een "volwassen" mens

moet zich herpakken.

En Olijf, na de uitbarsting van een uur of zo geleden, moet dat óók.

Toegegeven, ik was boos.
Toegegeven, eigenlijk ben ik nog steeds boos. Op iedereen en op niemand. Op de wereld en ook gewoon op mezelf.

Op eenheidskoek en gebrek aan individualiteit. Op overdreven drang naar specialiteit ook. Vandaar - om dit laatste - boos op mezelf. Omdat ik de wereld wilde meten aan mezelf. En mijn kleine, minuscùùl kleine, wereldje durfde te vergelijken met "de rest". Alsof dat een maat is. Alsof het wat uitmaakt.

Grootheidswaanzin, ingegeven door ... tja... wàt eigenlijk?

Bon goed. Een beetje respijt geef ik mezelf. Omdat ik - net als u en ù - een mens ben en dus bijna per definitie regelmatig in de fout ga.

Deze week, met méér terugblikken dan gewoonlijk - winteruur, plots vroeg donkere dagen en een beetje herdenken van de doden, schitterend gecombineerd met wat aandacht voor kanker- en andere patiënten -  ontwikkelde zich bij mijn online "vrienden"groep een ongewoon drukke week van CTRL C-CTRL V- activtiteit met - voor de niet FB-gebruiker verklaar ik het graag snel nader - het obligate (maar gekopieerde dus laat ons mild wezen voor onze medemens) "ik weet wie dit niet zal doen (doen = kopiëren en op profiel plaatsen)"-zinnetje ... en dat ergerde me al lang maar vandaag kwam het conveniently tot een hoogtepunt.

Nu de eerste Zuiderse woede (hoe vaak heb ik dàt in m'n leven niet gehoord als gemakkelijk excuus voor m'n korte lont?) geluwd is, en ik - vlak na vorige blog - snel m'n bed + TV opzocht en eigenlijk nix zag behalve een onwaarschijnlijke mix van romantische TV-film op WijfTV en tijdens de diverse reclamebloks zapgewijs een langgerekte ode aan de omega3-rijke Makreel op BBC .... kom ik weer "tot mezelf". En "tot anderen" ook.

Dat niet iedereen houdt van schrijven of daar zelfs de zin of ambitie toe heeft.
Dat iedereen wel z'n gevoelens wil uiten maar daar niet altijd de woorden voor vindt.
En daarom soms wel z'n toevlucht wil nemen tot het betere recyclagewerk. Kopieermatig dan. Daaraan voorbij gaand dat enkele zinnen misschien net zo goed zouden kunnen verwijderd worden.... maar daaraan voorbij gaande dus gewoon het hele zootje klakkeloos overneemt.


Driekwartier geleden ging het 8-uren theelichtje in m'n kamer aan. Met papà in gedachten deze keer.
Een kwartier later wilde ik graag slapen, maar dat ging niet gebeuren, zoveel was duidelijk.
Vijf minuten daarna had ik het even moeilijk.
Zo rond tienen realiseerde ik me voor de X-te keer dit jaar dat het X tijd geleden was dat ik alleen zat in de kille ziekenhuiskamer met m'n vader.
Hij - plat onder morfine - in z'n bed en Olijf - meer dan een beetje uitgeput - in de zetel naast hem.
Zussen en moeder waren naar huis gegaan met de gedachte (of hoop?) dat er morgen nog een dag was.
Die niet meer kwam. Althans niet meer met hem.

Ik geloof niet dat m'n vader de laatste 48 uren van z'n leven z'n ogen nog geopend heeft. Of - mocht hij dat gedaan hebben - niets meer zag of niet meer wist wat hij zag.
Feit blijft.... dat Olijf het laatste levend wezen in z'n buurt was toen de laatste adem geslaakt werd..... EN DAT IK DAT NIET MERKTE.... om hem gerust te stellen dat alles goed was zoals het was.

Soms, heel soms, heb ik het daar nog moeilijk mee.
Toegegeven dus.
Dat hij heel alleen ging.

Of misschien zocht hij het wel zo uit.
Weet ik veel?

Beschamende bijgedachte.
Papà gaf bijzonder veel om z'n gezin, meer dan ik ooit in woorden zal kunnen uitdrukken.
Tegelijk slaagde hij er met z'n ... ach, laat het me maar liefdevol benoemen met ...."kritische ingesteldheid" in om z'n oudste tot 45-jarige leeftijd een continu gevoel van mislukking te bezorgen.
Iedereen heeft zo z'n negatieve puntjes. Maar zand erover. Niemand kan je laten voelen wat je zelf niet toelaat.
Op de bewuste avond vóór......... was via sms en pc, ook die àndere, inmiddels zeer tot het verleden horende, denigrerende man in Olijf's wereld aanwezig.
Aanwezig op zijn manier. Wanneer "alle anderen" niet langer zijn aandacht nodig hadden. Zoals dat altijd was geweest. Waardoor Olijf (laat me maar meteen met de vinger naar mezelf wijzen) zichzelf een jarenlang gevoel van minderwaardigheid had aangemeten.

Op 4 januari verliet de belangrijkste man in m'n leven m'n leven m'n leven m'n leven.
Niet veel langer daarna wees ik de tweede belangrijkste definitief de deur. Of liep ik de zijne uit. De richting maakt zelfs niet veel meer uit. Er was verdorie zelfs geen deur mee gemoeid.
Eerder een brug waar ik niet langer over wilde gaan. Neemt u dit maar letterlijk. U hoeft het niet te begrijpen.

Resultaat. Hoe triest de overgang ook moge geweest zijn.... 2 heren wiens bedoelingen hoogstwaarschijnlijk van de nobelste en beste  maar wiens effect op Olijf met momenten best wel verpletterend waren geweest.... verdwenen op zeer korte tijd.

Eentje mis ik nog steeds.
Niet alle dagen even veel. Het leven IS zo, dat het niet alle dagen even erg is. Dat gebeurt omdat het draaglijk moet blijven.
De andere... die heeft nooit lang of diep genoeg deel uitgemaakt van Olijf's leven om een blijvende impact te hebben, godzijdank. Die mag voor eeuwig wegblijven.

Beiden hebben me een les geleerd. Een zeer waardevolle.
Dat je je eigenwaarde nooit, maar dan ook nóóit in handen van een ander mag geven.

Wat niet wegneemt dat ik wou
dat ik wakker was
toen papà "ging".

....