't is intussen donderdagochtend, 12 augustus, wanneer ik in de journaallus hoor dat astrologen (of -nomen?) van allerlei slag naar buiten hollen om de vallende sterren te zien.
Ik denk onwillekeurig plots aan m'n teergeliefde vaderland.
Inderdaad.... alle jaren rept ook dààr Gianni met de Pet zich allengs naar buiten - in casu het strand - het liefst met z'n lief, als het niet anders kan met grootmoeder en grootvader en tantes en nonkels om te staren naar de hemel.
In m'n kindertijd deden we dat bescheiden: strandlaken mee, desnoods een koekje, een flesje wijn of fris en een gitaar als er zich een muzikaal begaafde vriend in de groep bevond. Een half uur voor donker verzamelden we enkele takjes uit de buurt en voelden we ons stoer met het kampvuurtje dat niet langer dan een kwartier rokerig in de vlam bleef.
Nu gaat dat anders.
Reeds in de vroeg namiddag beginnen jongeren (én ouderen) met roodwitte plastic linten hun deeltje strand af te bakenen (en deeltje mag u niet te letterlijk nemen... sommigen denken een heel voetbalveld nodig te hebben). De takjes worden vervangen door kruiwagens vol zware houtblokken en het koekje ruimde plaats voor massale hoeveelheden worst, brood, sla en uiteraard kratten wijn.
Het is een georganiseerd evenement geworden, hoewel georganiseerd en italië in één zin gebruiken bijna gelijk staat met vloeken :)
De dag nadien zit je met een strand vol kuilen, bergen houtskool en overvolle vuilbakken...
Het romantische is er een beetje af, vind ik.
Maar goed...
San Lorenzo schoot door me heen en met een medium als tinternet duurt het niet lang voor je eindelijk op middelbare leeftijd ontdekt waarom die avond zo heet.
Questa notte è infatti, da tempi immemori, dedicata al martire San Lorenzo e le stelle cadenti sono le lacrime versate dal santo durante il suo supplizio, che vagano eternamente nei cieli, e scendono sulla terra solo il giorno in cui Lorenzo morì, creando un'atmosfera magica e carica di speranza.
In questa notte, infatti, si crede si possano avverare i desideri di tutti coloro che si soffermino a ricordare il dolore di San Lorenzo.
Deze nacht staat sinds mensenheugnis in het teken van de martelaar San Lorenzo. De vallende sterren zijn de tranen die hij liet tijdens zijn marteling. Ze zweven eeuwig door het firmament en dalen enkel naar de aarde af op Lorenzo's sterfdag, alzo een magische sfeer van hoop creërend.
Het geloof bestaat dat op deze nacht de wensen kunnen worden ingewilligd van eenieder die het lijden van San Lorenzo herdenkt.
Iets zegt me dat weinigen (Olijf incluis) denken aan de lijdensweg van deze mij overigens onbekende heilige. Misschien daarom dat alle stille wensen ten spijt bij het spotten van vallende sterren, het wereldje gewoon bij het oude bleef?
Iets meer down-to-earth (pardon the pun) is info die o.a. in De Standaard te vinden is.
In de nacht van donderdag op vrijdag vliegt onze planeet doorheen een wolk ruimtepuin. Dat veroorzaakt een fraai spektakel aan de nachtelijke hemel: een 'regen' van meteoren of vallende sterren, de zogeheten Perseïden.
Ach wat. Ik keek (nog) niet naar vallende sterren dit jaar. Het bleef bij het fait-divers op de journaallus.
Heb dan toch een kleinigheid bijgeleerd over ene Lorenzo en zijn tranen.
Trouwens, de Standaard zegt dat ik vanavond de ogen ten hemel moet richten....
We zien wel, hoe dan ook. :)
(internetpluk)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten