wroeging

Even wat schrijven zodat ik het nadien nog es kan lezen.
Geheugensteuntje.


Er zijn zo van die dagen dat je jezelf nauwelijks in de hand hebt.
Zaterdagavond was zo'n moment voor mij.

Ging moeder bezoeken. Het is al een poos dat moeder hulp nodig heeft.
Om zichzelf te hervinden enzo.... (zo moeder zo dochter, hoor ik u denken).

De hulp, die we eind juli meenden te mogen vinden, bleef enigszins uit, door vakantie en aanverwanten.
Dokters, verplegers en andere hulpverleners zijn óók maar mensen en aldus geschiedde dat 5 lange weken voorbij gingen vooraleer men op de ene plaats tot de conclusie kwam dat men haar niet de "juiste" hulp kon bieden. Een andere plaats was beter geschikt voor haar, liet men ons weten.
Of moeder en familie daar akkoord mee konden gaan...

Tja... als men je in de ene garage zegt dat ze de nodige wisselstukken niet hebben maar in de garage achter het hoekje wél... wat doe je dan? Verkassen en hopen op het beste.

Nu, geen kwaad woord over de hulpverleners van plaats H hoor. Lieve mensen, stuk voor stuk. Betrokken en gedreven. Niets dan superlatieven.
Maar een gebrek aan duidelijke communicatie was me vrij snel opgevallen, hoewel "bellen, langskomen en praten" zeer hoog in het vaandel werden gedragen (soms lijkt het alsof zachte sector en ondubbelzinnig communiceren twee elkaar uitsluitende begrippen zijn.... een bewijs van het fysisch gegeven dat waar één lichaam zich bevindt, er geen ander kan zijn...).
Olijf belde, kwam langs, maakte afspraken, praatte en reed van hot naar her  en werd telkens zéér geduldig te woord gestaan. Echt. Er wérd bijzónder veel tijd gemaakt.
Enkel.... spreken met N was fijn... die dan dat gesprek moest doorbriefen... waarbij blijkbaar een boel details verloren gingen... waardoor E de dag nadien begót niet wist waarover ik het had. Enzovoort enzoverder... 5 weken lang.

En dan: de verkassing. "Dààààààr gaan ze je zéker kunnen helpen. Groter, beter uitgerust, meer specialisten."
Noem het op, dàààààr zouden ze het hebben.

Moeder was niet happy maar verhuisde na lang voorbereiden en overtuigen tóch.
Voor Olijf moest ze het niet doen, voor haarzelf had ik haar op het hart gedrukt.

Plaats L.... verdorie verdorie verdorie.
De fabriek waar je mensjes wegstopt. Het vergeetputteke. Het alibi om honderden mensen tewerk te stellen aan een al dan niet riant loon.... maar efficiëntie? Bereikbaarheid? Gewilligheid? Noppes.

Stel je voor. Je wil een vriend/familielid/naaste "parkeren" en als het effe kan spoorloos doen verdwijnen.
Je hoeft de dokters zelfs niet te vràgen om betrokkene plat te spuiten.... dat doen ze uit éigen beweging zónder de patient te hebben gezien en zónder z'n medische voorgeschiedenis te hebben gelezen.
U gebruikt 40 mg mevrouw? Ik maak daar vlotjes 80 mg van.
Dat u dialyserend nierpatiënt bent, vergeet ik even.
Dat u boven een bepaalde leeftijd de 40mg onder geen beding mag overschrijden, zie ik even over het hoofd.
Ik spuit u plat want IK ben hóófdARTS en IK mag dat....

U had al 5 weken "observatie" achter de rug.... daar doen wij lekker nix mee. Het verslag van vorige plaats gebruiken wij als WC-papier en we beginnen gewóóóóón van vooraf aan.
Opnieuw 4 weken observeren. Prikkelarm noemen we dat. Gewenning. U mag dus nergens heen, zelfs niet naar de cafetaria 50 meter verderop... u moet prikkelarm leven.

Het werd me stilaan wat teveel, omdat Olijf, de zussen en vader niet van het soort zijn die fouten zomaar even slikken, nix durven te vragen of zeggen. Wij gaan collectief op onze achterste poten staan, zetten onze nekstekels recht en krabben en bijten als het moet.
In DIT geval moet je dat wel zàchtjes doen want de dokter wiens hand je bijt, gaat je moeder niet met zachtheid behandelen.... Ego, weet-u-wel?

De dokter had m'n moeder deze week blijkbaar verteld dat "het een proces van érg lange duur" ging zijn.
Ik had "lang" verwacht maar hoopte op iets wat korter kon zijn.
Erg lange duur klonk me niet aantrekkelijk in de oren, maar tja, het gààt om je moeder, je WIL haar beter zien, dus je slikt, haalt diep adem en houdt het daar even bij.

De druppel die Olijf's emmertje van geduld deed overlopen, was de vaststelling dat m'n moeder zich wonderwel stelde in die "erg lange duur". Alsof nu eindelijk bevestigd werd dat er inderdaad iets fundamenteels met haar scheelde. Iets zóó moeilijk op te lossen dat het et-te-lij-ke mààààànden zou duren vooraleer er licht aan het eind van de tunnel zou komen.
Dat ze enkele dagen eerder één van haar dochters terloops had geallarmeerd met een melodramatische uiteenzetting over haar nieuwe verblijf... scheen nix te veranderen aan het feit dat "erg lang daar blijven" onvermijdelijk, ja zelfs quasi-wenselijk werd....

Of ik meteen voor winterkleren wou zorgen.  Plus een voorraad toiletgerief waarmee je een klein leger een maand op wellness-retraite kon sturen enzoverder.... het werd rood voor m'n ogen.

Waardoor ik boos werd.
Ik "verloor" het even.
Had even geen zin meer om begrijpend en ondersteunend te zijn.

En dan sluit je een deur achter je en schop je jezelf verrot omdat je net dàt hebt gedaan wat je niet wou....
"Hoe is dat nu gvd mogelijk. Waarom dééd ik dat nu?????" vraag je je vloekend af.

Ik heb geen excuus.
Ook de nutteloze weken observatie en ongepaste accomodatie mogen geen excuus zijn.
Zelfs de professionele negligentie van God de Dokter, zelfs dàt moet je als volwassen en uitgebalanceerde mens leren plaatsen.
Olijf raakte even de pedalen kwijt en moeder moest het bekopen.......

Op zulke dagen hou ik niet van mezelf. Helemaal niet.
FOEI!!!!!!