Zwààr erover...

Sms van D. "VT4! NU! Man man man....."

Dit lijkt een rechtstreeks bevel en dat kan ik niet zomaar negeren. VT4 gaat dus ààn en het duurt geen 2 seconden voor ik weet waarom ik zonodig moest kijken.
Vooral de "man man man...." wordt meteen verklaard.

Ik spiek even op het online TV-programma om te weten waarnaar ik nu kijk. Het blijkt Superfans te zijn, seizoen 1 - aflevering 3. Dit is kwaliteits-TV.....
Na een initieel gevoel van ongeloof, ben ik achtereenvolgens onderhevig aan medelijden, stomme verbazing, nog maar eens medelijden en dan weer ongeloof.

Superfans belicht precies wat de titel aangeeft: Superfans. Of completely over the top-fans, niet meer normaal-fans, ik heb geen eigen leven-fans, ik verkocht m'n verstand en schafte me van de (schamele) opbrengst alle merchandisingproducten van m'n idool-fans.....

Ik probeer in woorden te vatten wat ik zie... en het lukt tenauwernood.

Moeder en dochter - wij hebben geen epileertangetje en laten onze wenkbrauwen dan maar Neanderthalergewijs over de neusbrug heen tegen elkaar groeien om aanschouwelijk voor te stellen op welk intellectueel niveau wij ons bevinden - wachten vanaf een uur of 5 in de ochtend op hun grote idolen.... K3.
Excuses, neen. Ik voel me niet verheven boven de dames. Iedereen heeft wat meegekregen van moeder natuur. De presentjes waren wellicht niet eerlijk verdeeld, maar kom... we roeien met de riemen die we hebben. Ik wil liever niet zo ver gaan om te zeggen dat intelligentie hier wat in de pap te brokken heeft. Het is te zeggen: het overschot of gebrek eraan. Maar gelooft u me.... de idolatrie die hier te zien is, staat volledig los van ieder gevoel van werkelijkheid en relativering.

De K3-fans wachten niet alleen ontieglijk lang op hun idolen (waarvan er tussen haakjes maar eentje langs de voordeur van de zaal naar binnen gaat), ze gelòven met stellige zekerheid dat zij en hun idolen vriendinnen zijn. De vraag wordt - geloof het of niet - zelfs rechtstreeks gesteld. Aan die zwarte. Hoe heet ze ook alweer?
Ze antwoordt eerlijk maar zo diplomatisch mogelijk. Dat bèste vriendinnen en fans twee verschillende dingen zijn. En dat ze in de twee dames hele lieve fans ziet en ook een beetje vriendinnen, maar dat echte beste vriendinnen toch nog wat anders zijn.
Ze probeert haar fans een beetje af te wimpelen, .... denkt ze.
Maar mevrouw de moeder heeft onthouden dat (allez kom, ik heb het opgezocht) Kristel (die zwarte dus) haar als een vriendin beschouwt. Niet haar bèste, maar toch haar vriendin.
Verwonderlijk overigens, hoe het plots minder belangrijk wordt wat dochterlief voor Kristel betekent.....
Wanneer Kristel even later weigert om meteen op de foto te gaan omdat ze nog niet mooi opgemaakt is (maar ze stelt vriendelijk uit tot na de show) ontsteekt de dochter in ontroerend gesnotter.... Ze voelt zich genegeerd.
Ook het niet opdagen van de twee andere K's (die wellicht wijselijk een sluipweg langs de achterdeur hebben gezocht) is een bron van nauwelijks gecontroleerde ontgoocheling en boosheid. Ze vragen zich minutenlang af HOE HET TER WERELD MOGELIJK WAS DAT ZE DE MEISJES NIET HEBBEN ZIEN BINNEN GAAN. Ze hebben uuuuuuren iedere blondine (Josje, tis geen K maar - begrijp ik nu - als opvolgster van Kathleen, een J) en rosse (nu wil ik wel volledig zijn, de rosse heet Karen) geïnspecteerd en de twee waren er niet bij. Alweer tranen. De dochter is teleurgesteld. De moeder ook maar wil haar dochter troosten al doet ze dat naar mijn bescheiden mening niet eens zo goed.

Na de show zien we moeder en dochter opnieuw. Moeder vraagt aan dochter of Josje haar heeft gezien.
..... Say what????
Doodserieus antwoordt dochter dat Josje wel in de zaal keek maar dat zij (dochter) waarschijnlijk te hoog in de zaal zat om RECHTSTREEKS door Josje te worden gezien.
.....

Ik denk weer "slik".

Al bij al, ondanks de momenten van diepe ontgoocheling, vonden ze het een geslaagde dag.
"Niemand is perfect. Ook ik niet." zegt dochter (Nou nee, ook jij niet, meid.....)
Maar alles is vergeven en vergeten. Ze blijven fans van K3 en gaan voor hen door dik en dun. Volgende keer zullen ze er weer bij zijn.

Bovenstaand tafereel had sowieso heel veel weg van wereldvreemdheid gemengd met een (allicht onschuldige?) vorm van stalking. Verder heb ik nix gezegd (en zal ik ook nix zeggen) over mensen die hun leven uitsluitend leiden door en voor een ander, zelfs al is die andere een wildvreemde. Een idool weliswaar, maar nog steeds een wildvreemde... die er heus niet van wakker ligt wat al de fans doen na afloop van het concert. Al gooien ze zich in uiterste wanhoop onder een trein.... het idool zal het niet alleen niet geweten hebben.... in het onwaarschijnlijke geval dat hij/zij het zou weten.... nja... u weet wel.

Het programma "behandelde" nog superfans.
Wees gerust, de beschrijving zal iets summierder zijn. Maar tòch even wijzen op koppel van middelbare leeftijd, beide fans van een zekere Christoff..... wie dat ook moge wezen. Hij schijnt al 20 jaren op de planken te staan. Meneer en mevrouw hebben geen dress sense maar kennen ieder woord van ieder lied uit het hoofd. Ze delen ook geen kamer of bed, want mevrouw moet slapen in haar Christoff-kamer. Noem het gerust een schrijn ter ere van Christoff.
Ze uit openlijk haar liefde voor de zanger (en haar échte man schijnt daar nog fier op te zijn ook).
Mocht ze 30 jaar jonger zijn (tja, een klein detail), ze zou Christoff niet laten gaan. Wat een zelfvertrouwen. Dat beeldschone Christoff, gegeven de kans (en 30 jaar) onvoorwaardelijk voor haar zou kiezen.  Alsof enkel haar beslissing en keuze van belang was...... alweer een hintje wereldvreemdheid?
De roos die ze ooit van Christoff kreeg (zes jaar geleden) moet mee in haar doodskist, laat ze nog even weten. En haar man vindt het nog steeds prima.
Als ze mocht kiezen, op de dag van haar smartelijk heengaan, zou ze graag in Christoff's armen haar laatste zucht slaken.
Ze is op dreef. Ze is geïnspireerd, dat zie je. Nu ze de camera "heeft" wil ze graag haar ei kwijt. En ze is er rotsvast van overtuigd dat haar onnozele man haar ook in deze wens blindelings zal volgen.
Niet sterven in de armen van haar echtgenoot... maar in die van haar idool. Hetzelfde idool dat echtgenoot-lief uit de slaapkamer heeft verdreven...... go figure.
Maar dàn.... dan houdt meneer het been stijf. Hij vindt het er wat òver. Dat ze niet in zijn armen wil sterven.
Even is mevrouw nog verbaasd... maar dan voelt ze dat ze over de schreef is gegaan en geeft ze toe dat dat laatste er inderdaad wat òver was. ("maar een mens kan maar proberen, hee?" meende ik nog in haar ogen te lezen).

Het is on-waar-schijn-lijk.
Eigenlijk te bizar voor woorden. Ik hoop dat u het programma gezien hebt, want ik schiet zwaar tekort met deze post.
En zeggen dat ik wat wou schrijven over Fuerza Bruta vanavond. Dat ik zag met D...... D, die de fout maakte me eerder deze avond het dwingende smsje te sturen.....:)
D, het is jouw schuld dat Fuerza Bruta hier nog niet staat :)