen. Hij schijnt al 20 jaren op de planken te staan. Meneer en mevrouw hebben geen dress sense maar kennen ieder woord van ieder lied uit het hoofd. Ze delen ook geen kamer of bed, want mevrouw moet slapen in haar Christoff-kamer. Noem het gerust een schrijn ter ere van Christoff.
Ze uit openlijk haar liefde voor de zanger (en haar échte man schijnt daar nog fier op te zijn ook).
Mocht ze 30 jaar jonger zijn (tja, een klein detail), ze zou Christoff niet laten gaan. Wat een zelfvertrouwen. Dat beeldschone Christoff, gegeven de kans (en 30 jaar) onvoorwaardelijk voor haar zou kiezen. Alsof enkel haar beslissing en keuze van belang was...... alweer een hintje wereldvreemdheid?
De roos die ze ooit van Christoff kreeg (zes jaar geleden) moet mee in haar doodskist, laat ze nog even weten. En haar man vindt het nog steeds prima.
Als ze mocht kiezen, op de dag van haar smartelijk heengaan, zou ze graag in Christoff's armen haar laatste zucht slaken.
Ze is op dreef. Ze is geïnspireerd, dat zie je. Nu ze de camera "heeft" wil ze graag haar ei kwijt. En ze is er rotsvast van overtuigd dat haar onnozele man haar ook in deze wens blindelings zal volgen.
Niet sterven in de armen van haar echtgenoot... maar in die van haar idool. Hetzelfde idool dat echtgenoot-lief uit de slaapkamer heeft verdreven...... go figure.
Maar dàn.... dan houdt meneer het been stijf. Hij vindt het er wat òver. Dat ze niet in zijn armen wil sterven.
Even is mevrouw nog verbaasd... maar dan voelt ze dat ze over de schreef is gegaan en geeft ze toe dat dat laatste er inderdaad wat òver was. ("maar een mens kan maar proberen, hee?" meende ik nog in haar ogen te lezen).
Het is on-waar-schijn-lijk.
Eigenlijk te bizar voor woorden. Ik hoop dat u het programma gezien hebt, want ik schiet zwaar tekort met deze post.
En zeggen dat ik wat wou schrijven over Fuerza Bruta vanavond. Dat ik zag met D...... D, die de fout maakte me eerder deze avond het dwingende smsje te sturen.....:)
D, het is jouw schuld dat Fuerza Bruta hier nog niet staat :)
dinsdag 22 november 2011
Wist u...?
dat we nu officieel minder dan 30 dagen verwijderd zijn van de kortste dag van het jaar?
dat het nog 118 dagen duurt vooraleer het weer lente is?
dat Fuerza Bruta een heel erg leuk spektakel was dat ik graag iedereen wil aanraden? (maar dan moet u wel snel zijn want binnenkort zijn ze weg)
dat, hoe mooi het spektakel ook mocht zijn, de prijs niet echt mals was?
dat tomatensaus ook ruim na tienen in den avond kan gemaakt worden... en nog stééds lekker smaken?
dat Olijf.... eigenlijk niet veel zinnigs te zeggen heeft maar gewoon blij is?
:)
dat het nog 118 dagen duurt vooraleer het weer lente is?
dat Fuerza Bruta een heel erg leuk spektakel was dat ik graag iedereen wil aanraden? (maar dan moet u wel snel zijn want binnenkort zijn ze weg)
dat, hoe mooi het spektakel ook mocht zijn, de prijs niet echt mals was?
dat tomatensaus ook ruim na tienen in den avond kan gemaakt worden... en nog stééds lekker smaken?
dat Olijf.... eigenlijk niet veel zinnigs te zeggen heeft maar gewoon blij is?
:)
maandag 21 november 2011
De Rechtbank
Sinds enkele weken een nieuw Reality-programma op Eén.
Door een opmerking van een collega begon ik vanaf aflevering twee te kijken.
Voor de verandering geef ik (vandaag) eens geen programma-omschrijving of -kritiek.
Of slechts een beetje.
Ik vraag me enkel af...
De beelden van mensen op straat, gefilmd bij wijze van visueel interval tussen de ene diefstal en de andere geweldpleging door, ..... màg dat?
Privacy-gewijs bedoel ik.
In De Rechtbank hebben de beklaagden nog de keuze of het "recht" om al dan niet herkenbaar op TV te komen. Eigenaardig genoeg (maar ik zal me daar verder niet over uitspreken ... al jeukt m'n tong) hebben de meeste beklaagden er geen enkel probleem mee om met hun edele voorgevel voor nationale TV te verschijnen. Al staan ze terecht voor inbraak, vernieling van inboedel en geweldpleging. Alsof ze fier zijn. Of de rechtvaardige uitspraak menen te kunnen ontduiken.
Maar neen. De toevallige passanten in de straten van Gent.... wéten ze dat ze gefilmd worden? Wéten ze dat ze nadien op de beeldbuis bij u en mij thuis zullen getoond worden? (beeldbuis.... hoor mij..... plat scherm dus).
Vandaag zag ik een mevrouw op wiens boodschappentas werd ingezoomd. Zij was gaan winkelen in Touche.
Een koppeltje, innig omhelsd ergens op een pelouseke gelegen in den open lucht.
Twee jongetjes die leken te .... ach... fysiek kibbelen. Een wit en een zwart.
En een man in maatpak die al blazend en zuchtend door het beeld wandelde.
Stel.... dat die mensen niet waren waar ze hoorden te zijn? Mevrouw met haar Touche-zak had zich misschien ziek gemeld en liep nu al shoppend door de straten. Of het koppeltje... waarvan de juffrouw's andere helft haar maanden later openlijk overspel zag plegen. Enzovoort enzoverder.
Ik wil dat heel graag weten. Of "men" u en mij zomaar mag filmen zonder dat we het weten.... en dat zonder vragen in een programma mag steken.
Niet dat ik wat te verbergen heb. Maar tóch. Tenzij ik meeloop in een mars vóór of tegen (en dus redelijkerwijs mag verwachten dat de nieuwsdienst mét camera's ten tonele verschijnt) of zelf een nieuwsitem creëer waarbij ik minstens de lokale pers uitnodig..... Allez kom, in alle mild begrip, als ik een optreden van deze of gene bijwoon.... soms zijn daar camera's aanwezig... dan volg ik nog stééds dat dat kan en mag uitgezonden worden. De camera's zijn zichtbaar en als ik niet herkenbaar in uw woonkamer wil verschijnen, weet ik wat me te doen staat. Bruine zak over hoofd of - minder opvallend misschien - onderuitzakken in m'n stoel en me verbergen achter de brede schouders van de man vóór me.
Maar gefilmd worden vanuit een voorbijrijdende auto..... en uitgezonden worden.... MAG DAT?
Vooraleer ik te ver doordraaf... er bestààt een waterkans dat de filmers op de hoek van iedere straat even halt houden, naar alle gefilmde onderwerpen toelopen, hen het filmfragment tonen (waar dient dat lcd-schermpje anders voor, niewaar?) en vragen of ze toestemming tot publicatie krijgen.
IETS zegt me dat die kans zéér waterig is.
en dus wil ik nog steeds weten.... Mag da, Magda?
Door een opmerking van een collega begon ik vanaf aflevering twee te kijken.
Voor de verandering geef ik (vandaag) eens geen programma-omschrijving of -kritiek.
Of slechts een beetje.
Ik vraag me enkel af...
De beelden van mensen op straat, gefilmd bij wijze van visueel interval tussen de ene diefstal en de andere geweldpleging door, ..... màg dat?
Privacy-gewijs bedoel ik.
In De Rechtbank hebben de beklaagden nog de keuze of het "recht" om al dan niet herkenbaar op TV te komen. Eigenaardig genoeg (maar ik zal me daar verder niet over uitspreken ... al jeukt m'n tong) hebben de meeste beklaagden er geen enkel probleem mee om met hun edele voorgevel voor nationale TV te verschijnen. Al staan ze terecht voor inbraak, vernieling van inboedel en geweldpleging. Alsof ze fier zijn. Of de rechtvaardige uitspraak menen te kunnen ontduiken.
Maar neen. De toevallige passanten in de straten van Gent.... wéten ze dat ze gefilmd worden? Wéten ze dat ze nadien op de beeldbuis bij u en mij thuis zullen getoond worden? (beeldbuis.... hoor mij..... plat scherm dus).
Vandaag zag ik een mevrouw op wiens boodschappentas werd ingezoomd. Zij was gaan winkelen in Touche.
Een koppeltje, innig omhelsd ergens op een pelouseke gelegen in den open lucht.
Twee jongetjes die leken te .... ach... fysiek kibbelen. Een wit en een zwart.
En een man in maatpak die al blazend en zuchtend door het beeld wandelde.
Stel.... dat die mensen niet waren waar ze hoorden te zijn? Mevrouw met haar Touche-zak had zich misschien ziek gemeld en liep nu al shoppend door de straten. Of het koppeltje... waarvan de juffrouw's andere helft haar maanden later openlijk overspel zag plegen. Enzovoort enzoverder.
Ik wil dat heel graag weten. Of "men" u en mij zomaar mag filmen zonder dat we het weten.... en dat zonder vragen in een programma mag steken.
Niet dat ik wat te verbergen heb. Maar tóch. Tenzij ik meeloop in een mars vóór of tegen (en dus redelijkerwijs mag verwachten dat de nieuwsdienst mét camera's ten tonele verschijnt) of zelf een nieuwsitem creëer waarbij ik minstens de lokale pers uitnodig..... Allez kom, in alle mild begrip, als ik een optreden van deze of gene bijwoon.... soms zijn daar camera's aanwezig... dan volg ik nog stééds dat dat kan en mag uitgezonden worden. De camera's zijn zichtbaar en als ik niet herkenbaar in uw woonkamer wil verschijnen, weet ik wat me te doen staat. Bruine zak over hoofd of - minder opvallend misschien - onderuitzakken in m'n stoel en me verbergen achter de brede schouders van de man vóór me.
Maar gefilmd worden vanuit een voorbijrijdende auto..... en uitgezonden worden.... MAG DAT?
Vooraleer ik te ver doordraaf... er bestààt een waterkans dat de filmers op de hoek van iedere straat even halt houden, naar alle gefilmde onderwerpen toelopen, hen het filmfragment tonen (waar dient dat lcd-schermpje anders voor, niewaar?) en vragen of ze toestemming tot publicatie krijgen.
IETS zegt me dat die kans zéér waterig is.
en dus wil ik nog steeds weten.... Mag da, Magda?
zondag 20 november 2011
Domme Belg :)
Goed,
eerst en vooral mijn oprechte excuses aan iedereen die zich aangesproken voelde door m'n krasse gedachtenflash gisteren.
Néén, ik heb nix tegen Duitsers en néééén, ik vind niet dat je een heel volk mag afrekenen op de daden van een handvol schoften zo'n driekwarteeuw geleden.
Het zou hetzelfde zijn als een kind nawijzen om iets wat (één van) z'n ouders heeft gedaan en waaraan het absoluut niets kan veranderen behalve oprecht sorry zeggen.
Wat me spontaan ontviel, in m'n hoofd dan, was een vaste woordencombinatie ingegeven door plotse verontwaardiging. Toegegeven, 't was één van de minder mooie. Zoals "domme Belg".... óók - of ik zou me sterk moeten vergissen - een vaste combinatie in sommige buitenlanden :)
Maar bij deze mijn excuses.
Déze domme Belg (jawel, Belg door naturalisatie en dientengevolge eeuwig Belg tenzij de oorspronkelijke nationaliteit herwonnen wordt door enkele jaren verblijf in het vaderland) is alvast weer een beetje wijzer geworden vandaag.
Eerst het minst belangrijke punt: The Internet.
Dat dat slim is. Of sluw. Of beide.
Om praktische redenen gaat mijn ongewenste mail niet meteen in een prullenbak waar ik niets vanaf weet. Mijn ongewenste mail gaat naar ... juist... een map "ongewenste mail". Die ik dagelijks leegmaak, na een zéér diagonale blik op de ... juist... ongewenste mail :)
Naast de soms massale hoeveelheid Viagra-mails (OF ze denken dat Olijf een man is OF dat Olijf een man met problemen heeft en daar "dus" erg ongelukkig van loopt :)), ontvang ik ook regelmatig zogenaamde Re:-mails. Antwoorden op een mail die IK dus zou gestuurd hebben. Wat ik niet deed. En waardoor "dus" geen rieplaai mogelijk zou mogen zijn.
Die mails - en maakt u zich niet ongerust.... Olijf OPENT ze niet - zijn doorgaans van het Engelstalige soort en geven de indruk dat er schunnige foto's of anderssoortige brol achter zit. Selecteren en verwijderen is dus de standaard handeling.
Vandaag ontving Olijf haar eerste Re:-mail van de Italiaanse variant. Vermoedelijk met dezelfde soort pornografische inhoud, dus er werd niet doorgeklikt zoals meestal gevraagd wordt.
Maar ik ga dan denken... ik word gevolgd. Iets of iemand ergens ter wereld (het zal wel een bot zijn... uiteràààààrd) weet dat er ook Italiaanse mailwisseling plaatsvindt..... en dat gat in de markt moet gevuld worden. Met dit soort mails als gevolg.
Het internet is slim, vrees ik. TE slim.....
Niet dom is ook Olijf. Of niet onhandig. En voor nóg maar eens één keertje ook niet bescheiden. :)
Een deel van het weekend met mamma was gewijd aan het vervangen van de kraan in de badkamer.
Daarvan hadden we maaaaaaanden geleden ontdekt dat die lustig stond te lekken in een overlopend plastic potje. Een situatie die blijkbaar al langer bestond maar waar niemand wat van af wist. Tenzij m'n papà, die het niet meer kon zeggen en mamma die andere gedachten om het hoofd had.
Sinds de ontdekking werd de badkamerkraan voorlopig vervangen door een schamel ànder exemplaar en de hoofdkraan ging dicht. En open wanneer mamma thuis was. En weer dicht wanneer ze het huis verliet.
Gelet op de moeilijke plaats van de kraanaansluiting (in een badkamerkast met wel héél smalle compartimentjes) en de zwakke fysieke toestand van papà de laatste maanden, begreep ik waarom de vervanging van de kraan er niet gekomen was. Papà kennende, zou hij ook niet graag om hulp gevraagd hebben. Met een overlopend plastic potje tot gevolg. Maandenlang drup drup drup zonder dat wij ergens van wisten.....Waterschade en schimmel..... :(
Vandaag was dus de dag dat Olijf haar SuperWoman-outfit aantrok (bestaande uit een jeans vol verfvlekken, een uitgerafelde T-shirt en een sterke bril, geholpen door een superhandig zaklampje) en de klus ter harte zou nemen.
Eén vervanging van een wandkraantje, één lavabokraan mét uittrekbare douchekop en montage van 3 kastdeurtjes later, leek het "jobke" geklaard.
Goed... de afvoer moet later deze week nog gekit worden maar voorlopig ziet het ernaar uit dat alles watervast gemonteerd werd.
Mamma vroeg voortdurend hoe ik wist wat ik doen moest.
.... Tja.... een leven lang het hulpje van papà spelen heeft zo z'n vruchten afgeworpen, dacht ik.
Terwijl ik vlijtig vlas om de fitting draaide, vroeg ik me voortdurend af wanneer het "genoeg" was. In m'n hoofd vroeg ik het aan m'n leermeester. Of hij antwoordde of niet, kan ik u niet zeggen. Olijf heeft geen half medium-bot in haar lijf. Ik heb hem dus niet voelen leiden. Maar ik stelde me voor dat hij naast me zat en toekeek en zei "Da's ghenugh". En toen stopte ik met vlassen en deed de rest.
Zoals het er een uurtje geleden uitzag, bleef alles droog.
Deze week neem ik me voor om alles nog eens te dubbelchecken... hoewel ook vanavond de hoofdkraan voor alle zekerheid dicht ging....(lees hier gerust een restantje gemankeerd zelfvertrouwen in).
Samenvattend:
Olijf is een beetje fier op zichzelf maar behoudt zich het recht voor te corrigeren, mocht dat nodig zijn.
Heel even bekroop me de zin om het resultaat te kieken... maar besloot het niet te doen.
Het is niet mijn huis en niet mijn privacy.
U zal me gewoon moeten geloven.
Ook de mannen onder u die menen dat technisch georiënteerde vrouwen zeldzaam zijn. Dat zijn ze niet. Ze BEGINNEN er gewoon niet aan..... als een man hen vóór wil zijn :)
Morgen pakt Olijf een nieuwe kraan aan. Die voor de vaatwasser.... die binnenkort de keuken zal sieren.
Vlas heeft geen geheimen meer voor mij :) :) :)
eerst en vooral mijn oprechte excuses aan iedereen die zich aangesproken voelde door m'n krasse gedachtenflash gisteren.
Néén, ik heb nix tegen Duitsers en néééén, ik vind niet dat je een heel volk mag afrekenen op de daden van een handvol schoften zo'n driekwarteeuw geleden.
Het zou hetzelfde zijn als een kind nawijzen om iets wat (één van) z'n ouders heeft gedaan en waaraan het absoluut niets kan veranderen behalve oprecht sorry zeggen.
Wat me spontaan ontviel, in m'n hoofd dan, was een vaste woordencombinatie ingegeven door plotse verontwaardiging. Toegegeven, 't was één van de minder mooie. Zoals "domme Belg".... óók - of ik zou me sterk moeten vergissen - een vaste combinatie in sommige buitenlanden :)
Maar bij deze mijn excuses.
Déze domme Belg (jawel, Belg door naturalisatie en dientengevolge eeuwig Belg tenzij de oorspronkelijke nationaliteit herwonnen wordt door enkele jaren verblijf in het vaderland) is alvast weer een beetje wijzer geworden vandaag.
Eerst het minst belangrijke punt: The Internet.
Dat dat slim is. Of sluw. Of beide.
Om praktische redenen gaat mijn ongewenste mail niet meteen in een prullenbak waar ik niets vanaf weet. Mijn ongewenste mail gaat naar ... juist... een map "ongewenste mail". Die ik dagelijks leegmaak, na een zéér diagonale blik op de ... juist... ongewenste mail :)
Naast de soms massale hoeveelheid Viagra-mails (OF ze denken dat Olijf een man is OF dat Olijf een man met problemen heeft en daar "dus" erg ongelukkig van loopt :)), ontvang ik ook regelmatig zogenaamde Re:-mails. Antwoorden op een mail die IK dus zou gestuurd hebben. Wat ik niet deed. En waardoor "dus" geen rieplaai mogelijk zou mogen zijn.
Die mails - en maakt u zich niet ongerust.... Olijf OPENT ze niet - zijn doorgaans van het Engelstalige soort en geven de indruk dat er schunnige foto's of anderssoortige brol achter zit. Selecteren en verwijderen is dus de standaard handeling.
Vandaag ontving Olijf haar eerste Re:-mail van de Italiaanse variant. Vermoedelijk met dezelfde soort pornografische inhoud, dus er werd niet doorgeklikt zoals meestal gevraagd wordt.
Maar ik ga dan denken... ik word gevolgd. Iets of iemand ergens ter wereld (het zal wel een bot zijn... uiteràààààrd) weet dat er ook Italiaanse mailwisseling plaatsvindt..... en dat gat in de markt moet gevuld worden. Met dit soort mails als gevolg.
Het internet is slim, vrees ik. TE slim.....
Niet dom is ook Olijf. Of niet onhandig. En voor nóg maar eens één keertje ook niet bescheiden. :)
Een deel van het weekend met mamma was gewijd aan het vervangen van de kraan in de badkamer.
Daarvan hadden we maaaaaaanden geleden ontdekt dat die lustig stond te lekken in een overlopend plastic potje. Een situatie die blijkbaar al langer bestond maar waar niemand wat van af wist. Tenzij m'n papà, die het niet meer kon zeggen en mamma die andere gedachten om het hoofd had.
Sinds de ontdekking werd de badkamerkraan voorlopig vervangen door een schamel ànder exemplaar en de hoofdkraan ging dicht. En open wanneer mamma thuis was. En weer dicht wanneer ze het huis verliet.
Gelet op de moeilijke plaats van de kraanaansluiting (in een badkamerkast met wel héél smalle compartimentjes) en de zwakke fysieke toestand van papà de laatste maanden, begreep ik waarom de vervanging van de kraan er niet gekomen was. Papà kennende, zou hij ook niet graag om hulp gevraagd hebben. Met een overlopend plastic potje tot gevolg. Maandenlang drup drup drup zonder dat wij ergens van wisten.....Waterschade en schimmel..... :(
Vandaag was dus de dag dat Olijf haar SuperWoman-outfit aantrok (bestaande uit een jeans vol verfvlekken, een uitgerafelde T-shirt en een sterke bril, geholpen door een superhandig zaklampje) en de klus ter harte zou nemen.
Eén vervanging van een wandkraantje, één lavabokraan mét uittrekbare douchekop en montage van 3 kastdeurtjes later, leek het "jobke" geklaard.
Goed... de afvoer moet later deze week nog gekit worden maar voorlopig ziet het ernaar uit dat alles watervast gemonteerd werd.
Mamma vroeg voortdurend hoe ik wist wat ik doen moest.
.... Tja.... een leven lang het hulpje van papà spelen heeft zo z'n vruchten afgeworpen, dacht ik.
Terwijl ik vlijtig vlas om de fitting draaide, vroeg ik me voortdurend af wanneer het "genoeg" was. In m'n hoofd vroeg ik het aan m'n leermeester. Of hij antwoordde of niet, kan ik u niet zeggen. Olijf heeft geen half medium-bot in haar lijf. Ik heb hem dus niet voelen leiden. Maar ik stelde me voor dat hij naast me zat en toekeek en zei "Da's ghenugh". En toen stopte ik met vlassen en deed de rest.
Zoals het er een uurtje geleden uitzag, bleef alles droog.
Deze week neem ik me voor om alles nog eens te dubbelchecken... hoewel ook vanavond de hoofdkraan voor alle zekerheid dicht ging....(lees hier gerust een restantje gemankeerd zelfvertrouwen in).
Samenvattend:
Olijf is een beetje fier op zichzelf maar behoudt zich het recht voor te corrigeren, mocht dat nodig zijn.
Heel even bekroop me de zin om het resultaat te kieken... maar besloot het niet te doen.
Het is niet mijn huis en niet mijn privacy.
U zal me gewoon moeten geloven.
Ook de mannen onder u die menen dat technisch georiënteerde vrouwen zeldzaam zijn. Dat zijn ze niet. Ze BEGINNEN er gewoon niet aan..... als een man hen vóór wil zijn :)
Morgen pakt Olijf een nieuwe kraan aan. Die voor de vaatwasser.... die binnenkort de keuken zal sieren.
Vlas heeft geen geheimen meer voor mij :) :) :)
Moffen en ooievaars
Net nu het er op lijkt dat de meeste mensen "de" oorlog ver genoeg achter zich hebben gelaten (de meeste levenden hebben hem enkel meegemaakt door verhalen van (intussen over-)grootouders), komen de Duitsers met dit.
Ik persoonlijk kan m'n oren niet geloven.
"Duitsland heeft beslist belasting te heffen op het pensioen dat mensen hebben ontvangen tengevolge van hun dwangarbeid tijdens de oorlog. In binnen- en buitenland."
Nuchter gezien noem je dat "het geld halen waar je het halen kan", zeker nu het crisis is.
Menselijk gezien noem je dat een schaamtelijke strategie, in de ogen van een simpel mens als Olijf dan toch.
Net nu een belangrijk deel van de wereldbevolking het over z'n hart krijgt om Duitsland niet altijd en meteen te verbinden met massamoord ten behoeve van een megalomane gek.... net nu - ik geef het even mee - dat "Mof" niet meer zo vaak te horen is..... gaan ze
in binnen-
én buitenland
belastingen heffen
op pensioenen
die voortkomen uit
de DWANGARBEID
tijdens de oorlog.
Met terugwerkende kracht.
Ook..
bij weduwen
van die dwangarbeiders van destijds.
Met een overlevingspensioen.
Je moet het maar in je hoofd halen om dit te bedenken
laat staan het over je lippen te krijgen (wie stelde dit voor het eerst voor in Kamer, Senaat of weet ik veel waar je zoiets luidop in de micro zegt?)
laat staan dat internationaal uit te vaardigen
laat staan daarmee zelfs het wettelijk récht te hebben om dat te eisen.
Want,
voor de goede verstaander...
als je denkt "den duts" te snel af te zijn door eenvoudigweg NIET te betalen
dan keren ze gewoon terug met een belasting op een schatting van je ontvangen pensioenen.
Met terugwerkende kracht.
Ik ben eerlijk en geef niet zonder schaamrood toe....
M'n eerste gedacht was "vuile moffen".
........
Niet alles vandaag was lelijk.
Aamof.... het meeste was mooi.
Zoals de eerste avond met m'n moeder bij haar thuis. Avond. Nacht. Thuis. Met haardvuur. Echt haardvuur met echt hout en echte vonken.
Een mijlpaal. Voorlopig.
Het schaaltje dat ik vond. Van papà aan mamma of omgekeerd,een leven geleden,.... ik vergeet het steeds.
en vogels op lantaarnpalen. 's Ochtends. Nogal grote. Vogels. De lantaarnpalen waren van normaal formaat. Groot maar normaal.
Ik dacht aan de Kraanvogels waarover eerder deze week één en ander te doen was. Maar het bleken "gewone" ooievaars.
En ik stopte. Om te kieken. Waardoor ik te laat kwam voor werk. Maar dat was niet erg.
De duitsers vind ik vandaag even schoften.
Maar al de rest was goed.
Ik persoonlijk kan m'n oren niet geloven.
"Duitsland heeft beslist belasting te heffen op het pensioen dat mensen hebben ontvangen tengevolge van hun dwangarbeid tijdens de oorlog. In binnen- en buitenland."
Nuchter gezien noem je dat "het geld halen waar je het halen kan", zeker nu het crisis is.
Menselijk gezien noem je dat een schaamtelijke strategie, in de ogen van een simpel mens als Olijf dan toch.
Net nu een belangrijk deel van de wereldbevolking het over z'n hart krijgt om Duitsland niet altijd en meteen te verbinden met massamoord ten behoeve van een megalomane gek.... net nu - ik geef het even mee - dat "Mof" niet meer zo vaak te horen is..... gaan ze
in binnen-
én buitenland
belastingen heffen
op pensioenen
die voortkomen uit
de DWANGARBEID
tijdens de oorlog.
Met terugwerkende kracht.
Ook..
bij weduwen
van die dwangarbeiders van destijds.
Met een overlevingspensioen.
Je moet het maar in je hoofd halen om dit te bedenken
laat staan het over je lippen te krijgen (wie stelde dit voor het eerst voor in Kamer, Senaat of weet ik veel waar je zoiets luidop in de micro zegt?)
laat staan dat internationaal uit te vaardigen
laat staan daarmee zelfs het wettelijk récht te hebben om dat te eisen.
Want,
voor de goede verstaander...
als je denkt "den duts" te snel af te zijn door eenvoudigweg NIET te betalen
dan keren ze gewoon terug met een belasting op een schatting van je ontvangen pensioenen.
Met terugwerkende kracht.
Ik ben eerlijk en geef niet zonder schaamrood toe....
M'n eerste gedacht was "vuile moffen".
........
Niet alles vandaag was lelijk.
Aamof.... het meeste was mooi.
Zoals de eerste avond met m'n moeder bij haar thuis. Avond. Nacht. Thuis. Met haardvuur. Echt haardvuur met echt hout en echte vonken.
Een mijlpaal. Voorlopig.
Het schaaltje dat ik vond. Van papà aan mamma of omgekeerd,een leven geleden,.... ik vergeet het steeds.
en vogels op lantaarnpalen. 's Ochtends. Nogal grote. Vogels. De lantaarnpalen waren van normaal formaat. Groot maar normaal.
Ik dacht aan de Kraanvogels waarover eerder deze week één en ander te doen was. Maar het bleken "gewone" ooievaars.
En ik stopte. Om te kieken. Waardoor ik te laat kwam voor werk. Maar dat was niet erg.
De duitsers vind ik vandaag even schoften.
Maar al de rest was goed.
donderdag 17 november 2011
Toeval x3 op 17/11
Ik lees van L net een reactie over de juiste plaatsing van letters (of net niet) en hoe een tekst desondanks nog leesbaar blijft. Herinner me dat ik onlangs van haar nog zo'n tekstje mocht ontvangen en dat alles enkele minuten nadat ik dezelfde versie van die tekst in het Italiaans had gelezen... en (oef) moeiteloos gelezen.
Ik weet intussen dat ik "het" kan in 3 talen. Holadijeej :)
Ik schrijf een mail aan dezelfde L over vanalles en nogwat en dat "het" al een poos heel erg stil is van een kant die wat mij betreft best wel wat minder stil zou mogen zijn. Maar dat het me niet mag interesseren. Waarna (oh, stond FB nog open???) een plopgeluid me een binnenkomend bericht aangeeft. Van... ja.
