Giallo Paglierino

Nog zo'n uitdrukking  die me eeuwig zal bijblijven.
Waarom schiet die me nu te binnen?

De Plop-fles van onlangs, weet u nog wel?
Ik had ze voorzien van nieuwe dop en snel snel in de ijskast gezet.... desnoods om ergens in een sausje te gebruiken.
"Toch eens proeven" dacht ik vandaag met ware doodsverachting. "Zoooooo erg kan een slokje nu ook weer niet zijn".

Groot mijn verbazing toen ik merkte dat het artisanale wijntje na zoveel jaren best nog wel lekker was.
Er zaten zelfs nog bubbels in.... zoals dat overigens hoorde te zijn!

Uit respect voor het werk dat destijds in die wijn was gekropen, nam ik eens geen doordeweeks glas.
Het mocht er eentje met een voet zijn, vond ik.
Goot het uit (of in?) en merkte meteen op dat de kleur niet meer Giallo Paglierino was.
Zo had G die destijds benoemd. In Italië blijkbaar een somelier-term voor strogeel.
Zijn wijn was frizzantino e giallo paglierino. Lichtbruisend en al even lichtgeel.
Frizzantino is hij nog steeds. Het geel heeft meer weg van.... tja.... dat zeg ik hier niet :)

Maar hij IS nog lekker.
Geen banale sauswijn maar heuse drinkwijn.

En dus... met het nodige respect zal ik de fles leegdrinken, met een glaasje per dag, sfeervol mijmerend over de goeie tijden die ik ginds heb mogen meemaken.

Zeg nooit zomaar geel tegen een witte wijn....
Giallo Paglierino.... zeg dat Olijf het gezegd heeft.
Santé :)

Buono Estente! - Cultuurmarkt Antwerpen

Er zijn zo van die uitdrukkingen die zich hardnekkig in m'n brein nestelen.
Dingen die ik las, hoorde of zag en die, wegens een (voor Olijf) hoog X-gehalte bleven hangen.

Comedy-shows, vooral die van het Britse soort, zijn hierin een belangrijke inspiratiebron.
Vraag me niet waaróm precies het ene woord blijft hangen en het andere niet.
Ik neem aan dat iedereen wel hersenkronkels heeft met scherpe haarspeldbochten waarin een woord of uitdrukking verstrikt geraakt. In mijn hoofd vliegt het woord daar uit de bocht en blijft het al dan niet lang op de rand van de afgrond bengelen...

Buono Estente is één van die uitdrukkingen.
Uit The Fast Show - The channel 9 neus.

Probeert u vooral niet te begrijpen welke taal erachter schuil gaat. Het is een schitterende non-taal.
Een mengeling van Engels en iets vaag Romaans-getint.
Waar "nodig" vang je een woord op en weet je weer waar het over gaat. Ik ga ervan uit dat de gemiddelde Brit er méér uit haalt dan wij maar dat maakt niets uit. Olijf vond (en vindt) het schitterend.

Volledigheidshalve... Toon Hermans deed ook ooit zoiets: De voorzitter opent. Geniaal wat mij betreft.
Je gaat je oren spitsen om er tóch wat van te maken.... nodeloos te zeggen dat je pogingen tevergeefs zijn :):):)
Nog eentje - om te onderstrepen dat Olijf niet persé in de Engelstalige sferen wil blijven hangen al bewijs ik vaak zélf het tegendeel - is Paul De Leeuw met Vlieg met me mee (naar de regenboog). Anderstalig gebrabbel zonder betekenis. J'aime bien :)

"Waar wil Olijf heen met dit betoog?" hoor ik u denken?
Patience :)

Zondag 29 augustus 2010: Cultuurmarkt met I en N.
Eeeeeeeuwen geleden dat we nog met z'n drietjes bij elkaar waren.
Vorig jaar zaten we daar ook, op de Groenplaats, zij het tóen zonovergoten én met meerdere glazen Cava in de hand (courtesy of Randal).
Dit jaar geen Randal of andere excentriekelingen te bespeuren, net zo min als de zon.
Het was een overtrokken dag, grijs dus... maar nét niet nat dus een afspraak buiten moest kunnen.

Eén jaar min één dag later zaten de drie musketeuses terug op hun bankje. Gisteren, net als vorig jaar, arriveerde Olijf grandioos te laat. Parkeerperikelen.
Het weer leende zich niet tot urenlang bankjezitten, waardoor we deze keer meteen in de cultuurkraampjes doken. Olijf wordt met de dag cultuurbarbaarder en grabbelde aanvankelijk weinig foldertjes mee. Het Phil (of Fil-?)harmonisch Orkest van Vlaanderen mag dan wel het hoogtepunt van cultuurbeleving zijn, Olijf snapt daar weinig van en slaagt er met stellige zekerheid niet in om twee uren stil op een bankje naar een zittend orkest te kijken.... Het zij zo...
Naarmate we richting kaaien gingen, veranderde het foldertjesverzamelen geleidelijk.

Aan de kaaien een kraampje met gesticulerende mensen. De ene gebaarde, de anderen keken toe en aapten na. Verder stilte. Grote stilte.
Het was een kraampje ter bevordering van de Vlaamse Gebarentaal.
... Nóg zoiets dat ik al jarenlang wil leren.
Ik had dat met diepzeeduiken en salsa dansen. Door één of ander toeval begon ik er ooit aan en heb ik er sindsdien geen dag spijt van gehad.
Misschien was het kraampje gisteren het nieuwe toeval dat ik nodig had om eindelijk een nieuwe taal te leren. Dat ik geen enkele dove of slechthorende ken om mee te converseren, is een detail.
Het zal wél de broodnodige oefening-baart-kunst in de weg staan.... maar iets zegt me dat gebarentaal m'n nieuwe cursus wordt.
Voor 125 € mag ik aan de cursus beginnen. Effe over denken maar we zien wel.
I en N vinden het alvast bij me passen. "Dat druk gesticuleren past wel bij je Mediterrane roots". Ze hebben een punt, vind ik :)

Twee passen verder een jongen met een groot bord. Woordjes en twee stokjes: eentje voor hem en eentje voor zijn leerlinge-van-het-moment.
Wie kent nog het spelletje met de twee kolommetjes uit pakweg de vroege jaren '70?
Aan de ene kant bievoorbeeld een lijst woordjes, aan de andere kant een reeks beeldjes. Onder ieder woord en ieder beeld een gaatje met een alumium achtergrond. Verder twee metalen stokjes en een set batterijtjes? Vraag me begot niet hoe het heet. Educatief-gaweg was het de bedoeling dat je het ene stokje onder een woord stak en met het andere stokje het overeenkomstig beeld koos. Zat je juist, dan ging er een rood lampje branden. Zat je fout, dan kreeg je nix.
De jongen op de Cultuurmarkt legde uit en stak z'n stokje in een gaatje. De leerlinge moest antwoorden met haar stokje. Juist of fout? Het lampje zou het aangeven.
Ze leerde Esperanto. De universele taal.
Intrigeerde me als kind óók wel maar ik ging me al snel afvragen of we dat wel nodig hadden, nóg een extra taal. Esperanto pretendeert snel begrijpbaar te zijn voor iedereen ter wereld, maar ik vraag het me af. Romaans en Germaans vind ik erin terug, met wat goede wil. Of Slavische volkeren, Aziatische en Afrikaanse daar hetzelfde van vinden durf ik te betwijfelen.
"Universeel" op ons continent en het Amerikaanse... zover wil ik nog volgen. Maar bezwaarlijk helemààl universeel te noemen, denk ik.
Afgevoerd dus, die boel.
Het heeft ook nooit echt aangeslagen, me dunkt. En ook hier vrees ik dat weinig Esperantanen voldoende andere kenners kennen om goed te oefenen. De kans dat ik een slechthorende tegen het lijf loop, is groter dan dat een Esperantaan m'n pad kruist. Niet?

U voelt het al. Hier wilde ik belanden met m'n Buono Estente. Esperanto. Non-taal eigenlijk.
Hier was ik snel mee weg: meervoudsvorm -j.
Uno kato plus uno hundo estas du bestoj.
Wablief?
Eén kat plus één hond zijn twee dieren.
Ah! Logisch. Dus twee katten zijn du katoj en twee honden.....Jewélllll :)
Geef mij maar Buono Estente. Hoef je niet te begrijpen en doet me lachen. Goed voor ochtend, middag en avond.
Ik wens je een goeie en jij wenst me (hopelijk) een goeie terug.

Zag hier en daar nog enkele dingetjes die me bekoorden.
Zoals daar is: de zon in de verte zien en met de geloofwaardigheid van een weerman beweren dat dra de zon verschijnt..... en een half uur later gelijk krijgen :)
Heel eventjes herbeleefden we hetzelfde moment van een jaar geleden.... en dan weer niet meer. Zomer 2010 schittert niet even hard als vorig jaar, maar vriendinnen doen dat des te meer.
Afronden met een sushi-sashimi-moment, de kletterende regen aanschouwen van achter glas en dan maar beslissen om tussen de druppels heen naar huis te gaan.

moderne "heksen?" die kindjes besprenkelen met een snufje zelfvertrouwen, een tikkeltje blijheid en massa's goede moed :)

herkent u m'n "vlieg"?

voorbode van een half uur zon

eindelijk iemand die snapt waar het om gaat!

4 foto's van ons drietjes, genomen door een vriendelijke voorbijganger. Eentje slechts met voeten bij.

En Olijf die hoegenaamd NIET in de zon kan kijken (hoe dóen m'n vriendinnen dat toch???) :)

die jas misstaat niet in dit interieur, vond ik zelf :)

bye bye, zon

Vorig jaar eindigde ik met : "Olijf wil nog afronden met een avondje salsa maar durft niet alleen richting danstent te trekken... spijtig..."
De enige twijfel die me dit jaar bekruipt, is of ik zin heb om Antwerpen-thuis-Antwerpen-thuis tweemaal in de kletterende regen te rijden. Alléén hoef ik niet meer toe te komen in danstent.
Ik besluit - vrij laat - om te gaan. De helft van de aanwezige salsero's zijn vrienden en kennissen geworden.
Er is veel veranderd op een jaar tijd. Heel veel.

I en N zijn gebleven door die hele periode.
Blij?
You bet!

Broodje Wikipedia

Maandagochtend.
De wekker had ik op "uit" gezet. Niet nodig om vroeg op te staan, dus een uitslaapmoment màg.
Helaas pindakaas... om 8u19 slaat Olijf de ogen open richting wekker en ziet dat het te vroeg is.
Slapen lukt niet meer.

Denken aan een ziekte, overlopen van een rare droom, licht geïrriteerd constateren dat oude herinneringen weer hardnekkig de kop opsteken en - wee o wee, dit overkomt me haast nooit - piekeren over to do's voor het werk.
8u20. Sla de dons met een wijde zwaai opzij en zet me op de rand van het bed.
Vooruit met de geit.

Buiten regent het niet meer maar - ik hoor het natte "riiittsssjjjjjj" onder de autobanden - het hemelwater ligt nog vers op de straat.
Vandaag, aldus de weerberichten, zou het nog nat en wisselvallig blijven. "Vanaf dinsdag overwegend droog en warmer".
Zo gaat het al wéken. Werkweek: schappelijk weer. Niet schitterend maar schappelijk. Dikke strepen zon tussen de wolken door. Weekend: krot en compagnie.
Toegegeven, augustus 2010 had beter kunnen zijn - stukken beter - maar we klagen niet.
Het k*tweer tijdens m'n vrije dagen daarentegen wil al eens gaan wegen.
Vooral nu ik merk dat de bladeren aan de paardekastanjes in m'n straat duidelijke tekenen van herfst beginnen te tonen.
Het duurt niet lang meer. De zomer is voorbij. Hij heeft gevlogen.

...
een ochtend dus om chocola te eten.
WANT chocola - dat weet tegenwoordig ieder kind - heeft onder andere een feel-good effect.

Olijf is geen chocoladefanaat.
Ik hoef geen pralines bij de koffie. Geen repen en repen bij de TV. Geen eieren of andere figuurtjes voor Pasen of Sinterklaas.
Af en toe een stukje chocola bij het ochtendboke is meer dan genoeg.
Dus wordt het dat. Een boterham met chocola én een kop stevige koffie.

Terwijl de koffie op het vuur staat (yep, een espressoding, écht op het vuur... al maanden geen percolatorkoffie meer voor Olijf) zet ik de pc aan en google ik "chocola dopamine serotonine".
Wil nog eens checken wat ik weet en niet weet. Welke van de twee zit nu weer in m'n reepje?

Beide, zo blijkt. And then some!
Endorfines ook.
Fenylethylamine, cafeïne, tryptofaan en theobromine.
Allemaal stofjes die hun effect hebben op onze hersenen.
Sommige zorgen voor het goede gevoel, andere houden je wakker. Een boel effecten heeft chocola. Fijn.

Wikipedia is erg volledig wat chocola betreft, valt me op.
Het hele productieproces wordt uitgelegd. Van boon tot praline als het ware.
Gisten, drogen, branden, zeven, malen. Da's maar voor de boon.
Dan het onderscheid tussen cacaopoeder en -boter.
En dan: mengen, walsen, concheren, temperen en tenslotte afwerken. Da's voor de chocolade zélf.

"Geen wonder" denk ik "dat chocolade kost wattie kost".
De Azteken, keizer Montezuma (mij bekend uit één of andere Suske en Wiske of aanverwante?) en de oude Spanjaarden worden er nog bijgehaald voor de volledigheid.
Het is een indrukwekkende record op Wikipedia.

Intussen is m'n boke met chocola op. De koffie ook.

Strakjes moet ik nog wat googlen. Naar de effecten van voorgestelde kuren voor papa.
"Maximaal supportief" heeft de tweedemeningdokter geschreven.
Straks ziekenhuisbezoek en Olijf wil geïnformeerd de consultatieruimte binnenstappen.
Maximaal supportief betekent heel duidelijk geen hoop op genezing, maar we wisten al lang dat dat er niet meer in zat.
Tijdelijke stabilisatie had allang goed geklonken. Zo doen we het al jaren.
Supportief is in het beste geval de voorloper van palliatief.
Intussen probeer ik het van de goeie kant te bekijken. Tweedemeningdokter biedt een tussenstap aan die eerstemeningdokter blijkbaar niet de moeite vond om voor te stellen...
We zullen zien.

Wat zou ik graag kunnen zeggen: "Hier, papa... een reepje chocola en je bent er weer bovenop".

Kommil Foo

Je houdt ervan of je kan ze niet ruiken of zien.
Zoveel heb ik al gemerkt als het op Kommil Foo aankomt.

Olijf is fan, absoluut.
M'n ene zus ook, de andere is tegen.
N is ze ook liever kwijt dan rijk.

Het moet iets zijn met die twee broers, dat ze zo'n tegengestelde reacties losweken.

Gisteren Kommil Foo voor Olijf in OLT.
De gebroeders Walschaers (als ik het juist spel) hadden een diepe indruk bij me nagelaten enkele jaren geleden intussen. In een stadium van m'n leven dat àlles me nog aan het lachen bracht.
Vandaag sta ik weer daar: alles kan me weer doen lachen, van het meest onnozele tot het meest gewaagde, politiek oncorrecte...

Het was Kommil Foo De Luxe, met een achtkoppig orkest om de broers muzikaal te ondersteunen.
Deel één was een herhaling van wat ik jaren eerder had gezien. Deel twee herkende ik minder.
Helaas, het nummer waarop ik had zitten wachten - een tragisch relaas van een man wiens vrouw een ander had ontmoet... en de voor de gebroeders Walschaers zo typisch escalerende komische dramatiek - kwam niet.
Ik herinner me dat ik met tranen over de wangen letterlijk dubbel plooide van het lachen, terwijl het verhaal op zich erg tragisch was.
Ze brachten het niet.

In plaats daarvan, zoals zo vaak bij hen, een aantal nummers waarin alleen zijn en eenzaamheid een prominente plaats innemen.
Een beetje te veel van dat, deze keer.... naar mijn smaak.
Maar desalniettemin mooi. Het zijn geen kladders, toch niet in mijn ogen.

De regen had de goedheid uit te blijven. Enkel tijdens de pauze en enkele minuutjes in het tweede deel werd het even nat.
D en ik zaten goed. Beschermd onder het (nu nog) dichte bladerdak van een boom. Onze paraplu kwam er amper aan te pas. Anderen hadden iets minder geluk. Weliswaar dichter bij het podium maar wél blootgesteld aan de natuurelementen :)
En zo heeft alles z'n voor- en nadelen...

De weg per fiets terug naar D's huis was natter. Vééééél natter. Maar het viel op: het weer had het fatsoen gehad droog te blijven doorheen zowat het hele optreden, tot en met het bisnummer.
Hoe verwonderlijk is dat niet???

Later dan voorzien arriveerde ik terug thuis. De kleren NIET (zoals door mij voorspeld) gedroogd in de warme aircolucht van m'n auto. Verkleumd en half doorweekt maakte ik nog een omweggetje langs een salsading in m'n gemeente.

Enkele van m'n vriendjes zouden daar zijn.

Helaas, Olijf was te laat. Het ding was al afgelopen.

Maar héé, hier was een heus straatfeest aan de gang... weliswaar op z'n eind, maar Olijf wist weer van niets...

Vuurwerk gemist ook. M'n eerste (en laatste) kans op vuurwerk dit jaar... dat spijt me.

U weet hoeveel ik van vuurwerk hou. Dit jaar noppes, driemaal noppes...

Dat spijt me écht.

Toch, al bij al: blij met m'n avond. D nog eens gezien. Was alweer veel te lang geleden.

't was goed.

Attente ziel

stuurt me dit, van z'n vakantieoord...

Dat is toch alleen maar attent te noemen?

Of lief.

Of oplettend.

Of bijzonder.

Of..

Of...

Wat bof ik toch met m'n vrienden.

(méén ik hoor, gene zever)

De kardinaal

Er is de laatste tijd wat te doen omtrent de Kerk en z'n onfrisse praktijken.
Het heeft geen naam, zou je kunnen zeggen.

En het hééft ook geen naam.
Waar gaat het allemaal nog om?
Misbruik van kinderen door hooggeplaatste "kerkelijken".
Woord tegen woord dat het een lieve lust is.

Eerlijk gezegd probeert Olijf dat nieuws een beetje "buiten" te houden.
Ja, wat gebeurd is (en wie zegt dat het niet nog steeds gaande is?), is vreselijk, Erg met Hoofdletter, ongehoord, schandalig én schandelijk.
Ja - of Néén! - wij kúnnen ons op geen enkele manier voorstellen wat de slachtoffers allemaal hebben moeten meemaken, Toen én Nu.
Dingen die nooit hadden mogen gebeuren, nooit, door niemand... laat staan door de heren waarvan we veronderstellen dat ze het toonbeeld van deugdelijkheid zijn... Heiliger dan de Paus...

Het heeft dus geen naam, wat mij betreft.
En toch hou ik me er niet dagelijks mee bezig. Shame on me misschien.
Ik hou me ook niet dagelijks bezig met alle overstromingen ter wereld, oorlogen in het Middenoosten, mutilaties van jonge meisjes in Afrika enzovoort enzoverder.

Het volstaat echter een krant op de tafel in de werkrefter te zien, het nieuws even op te zetten of een digitaal nieuwsbericht binnen te krijgen om willens nillens met de dagelijkse realiteit te worden geconfronteerd.
Facebook doet ook z'n best, met vrienden en kennissen die hun verontwaardiging laten blijken, al dan niet via links.

De ene linkt erop los, compleet en al met uitingen van diepe verbolgenheid. Ik snap dat.
De andere laat weten zich te hebben laten ontdoopt. Dat begrijp ik ook.
Ieder z'n interesse's, ieder z'n keuzes.
EN stof tot nadenken, zonder twijfel!

Zelf blijf ik het vanop een veilige afstand bekijken. Ik denk er het mijne over maar geef doorgaans geen hard standpunt door.... omdat zovelen het al voor mij doen.

Vandaag toch een link gevolgd naar een transcript van een vertrouwelijk gesprek tussen Danneels en Slachtoffer van Vangheluwe. Het las niet erg gemakkelijk... daaraan zie je maar weer dat het gesproken en geschreven woord twee verschillende zaken zijn, maar dat terzijde.
Ik las en sloot af, zonder al te veel betrokkenheid.
Een half uur later weer een nieuwsflash. De reactie van Daneels. Nog steeds weinig betrokkenheid van mijnentwege...

Omdat "men" hierboven misschien dacht dat Olijf te lang te onbewogen bleef, volgde nog maar een link.
"Danneels wilde seksueel misbruik Vangheluwe geheim houden"
...
tja... mannekes.... durven we nog verbaasd zijn?
Eigenaardig genoeg liet ik me het meest treffen door onderstaande passage. Van Danneels' woordvoerder.
Blijkbaar, wanneer het wat heet onder de voeten wordt, laten de heren zich liever bij monde van hun woordvoerder horen...
"De kardinaal betreurt intussen dat de gesprekken met het slachtoffer openbaar gemaakt zijn."

Ziezo.
De kardinaal betreurt.
Hij betreurt - leest u goed - dat de gesprekken openbaar gemaakt zijn.
Betreurt hij de misdaden van zijn collega? Geen woord daarover.
Betreurt hij de doofpotaffaire die waarschijnlijk al even oud is als ons Kerkelijk Instituut? Nope... althans... dat wordt niet geschreven.
Hij betreurt dat de gesprekken openbaar gemaakt zijn....

En dààr, beste dames en heren, moeten we het mee doen.

Verder onthou ik hieruit - wil u even testen hoe ongevoelig Olijf soms kan zijn? - dat Danneels met twee NN-en wordt geschreven en Vangheluwe één woord is.....

Ik kreeg een link doorgestuurd omtrent ontdopen.
Deze winter denk ik veel vrije tijd te hebben.
Iets om over na te denken.

Gentse Fieeeste - Oude Vismijn

Dit waren de fijne :)

26 juli, laatste dag Gentse Feesten en ein-de-lijk een salsa-event meegepikt in de Oude Vismijn.
Park & Ride geprobeerd vanaf Gent Expo.
Vriendelijke trambedienden, billijk tramticket, stem met opzettelijk Gents Accent om de tramhaltes aan te kondigen (geniaal grappig!).
Lange onvoorbereide wandeling naar Vismijn... voor een Gent-idioot als Olijf niet meteen het beste idee, maar ik ben een vrouw, heb een mond om de weg te vragen en sla me behoorlijk uit de slag als het aankomt op doorstappen met don't-you-mess-with-me-Willis-blik.
Onderweg geniet ik van de lichtjes lichtjes lichtjes.
Raadpleeg m'n gsm niet op de dansvloer en merk pas thuis dat Haveel een berichtje stuurde. Hij was dààr en hij heeft me op de schouder getikt. Leuke verrassing van je, Haveel ;)

Que Precio Tiene El Cielo?

(bijna aan 't eind.....)

Alle dagen denk ik... de zomer (weerkundig of academisch) loopt bijne finaal ten einde... en ik heb stukken uit deze periode niet gedocumenteerd....
Dàt terwijl er een boel hele leuke dingen tussen zaten... ongehoord!
Om evenwicht te bewaren, zowel in berichtgeving als in herinnering, móeten ze er nog mee op :)
Sommige dagen zijn gewéldig, andere zijn dat hoegenaamd niet.
Het is onfair om alleen de not-so-funny days hier neer te poten.

Bovendien wordt Olijf er met de regelmaat van de klok aan herinnerd dat ze een prachtig leventje heeft.
Er zijn dagen - dat geef ik toe - dat ik m'n leven helemààl niet zo prachtig vind... maar wie heeft zo'n twijfels niet?
En ja..... al bij al, "door den band genomen" en zelfs niet door den band... is mijn leven een opeenstapeling van pleziertjes, grote en kleine.
Steeds meer fantastische mensen, waarbij ik graag meteen opmerk dat het niet om kwanti- dan wel om kwaliteit gaat. Kan me geen ene reet schelen of ik kan uitpakken met enkele honderden vrienden... 't zijn de GOEI die tellen... en wat dàt betreft, ben ik met m'n gat in de boter gevallen (en zak iedere dag nog dieper).
Af en toe vind ik - om in de terminologie te blijven - een haar in die boter, maar dat verwijderen we zonder te veel nadenken.
Hèèl simpel? Het zijn écht de GOEI die tellen.

Nu... die pleziertjes... die maak je puntje-bij-paaltje-gewijs wél zelf.
U weet dat ik weet dat de deurbel akeling stil blijft als m'n activiteiten zich beperken tot sofaslempen.
Dus Olijf begon met een contactje hier en daar, had een flinke portie geluk met allerlei ontmoetingen en banden werden gesmeed.
Strictly dancing groeide al snel uit tot extracurriculaire uitnodigingstjes... ik hoef daar geen tekening bij te maken. U weet wat ik bedoel.

En dan... en DAN!!!
Kadootjes die langs alle kanten m'n leven binnensijpelen. Zomaar. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was...
(pssst... je zou er bijna bijgelovig van worden :))

Bongobon hier, Vivabox daar, gratis toegangstickets van de ene, een gratis snoepreisje van de andere... het blijft kadootjes regenen.
Geen wonder dat dit leventje van mij er gaat uitzien als één groot feest :)
En dat verdient "dus" documentatie.

Het kan gebeuren dat ik me, wegens gebrek aan inspiratie en/of chronisch gebrek aan wakkere tijd, hoofdzakelijk beperk tot een visueel rapport. Het zou ook kunnen dat ik vréselijk lyrisch word... dat hangt dan maar af van het moment :)

Het zal in stukjes verlopen, omdat foto's up- en downloaden soms traag verloopt.
Het zal ook afhangen van mijn (en uw?) tijdsbesteding.
Maar vergeten wil ik niet. Niet als het leuk was.

De titel?
Hm.... hij passeerde vandaag op FB en 't is een nummer waar Olijf met graagte op danst.
Welke prijs heeft De Hemel?
tja... geen idee, maar Hemel mag het alle dagen zijn, als het voor u gelijk is :)

Here goes.

Ze zijn zo lief Meneer

OF  "ze worden zo snel groot meneer".

Ik lees posts en zie foto's van een jeugdige jongen - een jongeman zeg maar - die in mijn geheugen nog een speels kind was.
Een ménneke dat destijds nog iets opvallerigs aandringerigs had, niet eens zo lang geleden.
Ik heb nog de "kans" gehad z'n stem te horen dalen, maar het opvallerige was er nog niet uit toen.
Met àl die aandachtzoekerij vond ik 'em ... goh... veel meer dan best OK.

Hij was nog kind toen... en nu... waarschijnlijk nog steeds, maar wél in het lichaam van een (bijna) volgroeide man.
Sportief en breedgeschouderd. Klaar voor de open jacht op meisjes. Voor zover ik weet, is hij daar al een poos mee bezig naar lichtend voorbeeld van...?
Fysiek twijfel ik niet aan z'n kunsten en driften. Mentaal... tja... puber eh :)

Het doet raar, meer wil ik daar au fond niet over kwijt.

Hij is even oud als mijn neef S.
Ook diens stem is 2 octaven gedaald, terwijl z'n hoofd een verdieping of zo hoger groeit dan een jaar geleden. Een reus is het geworden." Bij mama op schoot" heeft iets lachwekkends, maar hij doet het nog wél (terwijl hij mama daarbij gierend en brullend verplettert).
Mijn neef is een grote beer. Een reuzenlijf met (nog steeds) een kinderlijk onschuldig jongensbrein.
Meisjes vindt ie verwerpelijk. Sport (helaas) saai, vervelend en slaapverwekkend. Waar hij die idee vandaan haalt.... beats me... maar iets zegt me dat het een - in zijn ogen schItterend gevonden,... zeg maar... - "brilliant" verdedigingsmechanisme is om gewoon niet aan sport te hoeven doen.

Op enkele maanden na zijn ze even oud, m'n neef en de andere jongeman.
De ene papzaklui en nog kinderlijk naief, de andere sportief gebouwd en klaar voor de grotemensenwereld.
En toch....
laat beiden een maand "hun plan trekken".... I wonder...
Ze voelen zich "al" groot.
Ik kijk naar hen en glimlach lichtjes meewarig... Ze hebben geen idéééééé (net als Olijf op haar 15de trouwens).

ach ja...
Bottom line?
'k Zie ze graag. Allemaal. Stuk voor stuk.
en (tussen haakjes) op de meest onschuldig mogelijke manier (oef, op de nipper gered).

ZES

maanden.
Iets in die aard mogen we nog verwachten.

Niet eens zes goede maanden.
Het zal nog "even" goed gaan en daarna zullen de klieren z'n organen verdrukken en doen ophouden met werken.

Dat was wat mevrouw de doktoresgodin nog te zeggen had, nadat m'n zus zich boos had gemaakt omdat ze ook vandaag geen tijd scheen te kunnen maken.

HEBBEN WIJ VERDOMME LAK AAN EH, dat u geen minuten kan uittrekken om even te zeggen wat ons te wachten staat!!!
Wél vertellen dat we "realistisch" moeten zijn maar het vertikken om in mensenwoorden uit te leggen wat "realistisch" dan precies inhoudt????

De laatste tijd heb ik met dokters en verplegers te maken gehad die ik met de glimlach door een vleesmolen zou halen.
Geen betrokkenheid, geen communicatievaardigheden (en daar spannen de psychs ironisch genoeg nog eens de kroon!) en vooràl géén tijd mevrouw.

....

Het maakt me triest.
Dat papa moet aftakelen en met een zuchtje moet gaan. In mijn gedachten zou het met een plotse knal geweest zijn. Actief en snel, zoals hij altijd is geweest.
Nu ziet het ernaar uit dat het eerder "pfffffffffffffffffffff" zal worden. Stil en ongemerkt. Vooral beneden zijn waardigheid.

Dat mama nu al radeloos is... en ze wéét nog nix.
Binnenkort weet ze't wel en zal ze het hele proces moeten meemaken... of net niet...
En daarna....?
De idee aan alleen achterblijven deed haar in een diepe put belanden... ik durf er niet aan te denken wat het "echte werk" met haar zal doen...

Zal ik haar, als doorwinterde alleenblijver, even vertellen hoe prima-geweldig-fabulosus het leven kan zijn? Even "vergeten" te zeggen hoe leuk het ook is wanneer je je verdriet op je eentje moet dragen?

Klagen is hier niet op z'n plaats. Iedereen moet hier vroeg of laat door.
Voor mezelf kan ik dat nog dragen.
Voor m'n ouders.... ik wou dat ik alle pijn en verdriet kon wegnemen.
maar dat kan niet eh?
Dat kan niet....

Decisions decisions

Het is een tijd van beslissen.
Dingen organiseren, het liefst zonder in paniek te slaan.

Lieve berichten van bezorgde vrienden beantwoorden, ook.
Ze willen weten wat er is, hoe het is en of ik hulp kan gebruiken.
Ontroerend en hartverwarmend.
Nu meer dan ooit besef ik dat ik écht m'n eigen realiteit heb gemaakt.

Het kan u esotherisch in de oren klinken, dat realiteitsgewauwel, maar het is maar hoe je het bekijkt.
Had ik destijds beslist om eindeloos in m'n miserie te blijven hangen, dan was ik nu nog steeds de geïsoleerde Olijf van toen.
Dan had ik geen nieuwe horizonten geopend, geen nieuwe mensen ontmoet.
Zelfs al had ik één deur dicht gedaan en een andere geopend, maar steeds m'n zelfbeklagende zelf gebleven, dan zouden de nieuwe mensen niet lang in m'n buurt zijn gebleven.
Het IS nu eenmaal zwaar om voortdurend met plezier afspraakjes te maken met een depri hoopje mens (en ik weet van àlle kanten hoe dat is, geloof me vrij).
Mezelf even een schouderklopje gevend, besef ik zéér goed dat de mensen die nu in m'n leven zijn, er énkel zijn omdat ik ze er heb in gelaten. Niets meer en niets minder.
Niet dat het een gunst is om Olijf's leven te verschijnen..... verre van... maar tóch... je moet de mogelijkheden wel creëren. De deur móet open staan, zoniet komt er niemand in.

