Dat dat een understatement van formaat was, ontdekte ik pas enkele minuten later.
Gebarsten tomaten.... als het dàt maar was geweest.
Ik had het al enkele dagen van ver gezien. De tomatenplanten zagen er zwaarbeladen uit. Grote rode vlekken tussen het groen. Ze waren klaar, m'n tomaten.
Maar Olijf was niet klaar.
Tijdgebrek, rotweer, rothumeur.
Dus bleven ze nog even hangen.
"Ze zullen lekker rijp en zoet zijn wanneer ik er wél aan begin" dacht ik nog.
Mja....
Sommige....
Eind augustus. Begin september eigenlijk al. Einde tomatentijd, of toch bijna.
Olijf vond tomaten in alle variëteiten.
De knalrode maar platte rotte. Te laat. Ik had er eerder moeten bij zijn. Ze hadden hun beste tijd gehad.
Ze hadden hun best gedaan met het weer dat hen was gegeven én ze waren er in geslaagd om tijdig rijp te zijn, maar Olijf had ze koppig verwaarloosd. Gewoon Simpelweg Te Laat. En Zonde...
De rode stevige ronde. Yessss! Goed gerief. Daar kon ik nog wat mee aanvangen. Zelf opeten, uitdelen, meenemen naar het werk als snoepje tussendoor.
De rode, semi-stevige met een barst. Sommige al half uitgegeten door "on"gedierte.
De opgevreten exemplaren plukte ik weg en smeet ik op de grond. "Ashes to ashes, dust to dust" dacht ik bemestingsgewijs.
De gebarsten stevige dingetjes, daar kan ik nog wat mee. Die gaan de pan in. Individueel en zoals ze zijn, wil geen hond ze nog in de mond stoppen. Maar in groep en mits een beetje manipulatie hebben ze nog 'n doel in het leven. Het mijne of het hunne... ik laat het in het midden.
Die barsttomaatjes hadden nét niet kunnen doen wat ze wilden doen: langzaampjes rijpen en flink gaan glanzen. "Dankzij" de regen waren ze plots gaan zwellen en barstten ze uit hun vel, letterlijk. Een ongewenste groeischeut hadden ze doorgemaakt, met alle gevolgen vandien. Nét niet geworden wat ze hadden kunnen zijn.
En dan al de rest.
Triest soms.
Op dit punt in het seizoen, vooral wanneer de regen stevig wat roet in het eten gooide, loopt het mis, op alle manieren.
Ik zag gele en oranje tomaten.
Sommige gewoon omdat ze er nog niet zijn. Ze hebben nog wat tijd nodig. Voor hen is er nog hoop, als het weer het nog wat houdt.
Andere even geel en oranje als de vorige maar gevlekt en gedeukt. Op één of andere manier zie je zó dat het nix meer wordt. Je hoeft ze zelfs niet te proeven om te weten dat "zoet" geen optie meer is. Plukken en weggooien. Niets aan te doen. Hulp kan niet meer baten.
Nóg andere konden er zélf nix aan doen, klaarblijkelijk. Het hele takje waar ze collectief aan hingen, was bruin geworden. Tak en tomaten: vies bruin, vol deuken. Uitgedroogd en verrimpeld.
Waarom deze wel en andere niet? Geen idee.
Al wat niet deugde, haalde ik eraf.
Ook de mooie rode en de glanzend gele.
De planten beginnen er langzaamaan minder florissant uit te zien. Veel voedsel zal de tomaten niet meer bereiken.
Redden wat nog te redden valt.
De geeltjes krijgen nog een kans om te rijpen op eigen kracht, zonder hulp van de zon en de moederplant.
Ik leg ze in een doos en in het licht. Hopen dat daar nog wat van komt.
De rode gaan nog heel even mee, maar niet te lang. Opeten en uitdelen dus.
Een deeltje belandt in de pan en de rest op de composthoop.
Ik vroeg me af, bij het aanschouwen van al die gelukte en MISlukte....
Waarom jij zus en hij zo?
Geen idee.
Natuurlijke selectie? Het lot?
Kwestie van "eerst is eerst"?
Het doet er niet toe.
Het is wat het is, zelfs met tomaten.
Het hield me bezig, zowel in m'n hoofd als in de keuken.
En zo... gaat een avond voorbij :)
The Good
The Bad
and The Ugly
van deze weet ik pas later in welke categorie ze zullen vallen :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten