punt 2

Gisteren had ik een gesprek. Waarbij (vermeende) aantrekking even ter discussie - pardon: ter SPRAKE - kwam.

Olijf heeft een handvol vriendinnen die haar af en toe tot nadenken dwingen. Sjans. Dat die er zijn.
Zodat Olijf af en toe een reality check doet. Mag best.

Zonet schreef ik nog vol overtuiging ... of op z'n minst vol VRAGEN... over hoe ik mezelf zie in de toekomst... op het romantische vlak dan.
Het antwoord op die vraag is zo goed als onbestaande.

De reden waarom die vraag stilaan terug opduikt, mag u gerust zoeken in deze herfst- en winterperiode. Veel tijd en zin om te lezen, slapen en denken. De vaststelling ook dat andere mensen met gelijkaardige vragen worstelen. Vroeger of nu. Maar ik lees ze nu.... wat ze voor mij actueel maakt.

(oei... ik voel dat ik weer van de hak op de tak ga springen...)

Bij Oponseentje las ik een passage uit een boek dat ik graag lezen wil. The bitch rules  van een zekere Elizabeth Wurtzel.
Wellicht maak ik mezelf momenteel hopeloos belachelijk met die "een zekere".
Wellicht is mevrouw Wurtzel onvoorstelbaar bekend en weet Olijf weer nergens van. Maar goed... daar komt in de toekomst verandering in.
De reden waarom ik haar wil lezen, is eenvoudig. De passage, gepubliceerd in Oponseentje, sprak me aan. De mevrouw bekijkt zichzelf en schuwt daarbij een flinke dosis zelfspot niet.
Anderzijds lees ik iets wat tegen m'n eigen overtuiging ingaat. Ik citeer:
So this is a book about mistakes. In fact, this is a book in praise of mistakes. May you make many of them along the way. May you make them left, right and center, and when you do, may you never claim to have profited from them. May you never ever chalk them up to lessons learned or experience gained or any of that trite, commonplace bullshit.

Voor de verandering maar eens NIET zeggen dat alles in dit aards bestaan een les inhoudt, iets waaruit je moet leren. Ik wil graag ontdekken hoe ze dat onderbouwt. Kijk ernaar uit dus. Niets zo leerzaam als een "andere" mening.

(ik spring terug op de eerste tak... voor zolang dat duurt...)

We worstelen dus. Met onszelf, anderen en de wereld. Hoe we daarmee moeten omgaan. Of "horen" om te gaan. Dankzij gesprekken en leesvoer stel ik met genoegen vast dat ik maar heel gewoontjes ben. In de zin van... wij doen dit allemààl. Oef!

(Zijsprong).. Nou ja... "sommigen" verdenk ik ervan echt nòòit stil te staan en na te denken (en hierbij heb ik niet iemand specifiek in gedachten.... kijkt u gerust es rond in uw wereld.... garantie dat u zich dezelfde vraag stelt bij sommigen). Of dit slechter of beter is, wil ik zelfs niet overpeinzen. Het is gewoon ànders.

Maar goed... sommigen (andere dan hierboven vernoemde sommigen) staan af en toe stil en vragen zich af of ze nog "goed bezig" zijn. Of er iets mag bijgestuurd worden, al dan niet ingegeven door lessen geleerd uit het verleden.
Soms concluderen we dat "dat dingetje" uit het verleden gewoon stom toeval was. En dat we ons best zullen doen om de ogen beter open te houden.
Soms zijn we vastberaden één en ander grondig anders aan te pakken omdat we inzien dat de oude praktijk inefficiënt was (druk ik me niet zàlig algemeen uit?).
En soms zeggen we gewoon Stuff it! Ik was goed bezig en anderen moeten zich daar maar bij neerleggen.

Allemaal schitterend.

Oh... mag ik u een voordeel van singledom aanreiken?
De tijd om deze dingen te overlopen.
Voor co-ouders.... gedurende de weken dat uw kroost zich bij uw ex-partner bevindt... voor zover u zich dan niet overgeeft aan allerlei sociale uitspattingen :)

Nogmaals: nadenken wordt ook sterk overroepen, niet in het minst door ondergetekende.
Anderzijds... merk ik uit eigen ervaring en die van anderen, dat happy days met een (nieuwe) partner weinig tijd laten om in rust te overpeinzen hoe, wat, waar en waarom. GELUKKIG!
Goeie tijden moeten beleefd worden, niet noodzakelijk overpeinsd.
Let u trouwens maar op... wanneer Olijf zich amuseert, verschijnt er weinig (zinnigs) op de blog.
(tussen haakjes: ik schrijf steeds DE blog, terwijl het HET blog zou moeten zijn??? Ik krijg het niet over m'n lippen... excuus... waarmee m'n hardnekkige koppigheid over DE blog verklaard is... hoop ik)



Terug naar het begin. Gesprek.
Aantrekking of het vermeende bestaan ervan.
En hoe je daarmee omgaat. Wat mannen en vrouwen horen te doen.
Of daar rollenpatronen in bestaan en ALS die bestaan, of je je daaraan hoort te houden.
Laat me u vertellen dat Olijf er nog steeds niet uit is.
Alle argumenten voor éénder welke mening hieromtrent zijn waardevol.

Van Hem, wiens naam ik niet meer noem (het lijkt wel een Harry Potter-episode ... He Who Must Not Be Named... Voldemort :)) kreeg ik de "goede" raad om me in de toekomst niet meer zo diep in een relatie te smijten. Ik vond dat toen bot en dom. Later zag ik daar een grond van waarheid (oh neeeeee, zelfs enige wijsheid!) in. Omdat je iemand kan verstikken met affectie. Vooral als die iemand de eigen affectie ziet wegebben...

Zelf heb ik sindsdien ook uitgemaakt dat de geëmancipeerde vrouw in mij een stapje mag terugzetten. Ooit dacht ik: als je van iemand houdt, mag je dat gerust tonen. Ongeacht je geslacht.
In wezen geloof ik dat nog steeds. In realiteit heeft dat voor Olijf ènkel windeieren gelegd.
Er wàs een tijd dat ik een onverwachte attentie aan zijn adres een goed idee vond. Een kleinigheidje, zomaar, om te tonen dat ik blij was met zijn aanwezigheid in m'n leven. Een teken van appreciatie noemen ze dat.
... Nja.... dat bleek mooi fout. Hou u vast. Hier gaat het niet om Voldemort alléén (om de verhaallijn maar even vast te houden). In Olijf's verleden is dezelfde fout meermaals gemaakt: na een poosje laten weten dat ik wel "blij" was (ontwaar een eufemisme)... waarna de boel onverrichterzake bergaf ging.

Het heeft volgens sommigen te maken met het einde van de jacht. De val van de zekerheid. Die mannen doet stoppen .. en verdwijnen.

Ik werk niet graag met algemene waarheden en denk graag voor mezelf. Algemene waarheden smijt ik graag omver, als het effe kan.
Daartegenover staat dat déze waarheid niet alleen in mijn geschiedenis overeind bleef maar ook bij vele (niet àlle, godzijdank) anderen de regel bleek te zijn. Hoe moeilijker en afstandelijker de dame zich opstelt, des te harder doen de jagertjes hun best.

Bon goed... je past je daaraan aan. Tegen je zin maar de wereld draait ook door zonder jouw conformisme. Buigen of breken, zeg maar.

Dat gezegd zijnde, is Olijf er nog niet uit.
Wat het "beste" is. En of je iedereen over dezelfde kam mag scheren.

"Ik ga het niet meer doen" zeg ik gisteren. "Gedaan met eerste berichtjes sturen"
Zoiets zeg je - kom Olijf, eerlijk is eerlijk - enkel als je iets verhoopt, al was het maar heel ver ergens in je achterhoofd.
Onder gewone vrienden (en "gewoon" betekent hier in géén geval "banaal") hou je je niet bezig met dit soort vragen. Normale vriendschappen houden geen jacht in. Geen jager en geen prooi. Gewoon "gelijken". Lekker gemakkelijk. "Bel ik of bel jij" is zelfs geen vrààg. Je dòet het gewoon.

In alle andere gevallen hoor je een code aan te houden. Die theoretisch niet te verbreken is.
Hij jaagt. Jij laat je opzoeken. Alles overgoten met een sausje van zachte aanmoediging zodat hij z'n interesse niet verliest.
Tot dusver de theorie.

Tot je - fout oh fout - gaat nadenken in andermans plaats. Nèt wat Olijf niet meer wil. Denken voor anderen. Gegarandeerd fout :)
In het gesprek van gisteren werd ik lichtjes aangemoedigd.
"Waarom zou jij geen eerste berichtjes meer sturen? Misschien denkt hij er nèt zo over. Misschien likt hij z'n oude wonden nog en wil hij geen blauwtje meer lopen. Of vraagt hij zich af of het je stoort dat hij nog uit noodzaak met z'n verleden bezig blijft"
Argumenten die steek hielden en vanuit menselijk oogpunt helemaal te verdedigen zijn.
Maar... waar Olijf zich niet meer mee wil bezig houden.

Het is rustig zo. Niet meer denken in andermans plaats. Geen vragen in de trant van "zou hij, wil hij, kan hij?" of "waarom????" "Doe ik het goed? Moet het anders?"

Vandaag schrijf ik het op. Om mezelf te confronteren met de neiging om toch weer in oude gewoonten te vervallen. Wat ik niet wil :)

Wat gebeuren mag, zal gebeuren. En anders niet.
Intussen zit ik rustig. En kalm. Zonder hartzeer.
Een héééééél klein beetje content wanneer ik wèl iets hoor maar niet meer verloren in een semi-depressie als het stil blijft.


Dus
...
geen dus.
Ik dacht hier een welgemeende goede raad neer te schrijven, maar die is terug gewist.
Olijf weet nix. Werkelijk nix.

En eigenlijk... is dat goed zo :)

Mocht zich ooit nog iets ontwikkelen in Olijf's leven, dan verneemt u dat wel.
Waarschijnlijk niet uitgebreid... want zoals ik al zei.... "dan" is er weinig tijd voor bloggen.
Until then.... mag u zich - ahum - verheugen op nog méér nauwelijks ontcijferbare overpeinzingen ... van een gewoon meiske.