Dat gezegd zijnde, had ik uiteraard gehoopt dat de omstandigheden niet zo snel zouden omslaan dat ik opnieuw in een "behoevende" situatie zou verkeren. Die van vriend die steun kan gebruiken, in dit geval.
Maar het is nu even wél zo. Het verloop van m'n vader's ziekte kon ik niet wezenlijk beïnvloeden, met uitzondering van een soms oprecht, soms gevijnsd optimisme in de hoop hem daarmee te helpen. M'n moeder's situatie had ik misschien beter kunnen aanpakken.... daar vraag ik me nog steeds af (en dat zal niet vlug ophouden) welk aandeel ikzelf had in haar toestand.
Het zal er niet vlug op beteren want nu stappen we met z'n allen alweer in een ons onbekende wereld.
Die van de palliatieve zorg....

Wanneer begint dat? Palliatieve zorg?
Wanneer moet je durven toegeven dat het tijd is?
Hoe pak je dat het beste aan?
Moet je blijven vechten tot je erbij neervalt, jezelf weren als een duivel in een wijwatervat, sterk zijn voor "de patiënt" of moet je je zwakte durven tonen, vragen wat hij/zij wil, open praten over wat komen gaat? Ik weet het niet. Dit is een eerste voor me.

Voorlopig bewandelen we nog enkele wegen die ons voorzichtig realistisch lijken.
Verder alle dagen op het gevoel afgaan, veronderstel ik.

Intussen weigert m'n binnenste om weer af te zakken naar donkerder tijden. Wil ik graag "de goeie" nog op deze blog smijten. Dat alles terwijl het me ongepast lijkt om vrolijk te doen in tijden van zorg....
Noch u noch ik hebben behoefte aan een terugkeer naar vroeger, die sombere dagen, dat geweeklaag.

Van m'n "madam" kreeg ik de opdracht om tegen volgende sessie iets visueels te creëren dat aangaf wie Olijf is.
"Ik heb tijd" dacht ik, en begon er nog niet meteen aan.
Intussen blijkt die tijd korter dan ik had ingeschat.

En toch....
Toch wil ik iets in elkaar steken dat "mij" aangeeft. Niet voor haar, wel voor mij.
Iets maken vanuit de buik dat me leert wie ik ben. Iets dat me "wapent" tegen wat nog komen gaat.

So much to do, so little time....
Het leven is niet simpel, dat besef ik iedere dag meer en meer.

Hoe het ook verloopt, ik denk... ik hóóóp... dat Olijf sterk genoeg gaat zijn om het allemaal aan te pakken. Het gaat overigens ook niet om mij. Het gaat erom wat ik kan doen om het voor m'n ouders leefbaar te houden nu... leefbaar op z'n minst en aangenaam op z'n best.
Intussen? Zorgen dat ik niet struikel over m'n eigen ego.

Uitslag

maandag 16 augustus.
Slecht weer. Het had een bedoeling, misschien had ik dat moeten "aanvoelen".

Deze zomer had ik me voorgenomen dat ik de Belgische kust zou affietsen, alleen of in gezelschap.
Een idioot idee zat daarachter. Zoveel mogelijk de dijken op om mijn toekomstig huis te spotten.
Idioot omdat de meeste gewone stervelingen het zich niet kunnen permitteren, dus waarom zou Olijf - armoezaaier bij uitstek - dat wél kunnen?
Ach ja.... gewoon wat losjes dromen, ik had er wel zin in.

21 juli had M gezegd. 21 juli gaan we samen de 67 km Belgische kust doen.
Maar dat scheen hem niet te lukken. Geen probleem, we zouden uitstellen tot 16 augustus, vandaag dus. Ikzelf had inmiddels ook een mooi alternatief voor 21 juli en ik had geen haast.

Naarmate 16 augustus dichterbij kwam en de weerberichten duidelijker werden, zag het ernaar uit dat ook die dag in het water zou vallen.
En dat deed hij letterlijk.
Bon, daar treur ik niet om.

Ik zie nu dat het allemaal een bedoeling had.
M'n vader had me eerder vorige week gevraagd of ik met hem naar het AZ kon rijden vandaag. Een onverwacht nieuwe afspraak.
In m'n - wat ik noem "gezond"- egoïsme checkte ik eerst het weerbericht om te bepalen of ik m'n fietsafspraak zou uitstellen, .... hetgeen ik deed.

De bedoeling van dit alles?
Dat het zo moest zijn.
Want vandaag kregen we een eerste uitslag. Noem het gerust een verdict.
De chemo slaat niet aan. Geen verbetering, nix, noppes.
"We hadden u net zo goed water kunnen geven" zei de oncologe.

Het werd, zoals steeds, een vrij lang gesprek maar extra 2 minuten onder vier ogen kreeg ik niet van haar vandaag.
"Ik heb nóg patiënten en ik kan ze niet laten wachten" zei ze. "Onze gesprekken zijn altijd lang" voegde ze er fijntjes aan toe "en per slot van rekening is dit een gewone consultatie".

Eerlijk?
Ik had begrip voor haar "situatie" maar had zin om haar bij de kraag over haar bureau te sleuren en uit te roepen "Als er één dag is in het leven van een patiënt om extra minuten uit te trekken, dan is het godverdomme vandààg wel!!!!!"

Ik hield m'n mond, vroeg een onderhoud morgen en wandelde even verslagen als m'n vader het kabinet uit.

Vandaag hoorden we dat we "realistisch" moeten zijn. Dat het einde in zicht is, met andere woorden.
En DAT was de bedoeling van m'n gemiste fietstocht.
Ik ben daar niet rouwig om.
Dankbaar zelfs dat het weer roet in het eten gooide.
Stel je voor dat m'n vader dit nieuws alléén had moeten horen......

en nu?
nu gaan we denken, praten, beslissen,.... dingen die mensen doen in dit soort situaties, veronderstel ik.

Er is éven geen enkele andere datum meer van tel. Ik onthou éven en énkel maandag 16 augustus 2010.
De dag van een verdict.

sorry beste lezers, als er vandaag geen smiley-tje volgt.
Lijkt me eventjes ongepast.

Clafoutis à la Olijf

Olijf staat achter met haar schrijfsels.
Drukke werkweek, weinig thuis èn eindelijk een schuchtere start gemaakt met iets actiever leven binnenshuis (lees: huishoudelijke taakjes doen...). Er blijft weinig tijd over om uitgebreid te bloggen.

Geloof het of niet, maar zelfs chat en "belangrijke" zaken als Farmville moeten eraan geloven.
Ik lieg. "Moeten eraan geloven" veronderstelt dat ik er geen tijd voor kan maken. Deze keer zit het anders. Ik mààk er gewoon geen tijd voor. Misschien eindelijk eens opnieuw meer in het echte leven gaan staan?
Eigen lof stinkt, maar voorlopig ben ik alleen maar blij met die verandering.

Dat begint met een staaltje verf op een blanke muur.
Het gaat verder met het uitproberen van een nieuw baksel (eeeeuwen geleden in mijn herinnering).
En het eindigt voorlopig bij het testen en ophangen van een nieuwe luchter (luster aan mijn kanten :)).
Tussendoor even koken voor elf en nog wat praktische familiezaken regelen.

Begin mezelf te verbazen. Zonet bekroop me de zin om een muur te beginnen schuren....
De wetenschap dat ik binnen een uurtje terug de wagen in moet voor taxi-duty houdt me tegen.
Patience... intussen probeer ik dat gevoel vast te houden...

Maar ziehier: Clafoutis à la Olijf.
Compleet met vers ontpitte kersen!
Eindelijk kwam één van m'n alu hebbedingetjes van pas :)

Al zeg ik het zélf: de smaak is beter gelukt dan de foto

:):):)

Colores del mar?

Ik bén vanochtend opgestaan en ik héb gekeken naar m'n kleurenstaaltjes.
Heb een fout gemaakt: die kleuren in dàt hoekje krijgen weinig licht, waardoor ik niet veel wijzer werd.