Gedurende dit alles staat de TV te draaien op de achtergrond. Het verhaal van Amanda Knox, een Amerikaanse studente die jarenlang opgesloten was in Italië omwille van een vermeende moord op een vriendin in Perugia. Normaal gezien interesseren zo'n films me bitter weinig, ware het niet dat dat verhaal een belletje doet rinkelen. Enkel omdat - net toen ik nog even in Italië was - er een (voorlopig) einde kwam aan haar lijdensweg. Op 3 oktober werd zij na 4 jaar opsluiting vrijgesproken. Toevallig op één van de weinige avonden dat m'n TV alginds even opstond om me in slaap te wiegen. Ik zeg "lijdensweg" zonder te weten waarover ik het heb. Geen idee of het meisje al dan niet schuldig was. Weet wel dat het hele onderzoek met haken en ogen aan elkaar hing, hetgeen een schuldvraag op z'n minst moet bezwaren. En "voorlopig" omdat de openbare aanklager - zo las ik op het eind van de film - in beroep gaat tegen de vrijspraak van oktober 2011.
Drie kleine toevalletjes die nix betekenen. Maar die ik - om godweetwelke reden - opschrijf.
Misschien omdat ik nix zinnigers te vertellen had maar tegelijk te wakker was om schrijfloos naar bed te gaan.
Ach ja. Het staat hier nu.
Ik druk op Publiceren :)
Ik weet intussen dat ik "het" kan in 3 talen. Holadijeej :)
Ik schrijf een mail aan dezelfde L over vanalles en nogwat en dat "het" al een poos heel erg stil is van een kant die wat mij betreft best wel wat minder stil zou mogen zijn. Maar dat het me niet mag interesseren. Waarna (oh, stond FB nog open???) een plopgeluid me een binnenkomend bericht aangeeft. Van... ja.
Gedurende dit alles staat de TV te draaien op de achtergrond. Het verhaal van Amanda Knox, een Amerikaanse studente die jarenlang opgesloten was in Italië omwille van een vermeende moord op een vriendin in Perugia. Normaal gezien interesseren zo'n films me bitter weinig, ware het niet dat dat verhaal een belletje doet rinkelen. Enkel omdat - net toen ik nog even in Italië was - er een (voorlopig) einde kwam aan haar lijdensweg. Op 3 oktober werd zij na 4 jaar opsluiting vrijgesproken. Toevallig op één van de weinige avonden dat m'n TV alginds even opstond om me in slaap te wiegen. Ik zeg "lijdensweg" zonder te weten waarover ik het heb. Geen idee of het meisje al dan niet schuldig was. Weet wel dat het hele onderzoek met haken en ogen aan elkaar hing, hetgeen een schuldvraag op z'n minst moet bezwaren. En "voorlopig" omdat de openbare aanklager - zo las ik op het eind van de film - in beroep gaat tegen de vrijspraak van oktober 2011.
Drie kleine toevalletjes die nix betekenen. Maar die ik - om godweetwelke reden - opschrijf.
Misschien omdat ik nix zinnigers te vertellen had maar tegelijk te wakker was om schrijfloos naar bed te gaan.
Ach ja. Het staat hier nu.
Ik druk op Publiceren :)
woensdag 16 november 2011
Nog steeds geen lichtjes
Zou het kunnen? Is het mogelijk?
16 november en nog steeds geen kerstversiering gezien in de tuinen mijner medemenschen?
Jàààààààààààààààààà, in de winkels wèl. Dié moeten er vlug bijzijn om ons het geld uit de zakken te jagen.
Maar in mijn buurt.... zo ongeveer binnen een straal van 40 km... noppes.
2008: 15 november
2009: 17 november
2010: niet genoteerd
2011: .......
16 november vandaag en
nog steeds
NIX
gezien!
Holadijee... want ik heb er een blote hekel aan :)
Iemand als Olijf, zonder kindjes van zichzelf of zelfs van een ander, kan zich permitteren om daar een hekel aan te hebben en daar ronduit voor uit te komen.
En toch - een mens is ook nóóit content - ga ik me nu afvragen waaròm er geen lichtes te zien zijn.
Crisis?
Te lang zonder regering?
Onrust in ons land? In Europa? De Wereld?
Durven "ze" niet meer vrolijk te zijn?
Of loopt de elektriciteitsfactuur te hoog op?
Ik wacht nog af.... maar wat mij betreft, mogen ze uitblijven tot 24/12. En weer weggehaald worden op 27/12. Drie dagen kan ik nog doorstaan :)
Wie heeft buren die er wèl al mee bezig zijn? Ils, hoe staat het met de overgedecoreerde tuin, daar ergens in je buurt?
16 november en nog steeds geen kerstversiering gezien in de tuinen mijner medemenschen?
Jàààààààààààààààààà, in de winkels wèl. Dié moeten er vlug bijzijn om ons het geld uit de zakken te jagen.
Maar in mijn buurt.... zo ongeveer binnen een straal van 40 km... noppes.
2008: 15 november
2009: 17 november
2010: niet genoteerd
2011: .......
16 november vandaag en
nog steeds
NIX
gezien!
Holadijee... want ik heb er een blote hekel aan :)
Iemand als Olijf, zonder kindjes van zichzelf of zelfs van een ander, kan zich permitteren om daar een hekel aan te hebben en daar ronduit voor uit te komen.
En toch - een mens is ook nóóit content - ga ik me nu afvragen waaròm er geen lichtes te zien zijn.
Crisis?
Te lang zonder regering?
Onrust in ons land? In Europa? De Wereld?
Durven "ze" niet meer vrolijk te zijn?
Of loopt de elektriciteitsfactuur te hoog op?
Ik wacht nog af.... maar wat mij betreft, mogen ze uitblijven tot 24/12. En weer weggehaald worden op 27/12. Drie dagen kan ik nog doorstaan :)
Wie heeft buren die er wèl al mee bezig zijn? Ils, hoe staat het met de overgedecoreerde tuin, daar ergens in je buurt?
dinsdag 15 november 2011
Ice Ice Baby
Olijf liet zich vanochtend verrassen door het ijs.
De garage - hoewel al gedeeltelijk opgeruimd - is nog niet klaar om de auto te "ontvangen". De auto stond dus buiten. Helemaal bevroren.
Onwil om te beginnen krabben (antivries moet het toch òòk kunnen?) maakte dat ik enkele minuten te laat op het werk arriveerde. Bon ja. Gebeurt.
Onderweg naar de andere werkvloer vond ik het nodig enkele keren halt te houden.
Voor dit.
En verder is er nix te melden :)
Behalve dat Olijf te lui en te moe is om de pleisterwerken vandaag verder te zetten.
En dat petekindje E met haar koor in de krant en op youtube verscheen.... maar daar mag ik nix van tonen. Petekindje mocht tussendoor wat solo-en en dat deed ze helemaal niet slecht --> Olijf is een heel fiere tante :):):)
Om de dag "in schoonheid" te eindigen, geeft Olijf zich vanavond over aan een chick flick op TV. Met een beetje geluk slaap ik vóór het einde :)
Tot dusver deze lezing.
De garage - hoewel al gedeeltelijk opgeruimd - is nog niet klaar om de auto te "ontvangen". De auto stond dus buiten. Helemaal bevroren.
Onwil om te beginnen krabben (antivries moet het toch òòk kunnen?) maakte dat ik enkele minuten te laat op het werk arriveerde. Bon ja. Gebeurt.
Onderweg naar de andere werkvloer vond ik het nodig enkele keren halt te houden.
Voor dit.
 |
| Alweer te lui om photostich nog te photoshoppen. Kijk maar even voorbij de naden :) |
 |
| koeden |
En verder is er nix te melden :)
Behalve dat Olijf te lui en te moe is om de pleisterwerken vandaag verder te zetten.
En dat petekindje E met haar koor in de krant en op youtube verscheen.... maar daar mag ik nix van tonen. Petekindje mocht tussendoor wat solo-en en dat deed ze helemaal niet slecht --> Olijf is een heel fiere tante :):):)
Om de dag "in schoonheid" te eindigen, geeft Olijf zich vanavond over aan een chick flick op TV. Met een beetje geluk slaap ik vóór het einde :)
Tot dusver deze lezing.
Parabool
Toch even noteren: maandag 14 november had Olijf nog eens "last" van activiteit. Huishoudelijke bezigheden en alles wat je daaronder kan verstaan.
Ik hàd me voorgenomen om wat retouche-plaasterwerk te doen (een deel was al gedaan op zaterdag) maar voelde plots een veel dringender behoefte de kop opsteken. Al een hele poos was ik van plan om m'n oude satelietschotel van zolder te halen en de boel terug te installeren. Een aantal zaken hielden me tegen, zoals het netjes wegwerken van de antennedraad. Laatste keer (jaren geleden) liep dat ding nonchalant door twee kamers met bochten en lussen die niet om ààn te zien waren. Alle onderdelen bij elkaar zoeken was nòg zo'n hinderpaal.... en zondag had ik me al gèk gezocht naar de ontvanger. Ik wist waar hij hoorde te liggen.... maar daar lag ie (natuurlijk) niet. Waarna ik nagenoeg het hele huis op z'n kop had gezet om hem te vinden. Noppes.
Uiteindelijk haalde ik de ontvanger bij m'n ouders weg. Papà had natuurlijk ook een satelietschotel gehad maar die stond nu al maanden werkloos te wezen. Mamma zei dat ze ooit wel weer opnieuw naar de RAI zou willen kijken, maar ik liet het even over me gaan. Technisch is mamma nooit geweest en ze heeft al de grootste moeite om de TV te bedienen, laat staan dat ze zou gaan beginnen overschakelen van de TV naar de parabolica en weer terug. In m'n hoofd zag ik diverse scènes waarbij ze me in paniek zou bellen dat alles uitgevallen was.
Terwijl ik het ding weghaalde, herinnerde ik me plots dat er een goede reden was waarom ik de ontvanger bij mij thuis niet had gevonden.... ik had de mijne een hele poos geleden geleend aan papà omdat de zijne de geest had gegeven. De mijne lag maar wat te liggen in een lade en hij kon die gebruiken. Quick fix, zelfs al was het maar een voorlopige .... tot ik hem terug zou vragen, maar dat was dus niet meer gebeurd.
Olijf nam zondag dus terug wat van haar was en liet alles wat bezinken. In m'n hoofd overliep ik het scenario voor de dag nadien. Hoe ik wat zou doen, hoe ik die verdomde antennedraad zou verbergen enzoverder.
En gisteren was dus eindelijk de grote dag aangebroken.
Tussen montagewerken door haalde ik mamma's nieuwe ID-kaart af, belde naar Italië om informatie omtrent te betalen rekeningen, ontdekte ik allerlei spullen die ik ècht niet meer in huis wou houden, begon ik plaats te maken in de garage om de auto terug binnen te zetten (ik verwacht vrieskou, u ook?).
Stelt u zich gerust een Olijf voor als kip zonder kop.
Maar de parabolica is er gekomen.
En waaròm, hoor ik u denken, moest dat zo dringend gebeuren?
Om Berlusconi. Dààrom.
Omdat de verslaggeving in ons Vlaamse land vrij summier is en ik de ontwikkelingen graag van iets dichterbij volg.
En omdat een taal moet onderhouden worden. We beseffen het niet voldoende, geloof ik, hoe belangrijk het regelmatig horen van een vreemde taal van ons Vlamingskes (excuses aan onze Franstalige medelanders, maar realiteit is realiteit) ware polyglotten maakt.
Dààrom dus.
En aldus geschiedde dat ik gisteravond vòòr het slapengaan het volgende vernam.
"Lascio? Raddoppierò i miei impegni!" aldus Silvio.
Weggaan? Ik zal m'n inspanningen verdùbbelen!
....
Waarmee gezegd is dat hij dus geen enkele intentie heeft om de politieke scène te verlaten.... alsof dat een verrassing was.
Meteen schoot me te binnen... als hij z'n inspanningen kan verdubbelen, moeten we vandaag dan aannemen dat hij in het verleden niet z'n àlles heeft gegeven voor zijn Grande Paese? Dat hij zich nog kan permitteren om de inspanningen te verdubbelen.....???
Het antwoord heeft hij in het verleden zèlf al gegeven, maar de Italianen zijn wat dat betreft eerder kort van geheugen.
"Het land besturen, dat doe ik in m'n vrije tijd", moet hij ooit al schertsend gezegd hebben. Van megalomanie gesproken....
Zomogelijk nòg verontrustender vond ik de uitslag van een poll (geen idee, tussen haakjes, hoe groot de steekproef was geweest en of deze representatief was). "Als Berlusconi morgen een nieuwe eigen partij zou oprichten, zou u dan aanhanger zijn?"
De uitslag: 62% (tweeënzestig procent!) antwoordde......... Sì.....
.....
Als ik even samenvat, kom ik tot de volgende conclusie.
De man die in 17 jaar tijd heeft bewezen het land ènkel te besturen om aan z'n eigen behoeften te voldoen (en zijn behoeften nemen proporties aan die de meeste gewone stervelingen zich niet eens kunnen voorstellen, laat staan zich kunnen permitteren), de man die geen persconferenties geeft maar zelfgemaakte videotapes aan de televisiekanalen slijt (geen rechtstreekse vragen moeten beantwoorden is wèl zo handig), de man die geridiculiseerd wordt in de hele wereld en z'n land daarbij een zeer kwalijke reputatie bezorgt, de man die wetten maakt naargelang ze hem van pas komen.....DIE man zou 62 % van de bevolking opnieuw verkiezen.
Ik probeer te begrijpen.....
Maar goed. Olijf heeft opnieuw een (werkende) schotelantenne.
En zal haar inspanningen om deze nonsens te begrijpen, verdùbbelen.
:)
Ik hàd me voorgenomen om wat retouche-plaasterwerk te doen (een deel was al gedaan op zaterdag) maar voelde plots een veel dringender behoefte de kop opsteken. Al een hele poos was ik van plan om m'n oude satelietschotel van zolder te halen en de boel terug te installeren. Een aantal zaken hielden me tegen, zoals het netjes wegwerken van de antennedraad. Laatste keer (jaren geleden) liep dat ding nonchalant door twee kamers met bochten en lussen die niet om ààn te zien waren. Alle onderdelen bij elkaar zoeken was nòg zo'n hinderpaal.... en zondag had ik me al gèk gezocht naar de ontvanger. Ik wist waar hij hoorde te liggen.... maar daar lag ie (natuurlijk) niet. Waarna ik nagenoeg het hele huis op z'n kop had gezet om hem te vinden. Noppes.
Uiteindelijk haalde ik de ontvanger bij m'n ouders weg. Papà had natuurlijk ook een satelietschotel gehad maar die stond nu al maanden werkloos te wezen. Mamma zei dat ze ooit wel weer opnieuw naar de RAI zou willen kijken, maar ik liet het even over me gaan. Technisch is mamma nooit geweest en ze heeft al de grootste moeite om de TV te bedienen, laat staan dat ze zou gaan beginnen overschakelen van de TV naar de parabolica en weer terug. In m'n hoofd zag ik diverse scènes waarbij ze me in paniek zou bellen dat alles uitgevallen was.
Terwijl ik het ding weghaalde, herinnerde ik me plots dat er een goede reden was waarom ik de ontvanger bij mij thuis niet had gevonden.... ik had de mijne een hele poos geleden geleend aan papà omdat de zijne de geest had gegeven. De mijne lag maar wat te liggen in een lade en hij kon die gebruiken. Quick fix, zelfs al was het maar een voorlopige .... tot ik hem terug zou vragen, maar dat was dus niet meer gebeurd.
Olijf nam zondag dus terug wat van haar was en liet alles wat bezinken. In m'n hoofd overliep ik het scenario voor de dag nadien. Hoe ik wat zou doen, hoe ik die verdomde antennedraad zou verbergen enzoverder.
En gisteren was dus eindelijk de grote dag aangebroken.
Tussen montagewerken door haalde ik mamma's nieuwe ID-kaart af, belde naar Italië om informatie omtrent te betalen rekeningen, ontdekte ik allerlei spullen die ik ècht niet meer in huis wou houden, begon ik plaats te maken in de garage om de auto terug binnen te zetten (ik verwacht vrieskou, u ook?).
Stelt u zich gerust een Olijf voor als kip zonder kop.
Maar de parabolica is er gekomen.
En waaròm, hoor ik u denken, moest dat zo dringend gebeuren?
Om Berlusconi. Dààrom.
Omdat de verslaggeving in ons Vlaamse land vrij summier is en ik de ontwikkelingen graag van iets dichterbij volg.
En omdat een taal moet onderhouden worden. We beseffen het niet voldoende, geloof ik, hoe belangrijk het regelmatig horen van een vreemde taal van ons Vlamingskes (excuses aan onze Franstalige medelanders, maar realiteit is realiteit) ware polyglotten maakt.
Dààrom dus.
En aldus geschiedde dat ik gisteravond vòòr het slapengaan het volgende vernam.
"Lascio? Raddoppierò i miei impegni!" aldus Silvio.
Weggaan? Ik zal m'n inspanningen verdùbbelen!
....
Waarmee gezegd is dat hij dus geen enkele intentie heeft om de politieke scène te verlaten.... alsof dat een verrassing was.
Meteen schoot me te binnen... als hij z'n inspanningen kan verdubbelen, moeten we vandaag dan aannemen dat hij in het verleden niet z'n àlles heeft gegeven voor zijn Grande Paese? Dat hij zich nog kan permitteren om de inspanningen te verdubbelen.....???
Het antwoord heeft hij in het verleden zèlf al gegeven, maar de Italianen zijn wat dat betreft eerder kort van geheugen.
"Het land besturen, dat doe ik in m'n vrije tijd", moet hij ooit al schertsend gezegd hebben. Van megalomanie gesproken....
Zomogelijk nòg verontrustender vond ik de uitslag van een poll (geen idee, tussen haakjes, hoe groot de steekproef was geweest en of deze representatief was). "Als Berlusconi morgen een nieuwe eigen partij zou oprichten, zou u dan aanhanger zijn?"
De uitslag: 62% (tweeënzestig procent!) antwoordde......... Sì.....
.....
Als ik even samenvat, kom ik tot de volgende conclusie.
De man die in 17 jaar tijd heeft bewezen het land ènkel te besturen om aan z'n eigen behoeften te voldoen (en zijn behoeften nemen proporties aan die de meeste gewone stervelingen zich niet eens kunnen voorstellen, laat staan zich kunnen permitteren), de man die geen persconferenties geeft maar zelfgemaakte videotapes aan de televisiekanalen slijt (geen rechtstreekse vragen moeten beantwoorden is wèl zo handig), de man die geridiculiseerd wordt in de hele wereld en z'n land daarbij een zeer kwalijke reputatie bezorgt, de man die wetten maakt naargelang ze hem van pas komen.....DIE man zou 62 % van de bevolking opnieuw verkiezen.
Ik probeer te begrijpen.....
Maar goed. Olijf heeft opnieuw een (werkende) schotelantenne.
En zal haar inspanningen om deze nonsens te begrijpen, verdùbbelen.
:)
maandag 14 november 2011
e momengt van ongeloefleke diepgaank
Clement Peerens (CPeX) zei ooit:
"Lot ons ierlek zaaên. Klàppe over e reloasse, da's gelak klàppe over een snotvalling.... Ge genèèist dor nie van eih"
:):):)
"Lot ons ierlek zaaên. Klàppe over e reloasse, da's gelak klàppe over een snotvalling.... Ge genèèist dor nie van eih"
:):):)
zondag 13 november 2011
Touche
Gisteravond waagde Olijf het er nog eens op. Een avondje dansen. Op Linkeroever... de "foute" kant van het water voor de echte Aaaantwaaarpeneiren :)
Voor Olijf de juiste kant, wegens geen tunnels of bruggen te passeren. Lekker handig.
Een uurtje vooraf sprak ik af met vriendin B voor een praatje en een koffie.... en om m'n voornemen om te gaan dansen moreel te laten ondersteunen. Het zal niet de eerste keer zijn dat Olijf een avondje uit laat vallen wegens te moe of "geen zin" meer.
B ging zich er dus van vergewissen dat Olijf zich aan haar woord hield. Missie geslaagd :)
Hoewel enkele blogposts hier en daar ànders kunnen doen vermoeden, is Olijf nog altijd een relatief groentje in de Salsawereld. Twee jaar les en nu intussen bijna 1 jaar lesloos (3 jaar "in het vak" als het ware) do not an accomplished Salsera make :)
Bee-tje daarentegen is een oude rot en kent op de dansvloer zowat alles en iedereen... of het scheelt niet veel. Erg fijn als je er alleen op uittrekt.
Olijf kent een handvol mensen. Een klein handvol. Voor een eerder verlegen tiep als Olijf (yep, u leest het goed... "verlegen"!) zijn "bekenden" een conditio sine qua non om geëmancipeerd op een man af te stappen en z'n (dans)hand te vragen. Bij onbekenden is m'n drempel te hoog, enkele uitzonderingen dààr gelaten.
Gisteren viel Olijf's oog in het begin van de avond (we waren er vroeg bij en de zaal was nog zo goed als leeg) op een appetijtelijk heerschap. Hij herinnerde me aan een toyboy uit het verleden (een vèr verleden) en...goh tja.. het was net volle maan geweest.... you get the picture :)
Helaas, driewerf helaas... Olijf dorst hem niet uit te nodigen voor het betere voetenwerk... en - ik hou de spanning er niet langer in - dat bleef zo de hele avond tot hij moegedanst (met een heleboel andere dames) naar huis ging.
Een àndere meneer, die ik wel "van ziens" kende maar met wie ik nog nooit gedanst had, nodigde me enkele keren uit. Bee-tje had me na de eerste dans al "gewaarschuwd", maar goed... iedereen mag en moet een eerlijke kans krijgen. Dansen ging prima. Heel fijn zelfs.
Tot B's voorspelling bewaarheid werd. Hij ging tot de aanval over.
Of ik een vriend had. En waarom niet? Dat hij daar niet bij kon. "Une femme superbe comme toi".
Het was in het Frans te doen. Hij had zichzelf voorgesteld als half Marokkaans, half Spaans met familie overal tussen Marokko en Amsterdam (en tussenstop in Frankrijk). Very multinational allemaal :)
Grappig was dat B me nadien wist te vertellen dat hij zich bij haar had voorgesteld als Tunesiër. Als het op je nationaliteit afkomt, lijkt enige duidelijkheid me handig. Maar tot dààr z'n afkomst.
Tijdens z'n rondje weinig originele complimentjes, zakte meneer's hand regelmatig "per ongeluk" richting Olijf's bips-zone. ... wat une femme superbe comme moi eigenlijk helemaal niet fijn vindt... als de reciprociteit eerder miniem is. Ach ja, beste lezer... u verwacht hier toch geen hypocrisie???
Op zich ervaar ik premature handtastelijkheden sowieso niet als kwaliteitsvol, zelfs al zòu ik meneer in kwestie hoogstaantrekkelijk vinden. Het getuigt van weinig respect en ... laat ons eerlijk wezen... tenzij je een dans of twee aanziet als een opstapje naar een nacht wilde slaapkameraangelegenheden... het zegt ook één en ander over z'n aandachtsniveau.
Alles moet min of meer geklonken zijn in hooguit een half uurtje. Een compliment of twee... drie... vier... vijf (waarvan 3 een herhaling van het eerste), een hand over de lower backside en dat mag in kannen en kruiken, als het van hem afhangt.
Gelukkig hangt het óók nog af van Olijf. Z'n uitnodiging om "buiten" verder te gaan praten (want hier is het nogal lawaaierig... hahahahaha :-D..... de originaliteit dróóp er zowat vanaf) wimpelde ik vriendelijk af. "Vandaag ben ik hier om te dansen, praten kan een andere keer ook nog wel".
Toegegeven, ik moest drie keer wimpelen. Wat in dit geval dus een maat is voor z'n doorzettingsvermogen.
En daarna verging de zin tot dansen met Olijf hem helemaal.
Welgeteld een minuut later richtte hij z'n pijlen op een andere juffrouw. Zelfde scenario, zelfde handje, andere bips.
De aanhouder wint.... want een goed halfuur nadien wist B me te vertellen dat de multinational buiten in een lebbersessie was verwikkeld geraakt ... met de juffrouw.
Grappig.
Écht hoor.... ik vind het grappig.
Blij dat ik ervan af was en een bijna bemoedigende gedachte dat zo weinig inspanning zoveel resultaat kan opleveren.
Tja... het wàs onlangs ook volle maan geweest, denk ik dan maar.
Even stond ik klaar om een oordeel te vellen. Over waarden en normen. En over gemakkelijk zijn.
Maar het leven is wat het is. Voor iedereen anders. En in te vullen naar eigen behoeften.
Mevrouw en meneer hadden een itch en hebben hem gekrabd. Goed voor hen :)
Voor Olijf de juiste kant, wegens geen tunnels of bruggen te passeren. Lekker handig.
Een uurtje vooraf sprak ik af met vriendin B voor een praatje en een koffie.... en om m'n voornemen om te gaan dansen moreel te laten ondersteunen. Het zal niet de eerste keer zijn dat Olijf een avondje uit laat vallen wegens te moe of "geen zin" meer.
B ging zich er dus van vergewissen dat Olijf zich aan haar woord hield. Missie geslaagd :)
Hoewel enkele blogposts hier en daar ànders kunnen doen vermoeden, is Olijf nog altijd een relatief groentje in de Salsawereld. Twee jaar les en nu intussen bijna 1 jaar lesloos (3 jaar "in het vak" als het ware) do not an accomplished Salsera make :)
Bee-tje daarentegen is een oude rot en kent op de dansvloer zowat alles en iedereen... of het scheelt niet veel. Erg fijn als je er alleen op uittrekt.
Olijf kent een handvol mensen. Een klein handvol. Voor een eerder verlegen tiep als Olijf (yep, u leest het goed... "verlegen"!) zijn "bekenden" een conditio sine qua non om geëmancipeerd op een man af te stappen en z'n (dans)hand te vragen. Bij onbekenden is m'n drempel te hoog, enkele uitzonderingen dààr gelaten.
Gisteren viel Olijf's oog in het begin van de avond (we waren er vroeg bij en de zaal was nog zo goed als leeg) op een appetijtelijk heerschap. Hij herinnerde me aan een toyboy uit het verleden (een vèr verleden) en...goh tja.. het was net volle maan geweest.... you get the picture :)
Helaas, driewerf helaas... Olijf dorst hem niet uit te nodigen voor het betere voetenwerk... en - ik hou de spanning er niet langer in - dat bleef zo de hele avond tot hij moegedanst (met een heleboel andere dames) naar huis ging.
Een àndere meneer, die ik wel "van ziens" kende maar met wie ik nog nooit gedanst had, nodigde me enkele keren uit. Bee-tje had me na de eerste dans al "gewaarschuwd", maar goed... iedereen mag en moet een eerlijke kans krijgen. Dansen ging prima. Heel fijn zelfs.
Tot B's voorspelling bewaarheid werd. Hij ging tot de aanval over.
Of ik een vriend had. En waarom niet? Dat hij daar niet bij kon. "Une femme superbe comme toi".
Het was in het Frans te doen. Hij had zichzelf voorgesteld als half Marokkaans, half Spaans met familie overal tussen Marokko en Amsterdam (en tussenstop in Frankrijk). Very multinational allemaal :)
Grappig was dat B me nadien wist te vertellen dat hij zich bij haar had voorgesteld als Tunesiër. Als het op je nationaliteit afkomt, lijkt enige duidelijkheid me handig. Maar tot dààr z'n afkomst.
Tijdens z'n rondje weinig originele complimentjes, zakte meneer's hand regelmatig "per ongeluk" richting Olijf's bips-zone. ... wat une femme superbe comme moi eigenlijk helemaal niet fijn vindt... als de reciprociteit eerder miniem is. Ach ja, beste lezer... u verwacht hier toch geen hypocrisie???
Op zich ervaar ik premature handtastelijkheden sowieso niet als kwaliteitsvol, zelfs al zòu ik meneer in kwestie hoogstaantrekkelijk vinden. Het getuigt van weinig respect en ... laat ons eerlijk wezen... tenzij je een dans of twee aanziet als een opstapje naar een nacht wilde slaapkameraangelegenheden... het zegt ook één en ander over z'n aandachtsniveau.
Alles moet min of meer geklonken zijn in hooguit een half uurtje. Een compliment of twee... drie... vier... vijf (waarvan 3 een herhaling van het eerste), een hand over de lower backside en dat mag in kannen en kruiken, als het van hem afhangt.
Gelukkig hangt het óók nog af van Olijf. Z'n uitnodiging om "buiten" verder te gaan praten (want hier is het nogal lawaaierig... hahahahaha :-D..... de originaliteit dróóp er zowat vanaf) wimpelde ik vriendelijk af. "Vandaag ben ik hier om te dansen, praten kan een andere keer ook nog wel".
Toegegeven, ik moest drie keer wimpelen. Wat in dit geval dus een maat is voor z'n doorzettingsvermogen.
En daarna verging de zin tot dansen met Olijf hem helemaal.
Welgeteld een minuut later richtte hij z'n pijlen op een andere juffrouw. Zelfde scenario, zelfde handje, andere bips.
De aanhouder wint.... want een goed halfuur nadien wist B me te vertellen dat de multinational buiten in een lebbersessie was verwikkeld geraakt ... met de juffrouw.
Grappig.
Écht hoor.... ik vind het grappig.
Blij dat ik ervan af was en een bijna bemoedigende gedachte dat zo weinig inspanning zoveel resultaat kan opleveren.
Tja... het wàs onlangs ook volle maan geweest, denk ik dan maar.
Even stond ik klaar om een oordeel te vellen. Over waarden en normen. En over gemakkelijk zijn.
Maar het leven is wat het is. Voor iedereen anders. En in te vullen naar eigen behoeften.
Mevrouw en meneer hadden een itch en hebben hem gekrabd. Goed voor hen :)
zaterdag 12 november 2011
3 jaar
De tijd gaat vooruit.
Hier begon ik. En hier sta ik, vandaag. Zomaar en nog steeds.
Staat u me toe.... WOW.
Yep, u leest het goed. Olijf schreef net WOW over zichzelf....
In 3 jaar tijd is heel wat gebeurd.
Hoewel Olijf vergeleken met "echte" mensen (u weet wel: die met kindjes, partners, aan-of verkopen van eigendommen, op- of afbouwen van zelfstandige bezigheden enz...) bijzonder weinig gerealiseerd heeft... permitteer ik me een klopje op de schouder.
Het prille begin van deze blog was ingegeven door een soort van nood om dingen "weg" te schrijven. Zelftherapie... het woord is - geloof ik - meer dan eens gevallen.
Gaandeweg waren sommigen onder u getuige van multipele ups en downs, leuke momenten en een heleboel - helaas - minder leuke momenten waarbij het leek dat Olijf met àlle geweld zichzelf in de afgrond wilde storten.
Mja... wat kan een mens zeggen over de schaamtelijke periodes?
....
Biezonder weinig eigenlijk...
...
Behalve
BEHALVE
dat Olijf NIET in de afgrond getuimeld is en
ondanks de ogenschijnlijk minuscule probleempjes (die in mijn beperkte wereld op het ogenblik zelf nagenoeg onoverkomelijk leken)
niet alleen stààt
maar staat met opgeheven hoofd.
There. I said it.
Ik ben trots ende content.
In de loop van 3 jaren ben ik erin geslaagd een destructieve (en veel te lang geïdealiseerde) relatie definitief de rug toe te keren. Van één ouder nam ik voor altijd afscheid, de andere vraagt sindsdien meer dan "normale" aandacht.
Tussen de bedrijven door was u getuige van veranderingen in en om Olijf's huis en liet ik u meekijken in (de bedenkingen achter) m'n betrekkingen met diverse medemensen. Online-perikelen, puberale verliefdheden, nieuwe dromen.
Vanochtend, terwijl deze blogverjaardag tot me doordrong, wierp ik een blik in de tuin. De zwarte kat van één van m'n buren was op bezoek.
Ze/hij (?) groef een putje nabij de vijgenboom, dropte haar "pakketje" en krabbelde de zaak weer netjes dicht.
Stront in een putje op een feestdag.
La vita è bella!!!
:):):)
Hier begon ik. En hier sta ik, vandaag. Zomaar en nog steeds.
Staat u me toe.... WOW.
Yep, u leest het goed. Olijf schreef net WOW over zichzelf....
In 3 jaar tijd is heel wat gebeurd.
Hoewel Olijf vergeleken met "echte" mensen (u weet wel: die met kindjes, partners, aan-of verkopen van eigendommen, op- of afbouwen van zelfstandige bezigheden enz...) bijzonder weinig gerealiseerd heeft... permitteer ik me een klopje op de schouder.
Het prille begin van deze blog was ingegeven door een soort van nood om dingen "weg" te schrijven. Zelftherapie... het woord is - geloof ik - meer dan eens gevallen.
Gaandeweg waren sommigen onder u getuige van multipele ups en downs, leuke momenten en een heleboel - helaas - minder leuke momenten waarbij het leek dat Olijf met àlle geweld zichzelf in de afgrond wilde storten.
Mja... wat kan een mens zeggen over de schaamtelijke periodes?
....
Biezonder weinig eigenlijk...
...
Behalve
BEHALVE
dat Olijf NIET in de afgrond getuimeld is en
ondanks de ogenschijnlijk minuscule probleempjes (die in mijn beperkte wereld op het ogenblik zelf nagenoeg onoverkomelijk leken)
niet alleen stààt
maar staat met opgeheven hoofd.
There. I said it.
Ik ben trots ende content.
In de loop van 3 jaren ben ik erin geslaagd een destructieve (en veel te lang geïdealiseerde) relatie definitief de rug toe te keren. Van één ouder nam ik voor altijd afscheid, de andere vraagt sindsdien meer dan "normale" aandacht.
Tussen de bedrijven door was u getuige van veranderingen in en om Olijf's huis en liet ik u meekijken in (de bedenkingen achter) m'n betrekkingen met diverse medemensen. Online-perikelen, puberale verliefdheden, nieuwe dromen.
Vanochtend, terwijl deze blogverjaardag tot me doordrong, wierp ik een blik in de tuin. De zwarte kat van één van m'n buren was op bezoek.
Ze/hij (?) groef een putje nabij de vijgenboom, dropte haar "pakketje" en krabbelde de zaak weer netjes dicht.
Stront in een putje op een feestdag.
La vita è bella!!!
:):):)
vrijdag 11 november 2011
San Martino
Speciale datum vandaag.
Voor heel de wereld, omwille van een handvol cijfers. 11-11-11.
Voor Olijf en haar familie is vandaag ook een speciale dag.
Papà zou - mocht hij dit jaar gehaald hebben - 74 zijn geworden.
Vorige week hadden de zussen en Olijf het plan opgevat om van 11 november een herdenkingsdag te maken. Allerzielen hadden we al gehad, mét tijdig geplaatste grafsteen. "Verjaardag" kon wat morbide worden. Maar samenkomen met de hele familie om gezamenlijk nog even aan hem te denken, leek ons te doen.
Mamma zag er verrassend goed uit vanochtend toen ik haar ging halen. In de auto begon ze meteen te herdenken.
"Vandaag is het exact 50 jaar geleden dat papà voor de eerste keer naar België kwam om me te bezoeken" begon ze. En toen volgde de rest van haar verhaal.... dat ik natuurlijk al ken... maar ik liet haar vertellen.
Mamma was dochter van een jonge (en best wel strenge) weduwe. Dat dochterlief op vakantie een Italiaan had leren kennen was allemaal fijn en wel .... tot die vreemdeling naar België wilde komen... om hààr dochter te bezoeken. Dan moest het wel "serieuzer" zijn dan wat ze tot dan toe gedacht had.
Voor zover Olijf weet, waren er voorheen al wat handjes gehouden en zelfs een zoen uitgewisseld
"Och néééé.... een zoen?.....Van vèr!" had moeder gezegd in een poging om haar jeugdige vrijerij te minimaliseren. Meisjes in die tijd waren vroom en braaf... of dat moeten we dan maar geloven... maar een zoen van vèr, tenzij het een handzoen was, bestaat in mijn woordenboek niet.
Dus gaf ze toe dat lippen elkaar wel geraakt hadden.
In m'n hoofd haalde ik beelden boven van m'n ouders zoals ze vroeger waren en "zag" ik hen in ZwartWit kuise zoentjes uitwisselen en idyllische wandelingen maken in Duitse landschappen.
Jonge G - toen was hij nog geen papà en had hij hoogstens een hoop of vermoeden dat hij dat ooit zou worden - was 23 toen hij de idee opvatte om dat Belgisch meisje te gaan bezoeken bij haar thuis... bij haar moeder.... die geen vreemdeling in huis wilde.
Jonge J - toen nog braaf maar óók een beetje rebels voor haar tijd - had zich al lange tijd in allerlei bochten gewrongen om het bezoekje van haar "vrijer" uit te stellen... net omwille van haar strenge moeder.
Maar G. - een jonge man met een missie (jagen was toen nog "in", geloof ik) - liet zich niet afpoeieren en bleef aandringen. Stel u voor... destijds gebeurde alles nog per brief....Prior-Post bestond niet, dus dat was weken wachten tussen "gedurfde" voorstellen en daaropvolgende antwoorden.
J, die intussen geen smoesjes meer kon verzinnen om het tempo af te remmen, stelde 11 november voor. "Dan is het feestdag" liet ze hem weten. "Ik heb dan vrij. Misschien is dàt een geschikte dag?"
"Wat een toeval" antwoordde G "die dag is toevallig ook m'n verjaardag".
En zo geschiedde.... dat de jonge G, gastarbeider in Duitsland, z'n 24ste verjaardag kwam vieren in België....
All the rest is history. Toekomstige schoonmoeder die de vreemdeling niet alleen leerde aanvaarden maar zelfs van hem ging houden (hij was één van de laatsten om wie ze vroeg op haar sterfbed), 3 dochters werden geboren en hij heeft hard gewerkt om z'n vrouw en kinderen een goede toekomst te bieden.
En dat alles omdat hij niet opgaf toen z'n Belgisch vriendinnetje hem probeerde af te remmen...
11 november is ook de herdenkingsdag van San Martino, de dag waarop sinds oudsher de vino novello, de nieuwe wijn van de laatste oogst wordt geopend en geproefd.
Papà's tweede naam was naar Italiaanse traditie de naam van de heilige van de dag. G Martino dus.
In Italië is het nooit een officiële feestdag geweest zoals bij ons.
Dikke meevaller voor hem dus dat hij, eens in België, altijd vrij had op z'n verjaardag.... hoewel hij niet zo'n verjaardagvierder was. Geen kadootjes voor hem of, als we het ècht niet konden laten, dan graag iets nuttigs. Werkmateriaal bijvoorbeeld. Een boormachine. Of een cirkelzaag. Zodat hij alles zèlf kon doen.
Vandaag zaten we met z'n twaalven aan tafel. Vorig jaar waren dat er nog dertien.
We hebben aan hem gedacht, een paar verhaaltjes verteld en het glas op hem geheven. Geen uitbundig gelach maar ook geen tranen. Het was mooi zoals het was.
Voor heel de wereld, omwille van een handvol cijfers. 11-11-11.
Voor Olijf en haar familie is vandaag ook een speciale dag.
Papà zou - mocht hij dit jaar gehaald hebben - 74 zijn geworden.
Vorige week hadden de zussen en Olijf het plan opgevat om van 11 november een herdenkingsdag te maken. Allerzielen hadden we al gehad, mét tijdig geplaatste grafsteen. "Verjaardag" kon wat morbide worden. Maar samenkomen met de hele familie om gezamenlijk nog even aan hem te denken, leek ons te doen.
Mamma zag er verrassend goed uit vanochtend toen ik haar ging halen. In de auto begon ze meteen te herdenken.
"Vandaag is het exact 50 jaar geleden dat papà voor de eerste keer naar België kwam om me te bezoeken" begon ze. En toen volgde de rest van haar verhaal.... dat ik natuurlijk al ken... maar ik liet haar vertellen.
Mamma was dochter van een jonge (en best wel strenge) weduwe. Dat dochterlief op vakantie een Italiaan had leren kennen was allemaal fijn en wel .... tot die vreemdeling naar België wilde komen... om hààr dochter te bezoeken. Dan moest het wel "serieuzer" zijn dan wat ze tot dan toe gedacht had.
Voor zover Olijf weet, waren er voorheen al wat handjes gehouden en zelfs een zoen uitgewisseld
"Och néééé.... een zoen?.....Van vèr!" had moeder gezegd in een poging om haar jeugdige vrijerij te minimaliseren. Meisjes in die tijd waren vroom en braaf... of dat moeten we dan maar geloven... maar een zoen van vèr, tenzij het een handzoen was, bestaat in mijn woordenboek niet.
Dus gaf ze toe dat lippen elkaar wel geraakt hadden.
In m'n hoofd haalde ik beelden boven van m'n ouders zoals ze vroeger waren en "zag" ik hen in ZwartWit kuise zoentjes uitwisselen en idyllische wandelingen maken in Duitse landschappen.
Jonge G - toen was hij nog geen papà en had hij hoogstens een hoop of vermoeden dat hij dat ooit zou worden - was 23 toen hij de idee opvatte om dat Belgisch meisje te gaan bezoeken bij haar thuis... bij haar moeder.... die geen vreemdeling in huis wilde.
Jonge J - toen nog braaf maar óók een beetje rebels voor haar tijd - had zich al lange tijd in allerlei bochten gewrongen om het bezoekje van haar "vrijer" uit te stellen... net omwille van haar strenge moeder.
Maar G. - een jonge man met een missie (jagen was toen nog "in", geloof ik) - liet zich niet afpoeieren en bleef aandringen. Stel u voor... destijds gebeurde alles nog per brief....Prior-Post bestond niet, dus dat was weken wachten tussen "gedurfde" voorstellen en daaropvolgende antwoorden.
J, die intussen geen smoesjes meer kon verzinnen om het tempo af te remmen, stelde 11 november voor. "Dan is het feestdag" liet ze hem weten. "Ik heb dan vrij. Misschien is dàt een geschikte dag?"
"Wat een toeval" antwoordde G "die dag is toevallig ook m'n verjaardag".
En zo geschiedde.... dat de jonge G, gastarbeider in Duitsland, z'n 24ste verjaardag kwam vieren in België....
All the rest is history. Toekomstige schoonmoeder die de vreemdeling niet alleen leerde aanvaarden maar zelfs van hem ging houden (hij was één van de laatsten om wie ze vroeg op haar sterfbed), 3 dochters werden geboren en hij heeft hard gewerkt om z'n vrouw en kinderen een goede toekomst te bieden.
En dat alles omdat hij niet opgaf toen z'n Belgisch vriendinnetje hem probeerde af te remmen...
11 november is ook de herdenkingsdag van San Martino, de dag waarop sinds oudsher de vino novello, de nieuwe wijn van de laatste oogst wordt geopend en geproefd.
Papà's tweede naam was naar Italiaanse traditie de naam van de heilige van de dag. G Martino dus.
In Italië is het nooit een officiële feestdag geweest zoals bij ons.
Dikke meevaller voor hem dus dat hij, eens in België, altijd vrij had op z'n verjaardag.... hoewel hij niet zo'n verjaardagvierder was. Geen kadootjes voor hem of, als we het ècht niet konden laten, dan graag iets nuttigs. Werkmateriaal bijvoorbeeld. Een boormachine. Of een cirkelzaag. Zodat hij alles zèlf kon doen.
Vandaag zaten we met z'n twaalven aan tafel. Vorig jaar waren dat er nog dertien.
We hebben aan hem gedacht, een paar verhaaltjes verteld en het glas op hem geheven. Geen uitbundig gelach maar ook geen tranen. Het was mooi zoals het was.
 |
| toch iets wat kon doorgaan voor verjaardagstaart... |
 |
| correct, u telt er maar 10. Eentje kiekt (yours truly) en eentje zat waarschijnlijk bij z'n pc. |
 |
| Laaghangende vleugels....een (b)engeltje in huis? |
Met z'n vieren maakten we na het eten een ommetje. Laagstaande zon, schaapjes, weiden, wandelpaden. Even dacht ik "hier ontbreekt er eentje". Maar hij was erbij. In m'n hoofd.
woensdag 9 november 2011
2a Estate 2011: Cazza la randa
Met een paar vakantiefilmpjes continu op de blog en een beetje een nood om me mentaal terug te katapulteren om alzo iets te bereiken wat voor Olijf het dichtst bij een meditatieve toestand komt, denk ik te pas en te onpas aan nieuw geleerde woorden. Ze doen me (glim)lachen.
Vooral omdat de kans groot is dat ik ze snel weer vergeet.
Cazza la randa.... nou nou, toen ik de eerste keer hoorde dat ik moest cazzare, dacht ik "Hey, geen vuile woorden eh!". Maar ik had het mis natuurlijk. Van mij werd niet veel meer verwacht dan dat ik het grootzeil zou straktrekken...
Olijf's (licht?) mannelijke kant komt weer boven wanneer een hobby als deze beoefend wordt. Ik vind het een leuke bijkomstigheid als die hobby een technische kant heeft. Het klaarleggen, controleren en hanteren van het nodige materiaal... het hééft wat.
M'n vroegere duikhobby had óók zo'n technisch kantje. Vóór het vertrek naar de duikstek alle spullen klaarleggen, controleren of het nog werkte, lampje, kompas, computertje en (yep!.. van de ouwe stempel) duiktabel nog in zak? Werkten alle ontspanners naar behoren? Fles goed gevuld? Enzovoort enzoverder. De voorbereiding vroeg die kleine dosis concentratie die me wel lag. Net zo met het monteren van de fles ter plaatse. Het maakt me rustig.
Dat ik het duiken (en dus alle termen) destijds in Italië had geleerd, was dik OK. Toen ik nadien terugkeerde naar België, moest ik de hele rimram nog eens in het NL leren. Een erogatore moest ik plots ontspanner noemen. Il Gav (giubetto ad assetto variabile voor de geïnteresseerde lezer) werd de jacket (als we't niet in 't NL kennen, dan smijten we er maar een engels woordje tegenaan, waarom niet?) en de pinne werden Palmen. Pffff... PALMEN.... waarom niet gewoon zwemvliezen zoals we dat in de goeie ouwe tijd noemden? Palmen... bon ja, een mens past zich aan :)
En zie... nu overkomt Olijf alweer hetzelfde.
Ik mag meedoen met technisch getinte vrijetijdsbestedingen EN moet alles in twee talen zien te onthouden. Wat een plezier :)
Alleen... deze keer doe ik het meteen gelijktijdig. La randa = het grootzeil. Il fiocco = de fok. Navigare di bolina is aan de wind zeilen. Chi orza loeft af en "klaar om te wenden" wordt "prepariamo la virata".
Deze keer, omdat er nu wellicht màààànden zullen overgaan vooraleer Olijf nog een zeil ziet, neem ik nota. Ik zoek op en bewaar.
Misschien mag ik nooit meer op een zeilboot... kan ook :)... maar dan zorg ik zelf wel voor m'n pleziertjes. En intussen zorgen dat we wat nieuws leren (of onthouden).
Fijn om weten, ontdek ik (véél) later, is dat bolina een afgeleide is van het Engelse bowline... één of ander scheepstouw..... en toen werd het te laat om verder te zoeken....
Of hoe sport kan leiden tot taalverrijking. Wie had dat gedacht :)
Vooral omdat de kans groot is dat ik ze snel weer vergeet.
Cazza la randa.... nou nou, toen ik de eerste keer hoorde dat ik moest cazzare, dacht ik "Hey, geen vuile woorden eh!". Maar ik had het mis natuurlijk. Van mij werd niet veel meer verwacht dan dat ik het grootzeil zou straktrekken...
Olijf's (licht?) mannelijke kant komt weer boven wanneer een hobby als deze beoefend wordt. Ik vind het een leuke bijkomstigheid als die hobby een technische kant heeft. Het klaarleggen, controleren en hanteren van het nodige materiaal... het hééft wat.
M'n vroegere duikhobby had óók zo'n technisch kantje. Vóór het vertrek naar de duikstek alle spullen klaarleggen, controleren of het nog werkte, lampje, kompas, computertje en (yep!.. van de ouwe stempel) duiktabel nog in zak? Werkten alle ontspanners naar behoren? Fles goed gevuld? Enzovoort enzoverder. De voorbereiding vroeg die kleine dosis concentratie die me wel lag. Net zo met het monteren van de fles ter plaatse. Het maakt me rustig.
Dat ik het duiken (en dus alle termen) destijds in Italië had geleerd, was dik OK. Toen ik nadien terugkeerde naar België, moest ik de hele rimram nog eens in het NL leren. Een erogatore moest ik plots ontspanner noemen. Il Gav (giubetto ad assetto variabile voor de geïnteresseerde lezer) werd de jacket (als we't niet in 't NL kennen, dan smijten we er maar een engels woordje tegenaan, waarom niet?) en de pinne werden Palmen. Pffff... PALMEN.... waarom niet gewoon zwemvliezen zoals we dat in de goeie ouwe tijd noemden? Palmen... bon ja, een mens past zich aan :)
En zie... nu overkomt Olijf alweer hetzelfde.
Ik mag meedoen met technisch getinte vrijetijdsbestedingen EN moet alles in twee talen zien te onthouden. Wat een plezier :)
Alleen... deze keer doe ik het meteen gelijktijdig. La randa = het grootzeil. Il fiocco = de fok. Navigare di bolina is aan de wind zeilen. Chi orza loeft af en "klaar om te wenden" wordt "prepariamo la virata".
Deze keer, omdat er nu wellicht màààànden zullen overgaan vooraleer Olijf nog een zeil ziet, neem ik nota. Ik zoek op en bewaar.
Misschien mag ik nooit meer op een zeilboot... kan ook :)... maar dan zorg ik zelf wel voor m'n pleziertjes. En intussen zorgen dat we wat nieuws leren (of onthouden).
Fijn om weten, ontdek ik (véél) later, is dat bolina een afgeleide is van het Engelse bowline... één of ander scheepstouw..... en toen werd het te laat om verder te zoeken....
Of hoe sport kan leiden tot taalverrijking. Wie had dat gedacht :)
 | |
| Il fiocco e la randa a farfalla. Enkel bruikbaar bij (zwakke) wind van achter. Wees gerust: méér weet Olijf daar ook niet van ;) |
Durchfall
Olijf leerde gisteren alweer een nieuw woord. Durchfall.
Mooi woord... eigenlijk.
Het wordt nog mooier als je weet waar het voor staat.
Puur voor de leute laat ik het u zèlf Google-vertalen. Vergeet de dubbele finale l niet :)
Waaròm zeg ik u dit?
Omdat ik er vandaag aan hou om éérst mezelf lekker belachelijk te maken alvorens over te gaan tot het vierkant uitlachen van anderen....
Olijf volgt sinds enige tijd (zet u ... ZET u :))..... Sturm der Liebe. Een onvolprezen telenovellaam (AUF -> zie juf Ils onderaan in de reacties) Deutsch over het wel en wee van Hotel Fürstenhof en de familie Saalfeld.
Sommigen onder u herinneren zich ongetwijfeld nog The bold and the beautiful. Ook hier het wel en wee van een invloedrijke familie, deze keer in de meedogenloze modewereld. De Forresters en hun horizontale en verticale incestverhalen, zeg maar.
De Saalfelds, Sonnbichlers en Strobls neigen minder naar het onderling uitwisselen van echtgenotes maar liefde en intrige zijn en blijven - hoe kan het ook anders? - centraal.
Olijf heeft een blote hekel aan zulke series. Aber die Sonnbichlers redenam (auf) Deutsch... en Olijf heeft haar meeste schoolduits vergeten. Noem het bijscholing.
Of een excuus om naar hersenloze TV te kijken.
:)
Hersenloos brengt me meteen tot het volgend onderwerp (intussen ben ik klààr met deel 1 van deze post. Ik ga ervan uit dat ik mezelf voldoende geridiculiseerd heb)
Silvio.
Berlusconi.
Und die kleine Italiener uit Genk die vandaag in Man Bijt Hond ten tonele verschenen.
Und wie sie mir Durchfall gegeben haben :)
Dinsdag 8 november: Silvio kondigt z'n exit aan.
Na een onvoldoende op een informele vertrouwensstemming in de Kamer. Met slechts 308 ja-stemmers ontbraken hem 8 stemmen om de meerderheid te halen. (De Italiaanse Kamer, leer ik vandaag, telt 630 zetels. Een meerderheid haal je dus bij de helft +1.... kijk, dat heb ik dan weer ontdekt...).
Omdat de stemming informeel was, hoefde Berlusconi niet op te stappen. Na enig gedraal zou hij het dan tòch doen "per il bene del Paese" - voor het goed van z'n land....
Dat noemen ze dan het gezicht redden.
Er bestaat een andere uitdrukking voor: Zever in pakskes.
Hij is trouwens nog niet wèg eh. Eerst zien, dan geloven. Hij zou pas na de goedkeuring van de hervormingen opstappen.... Nogmaals... Seeing is believing.
Pas als Olijf haar vinger in Berlusconi's wonde heeft kunnen leggen - om maar eens Bijbels uit de hoek te komen - zal ik het geloven.
De grappen en grollen van 's werelds meest rechtsvervolgde (en nooit gesnapte) politicus kent u intussen wel. Google z'n naam en u bent metéén bij.
Die dolle fratsen van Il Cavaliere vond Olijf al beschamend genoeg. Met z'n seksleven wil ik me zelfs niet bemoeien.... Laat ons "grootmoedig" zeggen dat dit nog .... (allez, ik WURM het er moeizaam uit) ... a-a-n-v-a-a-r-d-b-a-a-r....was (en straks ga ik m'n mond wassen met ammoniak en Dettol).
De politieke en omkoopschandalen, grootschalige belastingontduiking en het aanpassen van wetten zodat hij niet vervolgd kon worden... er is geen TV-kijkend of gazettenlezend mens ter wereld die hier niet één keer van gehoord heeft.
Ik weet niet of het ooit in zoveel woorden werd gezegd, maar ik zou hier graag een term introduceren die begint met M en eindigt op FIOSO... Zoek ik het te ver?....
De grenzeloze macht die deze man had (heeft), de grootheidswaanzin en totale onthechting van de wereldmening en realiteit... het tart wat mij betreft alle verbeelding. Khadafi en Saddam Hoessein springen me nu plots heel willekeurig te binnen....
Maar goed. Berlusconi ZOU van het politieke hoofdpodium verdwijnen. Ik maak me geen illusies. Helemaal weg gaat hij niet. Al was het maar omdat hij zelfs als kleine politicus (maar machtig zakenman en mediamagnaat) nog steeds een aantal rechtszaken zal kunnen ontlopen...
In Italië hoorde ik in de loop der jaren zeer verschillende meningen. Er waren de onvoorwaardelijke aanhangers en de fervente tegenstanders. Met het vorderen der jaren kwamen er steeds meer tegenstanders. Steeds ferventere ook.
De Italianen weten dat hun land op een heel verkeerde manier in de SPOTlight staat. Dat Berlusconi hun Bel Paese ten schande maakt.
Ze weten tegelijk ook dat er vooralsnog geen waardige vervanger bestaat. Helaas. Silvio heeft er gedurende z'n lange ambtstermijn ongetwijfeld voor gezorgd dat z'n politieke tegenstanders op allerlei manieren monddood gemaakt werden. Vandaag - zegt men - is er niemand capabel genoeg om het land-in-faillissement over te nemen.
Voorwaar een triest vooruitzicht.....
Vandaag, 9 november, legde Man Bijt Hond z'n reportersoor te luisteren bij de Italo-Belgen in de buurt van Genk. DE Italo-gemeenschap bij uitstek, me dunkt.
"Hij is een grappig man. Deed me altijd lachen" zegt een signora.
"Hij zei luidop wat anderen alleen durfden te denken. Ja... het kwam er soms wat ongelukkig uit, maar hij was toch grappig? Wij grappen hier aan de toog ook" (nja... de G-20 als één grote kroegtoog... ik zie de analogie....)
"Dankzij Berlusconi vielen we tenminste op in de wereld" (Olijfnoot: als 's werelds grootste verzameling complete and utter morons, bedoelt u?)
(naar aanleiding van z'n goeie raad aan een mooi meisje: Trovati uno ricco) zegt een horeca-uitbater heel slim "70% van alle vrouwen zoeken ne rijke man. Als ik homo was, zocht ik me ook ne rijke man" (bulderende lach)... tja... dat hij beste maatjes met Silvio zou geweest zijn, kan ik me best voorstellen.
De berichtgeving van Man Bijt Hond was op z'n minst éénzijdig te noemen. Of ze zochten extra voer om de Italianen nog belachelijker te maken dan ze al waren. Of de verslaggevers lang moesten zoeken, durf ik u niet te zeggen. Aan de reportage te zien, blijkbaar niet.... Of ze vroegen meteen naar de grootste dorpsgekken en kwamen bij hun dankbare (camerageile?) onderwerpen terecht....
Plaatsvervangende schaamte bekroop me alweer.
En vlak daarna de gedachte die ik al vaker had i.v.m. m'n waarde (andere)landgenoten.
"Een volk krijgt de leiders die het verdient".
Als je een clown als Silvio tot driemaal toe verkiest tot premier, perfect wetend dat hij meer dan de helft van het "onafhankelijk" verslaggevend journalistenkorps in z'n zak heeft.... tja.... dan verdien je toch wat je krijgt?
Olijf wéét dat er andere Italoburgers rondlopen in de wereld. Mensen die willens nillens geleerd hebben om zich aan te passen aan de corrupte toestanden - daar zelfs meesterlijk (en àltijd piekfijn gekleed...) tussen laveren - maar desondanks hopen dat er ooit verandering in zal komen.
Spijtig dat die zo weinig in beeld komen.
Und dass gibt mir Durchfall.
Mooi woord... eigenlijk.
Het wordt nog mooier als je weet waar het voor staat.
Puur voor de leute laat ik het u zèlf Google-vertalen. Vergeet de dubbele finale l niet :)
Waaròm zeg ik u dit?
Omdat ik er vandaag aan hou om éérst mezelf lekker belachelijk te maken alvorens over te gaan tot het vierkant uitlachen van anderen....
Olijf volgt sinds enige tijd (zet u ... ZET u :))..... Sturm der Liebe. Een onvolprezen telenovella
Sommigen onder u herinneren zich ongetwijfeld nog The bold and the beautiful. Ook hier het wel en wee van een invloedrijke familie, deze keer in de meedogenloze modewereld. De Forresters en hun horizontale en verticale incestverhalen, zeg maar.
De Saalfelds, Sonnbichlers en Strobls neigen minder naar het onderling uitwisselen van echtgenotes maar liefde en intrige zijn en blijven - hoe kan het ook anders? - centraal.
Olijf heeft een blote hekel aan zulke series. Aber die Sonnbichlers reden
Of een excuus om naar hersenloze TV te kijken.
:)
Hersenloos brengt me meteen tot het volgend onderwerp (intussen ben ik klààr met deel 1 van deze post. Ik ga ervan uit dat ik mezelf voldoende geridiculiseerd heb)
Silvio.
Berlusconi.
Und die kleine Italiener uit Genk die vandaag in Man Bijt Hond ten tonele verschenen.
Und wie sie mir Durchfall gegeben haben :)
Dinsdag 8 november: Silvio kondigt z'n exit aan.
Na een onvoldoende op een informele vertrouwensstemming in de Kamer. Met slechts 308 ja-stemmers ontbraken hem 8 stemmen om de meerderheid te halen. (De Italiaanse Kamer, leer ik vandaag, telt 630 zetels. Een meerderheid haal je dus bij de helft +1.... kijk, dat heb ik dan weer ontdekt...).
Omdat de stemming informeel was, hoefde Berlusconi niet op te stappen. Na enig gedraal zou hij het dan tòch doen "per il bene del Paese" - voor het goed van z'n land....
Dat noemen ze dan het gezicht redden.
Er bestaat een andere uitdrukking voor: Zever in pakskes.
Hij is trouwens nog niet wèg eh. Eerst zien, dan geloven. Hij zou pas na de goedkeuring van de hervormingen opstappen.... Nogmaals... Seeing is believing.
Pas als Olijf haar vinger in Berlusconi's wonde heeft kunnen leggen - om maar eens Bijbels uit de hoek te komen - zal ik het geloven.
De grappen en grollen van 's werelds meest rechtsvervolgde (en nooit gesnapte) politicus kent u intussen wel. Google z'n naam en u bent metéén bij.
Die dolle fratsen van Il Cavaliere vond Olijf al beschamend genoeg. Met z'n seksleven wil ik me zelfs niet bemoeien.... Laat ons "grootmoedig" zeggen dat dit nog .... (allez, ik WURM het er moeizaam uit) ... a-a-n-v-a-a-r-d-b-a-a-r....was (en straks ga ik m'n mond wassen met ammoniak en Dettol).
De politieke en omkoopschandalen, grootschalige belastingontduiking en het aanpassen van wetten zodat hij niet vervolgd kon worden... er is geen TV-kijkend of gazettenlezend mens ter wereld die hier niet één keer van gehoord heeft.
Ik weet niet of het ooit in zoveel woorden werd gezegd, maar ik zou hier graag een term introduceren die begint met M en eindigt op FIOSO... Zoek ik het te ver?....
De grenzeloze macht die deze man had (heeft), de grootheidswaanzin en totale onthechting van de wereldmening en realiteit... het tart wat mij betreft alle verbeelding. Khadafi en Saddam Hoessein springen me nu plots heel willekeurig te binnen....
Maar goed. Berlusconi ZOU van het politieke hoofdpodium verdwijnen. Ik maak me geen illusies. Helemaal weg gaat hij niet. Al was het maar omdat hij zelfs als kleine politicus (maar machtig zakenman en mediamagnaat) nog steeds een aantal rechtszaken zal kunnen ontlopen...
In Italië hoorde ik in de loop der jaren zeer verschillende meningen. Er waren de onvoorwaardelijke aanhangers en de fervente tegenstanders. Met het vorderen der jaren kwamen er steeds meer tegenstanders. Steeds ferventere ook.
De Italianen weten dat hun land op een heel verkeerde manier in de SPOTlight staat. Dat Berlusconi hun Bel Paese ten schande maakt.
Ze weten tegelijk ook dat er vooralsnog geen waardige vervanger bestaat. Helaas. Silvio heeft er gedurende z'n lange ambtstermijn ongetwijfeld voor gezorgd dat z'n politieke tegenstanders op allerlei manieren monddood gemaakt werden. Vandaag - zegt men - is er niemand capabel genoeg om het land-in-faillissement over te nemen.
Voorwaar een triest vooruitzicht.....
Vandaag, 9 november, legde Man Bijt Hond z'n reportersoor te luisteren bij de Italo-Belgen in de buurt van Genk. DE Italo-gemeenschap bij uitstek, me dunkt.
"Hij is een grappig man. Deed me altijd lachen" zegt een signora.
"Hij zei luidop wat anderen alleen durfden te denken. Ja... het kwam er soms wat ongelukkig uit, maar hij was toch grappig? Wij grappen hier aan de toog ook" (nja... de G-20 als één grote kroegtoog... ik zie de analogie....)
"Dankzij Berlusconi vielen we tenminste op in de wereld" (Olijfnoot: als 's werelds grootste verzameling complete and utter morons, bedoelt u?)
(naar aanleiding van z'n goeie raad aan een mooi meisje: Trovati uno ricco) zegt een horeca-uitbater heel slim "70% van alle vrouwen zoeken ne rijke man. Als ik homo was, zocht ik me ook ne rijke man" (bulderende lach)... tja... dat hij beste maatjes met Silvio zou geweest zijn, kan ik me best voorstellen.
De berichtgeving van Man Bijt Hond was op z'n minst éénzijdig te noemen. Of ze zochten extra voer om de Italianen nog belachelijker te maken dan ze al waren. Of de verslaggevers lang moesten zoeken, durf ik u niet te zeggen. Aan de reportage te zien, blijkbaar niet.... Of ze vroegen meteen naar de grootste dorpsgekken en kwamen bij hun dankbare (camerageile?) onderwerpen terecht....
Plaatsvervangende schaamte bekroop me alweer.
En vlak daarna de gedachte die ik al vaker had i.v.m. m'n waarde (andere)landgenoten.
"Een volk krijgt de leiders die het verdient".
Als je een clown als Silvio tot driemaal toe verkiest tot premier, perfect wetend dat hij meer dan de helft van het "onafhankelijk" verslaggevend journalistenkorps in z'n zak heeft.... tja.... dan verdien je toch wat je krijgt?
Olijf wéét dat er andere Italoburgers rondlopen in de wereld. Mensen die willens nillens geleerd hebben om zich aan te passen aan de corrupte toestanden - daar zelfs meesterlijk (en àltijd piekfijn gekleed...) tussen laveren - maar desondanks hopen dat er ooit verandering in zal komen.
Spijtig dat die zo weinig in beeld komen.
Und dass gibt mir Durchfall.
dinsdag 8 november 2011
Hij is rood, flets en op hem doe ik....
wat ik in m'n auto doe.... en méér.
U raadt het al. Natuurlijk :)
Toch?
Niet?
Ach lieverdjes....
HET hanteren! Het fotoapparasie, tuurlijk.
.... aan het stuur.....
Op eerder bescheiden wijze. En traag. Ongeveer aan 20 à 30 per uur, wees gerust.
Wat volgt, is voor u van weinig interesse.
Voor Olijf des te meer. Om een en ander actueel te houden.
Zondagnamiddag had ik overigens een korte rendez-vous met vriend de Schrijnwerker, die in de buurt was... met z'n kids. Even kijken hoe het met hem was. En z'n kids, voor het eerst sinds ik hem ken, ontmoeten.
Best leuk.
Wat me het meest bijblijft, zijn drie dingen.
Dat hij overwerkt is en ik daardoor wat meer geduld zal hebben... zoveel als nodig is.
Dat z'n kids van het zeer aangename type zijn... wat u daar ook onder moge verstaan...
En dat hij me op het hart drukte "Jij gaat je droom toch niet vergeten eh meid?".... en hoe dat me bijbleef.
Waardoor ik gisteren de 2a Estate 2011 hervatte.
.... en nu een beetje onvoorstelbaar interessant filmmateriaal post.
U ziet nix meer en nix minder dan (stukjes van) ritjes met de Vespa, van het "binnenland" naar de kust toe. En hoe het water stilaan opduikt in de verte.
(excuus voor het lawaai, de wind en de onvaste hand. Olijf moet nog oefenen :))
U raadt het al. Natuurlijk :)
Toch?
Niet?
Ach lieverdjes....
HET hanteren! Het fotoapparasie, tuurlijk.
.... aan het stuur.....
Op eerder bescheiden wijze. En traag. Ongeveer aan 20 à 30 per uur, wees gerust.
Wat volgt, is voor u van weinig interesse.
Voor Olijf des te meer. Om een en ander actueel te houden.
Zondagnamiddag had ik overigens een korte rendez-vous met vriend de Schrijnwerker, die in de buurt was... met z'n kids. Even kijken hoe het met hem was. En z'n kids, voor het eerst sinds ik hem ken, ontmoeten.
Best leuk.
Wat me het meest bijblijft, zijn drie dingen.
Dat hij overwerkt is en ik daardoor wat meer geduld zal hebben... zoveel als nodig is.
Dat z'n kids van het zeer aangename type zijn... wat u daar ook onder moge verstaan...
En dat hij me op het hart drukte "Jij gaat je droom toch niet vergeten eh meid?".... en hoe dat me bijbleef.
Waardoor ik gisteren de 2a Estate 2011 hervatte.
.... en nu een beetje onvoorstelbaar interessant filmmateriaal post.
U ziet nix meer en nix minder dan (stukjes van) ritjes met de Vespa, van het "binnenland" naar de kust toe. En hoe het water stilaan opduikt in de verte.
(excuus voor het lawaai, de wind en de onvaste hand. Olijf moet nog oefenen :))
Verder ... nix te zeggen eigenlijk. Althans niet in deze post. :)
maandag 7 november 2011
2a Estate 2011: Comune, Tribunale, Posta e Parenti
(U dacht dat ik het niet af zou maken, niewaar? Komààààààn.... geef toe! :).... Ik neem het u niet kwalijk. Ik dacht zèlf dat er nix meer van kwam :))
Vrijdag 30 september
Vrijdagvoormiddag had ik een administratieve ronde gepland met neef L.
Gemeentehuis en Rechtbank kon ik beter met hèm afhandelen en dat was maar goed ook.
Neef L is geometra, landmeter... maar laat u door die "titel" niet misleiden.
Een landmeter in Italië is een kruising tussen (uiteraard) landmeter, architect en notaris. Heel bizar.
Hij kan èn màg wettelijk gezien onze erfeniskwestie regelen en raar genoeg - zelfs tegen onze verwachtingen in - weet hij wat hij doet.... ook al blijf ik het verontrustend vinden wanneer ik hem aan de telefoon (achter het stuur, natùùùùùùùrlijk) voortdurend d'aaaaaaaccordo, d'aaaaaaaaccordo, non ti preoccccccccuppppppare, non ti preoccccupppppare hoor zeggen tegen een (andere) klant.
Hoe vaker iemand me (bijna hersenloos) herhaalt dat ik me vooràl geen zorgen hoef te maken, hoe achterdochtiger ik word. Er bestaat zoiets als tè zeker overkomen. Alsof je iets probeert te verbergen. Onkunde of zo.
Maar goed, ik doe m'n best om m'n vooringenomenheid opzij te zetten en rijd met neef L achtereenvolgens naar het gemeentehuis en de rechtbank.
Onderweg rijden we - het kàn niet anders - langs de zee.
Ondanks het feit dat Olijf - op enkele keren na - reeds haar hele leven aan deze kust heeft doorgebracht, blijft het zicht op zee op weg naar zowat àlles me verbazen. Ik blijf het onvoorstelbaar schitterend vinden.
.... en zeg dus ook iets van die strekking aan neef L. Dat het toch fantàstisch is, op weg naar het gemeentehuis een zeetje aan je zij hebben.
Waarna neef L me verbaast. Of net niet. Z'n antwoord had ik van hèm kunnen verwachten.
Tot het tegendeel bewezen wordt, heb ik hem "in volwassen vorm" altijd gekend als iemand die bijzonder weinig nadenkt over z'n leven en wat daarin gebeurd is. Alles vindt hij vanzelfsprekend... een beetje op het arrogante af.
Ik hoor u denken: "Nadenken hoeft niet persé. Je kan iets ook dooddenken" ... en ik ga hier (wijselijk?) absoluut geen discussiepunt van maken.
Gelòòft u me nu maar wanneer ik het gebrek aan dagdagelijkse dankbaarheid van m'n neef als minstens licht levens-arrogant bestempel. Wat hij heeft en doet beschouwt hij als z'n godgegeven recht. Vanzelfsprekend, no questions asked.
Dat hij in een riante woning leeft - bij wijze van triviaal voorbeeld - volledig gefinancierd door z'n dierbare ouders, roept bij hem geen ènkele vraag op.
Mijn opmerking over het zeezicht krijgt volgend antwoord.
Guarda,.... Sandra.... 'sto mare non mi fa nè caldo nè freddo.
Het laat hem koud noch warm.... en ik ben licht geshockeerd. En dan weer niet. Omdat het van hèm komt. En alleen hij zoiets kan zeggen.
Hij zou net zo graag elders wonen. In het binnenland ... ofzo...maakt hem geen zier uit.
Nu ja... z'n goed recht. Des te meer plaats voor Olijf :)
Hoe dan ook: neef en Olijf rijden naar het Gemeentehuis en daarna naar de Rechtbank.
Op het Gemeentehuis blijkt dat Olijf en zussen genoteerd staan als irreperibile, niet beschikbaar oftewel onvindbaar. De Italiaanse overheid heeft geen idee hoe ons te bereiken, blijkbaar. En dat in tijden van internet.....
Na betaling van enkele zegels wandelen we weg met een zogenaamde situazione di famiglia, de gezinssamenstelling vóór het ogenblik van m'n papà's overlijden.
Bij het gerecht blijkt de juiste kantoorruimte vinden niet eens zo moeilijk ... omdat neef L daar een paar mensen (her)kent en meteen correct doorverwezen wordt. Helemaal in m'n ukkie had ik waarschijnlijk een half uurtje rondgelopen op zoek naar.... net als de jongedame die ons in de wandelgangen komt vragen waar ze eigenlijk wezen moet. Zij kent niemand daar en heeft dus geen idéé. En zij is "del posto".... kun je nàgaan..... Italiaanse bureaucratie ten top.
Binnen durf ik het niet aan om het fotoapparasie boven te halen. Behalve de geweldige taferelen van rondwandelende notabelen met sjieke schoenen en - zonder fout àllemààl - een lederen aktentasje in de hand, belangrijk met elkaar in de weer zijnde of ongevraagd een kantoor binnenwandelend terwijl de ambtenaar van dienst bezig is met een andere klant (géén privacy, ik zei het al eens)... valt er nix te fotograferen. Groezelige gangen, verkleurde posters en (ja, die had ik wèl graag gekiekt) massa's scheefgezakte "vertrouwelijke" documenten.... binnen handbereik van eenieder met een meer-dan-normale nieuwsgierigheid.
Na een half uur ofzo wachten, komt "onze" ambtenaar aan"stesselen". Z'n koffiepauze heeft hij zeer zeker niet IN het gebouw genomen.... het apparaat staat overigens rechtover zijn deur... en daar kwam hij niet vandaan.
Gelukkig vindt hij onze documenten meteen. Bizar. Enkele weken eerder had ik dat document nog gezien in het Consulaat in Brussel en moesten we het met z'n allen ondertekenen. Nu ligt het hier, 2000 kilometer verder. Vooraleer ik het meekrijg moet ik een niet onaanzienlijke som gaan overschrijven bij de post en alwèèr enkele officiële zegels gaan kopen. "Kom dinsdag maar terug" ... bon, goed. Dinsdag zal ik terugkomen.
Helaas is het al te laat om nadien bij Le poste Italiane binnen te springen. Geen nood, zaterdagvoormiddag kan ik er nog terecht.
Ik passeer nog even langs de Ferramenta, .... hm... moeilijk vertaalbaar. Hardware store zeggen ze in 't Engels. IJzerhandelaar lijkt raar.... Vóór de komst van echte Brico's zoals we die in België kennen, was de plaatselijke ferramenta zowat de enige place to be om ijzerwaren, verf (en pigment... vroeger kon je ginds nauwelijks divers gekleurde verven kopen....) en andere doe-het-zelf-dingetjes te halen.
Olijf heeft nog wat sleutelhangers en aanverwanten nodig. Iets om de organisatie van appartementsleutels begrijpelijker te maken. Nix speciaals, maar ik vind het hoog tijd dat er wat duidelijkheid komt.
Na de ferramenta wandel ik richting zio e zia. Dit dorp is klein, het centrum toch. Je bent snel "gezien" dus over de piazza lopen en niet even langs je familie passeren is uit den boze. Ik spring overigens graag binnen bij m'n familie. De kansen gedurende de rest van het jaar zijn beperkt. Tijd en ruimte gebruiken volgens aanbod... enzo....
Neef M, jongere broer van L en soon-to-be ex-man van O, is intussen thuis van z'n werk. Of Olijf even met hem wil gaan praten, vraagt zia. "Certo, come no?"
Dus loop ik naar boven, doe de twee zoenen, de groet, de "Come stai?" (netjes beantwoord met "Bene e tu?").... en schakel dan toch voorzichtig over op het heikele onderwerp.... de scheiding.
Als kind stond neef M het dichtst bij z'n half-Belgische nichtjes. Een precieze reden kan ik daar niet voor verzinnen. Zal wel wat met affiniteit te maken hebben. Ook nu voel ik me nog het meest verwant aan hem. Dus "permitteer" ik me de vrijheid om even dieper in te gaan op het nieuws dat ik eerder deze week voorgeschoteld kreeg.
En ... tot m'n verbazing wil neef M daar openhartig over praten. Hij begrijpt dat z'n ouders bezorgd zijn maar slaagt er niet in om het er met hen op een serene manier over te hebben. Kan gebeuren... als mensen tè dicht bij je staan. Ik mag hen geruststellen, vindt hij. Dat alles, gezien de omstandigheden goed gaat met hem.... op een beetje aanpassen na.
Dus keert Olijf boodschappersgewijs terug naar de benedenverdieping om de ouders te sussen. En te vragen om de zaak rustig z'n beloop te laten gaan.
... Olijf als bemiddelaar. Hier. In Italië. Bizar..... Maar ik hou wel van m'n rol.
Kon ik dan tòch wat betekenen voor iemand :)
Tevreden keer ik met de Vespa terug naar "huis". Geniet onderweg nogmaals van het zicht.
Wat een land.... wat een tegenstrijdigheden. Wat een zaligheid. (Wat een illusie.....:))
De rest van de dag wordt gevuld met beetje strand. M'n eerste strand deze week. Lekker nixen en aan niemand anders denken dan mezelf.
Ook dat mag....
Rond halfzes keer ik terug naar huis en doe.... euh... nix?
(het heeft lang geduurd. En het kan opnieuw lang duren, hoewel ik hoop van niet. Dit verslag zal potverdorie van begin tot eind online komen, of het u nu interesseert of niet :)..... En intussen groeit de zin weer.....)
Vrijdag 30 september
Vrijdagvoormiddag had ik een administratieve ronde gepland met neef L.
Gemeentehuis en Rechtbank kon ik beter met hèm afhandelen en dat was maar goed ook.
Neef L is geometra, landmeter... maar laat u door die "titel" niet misleiden.
Een landmeter in Italië is een kruising tussen (uiteraard) landmeter, architect en notaris. Heel bizar.
Hij kan èn màg wettelijk gezien onze erfeniskwestie regelen en raar genoeg - zelfs tegen onze verwachtingen in - weet hij wat hij doet.... ook al blijf ik het verontrustend vinden wanneer ik hem aan de telefoon (achter het stuur, natùùùùùùùrlijk) voortdurend d'aaaaaaaccordo, d'aaaaaaaaccordo, non ti preoccccccccuppppppare, non ti preoccccupppppare hoor zeggen tegen een (andere) klant.
Hoe vaker iemand me (bijna hersenloos) herhaalt dat ik me vooràl geen zorgen hoef te maken, hoe achterdochtiger ik word. Er bestaat zoiets als tè zeker overkomen. Alsof je iets probeert te verbergen. Onkunde of zo.
Maar goed, ik doe m'n best om m'n vooringenomenheid opzij te zetten en rijd met neef L achtereenvolgens naar het gemeentehuis en de rechtbank.
Onderweg rijden we - het kàn niet anders - langs de zee.
Ondanks het feit dat Olijf - op enkele keren na - reeds haar hele leven aan deze kust heeft doorgebracht, blijft het zicht op zee op weg naar zowat àlles me verbazen. Ik blijf het onvoorstelbaar schitterend vinden.
.... en zeg dus ook iets van die strekking aan neef L. Dat het toch fantàstisch is, op weg naar het gemeentehuis een zeetje aan je zij hebben.
Waarna neef L me verbaast. Of net niet. Z'n antwoord had ik van hèm kunnen verwachten.
Tot het tegendeel bewezen wordt, heb ik hem "in volwassen vorm" altijd gekend als iemand die bijzonder weinig nadenkt over z'n leven en wat daarin gebeurd is. Alles vindt hij vanzelfsprekend... een beetje op het arrogante af.
Ik hoor u denken: "Nadenken hoeft niet persé. Je kan iets ook dooddenken" ... en ik ga hier (wijselijk?) absoluut geen discussiepunt van maken.
Gelòòft u me nu maar wanneer ik het gebrek aan dagdagelijkse dankbaarheid van m'n neef als minstens licht levens-arrogant bestempel. Wat hij heeft en doet beschouwt hij als z'n godgegeven recht. Vanzelfsprekend, no questions asked.
Dat hij in een riante woning leeft - bij wijze van triviaal voorbeeld - volledig gefinancierd door z'n dierbare ouders, roept bij hem geen ènkele vraag op.
Mijn opmerking over het zeezicht krijgt volgend antwoord.
Guarda,.... Sandra.... 'sto mare non mi fa nè caldo nè freddo.
Het laat hem koud noch warm.... en ik ben licht geshockeerd. En dan weer niet. Omdat het van hèm komt. En alleen hij zoiets kan zeggen.
Hij zou net zo graag elders wonen. In het binnenland ... ofzo...maakt hem geen zier uit.
Nu ja... z'n goed recht. Des te meer plaats voor Olijf :)
Hoe dan ook: neef en Olijf rijden naar het Gemeentehuis en daarna naar de Rechtbank.
Op het Gemeentehuis blijkt dat Olijf en zussen genoteerd staan als irreperibile, niet beschikbaar oftewel onvindbaar. De Italiaanse overheid heeft geen idee hoe ons te bereiken, blijkbaar. En dat in tijden van internet.....
Na betaling van enkele zegels wandelen we weg met een zogenaamde situazione di famiglia, de gezinssamenstelling vóór het ogenblik van m'n papà's overlijden.
Bij het gerecht blijkt de juiste kantoorruimte vinden niet eens zo moeilijk ... omdat neef L daar een paar mensen (her)kent en meteen correct doorverwezen wordt. Helemaal in m'n ukkie had ik waarschijnlijk een half uurtje rondgelopen op zoek naar.... net als de jongedame die ons in de wandelgangen komt vragen waar ze eigenlijk wezen moet. Zij kent niemand daar en heeft dus geen idéé. En zij is "del posto".... kun je nàgaan..... Italiaanse bureaucratie ten top.
Binnen durf ik het niet aan om het fotoapparasie boven te halen. Behalve de geweldige taferelen van rondwandelende notabelen met sjieke schoenen en - zonder fout àllemààl - een lederen aktentasje in de hand, belangrijk met elkaar in de weer zijnde of ongevraagd een kantoor binnenwandelend terwijl de ambtenaar van dienst bezig is met een andere klant (géén privacy, ik zei het al eens)... valt er nix te fotograferen. Groezelige gangen, verkleurde posters en (ja, die had ik wèl graag gekiekt) massa's scheefgezakte "vertrouwelijke" documenten.... binnen handbereik van eenieder met een meer-dan-normale nieuwsgierigheid.
Na een half uur ofzo wachten, komt "onze" ambtenaar aan"stesselen". Z'n koffiepauze heeft hij zeer zeker niet IN het gebouw genomen.... het apparaat staat overigens rechtover zijn deur... en daar kwam hij niet vandaan.
Gelukkig vindt hij onze documenten meteen. Bizar. Enkele weken eerder had ik dat document nog gezien in het Consulaat in Brussel en moesten we het met z'n allen ondertekenen. Nu ligt het hier, 2000 kilometer verder. Vooraleer ik het meekrijg moet ik een niet onaanzienlijke som gaan overschrijven bij de post en alwèèr enkele officiële zegels gaan kopen. "Kom dinsdag maar terug" ... bon, goed. Dinsdag zal ik terugkomen.
Helaas is het al te laat om nadien bij Le poste Italiane binnen te springen. Geen nood, zaterdagvoormiddag kan ik er nog terecht.
Ik passeer nog even langs de Ferramenta, .... hm... moeilijk vertaalbaar. Hardware store zeggen ze in 't Engels. IJzerhandelaar lijkt raar.... Vóór de komst van echte Brico's zoals we die in België kennen, was de plaatselijke ferramenta zowat de enige place to be om ijzerwaren, verf (en pigment... vroeger kon je ginds nauwelijks divers gekleurde verven kopen....) en andere doe-het-zelf-dingetjes te halen.
Olijf heeft nog wat sleutelhangers en aanverwanten nodig. Iets om de organisatie van appartementsleutels begrijpelijker te maken. Nix speciaals, maar ik vind het hoog tijd dat er wat duidelijkheid komt.
 |
| zo manifesteert duidelijkheid zich in Olijf's leven :) |
Na de ferramenta wandel ik richting zio e zia. Dit dorp is klein, het centrum toch. Je bent snel "gezien" dus over de piazza lopen en niet even langs je familie passeren is uit den boze. Ik spring overigens graag binnen bij m'n familie. De kansen gedurende de rest van het jaar zijn beperkt. Tijd en ruimte gebruiken volgens aanbod... enzo....
Neef M, jongere broer van L en soon-to-be ex-man van O, is intussen thuis van z'n werk. Of Olijf even met hem wil gaan praten, vraagt zia. "Certo, come no?"
Dus loop ik naar boven, doe de twee zoenen, de groet, de "Come stai?" (netjes beantwoord met "Bene e tu?").... en schakel dan toch voorzichtig over op het heikele onderwerp.... de scheiding.
Als kind stond neef M het dichtst bij z'n half-Belgische nichtjes. Een precieze reden kan ik daar niet voor verzinnen. Zal wel wat met affiniteit te maken hebben. Ook nu voel ik me nog het meest verwant aan hem. Dus "permitteer" ik me de vrijheid om even dieper in te gaan op het nieuws dat ik eerder deze week voorgeschoteld kreeg.
En ... tot m'n verbazing wil neef M daar openhartig over praten. Hij begrijpt dat z'n ouders bezorgd zijn maar slaagt er niet in om het er met hen op een serene manier over te hebben. Kan gebeuren... als mensen tè dicht bij je staan. Ik mag hen geruststellen, vindt hij. Dat alles, gezien de omstandigheden goed gaat met hem.... op een beetje aanpassen na.
Dus keert Olijf boodschappersgewijs terug naar de benedenverdieping om de ouders te sussen. En te vragen om de zaak rustig z'n beloop te laten gaan.
... Olijf als bemiddelaar. Hier. In Italië. Bizar..... Maar ik hou wel van m'n rol.
Kon ik dan tòch wat betekenen voor iemand :)
Tevreden keer ik met de Vespa terug naar "huis". Geniet onderweg nogmaals van het zicht.
Wat een land.... wat een tegenstrijdigheden. Wat een zaligheid. (Wat een illusie.....:))
 |
| U kent de omgeving niet. Maar kijk. In de verte. De zee. De zééééééééééééééééééééééééééééééééé :) |
De rest van de dag wordt gevuld met beetje strand. M'n eerste strand deze week. Lekker nixen en aan niemand anders denken dan mezelf.
Ook dat mag....
Rond halfzes keer ik terug naar huis en doe.... euh... nix?
 |
| enkel een paar kiekjes van verlaten straten. En een hond... zowaar ongeveer smack bang in the middle of het kruispunt. Luv it :) |
(het heeft lang geduurd. En het kan opnieuw lang duren, hoewel ik hoop van niet. Dit verslag zal potverdorie van begin tot eind online komen, of het u nu interesseert of niet :)..... En intussen groeit de zin weer.....)
Abonneren op:
Posts (Atom)