ZES

maanden.
Iets in die aard mogen we nog verwachten.

Niet eens zes goede maanden.
Het zal nog "even" goed gaan en daarna zullen de klieren z'n organen verdrukken en doen ophouden met werken.

Dat was wat mevrouw de doktoresgodin nog te zeggen had, nadat m'n zus zich boos had gemaakt omdat ze ook vandaag geen tijd scheen te kunnen maken.

HEBBEN WIJ VERDOMME LAK AAN EH, dat u geen minuten kan uittrekken om even te zeggen wat ons te wachten staat!!!
Wél vertellen dat we "realistisch" moeten zijn maar het vertikken om in mensenwoorden uit te leggen wat "realistisch" dan precies inhoudt????

De laatste tijd heb ik met dokters en verplegers te maken gehad die ik met de glimlach door een vleesmolen zou halen.
Geen betrokkenheid, geen communicatievaardigheden (en daar spannen de psychs ironisch genoeg nog eens de kroon!) en vooràl géén tijd mevrouw.

....

Het maakt me triest.
Dat papa moet aftakelen en met een zuchtje moet gaan. In mijn gedachten zou het met een plotse knal geweest zijn. Actief en snel, zoals hij altijd is geweest.
Nu ziet het ernaar uit dat het eerder "pfffffffffffffffffffff" zal worden. Stil en ongemerkt. Vooral beneden zijn waardigheid.

Dat mama nu al radeloos is... en ze wéét nog nix.
Binnenkort weet ze't wel en zal ze het hele proces moeten meemaken... of net niet...
En daarna....?
De idee aan alleen achterblijven deed haar in een diepe put belanden... ik durf er niet aan te denken wat het "echte werk" met haar zal doen...

Zal ik haar, als doorwinterde alleenblijver, even vertellen hoe prima-geweldig-fabulosus het leven kan zijn? Even "vergeten" te zeggen hoe leuk het ook is wanneer je je verdriet op je eentje moet dragen?

Klagen is hier niet op z'n plaats. Iedereen moet hier vroeg of laat door.
Voor mezelf kan ik dat nog dragen.
Voor m'n ouders.... ik wou dat ik alle pijn en verdriet kon wegnemen.
maar dat kan niet eh?
Dat kan niet....