Decisions decisions

Het is een tijd van beslissen.
Dingen organiseren, het liefst zonder in paniek te slaan.

Lieve berichten van bezorgde vrienden beantwoorden, ook.
Ze willen weten wat er is, hoe het is en of ik hulp kan gebruiken.
Ontroerend en hartverwarmend.
Nu meer dan ooit besef ik dat ik écht m'n eigen realiteit heb gemaakt.

Het kan u esotherisch in de oren klinken, dat realiteitsgewauwel, maar het is maar hoe je het bekijkt.
Had ik destijds beslist om eindeloos in m'n miserie te blijven hangen, dan was ik nu nog steeds de geïsoleerde Olijf van toen.
Dan had ik geen nieuwe horizonten geopend, geen nieuwe mensen ontmoet.
Zelfs al had ik één deur dicht gedaan en een andere geopend, maar steeds m'n zelfbeklagende zelf gebleven, dan zouden de nieuwe mensen niet lang in m'n buurt zijn gebleven.
Het IS nu eenmaal zwaar om voortdurend met plezier afspraakjes te maken met een depri hoopje mens (en ik weet van àlle kanten hoe dat is, geloof me vrij).
Mezelf even een schouderklopje gevend, besef ik zéér goed dat de mensen die nu in m'n leven zijn, er énkel zijn omdat ik ze er heb in gelaten. Niets meer en niets minder.
Niet dat het een gunst is om Olijf's leven te verschijnen..... verre van... maar tóch... je moet de mogelijkheden wel creëren. De deur móet open staan, zoniet komt er niemand in.

Dat gezegd zijnde, had ik uiteraard gehoopt dat de omstandigheden niet zo snel zouden omslaan dat ik opnieuw in een "behoevende" situatie zou verkeren. Die van vriend die steun kan gebruiken, in dit geval.
Maar het is nu even wél zo. Het verloop van m'n vader's ziekte kon ik niet wezenlijk beïnvloeden, met uitzondering van een soms oprecht, soms gevijnsd optimisme in de hoop hem daarmee te helpen. M'n moeder's situatie had ik misschien beter kunnen aanpakken.... daar vraag ik me nog steeds af (en dat zal niet vlug ophouden) welk aandeel ikzelf had in haar toestand.
Het zal er niet vlug op beteren want nu stappen we met z'n allen alweer in een ons onbekende wereld.
Die van de palliatieve zorg....

Wanneer begint dat? Palliatieve zorg?
Wanneer moet je durven toegeven dat het tijd is?
Hoe pak je dat het beste aan?
Moet je blijven vechten tot je erbij neervalt, jezelf weren als een duivel in een wijwatervat, sterk zijn voor "de patiënt" of moet je je zwakte durven tonen, vragen wat hij/zij wil, open praten over wat komen gaat? Ik weet het niet. Dit is een eerste voor me.

Voorlopig bewandelen we nog enkele wegen die ons voorzichtig realistisch lijken.
Verder alle dagen op het gevoel afgaan, veronderstel ik.

Intussen weigert m'n binnenste om weer af te zakken naar donkerder tijden. Wil ik graag "de goeie" nog op deze blog smijten. Dat alles terwijl het me ongepast lijkt om vrolijk te doen in tijden van zorg....
Noch u noch ik hebben behoefte aan een terugkeer naar vroeger, die sombere dagen, dat geweeklaag.

Van m'n "madam" kreeg ik de opdracht om tegen volgende sessie iets visueels te creëren dat aangaf wie Olijf is.
"Ik heb tijd" dacht ik, en begon er nog niet meteen aan.
Intussen blijkt die tijd korter dan ik had ingeschat.

En toch....
Toch wil ik iets in elkaar steken dat "mij" aangeeft. Niet voor haar, wel voor mij.
Iets maken vanuit de buik dat me leert wie ik ben. Iets dat me "wapent" tegen wat nog komen gaat.

So much to do, so little time....
Het leven is niet simpel, dat besef ik iedere dag meer en meer.

Hoe het ook verloopt, ik denk... ik hóóóp... dat Olijf sterk genoeg gaat zijn om het allemaal aan te pakken. Het gaat overigens ook niet om mij. Het gaat erom wat ik kan doen om het voor m'n ouders leefbaar te houden nu... leefbaar op z'n minst en aangenaam op z'n best.
Intussen? Zorgen dat ik niet struikel over m'n eigen ego.