Toeval bestaat niet

of toch wel?

Euhm, nee beste lezer.... Olijf weet nog niet waar deze blog heengaat. Losse gedachtenflodders vechten om een plaats in een verhaallijn en Olijf heeft typvingers vandaag. Of toch nu.

De dagen zijn korter geworden... heeft u dat al gemerkt? Ik hoop het voor u, al was het maar omdat het erop zou wijzen dat u overdag met de ogen òpen rondloopt :)

Wie hier al een tijdje leest (en intussen wordt teruglopen in de blog-tijd best wel een opgave) weet dat Olijf het enkele winters lang een "beetje" moeilijk heeft gehad met de najaarsperiode. Niet fijn. Niet fijn voor Olijf die het doorstond en opschreef, en niet fijn voor u om te lezen.

Afijn... binnen enkele dagen wordt deze blog 3.
Jaar.
En eindelijk heeft Olijf de kracht en het doorzettingsvermogen om deze winter head on te lijf te gaan. Geen gezeur en geknies meer, geen afhankelijkheden die het leven onnodig ingewikkeld maken. De winter is een seizoen als een ander. Gewoon wat donkerder, toegegeven. Maar best wel leuk om cocoonsgewijs te schrijven, te lezen of te klussen. Het huis wat gezelliger te maken enzo :)

Bovenstaande was zelfs geen bewuste beslissing. Dat ik het dit jaar ànders zou aanpakken ofzo. Het is een gevoel dat je voelt groeien. "Deze winter kan ik aan, no problemo". Zo simpel  als dàt.
Onvermijdelijk ga ik me dan afvragen waar dat aan ligt. Waaròm ben ik zo zeker dat het deze keer een draaglijke winter wordt?

Hoewel niet alles verklaard moet worden - nadenken wordt vaak vreselijk overschat - overloop ik een paar dingetjes.

1.
Hij wiens naam nog zo weinig mogelijk genoemd wordt en (dit mag u gerust weten) wiens naam - indien wèl genoemd - geen spoor van verdriet meer oproept (holadijee :)) maakt op geen enkele manier meer deel uit van m'n leven. Het was een stoorzender en dat zeg ik niet op verbitterde toon. Een stoorzender kan je maar horen omdat je je radio ààn laat staan, dus de verantwoordelijkheid neem ik grotendeels (GROOTENdeels!) op mij. Punt uit. En sinds "punt uit" eerder dit jaar eindelijk definitief plaatsvond, gaat het met Olijf alléén maar beter, iedere dag.
 
2.
De drang, de nood en het verlangen om opnieuw een nieuwe compagno  (dit hoef ik niet te vertalen zeker?) te ontmoeten, is op de achtergrond geraakt. Soms vraag ik me zelfs af of ik dat nog wèns, een nieuwe belangrijke andere. .... De vraag blijft open, .... serieus.
Ook dit heeft nix met bitterheid te maken. Dat stadium is Olijf gepasseerd. Het heeft wat te maken met zelfstandigheid, het terugvinden van m'n oude zelf, het stellen van nieuwe doelen.
Jàààààà, het was leuk om iemand te "hebben" waarmee ik kon praten, dingen kon delen. Uitkijken naar ieder gepland of ongepland moment om samen te zijn. "Warm gevoel" enzo... we kennen dat wel.
Een mens leert het zelfs leuk vinden om z'n leven om te gooien voor een belangrijke wederhelft.

Begrijpt u me overigens niet verkeerd. Het blijft bij tijd en wijlen onleuk om alleen thuis te komen en te weten dat de blog de enige praatpaal is. Of online vrienden, of zelfs de telefoonversie daarvan. Alle mogelijkheden worden gepast geapprecieerd, laat daar geen twijfel over bestaan. But nothing beats the real thing, i.e. thuiskomen en je dag overlopen met je partner.... of gewoon vragen of we vandaag gekookte dan wel gestampte patatjes gaan maken.

Alleen.... het IS er nu niet. En het houdt me niet meer voltijds bezig, dat verlangen. Zelfs niet halftijds.
Zal wel wat te maken hebben met gewoonte. Olijf - sommigen zullen dit onbegrijpelijk vinden wegens andere levenswijze/visie - heeft het grootste deel van haar leven sowieso alleen doorgebracht. Ik ben intussen alweer òver de dwanggedachte dat ik niet kan leven op m'n eentje.
...
Best wel bevrijdend. ... eigenlijk.

