2a Estate 2011: Comune, Tribunale, Posta e Parenti

(U dacht dat ik het niet af zou maken, niewaar? Komààààààn.... geef toe! :).... Ik neem het u niet kwalijk. Ik dacht zèlf dat er nix meer van kwam :))




Vrijdag 30 september

Vrijdagvoormiddag had ik een administratieve ronde gepland met neef L.
Gemeentehuis en Rechtbank kon ik beter met hèm afhandelen en dat was maar goed ook.
Neef L is geometra, landmeter... maar laat u door die "titel" niet misleiden.

Een landmeter in Italië is een kruising tussen (uiteraard) landmeter, architect en notaris. Heel bizar.
Hij kan èn màg wettelijk gezien onze erfeniskwestie regelen en raar genoeg - zelfs tegen onze verwachtingen in - weet hij wat hij doet.... ook al blijf ik het verontrustend vinden wanneer ik hem aan de telefoon (achter het stuur, natùùùùùùùrlijk) voortdurend d'aaaaaaaccordo, d'aaaaaaaaccordo, non ti preoccccccccuppppppare, non ti preoccccupppppare hoor zeggen tegen een (andere) klant.

Hoe vaker iemand me (bijna hersenloos) herhaalt dat ik me vooràl geen zorgen hoef te maken, hoe achterdochtiger ik word. Er bestaat zoiets als tè zeker overkomen. Alsof je iets probeert te verbergen. Onkunde of zo.

Maar goed, ik doe m'n best om m'n vooringenomenheid opzij te zetten en rijd met neef L achtereenvolgens naar het gemeentehuis en de rechtbank.
Onderweg rijden we - het kàn niet anders - langs de zee.
Ondanks het feit dat Olijf - op enkele keren na - reeds haar hele leven aan deze kust heeft doorgebracht, blijft het zicht op zee op weg naar zowat àlles me verbazen. Ik blijf het onvoorstelbaar schitterend vinden.
.... en zeg dus ook iets van die strekking aan neef L. Dat het toch fantàstisch is, op weg naar het gemeentehuis een zeetje aan je zij hebben.

Waarna neef L me verbaast. Of net niet. Z'n antwoord had ik van hèm kunnen verwachten.
Tot het tegendeel bewezen wordt, heb ik hem "in volwassen vorm" altijd gekend als iemand die bijzonder weinig nadenkt over z'n leven en wat daarin gebeurd is. Alles vindt hij vanzelfsprekend... een beetje op het arrogante af.
Ik hoor u denken: "Nadenken hoeft niet persé.  Je kan iets ook dooddenken" ... en ik ga hier (wijselijk?) absoluut geen discussiepunt van maken.
Gelòòft u me nu maar wanneer ik het gebrek aan dagdagelijkse dankbaarheid van m'n neef als minstens licht levens-arrogant bestempel. Wat hij heeft en doet beschouwt hij als z'n godgegeven recht. Vanzelfsprekend, no questions asked.
Dat hij in een riante woning leeft - bij wijze van triviaal voorbeeld - volledig gefinancierd door z'n dierbare ouders, roept bij hem geen ènkele vraag op.

Mijn opmerking over het zeezicht krijgt volgend antwoord.
Guarda,.... Sandra.... 'sto mare non mi fa nè caldo nè freddo.
Het laat hem koud noch warm.... en ik ben licht geshockeerd. En dan weer niet. Omdat het van hèm komt. En alleen hij zoiets kan zeggen.
Hij zou net zo graag elders wonen. In het binnenland ... ofzo...maakt hem geen zier uit.
Nu ja... z'n goed recht. Des te meer plaats voor Olijf :)



Hoe dan ook: neef en Olijf rijden naar het Gemeentehuis en daarna naar de Rechtbank.
Op het Gemeentehuis blijkt dat Olijf en zussen genoteerd staan als irreperibile, niet beschikbaar oftewel onvindbaar. De Italiaanse overheid heeft geen idee hoe ons te bereiken, blijkbaar. En dat in tijden van internet.....
Na betaling van enkele zegels wandelen we weg met een zogenaamde situazione di famiglia, de gezinssamenstelling vóór het ogenblik van m'n papà's overlijden.

Bij het gerecht blijkt de juiste kantoorruimte vinden niet eens zo moeilijk ... omdat neef L daar een paar mensen (her)kent en meteen correct doorverwezen wordt. Helemaal in m'n ukkie had ik waarschijnlijk een half uurtje rondgelopen op zoek naar.... net als de jongedame die ons in de wandelgangen komt vragen waar ze eigenlijk wezen moet. Zij kent niemand daar en heeft dus geen idéé. En zij is "del posto".... kun je nàgaan..... Italiaanse bureaucratie ten top.
Binnen durf ik het niet aan om het fotoapparasie boven te halen. Behalve de geweldige taferelen van rondwandelende notabelen met sjieke schoenen en - zonder fout àllemààl - een lederen aktentasje in de hand, belangrijk met elkaar in de weer zijnde of ongevraagd een kantoor binnenwandelend terwijl de ambtenaar van dienst bezig is met een andere klant (géén privacy, ik zei het al eens)... valt er nix te fotograferen. Groezelige gangen, verkleurde posters en (ja, die had ik wèl graag gekiekt) massa's scheefgezakte "vertrouwelijke" documenten.... binnen handbereik van eenieder met een meer-dan-normale nieuwsgierigheid.

Na een half uur ofzo wachten, komt "onze" ambtenaar aan"stesselen". Z'n koffiepauze heeft hij zeer zeker niet IN het gebouw genomen.... het apparaat staat overigens rechtover zijn deur... en daar kwam hij niet vandaan.
Gelukkig vindt hij onze documenten meteen. Bizar. Enkele weken eerder had ik dat document nog gezien in het Consulaat in Brussel en moesten we het met z'n allen ondertekenen. Nu ligt het hier,  2000 kilometer verder. Vooraleer ik het meekrijg moet ik een niet onaanzienlijke som gaan overschrijven bij de post en alwèèr enkele officiële zegels gaan kopen. "Kom dinsdag maar terug" ... bon, goed. Dinsdag zal ik terugkomen.

Helaas is het al te laat om nadien bij Le poste Italiane binnen te springen. Geen nood, zaterdagvoormiddag kan ik er nog terecht.

Ik passeer nog even langs de Ferramenta, .... hm... moeilijk vertaalbaar. Hardware store zeggen ze in 't Engels. IJzerhandelaar lijkt raar.... Vóór de komst van echte Brico's zoals we die in België kennen, was de plaatselijke ferramenta  zowat de enige place to be om ijzerwaren, verf (en pigment... vroeger kon je ginds nauwelijks divers gekleurde verven kopen....) en andere doe-het-zelf-dingetjes te halen.
Olijf heeft nog wat sleutelhangers en aanverwanten nodig. Iets om de organisatie van appartementsleutels begrijpelijker te maken. Nix speciaals, maar ik vind het hoog tijd dat er wat duidelijkheid komt.

zo manifesteert duidelijkheid zich in Olijf's leven :)

Na de ferramenta wandel ik richting zio e zia. Dit dorp is klein, het centrum toch. Je bent snel "gezien" dus over de piazza  lopen en niet even langs je familie passeren is uit den boze. Ik spring overigens graag binnen bij m'n familie. De kansen gedurende de rest van het jaar zijn beperkt. Tijd en ruimte gebruiken volgens aanbod... enzo....
Neef M, jongere broer van L en soon-to-be ex-man van O, is intussen thuis van z'n werk. Of Olijf even met hem wil gaan praten, vraagt zia. "Certo, come no?" 
Dus loop ik naar boven, doe de twee zoenen, de groet, de "Come stai?" (netjes beantwoord met "Bene e tu?").... en schakel dan toch voorzichtig over op het heikele onderwerp.... de scheiding.

Als kind stond neef M het dichtst bij z'n half-Belgische nichtjes. Een precieze reden kan ik daar niet voor verzinnen. Zal wel wat met affiniteit te maken hebben. Ook nu voel ik me nog het meest verwant aan hem. Dus "permitteer" ik me de vrijheid om even dieper in te gaan op het nieuws dat ik eerder deze week voorgeschoteld kreeg.
En ... tot m'n verbazing wil neef M daar openhartig over praten. Hij begrijpt dat z'n ouders bezorgd zijn maar slaagt er niet in om het er met hen op een serene manier over te hebben. Kan gebeuren... als mensen tè dicht bij je staan. Ik mag hen geruststellen, vindt hij. Dat alles, gezien de omstandigheden goed gaat met hem.... op een beetje aanpassen na.
Dus keert Olijf boodschappersgewijs terug naar de benedenverdieping om de ouders te sussen. En te vragen om de zaak rustig z'n beloop te laten gaan.

... Olijf als bemiddelaar. Hier. In Italië. Bizar..... Maar ik hou wel van m'n rol.
Kon ik dan tòch wat betekenen voor iemand :)

Tevreden keer ik met de Vespa terug naar "huis". Geniet onderweg nogmaals van het zicht.
Wat een land.... wat een tegenstrijdigheden. Wat een zaligheid. (Wat een illusie.....:))

U kent de omgeving niet. Maar kijk. In de verte. De zee.
De zééééééééééééééééééééééééééééééééé :)

De rest van de dag wordt gevuld met beetje strand. M'n eerste strand deze week. Lekker nixen en aan niemand anders denken dan mezelf.
Ook dat mag....

Rond halfzes keer ik terug naar huis en doe.... euh... nix?

enkel een paar kiekjes van verlaten straten.
En een hond... zowaar ongeveer smack bang in the middle of het kruispunt.
Luv it :)

(het heeft lang geduurd. En het kan opnieuw lang duren, hoewel ik hoop van niet. Dit verslag zal potverdorie van begin tot eind online komen, of het u nu interesseert of niet :)..... En intussen groeit de zin weer.....)