Uitslag

maandag 16 augustus.
Slecht weer. Het had een bedoeling, misschien had ik dat moeten "aanvoelen".

Deze zomer had ik me voorgenomen dat ik de Belgische kust zou affietsen, alleen of in gezelschap.
Een idioot idee zat daarachter. Zoveel mogelijk de dijken op om mijn toekomstig huis te spotten.
Idioot omdat de meeste gewone stervelingen het zich niet kunnen permitteren, dus waarom zou Olijf - armoezaaier bij uitstek - dat wél kunnen?
Ach ja.... gewoon wat losjes dromen, ik had er wel zin in.

21 juli had M gezegd. 21 juli gaan we samen de 67 km Belgische kust doen.
Maar dat scheen hem niet te lukken. Geen probleem, we zouden uitstellen tot 16 augustus, vandaag dus. Ikzelf had inmiddels ook een mooi alternatief voor 21 juli en ik had geen haast.

Naarmate 16 augustus dichterbij kwam en de weerberichten duidelijker werden, zag het ernaar uit dat ook die dag in het water zou vallen.
En dat deed hij letterlijk.
Bon, daar treur ik niet om.

Ik zie nu dat het allemaal een bedoeling had.
M'n vader had me eerder vorige week gevraagd of ik met hem naar het AZ kon rijden vandaag. Een onverwacht nieuwe afspraak.
In m'n - wat ik noem "gezond"- egoïsme checkte ik eerst het weerbericht om te bepalen of ik m'n fietsafspraak zou uitstellen, .... hetgeen ik deed.

De bedoeling van dit alles?
Dat het zo moest zijn.
Want vandaag kregen we een eerste uitslag. Noem het gerust een verdict.
De chemo slaat niet aan. Geen verbetering, nix, noppes.
"We hadden u net zo goed water kunnen geven" zei de oncologe.

Het werd, zoals steeds, een vrij lang gesprek maar extra 2 minuten onder vier ogen kreeg ik niet van haar vandaag.
"Ik heb nóg patiënten en ik kan ze niet laten wachten" zei ze. "Onze gesprekken zijn altijd lang" voegde ze er fijntjes aan toe "en per slot van rekening is dit een gewone consultatie".

Eerlijk?
Ik had begrip voor haar "situatie" maar had zin om haar bij de kraag over haar bureau te sleuren en uit te roepen "Als er één dag is in het leven van een patiënt om extra minuten uit te trekken, dan is het godverdomme vandààg wel!!!!!"

Ik hield m'n mond, vroeg een onderhoud morgen en wandelde even verslagen als m'n vader het kabinet uit.

Vandaag hoorden we dat we "realistisch" moeten zijn. Dat het einde in zicht is, met andere woorden.
En DAT was de bedoeling van m'n gemiste fietstocht.
Ik ben daar niet rouwig om.
Dankbaar zelfs dat het weer roet in het eten gooide.
Stel je voor dat m'n vader dit nieuws alléén had moeten horen......

en nu?
nu gaan we denken, praten, beslissen,.... dingen die mensen doen in dit soort situaties, veronderstel ik.

Er is éven geen enkele andere datum meer van tel. Ik onthou éven en énkel maandag 16 augustus 2010.
De dag van een verdict.

sorry beste lezers, als er vandaag geen smiley-tje volgt.
Lijkt me eventjes ongepast.