Fango

U weet
dat ik
veel nadenk
over het leven.
MIJN leven.

Heel egocentrisch.
Erg IK-gericht.
Heel "wat was ik toen een hoopje ellende"
Erg "wat heb ik nu soms hoeresjanse".

Ik kijk naar mij.
Omdat "mij" alles is wat ik ken.
Het enige waarover ik kan schrijven.
Veel meer dan dit weet ik niet.
En zelfs dan nóg... ook hierover weet ik niet veel.

Het kàn ook anders.
Ik in de wereld.
Ik als deel van een geheel.
Olijf als druppeltje in de oceaan die de wereld is.

Maar goed.... zover kom ik vaak nog niet.

En toch... en mens probeert ook eens naar buiten te kijken.
Hoe anderen het doen.
Soms denk je "die weten er àlles van, die doen het goed"
En van anderen kan je niet anders dan geloven dat ze maar even hard aanmodderen als Olijf.
Niet méér of niet minder, gewoon éven.

Je kan, als je wil, dat gemodder verpakken in een glanzend papiertje en het "georganiseerd" noemen.
Of beredeneerd, doordacht of belevend.
Je kan het zoveel namen geven.
Maar eens het papiertje eraf is (en eràf gààt het), dan is dat moddertje maar even troebel als het mijne.
Het heet misschien " Dode Zee-klei" want dat stààt wat sjieker.

Als puntje bij paaltje komt...
dan blijft het
uiteindelijk
precies
wat het is.