Tegelijk stel ik mezelf zeer regelmatig de vraag, ingegeven door een verlangen naar eerlijkheid met mezelf, of ik het nog wel kàn (of zal kunnen): hoteldebotel worden, alles geven, de rest van de wereld vergeten. Idealiter en idealistisch wil ik hier een volmondig JA neerpoten. Realistisch... weet ik het niet.

Zelfs nadat de bitterheid van vroeger bezonken is, blijft de wetenschap dat het verleden een mens tekent. En dat hij/zij er in het beste geval wat van leert. Dat hoop ik toch.
We worden allemaal "groter" met hier en daar een litteken. Een beetje wild vlees, zo u wil. Teken dat wonden helen.... maar tegelijk een herinnering aan wat die wonde in de eerste plaats veroorzaakt heeft, of dat nu door eigen stommiteit/onoplettendheid of die van een ander was.
Littekens maken dat je je herinnert dat je een gelijkaardige situatie in de toekomst met een beetje meer voorzichtigheid benadert.... niet?
Leest u hier asjeblief geen pleidooi vóór "het kind met het badwater weggooien".
Àlles in het leven houdt risico's in. Zelfs het herhalen van oude ervaringen. Geen reden, geloof ik overtuigd, om meteen in een hoekje te kruipen en nix meer te doen.
In de naam der optimisme noem ik het graag "het leven aanpakken met de wijsheid uit het verleden". En hopen dat dat verstandig is :)

Tot zover de rationele benadering.

Wat me brengt tot de sentimentele kant van "de zaak".

(De aandachtige lezer heeft intussen al lang door dat in dit verhaal géén lijn zit :))

Gisteren schreef ik nog over een te mijden blog. Zeer bewust (en omdat expliciete vingerwijzerij me erg dom en ongevoelig leek) heb ik geen link gelegd. En dat gaat ook vandaag niet gebeuren.
Vanochtend ontving ik - hoogstwaarschijnlijk naar aanleiding van gisteren's blog - een mailtje met een link naar nòg maar eens een andere blog. Om tegengewicht te geven misschien.
Ewel... Olijf las. De hele voormiddag lang. Met plezier.
Een persoon (zelfs het geslacht laat ik in het midden om alle verwijzingen uit te sluiten) die, net als wij allen, al wat watertjes doorzwommen heeft. En - tot m'n groot "plezier" (voor zover dit woord correct gekozen is) - de levenslessen aanwendt om aan zichzelf te sleutelen. Binnen de mate van het mogelijke, wenselijke en realistische.
Om dan - met enkele uurtjes leeswerk komt een mens één en ander te weten - tot de conclusie te komen dat hoofd en hart een hoogstbizar onderling spelletje spelen.
Overpeinzingen omtrent een gestrande relatie. Invraagstelling van het verleden, zichzelf en de andere. Voornemen om te sleutelen aan wat sleutelbaar is.... om daarna - enkele keren zelfs - opnieuw in een HARTStochtelijke bui telkens weer te doen wat het HOOFD zo vaak in vraag stelt.

Ik leef mee met zo'n blog. En met de schrijver/ster ervan. Omwille van de herkenbaarheid enerzijds en de dualiteit tussen hoofd en hart anderzijds.
Dat we allemaal blijven worstelen met het evenwicht tussen wat je WIL/KAN/HOORT TE doen. En of dat overeenkomt met wat een ander wil/kan/verwacht/hoopt. Enzovoort.

Dat het leven ingewikkeld is..... dus....

En daaruit voortvloeiend.... dat ik me afvraag of ik zoveel kopbrekerij nog wil doorstaan.
Waarmee we weer belanden bij punt 2.

-> voer voor volgende blog.... om dit alles leesbaar te houden. Ik zie u bij de volgende post :)


Olijfnoot:
de titel - ook dàt had u intussen begrepen - heeft hoe-ge-naamd nix meer te maken met de blog... maar bij gebrek aan wil om na te denken, blijft ie gewoon staan. Had ik toch misschien uw nieuwsgierigheid aangewakkerd... en u bij deze teleurgesteld?