But... I like.
Het zou wel eens kunnen zijn, na jaren twijfelen over precIEs de juiste kleur, dat ik me hierbij hou.
Combinatie kleur en naam.
Ik geef het niet graag toe, maar ik ben beïnvloedbaar en de juiste naam bepaalt méé m'n keuze.

twee fotookes: eentje zonder en eentje met flash.
De werkelijkheid ligt ergens middenin (zoals dat meestal pleegt te zijn).

vlnr:

olijfgroen, klei en zeedijkgrijs

Klei kan nog plaats ruimen voor wit zand.... als ik het staaltje ervan vind.

Zand zou het plaatje perfect maken....

Lui enzo

"Ik kruip in mijne nest" zeg ik "voel me lui vandaag en uitgeteld".

En dat klopt ook. Lui, leeg en zonder energie.
Kan gebeuren, die dagen zijn er óók en wat meer is: ze mogen er zijn.

Ondanks gebrek aan fut had ik mezelf nochtans meermaals opgejut om wat méér in m'n dag te steken dan denken en werken alleen.
Enkele verfstaaltjes gekocht, een schuchter begin naar werken in huis zeg maar.
Het gedacht is alles.
Oftewel: alles op deze aardkloot begint bij een idee.

Drie staaltjes zijn het geworden. Twee ervan kent u al. Ze figureerden ergens op deze blog.

Dus... ik zou naar bed gaan, ondanks grootse plannen.
En dan... en dan?
M'n idee om eindelijk, na jaren kwijlen op één van m'n vele kookboeken bij het recept kersenclafoutis,  dat ding dan ook eens te maken, vond z'n eerste aanzet bij de actie "kersen kopen".
Vijfhonderd grammen.

Maar ik vond het laat vandaag.
Naar bed zou ik gaan.

En dan... en dan?
Tóch maar even, met de blote vinger, de staaltjes op een onzichtbaar stukje muur gezet. Morgenochtend bekijk ik het resultaat.
Tóch maar even het kookboek erbij gehaald. Checken wat, behalve kersen, nog dient aangekocht om de clafoutisch te "manifesteren" in m'n nabije toekomst.
Extra 250 grammen kersen, dat zag ik als eerste. OK, make mental note. Morgen tweede doosje kersen kopen.
Kersenbrandy of kirsch. Had ik dat in huis? Maraschino... close enough.
Al de rest is veelvuldig aanwezig in m'n kasten.

Morgen geen tijd om te bakken, maar zondag (en de rest van m'n fabuleuze weekend) zal het regenen... ideaal om een bakmoment in te lassen.
Moederkesdag ook, zij het in Antwerpen.... maar ik conformeer.
Mama komt een dagje naar huis en zus keert met gezin terug uit twee weken vakantie.
Er zit een familie-etentje aan te komen, lijkt me.
Ik hoop dat ze allemaal kersenclafoutis zullen lusten.....

en dat de sfeer er wat in zal zitten.
Grijze regendagen zijn niet m'n sterkste punt.

deze is een internetcreatie.

Hopelijk lijkt de mijne er binnenkort voldoende op om MINSTENS fotowaardig te zijn.

Proeven en smaken is een tweede hoop.

Ik vertrouw erop.

Ils was me vóór, maar.... vrijdag de dertiende

Had me voorgenomen dat het een geluksdag zou worden.
Al was het een klein gelukje.

Het werd geen ongeluksdag, ik klaag niet.
Maar een doefke links en rechts werd er wel gegeven.

En ik kan (en wil) er eigenlijk niet over praten.
Waarom dan deze post?

Geen idee.
Omdat het borrelt, omdat "het" bij niemand kan uitgestort worden én omdat de muren in m'n huis geen oren hebben, laat staan dat ze luisteren.

Morgen beter, hupla.

Diggi Loo Diggi Ley

Ik maak me klaar om ter plaatse neergekogeld te worden.

Herinnert u zich dééjze nog???
Diggi Loo Diggi Ley van The Herrey's

Eurosongfestival in de jaren stillekes. Uit de tijd dat ik nog halsreikend uitkeek naar het jaarlijkse liedjesgebeuren.
M'n herinnering wordt wat vaag maar ik méén dat destijds alles afgehaspeld werd in één avond.
Tegenwoordig krijg je nationale preselectie- en selectierondes, dan hetzelfde ding nog eens internationaal met een meestemmend publiek thuis... het is ingewikkeld geworden.
Vroeger kon je je hoogstens druk maken om het feit dat buurlanden elkaar heel voorspelbaar het maximum van de punten gaven maar je had geen andere keuze dan je erbij neer te leggen.
Nu heb je't fenomeen dat digitaal stemmen vanuit je luie stoel ertoe leidt dat grote landen ... veel stemmen kunnen verzamelen.... en nog van die onzin.
Bon, ik volg het al jaren niet meer en treur daar geen seconde om.
De kwaliteit is er in al die jaren nog niet op verbeterd en dat zegt veel...

Maar goed. Dinsdagavond.
M'n eerste werkdag na 10 dagen thuis zit erop en ik stap in m'n wagen, zet de radio op en rij richting supermarkt voor wat avondeten.
Plots
Diggi Loo Diggi Ley
Life is going my waaaay
When I'm walking in my golden shoes
Everything I ever dreamed of
Has suddenly come true

Ay ay ay..... wat een kitsch
...
Zàààlig toch?

Ik had geen tijd om het hele nummer uit te horen maar nam me voor om het later op te zoeken, hetgeen ik vandaag deed (dank u YouTube).
Man man man.
De zeemzoeterigheid, de blonde koppen, de choreografie, het decor..... pùùùùre jeanetterij... maar zooo leuk! Een streepje jeugdsentiment uit de tijd dat ook groepen als Spandau Ballet en Duran Duran schaamteloos hun lange "blessen" over de ogen lieten groeien, met de juiste belichting erin slaagden semi-zwoel over te komen en glitterden dat het een lieve lust was.
Het weze de Herrey's dus vergeven :)

Omdat ik me de laatste tijd bezig hou met het "beseffen" dat je je eigen werkelijkheid creëert en dat dromen in dat plaatje niet misstaat (in tegenstelling tot zeuren, kankeren en treuren.... u herinnert zich toch óók andere tijden op deze blog?), vond ik het nummer fantastisch toepasselijk.
Heel even dacht ik "ze hebben dat voor mij gedraaid".... maar we weten wel beter :)

Hoe dan ook: IK vond het op een goed moment komen.
Het is niet voor niets dat As a man thinketh éérst op de blog ging.
Soms, heel soms, doe ik nog eens iets met voorbedachte rade :)

Later voeg ik nog wel foto's toe om m'n meest recente realiteiten te illustreren.
Maar nu is het tijd voor een 180° ommekeer.

Oftewel... hoe heb je de eigen realiteit gecreëerd waarbij op een korte tijdsspanne ingebroken wordt in je huis en enkele maanden later je auto vóór je huis in lichterlaaie wordt gezet?
Ik heb er een deels antwoord op, maar omdat het niet volledig is, onthou ik me van commentaar.
Ik vind het erg, het is zelfs wraakroepend.
De toevalligheden bij desbetreffend persoon zijn té veelvuldig en dit verdienen doe je niet, niemand verdient dit.

Ingewijden denken meteen aan één schuldige maar bewijzen zijn er niet, dus de "arm der wet" staat machteloos, althans voorlopig.
Na het zoeken van een schuldige volgt de tweede gedachte. "Houdt het hierbij op of moeten we ons aan erger verwachten? Moeten hier doden vallen?"
U weet niet precies waarover het gaat en dat hoeft ook niet.
Inbraak, dames en heren, is één ding. Vuur een ander.
Vandaag is het de wagen.... morgen het huis?
Criminaliteit komt net iets te dichtbij.
Wraak om onbeantwoorde verlangens neemt morbide proporties aan...
Ik hoop dat de arm der wet z'n ogen en oren gebruikt, met de vuist op tafel slaat en niet de benen neemt bij het aanschouwen van dergelijk probleem.
Het lijkt MIJ dat doortastend ingrijpen hier niet ongepast is, ... zo stilaan...

