Waarom schiet die me nu te binnen?
De Plop-fles van onlangs, weet u nog wel?
Ik had ze voorzien van nieuwe dop en snel snel in de ijskast gezet.... desnoods om ergens in een sausje te gebruiken.
"Toch eens proeven" dacht ik vandaag met ware doodsverachting. "Zoooooo erg kan een slokje nu ook weer niet zijn".
Groot mijn verbazing toen ik merkte dat het artisanale wijntje na zoveel jaren best nog wel lekker was.
Er zaten zelfs nog bubbels in.... zoals dat overigens hoorde te zijn!
Uit respect voor het werk dat destijds in die wijn was gekropen, nam ik eens geen doordeweeks glas.
Het mocht er eentje met een voet zijn, vond ik.
Goot het uit (of in?) en merkte meteen op dat de kleur niet meer Giallo Paglierino was.
Zo had G die destijds benoemd. In Italië blijkbaar een somelier-term voor strogeel.
Zijn wijn was frizzantino e giallo paglierino. Lichtbruisend en al even lichtgeel.
Frizzantino is hij nog steeds. Het geel heeft meer weg van.... tja.... dat zeg ik hier niet :)
Maar hij IS nog lekker.
Geen banale sauswijn maar heuse drinkwijn.
En dus... met het nodige respect zal ik de fles leegdrinken, met een glaasje per dag, sfeervol mijmerend over de goeie tijden die ik ginds heb mogen meemaken.
Zeg nooit zomaar geel tegen een witte wijn....
Giallo Paglierino.... zeg dat Olijf het gezegd heeft.
Santé :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten