San Martino

Speciale datum vandaag.
Voor heel de wereld, omwille van een handvol cijfers. 11-11-11.

Voor Olijf en haar familie is vandaag ook een speciale dag.
Papà zou - mocht hij dit jaar gehaald hebben - 74 zijn geworden.

Vorige week hadden de zussen en Olijf het plan opgevat om van 11 november een herdenkingsdag te maken. Allerzielen hadden we al gehad, mét tijdig geplaatste grafsteen. "Verjaardag" kon wat morbide worden. Maar samenkomen met de hele familie om gezamenlijk nog even aan hem te denken, leek ons te doen.

Mamma zag er verrassend goed uit vanochtend toen ik haar ging halen. In de auto begon ze meteen te herdenken.
"Vandaag is het exact 50 jaar geleden dat papà voor de eerste keer naar België kwam om me te bezoeken" begon ze. En toen volgde de rest van haar verhaal.... dat ik natuurlijk al ken... maar ik liet haar vertellen.

Mamma was dochter van een jonge (en best wel strenge) weduwe. Dat dochterlief op vakantie een Italiaan had leren kennen was allemaal fijn en wel .... tot die vreemdeling naar België wilde komen... om hààr dochter te bezoeken. Dan moest het wel "serieuzer" zijn dan wat ze tot dan toe gedacht had.
Voor zover Olijf weet, waren er voorheen al wat handjes gehouden en zelfs een zoen uitgewisseld
"Och néééé.... een zoen?.....Van vèr!" had moeder gezegd in een poging om haar jeugdige vrijerij te minimaliseren. Meisjes in die tijd waren vroom en braaf... of dat moeten we dan maar geloven... maar een zoen van vèr, tenzij het een handzoen was, bestaat in mijn woordenboek niet.
Dus gaf ze toe dat lippen elkaar wel geraakt hadden.
In m'n hoofd haalde ik beelden boven van m'n ouders zoals ze vroeger waren en "zag" ik hen in ZwartWit kuise zoentjes uitwisselen en idyllische wandelingen maken in Duitse landschappen.

Jonge G - toen was hij nog geen papà en had hij hoogstens een hoop of vermoeden dat hij dat ooit zou worden - was 23 toen hij de idee opvatte om dat Belgisch meisje te gaan bezoeken bij haar thuis... bij haar moeder.... die geen vreemdeling in huis wilde.
Jonge J - toen nog braaf maar óók een beetje rebels voor haar tijd - had zich al lange tijd in allerlei bochten gewrongen om het bezoekje van haar "vrijer" uit te stellen... net omwille van haar strenge moeder.
Maar G. - een jonge man met een missie (jagen was toen nog "in", geloof ik) - liet zich niet afpoeieren en bleef aandringen. Stel u voor... destijds gebeurde alles nog per brief....Prior-Post bestond niet, dus dat was weken wachten tussen "gedurfde" voorstellen en daaropvolgende antwoorden.
J, die intussen geen smoesjes meer kon verzinnen om het tempo af te remmen, stelde 11 november voor. "Dan is het feestdag" liet ze hem weten. "Ik heb dan vrij. Misschien is dàt een geschikte dag?"
"Wat een toeval" antwoordde G "die dag is toevallig ook m'n verjaardag".

En zo geschiedde.... dat de jonge G, gastarbeider in Duitsland, z'n 24ste verjaardag kwam vieren in België....
All the rest is history. Toekomstige schoonmoeder die de vreemdeling niet alleen leerde aanvaarden maar zelfs van hem ging houden (hij was één van de laatsten om wie ze vroeg op haar sterfbed), 3 dochters werden geboren en hij heeft hard gewerkt om z'n vrouw en kinderen een goede toekomst te bieden.
En dat alles omdat hij niet opgaf toen z'n Belgisch vriendinnetje hem probeerde af te remmen...

11 november is ook de herdenkingsdag van San Martino, de dag waarop sinds oudsher de vino novello, de nieuwe wijn van de laatste oogst wordt geopend en geproefd.
Papà's tweede naam was naar Italiaanse traditie de naam van de heilige van de dag. G Martino dus.

In Italië is het nooit een officiële feestdag geweest zoals bij ons.
Dikke meevaller voor hem dus dat hij, eens in België, altijd vrij had op z'n verjaardag.... hoewel hij niet zo'n verjaardagvierder was. Geen kadootjes voor hem of, als we het ècht niet konden laten, dan graag iets nuttigs. Werkmateriaal bijvoorbeeld. Een boormachine. Of een cirkelzaag. Zodat hij alles zèlf kon doen.

Vandaag zaten we met z'n twaalven aan tafel. Vorig jaar waren dat er nog dertien.
We hebben aan hem gedacht, een paar verhaaltjes verteld en het glas op hem geheven. Geen uitbundig gelach maar ook geen tranen. Het was mooi zoals het was.

toch iets wat kon doorgaan voor verjaardagstaart...

correct, u telt er maar 10. Eentje kiekt (yours truly) en eentje zat waarschijnlijk bij z'n pc.

Laaghangende vleugels....een (b)engeltje in huis?

Met z'n vieren maakten we na het eten een ommetje. Laagstaande zon, schaapjes, weiden, wandelpaden. Even dacht ik "hier ontbreekt er eentje". Maar hij was erbij. In m'n hoofd.