Vonken

Vonken vlogen ervan af.
Olijf zag sterretjes.
Een klein half uurtje lang.

Gisteren, lieve lezer, heeft Olijf haar eerste Zumba-les gevolgd. Het was een beetje zweten (pardon... dames transpiréren), niet zo gek hard inspannen en vooral veel plezier maken.
Daar zag ik geen sterretjes.
Ook niet na een Leffetje nà ter ere van collega's verjaardag.

Op weg naar huis kwam ik achter een vrachtwagen te "hangen". Een dubbele oplegger met een lading nieuwe wagens.
Na een tijdje merkte ik onderaan de oplegger een sliertje sterretjes, telkens wanneer hij wat snelheid haalde.
Nah jaa... snelheid, hij nam z'n tijd.

Maar dus... gedurende het half uurtje kontplakkerij begon Olijf zich toch af te vragen hoe ver dat heerschap nog moest rijden, welke gevolgen zo'n vonkjes konden hebben voor z'n tien(?)tonner, welke de mogelijke krantekoppen zouden zijn morgen ... "Vrachtwagen ontploft op E17 ter hoogte van kilometerpaal 137" ... of iets van die strekking.

Met een overload aan Zumba-endorfines voelde ik me overmoedig, bedacht allerlei plannetjes om hem te seinen dat hij een probleempje had zonder daarbij zelf de controle over het stuur te verliezen.
Het hoefde, zo bleek al snel, niet zo drastisch.
Kort voor onze wegen dreigden te scheiden was het verkeerslicht zo vriendelijk op rood te slaan. Ik reed mezelf ter hoogte van zijn cabine, toeterde even, liet het raampje zakken en riep
"U hebt vonken! Er komen vonken van onder uw oplegger"

Even vreesde ik dat hij dat maar onnozel gekakel van een middle-aged woman zou vinden.
Toen ik doorreed, zag ik in de achteruitkijkspiegel dat hij het toch ter harte nam, dat van die vonkjes: hij zette zich aan de kant van de weg.

De rest van het verhaal ken ik niet, ik reed gewoon verder naar huis. Toch een beetje "blij" dat ik in "het donker" een "camionista" zomaar had aangesproken om het over z'n vuurwerk te hebben.

Ik heb nix gehoord over ontplofte vrachtwagens vannacht... u?