Niet hard en zelfs niet snel.
Gewoon weer "even".
Deze week gebeurde dat enkele keren. Dacht toen "daar heb je't weer, m'n verleden".
Vond het zelfs niet erg of pijnlijk. Het wàs er gewoon even.
Dan draait het leven eenvoudigweg door, zoals dat hoort, maar houdt iets binnen in mij enkele minuten pauze.
U kent dat wel, neem ik aan.
Het detail van de meeste van die pauzemomenten ben ik al vergeten.
Het laatste niet, omdat het bleef terugkeren.
"Lief klein konijntje".... de meezinger...
Was op bezoek deze week bij een vriend. Een vrolijk iemand, een levensgenieter.
Er stond me een namiddagje bloementuin te wachten, dineetje én een zeiltochtje bij zonsondergang.
Dat was me beloofd en dat kreeg ik, minus het zeilen omdat er te weinig wind was.
We zijn uitgevaren, we hébben de ondergang gezien, alleen.... zonder zeilen :)
Komt nog wel, ik twijfel daar niet aan.
Tijdens het zitten in de prachtig nonchalante bloementuin zette G een muziekje op.
Op zijn schaamteloos genietende manier werd het een ceedeetje met zéér zéér foute muziek. Carnavalmuziek en schlagers.
"Mag dat?" vroeg ie...
Stom is dat eigenlijk, als je vindt dat je je moet excuseren omdat je "al eens" graag naar die muziek luistert.
Ik vind die muziek óók soms zalig leuk.
Ja, het is foute muziek.
Neen, het is geen staaltje van hoogstaande kunst.
Maar het maakt mensen wél vrolijk en dus... geen excuses nodig.... vind ik.
G koos voor "Lief klein konijntje".
Het is intussen (wat vliegt de tijd) dikke 3 jaar geleden sinds ik er de eerste keer attent op gemaakt werd.
"Ken je dit nummertje?" vroeg hij destijds.
Ik kende het niet, tot zijn grote verbazing. Maar wou het wel horen.
Hij vond het toen geniaal, .... hoewel ik me nu afvraag of het gewoon om het nummer ging of om het feit dat ik het niet kende. Hij vond het éven fijn om het me vaak te laten horen. "Omdat het bij je past" zei hij toen. 'k Herinner me nog hoe hij glunderde bij het draaien van dat nummer.... het doet me nú nog glimlachen, omdat ik vermoed dat zulke muziek hem nog steeds doet glunderen :)
Maar goed dus, 3 jaar was het geleden.
En dan deze week.
Wéér iemand met een glimlach van oor tot oor bij het horen van het konijnenlied.
Alweer iemand die vond dat het bij me paste.
Olijf moet iets van een konijn hebben, blijkbaar.
Betwijfel dat het iets met m'n zachte en poezelige uitstraling te maken heeft.... ik zie dat niet zo in mezelf.
Anderzijds.... m'n oren LIJKEN me van het normale type. Idem dito voor het gebit :)
Ach ja.... "men" schijnt me graag te associëren met het konijnenlied.
Ik vind dat niet erg, helemaal niet.
'k Zal maar denken dat er dan tóch een lieve of vertederende gedachte mee gepaard gaat.
We zaten in de tuin, middenin de bloemen, streepje zon en theetje in de hand.
Uit de boxen galmde de konijnenschlager.
Olijf's blik ging even op oneindig en het hoofd op pauze.
.... ... .... "vliegje op z'n neeeeus"......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten