Alba

"Je schrijft leuk" wordt me wel eens gezegd.
En ik vind het leuk als me een complimentje wordt gemaakt, dus ik probeer dat met de nodige gratie te accepteren.

Dat ik eens zou moeten schrijven voor een vrouwenblad ofzo .... misschien zou dat wel gaan, mocht de inspiratiestroom constant zijn en de blogkwaliteit steeds van even hoog niveau... en dat vind ik dan zelf weer niet.

Ach, Olijf schrijft omdat ze dat graag doet en soms omdat ze het nodig heeft. Ik ben al blij dat sommigen er hun 5 minuten pauze mee kunnen vullen op een dag :)

Vandaag, dames en heren, gewoon even mijmeren.
Over foto's en het nemen of niet nemen ervan.

Olijf blogt dankzij I. Zonder haar was ik er misschien nooit toe gekomen om te beginnen.
Olijf neemt foto's , deels dankzij I. Liep vroeger ook vaak met foto-apparasie rond, maar nu neemt het bijna belachelijke proporties aan.

Foto's van eten, foto's van drank. Foto's van mensen die ik ontmoet, waar ik mee uitga, plaatsen waar ik kom, verkeersborden en vuilnisbelten, zeezichten en rondrijdende auto's...
Ik neem ze, bekijk ze en plaats ze soms hier.

Enkele keren laat ik m'n foto-apparasie achterwege... en dat heeft alles met een vreemdsoortig bijgeloof te maken.
Er zijn foto's die ik vandaag nog maar moeilijk kan bekijken omwille van een herinnering die tijdelijk of definitief verloren is gegaan.
Dan heeft het weinig zin dat het ooit werd vastgelegd.... asje er niet meer naar kijkt.

En nu, nu heb ik schrik dat als ik bepaalde dingen vastleg, ik ze kwijt ga spelen. Dus laat ik ze ongefotografeerd en koester ik ze gewoon in m'n hart.
Een mentale foto zeg maar.
Iets wat je met de tijd kan verbloemen of vergrijzen, al naargelang wat je ervaringen in tussentijd inkleuren.
Gewoon vasthouden op m'n eigen "harde ploate", er nog heel éven niets mee doen :)

Hier deed ik wél wat mee. Vanochtend.
Vlak na het wakkerworden en net vóór de douche.
Zoeken naar m'n apparasie, snel uit het raam gaan hangen en klikken.
Ik nam de foto, omdat ik wéét dat een zonsopgang altíjd terugkeert....