Diggi Loo Diggi Ley
Life is Not always going your way...
maar ik hoop voor slachtoffer dat het dat binnenkort wél doet.
Goeie keuzes maken in de toekomst kan misschien helpen.
Maar voor de goede orde: DIT verdient NIEMAND!!!!!!

Verslaggeving: FOEI

Olijf krijgt regelmatig mailtjes binnen van Zita-Vandaag.
Meestal gaan die rechtstreeks de vuilbak in. Soms prikkelt de titelbalk m'n nieuwsgierigheid en klik ik snel even door.

Vandaag: "Steuntrekkers OCMW verplicht onkruid laten wieden".
Vermits het in m'n werksfeer zit, wil ik raprap even weten wat ze daarover te melden hebben. Klikklik... wat zal het worden?

In plaats van die titel, vind ik "Peter Van Asbroeck 2 maanden na dodelijk ongeval terug op TV".
Euh?

Zita laat weten dat in september het programma Banana Split (terug) in de ether gaat. Onder andere gepresenteerd door Peter VA, die... etc etc...

Wat heeft het ene gegeven in godsnaam met het andere te maken?
Nog maar eens wat non-nieuws omdat het pruimentijd is?

Dan hoor ik liever een uitgebreide uiteenzetting over de meteorenwolk waar wij met z'n allen noodgedwongen doorheen moeten.

FOEI, verslaggevers van vandaag.
Grote dikke Foei!

10 augustus: La notte di San Lorenzo

oftewel: de nacht van de Heilige Laurent (sorrry hoor, vind San Lorenzo zoveel melodischer klinken :))

't is intussen donderdagochtend, 12 augustus, wanneer ik in de journaallus hoor dat astrologen (of -nomen?) van allerlei slag naar buiten hollen om de vallende sterren te zien.

Ik denk onwillekeurig plots aan m'n teergeliefde vaderland.
Inderdaad.... alle jaren rept ook dààr Gianni met de Pet  zich allengs naar buiten - in casu het strand - het liefst met z'n lief, als het niet anders kan met grootmoeder en grootvader en tantes en nonkels om te staren naar de hemel.

In m'n kindertijd deden we dat bescheiden: strandlaken mee, desnoods een koekje, een flesje wijn of fris en een gitaar als er zich een muzikaal begaafde vriend in de groep bevond. Een half uur voor donker verzamelden we enkele takjes uit de buurt en voelden we ons stoer met het kampvuurtje dat niet langer dan een kwartier rokerig in de vlam bleef.

Nu gaat dat anders.
Reeds in de vroeg namiddag beginnen jongeren (én ouderen) met roodwitte plastic linten hun deeltje strand af te bakenen (en deeltje mag u niet te letterlijk nemen... sommigen denken een heel voetbalveld nodig te hebben). De takjes worden vervangen door kruiwagens vol zware houtblokken en het koekje ruimde plaats voor massale hoeveelheden worst, brood, sla en uiteraard kratten wijn.
Het is een georganiseerd evenement geworden, hoewel georganiseerd en italië  in één zin gebruiken bijna gelijk staat met vloeken :)
De dag nadien zit je met een strand vol kuilen, bergen houtskool en overvolle vuilbakken...
Het romantische is er een beetje af, vind ik.

Maar goed...
San Lorenzo schoot door me heen en met een medium als tinternet duurt het niet lang voor je eindelijk op middelbare leeftijd ontdekt waarom die avond zo heet.

Questa notte è infatti, da tempi immemori, dedicata al martire San Lorenzo e le stelle cadenti sono le lacrime versate dal santo durante il suo supplizio, che vagano eternamente nei cieli, e scendono  sulla terra solo il giorno in cui Lorenzo morì, creando un'atmosfera magica e carica di speranza.
In questa notte, infatti, si crede si possano avverare i desideri di tutti coloro che si soffermino a ricordare il dolore di San Lorenzo.

Deze nacht staat sinds mensenheugnis in het teken van de martelaar San Lorenzo. De vallende sterren zijn de tranen die hij liet tijdens zijn marteling. Ze zweven eeuwig door het firmament en dalen enkel naar de aarde af op Lorenzo's sterfdag, alzo een magische sfeer van hoop creërend.
Het geloof bestaat dat op deze nacht de wensen kunnen worden ingewilligd van eenieder die het lijden van San Lorenzo herdenkt.

Iets zegt me dat weinigen (Olijf incluis) denken aan de lijdensweg van deze mij overigens onbekende heilige. Misschien daarom dat alle stille wensen ten spijt bij het spotten van vallende sterren, het wereldje gewoon bij het oude bleef?

Iets meer down-to-earth (pardon the pun) is info die o.a. in De Standaard te vinden is.
In de nacht van donderdag op vrijdag vliegt onze planeet doorheen een wolk ruimtepuin. Dat veroorzaakt een fraai spektakel aan de nachtelijke hemel: een 'regen' van meteoren of vallende sterren, de zogeheten Perseïden.

Ach wat. Ik keek (nog) niet naar vallende sterren dit jaar. Het bleef bij het fait-divers op de journaallus.
Heb dan toch een kleinigheid bijgeleerd over ene Lorenzo en zijn tranen.
Trouwens, de Standaard zegt dat ik vanavond de ogen ten hemel moet richten....
We zien wel, hoe dan ook. :)

(internetpluk)

As A Man Thinketh, So Is He

A man's mind may be likened to a garden, which may be intelligently cultivated or allowed to run wild; but whether cultivated or neglected, it must, and will bring forth.

If no useful seeds are put into it, then an abundance of useless weed-seeds will fall therein, and will continue to produce their kind.

Just as a gardener cultivates his plot, keeping it free from weeds, and growing the flowers and fruits which he requires so may a man tend the garden of his mind, weeding out all the wrong, useless and impure thoughts, and cultivating toward perfection the flowers and fruits of right, useful and pure thoughts.

By pursuing this process, a man sooner or later discovers that he is the master-gardener of his soul, the director of his life.

uit: As a man thinketh, so is he - James Allen
 
Gisteren gelezen en mooi bevonden...
Verder niets aan toe te voegen (behalve: alles lezen is nog beter dan een stukje :))

Beterschap

voor meer luchtige blog, volgt.
Ik beloof het u (en mij)
:)

wroeging

Even wat schrijven zodat ik het nadien nog es kan lezen.
Geheugensteuntje.


Er zijn zo van die dagen dat je jezelf nauwelijks in de hand hebt.
Zaterdagavond was zo'n moment voor mij.

Ging moeder bezoeken. Het is al een poos dat moeder hulp nodig heeft.
Om zichzelf te hervinden enzo.... (zo moeder zo dochter, hoor ik u denken).

De hulp, die we eind juli meenden te mogen vinden, bleef enigszins uit, door vakantie en aanverwanten.
Dokters, verplegers en andere hulpverleners zijn óók maar mensen en aldus geschiedde dat 5 lange weken voorbij gingen vooraleer men op de ene plaats tot de conclusie kwam dat men haar niet de "juiste" hulp kon bieden. Een andere plaats was beter geschikt voor haar, liet men ons weten.
Of moeder en familie daar akkoord mee konden gaan...

Tja... als men je in de ene garage zegt dat ze de nodige wisselstukken niet hebben maar in de garage achter het hoekje wél... wat doe je dan? Verkassen en hopen op het beste.

Nu, geen kwaad woord over de hulpverleners van plaats H hoor. Lieve mensen, stuk voor stuk. Betrokken en gedreven. Niets dan superlatieven.
Maar een gebrek aan duidelijke communicatie was me vrij snel opgevallen, hoewel "bellen, langskomen en praten" zeer hoog in het vaandel werden gedragen (soms lijkt het alsof zachte sector en ondubbelzinnig communiceren twee elkaar uitsluitende begrippen zijn.... een bewijs van het fysisch gegeven dat waar één lichaam zich bevindt, er geen ander kan zijn...).
Olijf belde, kwam langs, maakte afspraken, praatte en reed van hot naar her  en werd telkens zéér geduldig te woord gestaan. Echt. Er wérd bijzónder veel tijd gemaakt.
Enkel.... spreken met N was fijn... die dan dat gesprek moest doorbriefen... waarbij blijkbaar een boel details verloren gingen... waardoor E de dag nadien begót niet wist waarover ik het had. Enzovoort enzoverder... 5 weken lang.

En dan: de verkassing. "Dààààààr gaan ze je zéker kunnen helpen. Groter, beter uitgerust, meer specialisten."
Noem het op, dàààààr zouden ze het hebben.

Moeder was niet happy maar verhuisde na lang voorbereiden en overtuigen tóch.
Voor Olijf moest ze het niet doen, voor haarzelf had ik haar op het hart gedrukt.

Plaats L.... verdorie verdorie verdorie.
De fabriek waar je mensjes wegstopt. Het vergeetputteke. Het alibi om honderden mensen tewerk te stellen aan een al dan niet riant loon.... maar efficiëntie? Bereikbaarheid? Gewilligheid? Noppes.

Stel je voor. Je wil een vriend/familielid/naaste "parkeren" en als het effe kan spoorloos doen verdwijnen.
Je hoeft de dokters zelfs niet te vràgen om betrokkene plat te spuiten.... dat doen ze uit éigen beweging zónder de patient te hebben gezien en zónder z'n medische voorgeschiedenis te hebben gelezen.
U gebruikt 40 mg mevrouw? Ik maak daar vlotjes 80 mg van.
Dat u dialyserend nierpatiënt bent, vergeet ik even.
Dat u boven een bepaalde leeftijd de 40mg onder geen beding mag overschrijden, zie ik even over het hoofd.
Ik spuit u plat want IK ben hóófdARTS en IK mag dat....

U had al 5 weken "observatie" achter de rug.... daar doen wij lekker nix mee. Het verslag van vorige plaats gebruiken wij als WC-papier en we beginnen gewóóóóón van vooraf aan.
Opnieuw 4 weken observeren. Prikkelarm noemen we dat. Gewenning. U mag dus nergens heen, zelfs niet naar de cafetaria 50 meter verderop... u moet prikkelarm leven.

Het werd me stilaan wat teveel, omdat Olijf, de zussen en vader niet van het soort zijn die fouten zomaar even slikken, nix durven te vragen of zeggen. Wij gaan collectief op onze achterste poten staan, zetten onze nekstekels recht en krabben en bijten als het moet.
In DIT geval moet je dat wel zàchtjes doen want de dokter wiens hand je bijt, gaat je moeder niet met zachtheid behandelen.... Ego, weet-u-wel?

De dokter had m'n moeder deze week blijkbaar verteld dat "het een proces van érg lange duur" ging zijn.
Ik had "lang" verwacht maar hoopte op iets wat korter kon zijn.
Erg lange duur klonk me niet aantrekkelijk in de oren, maar tja, het gààt om je moeder, je WIL haar beter zien, dus je slikt, haalt diep adem en houdt het daar even bij.

De druppel die Olijf's emmertje van geduld deed overlopen, was de vaststelling dat m'n moeder zich wonderwel stelde in die "erg lange duur". Alsof nu eindelijk bevestigd werd dat er inderdaad iets fundamenteels met haar scheelde. Iets zóó moeilijk op te lossen dat het et-te-lij-ke mààààànden zou duren vooraleer er licht aan het eind van de tunnel zou komen.
Dat ze enkele dagen eerder één van haar dochters terloops had geallarmeerd met een melodramatische uiteenzetting over haar nieuwe verblijf... scheen nix te veranderen aan het feit dat "erg lang daar blijven" onvermijdelijk, ja zelfs quasi-wenselijk werd....

Of ik meteen voor winterkleren wou zorgen.  Plus een voorraad toiletgerief waarmee je een klein leger een maand op wellness-retraite kon sturen enzoverder.... het werd rood voor m'n ogen.

Waardoor ik boos werd.
Ik "verloor" het even.
Had even geen zin meer om begrijpend en ondersteunend te zijn.

En dan sluit je een deur achter je en schop je jezelf verrot omdat je net dàt hebt gedaan wat je niet wou....
"Hoe is dat nu gvd mogelijk. Waarom dééd ik dat nu?????" vraag je je vloekend af.

Ik heb geen excuus.
Ook de nutteloze weken observatie en ongepaste accomodatie mogen geen excuus zijn.
Zelfs de professionele negligentie van God de Dokter, zelfs dàt moet je als volwassen en uitgebalanceerde mens leren plaatsen.
Olijf raakte even de pedalen kwijt en moeder moest het bekopen.......

Op zulke dagen hou ik niet van mezelf. Helemaal niet.
FOEI!!!!!!

ik wil met je lachen

Er zijn mensen die metéén zullen weten waar ik het vandaan haal, dit onderwerp.
Minstens ten dele.
Het doet er niet toe.
Het greep me dus het gaat de blog op.

Ik wil met je lachen
en met je dansen

't komt uit een liedje dat Guus Meeuwis zingt. (Van hem of van een ander? Geen idee. Toetterooknietoe.)

Het werd gepost op FB door iemand die ik ken.
Hij vierde kort geleden blijkbaar z'n tinnen bruiloftsverjaardag.
Een mens met een bewogen verleden.... maar wie van ons heeft dat niet?
Dus lees hierin asjeblieft geen veroordeling....

Met z'n laatste partner heeft hij de tien jaren gehaald en het ziet er gelukkig naar uit dat de volgende tien jaar worden ingezet.
Ter gelegenheid daarvan postte hij het nummertje.
Lief vind ik dat.
Het zou me verbazen als dit niet het openingsnummer van het feestje was.
Het zou me sterk verbazen...

Punt van de blog?

Op de dag dat mij werd gevraagd de deur achter me te sluiten, zei m'n toen kersverse ex-vriend, op dat ogenblik zeer geëmotioneerd:
"Ik wil met je lachen en met je dansen.... misschien komt dat ooit nog terug...maar NU ben ik het kwijt"

Ik vond ze raak gevonden, die woorden.
Zocht toen door m'n wanhoop en tranen heen een sprankeltje hoop in dat zinnetje.

Twee jaar later weet ik waar het citaat vandaan komt.
Waren ze daarom minder gemeend?
Ik verkies te geloven van niet.
't Is niet omdat je iemand citeert, dat je't daarom niet meent.... geloof ik...

Maar nu weet ik het.
Ex-vriend staat beroepshalve dagelijks achter z'n discobar...rijkelijk gevuld met het Vlaamse en Nederlandse Lied.

Vanochtend schreef ik nog dat het verleden in vlagen terugkeert.
Ik zeg u ook niet welk het verband is tussen tinnen bruiloft en ex-vriend... als die er al is.
Sommigen onder u weten méér dan genoeg, maar wat telt, is dat IK het weet.

Het IS, zoals zovele nummers die me ergens raken, een melig liedje.
ERGENS raakt het omdat .... tja.... de woorden verdomde herkenbaar zijn voor wat ik hier intussen al zo lang schrijf (en wat tussen haakjes maar een zeer flauwe weerspiegeling is van wat dagelijks door m'n hoofd heen gaat).
Bon, het pakte me.
Ik hoop dat het hem ook pakte toen hij het hoorde, niet omwille van Olijf en wat tóen niet was (wie ben ik, niewaar?) maar omwille van wat hij óók zo graag zou vinden.
Het zou me verbazen, mocht hij het niet gehoord hebben.
Het zou me bijzonder hard verbazen...

Voor de volledigheid, vooral voor mezelf opdat ik het nooit zou vergeten, het hele refrein.
Lees er maar óver... u gaat braken van meligheid.

Ik wil met je lachen en met je dansen
En ik hoop heel binnenkort
Niets houdt het meer tegen dat de afstand
Tussen ons steeds kleiner wordt

Ik wil met je praten en met je vrijen
Hopen dat het ooit iets wordt
Ik wil naar je kijken en naast je liggen
Als je 's ochtends wakker wordt


Heel héél lang geleden ontving Olijf es een berichtje.
"Ik hoop dat dit het begin is van iets blijvend moois"
...
Ik hoopte dat toen ook....

u weet wel....

I am sailing, I am saaaaiiiiiling

well, not quite, but almost :)

en ik hàd gezegd dat ik mooie luchten liever boven water zag.
Soms komt een wens snel uit...