Behoorlijk boos

Olijf kwam thuis bij de oudjes, zoals dat iedere woensdagavond pleegt te gebeuren.
Spaghetti-avond.

In tegenstelling tot andere keren, vond ik de familie niet in de woonkamer maar wist ik me "verwelkomd" door een boze zus die stevig met de armen stond te zwaaien. Ik moest er niet lang naar raden, ze was boos, behóórlijk boos.

M'n jongste zusje heeft 3 kids, 3 schàtten van kids.
De oudste pubert (de tijd staat niet stil), de tweede is een sympathieke computernerd en het jongste is een meisje, mijn petekind.
Ze is bijna acht, m'n petekind. Geboren op dezelfde dag als prinses Elisabetje me dunkt.
Me dunkt... ik weet wel zeker dat het dezelfde dag was maar ik twijfel aan de naam.... ben niet zo bezig met ons koningshuis.

Omwille van die geboortedatum stond mijn petekindje destijds mee in de krant. Alle kindjes die de geboortedatum deelden met de eerstgeborene van onze prins Philippe (Filip?) haalden de media. Zo ook mijn petekindje dus.

Dat ze daar niets aan zou hebben leed geen twijfel. Nu wens ik dat het een verschil zou uitmaken en ik leg u uit waarom.

Mijn petekindje is wat je noemt minder valide. Door een zuurstofgebrek bij de geboorte werkt niet alles precies zoals het "hoort". Zelfstandig stappen is een uitdaging waarvoor het kind sinds haar eerste levensjaar de nodige behandelingen en therapieën volgt... al jaren zonder morren.

In het water voelt ze zich vrij.
Resultaat: vorig jaar wilde ze op 7-jarige leeftijd maar niet uit het zwembad komen. Ze moest en zou zonder zwembandjes zwemmen... in het diepe deel van het zwembad!
UUUUuuuuuuren aan een stuk ploeterde het kind in het water tot ze het kón. Probeert ù dat maar eens met bijna uitsluitend het gebruik van de armen....

Voor m'n petekind heb ik niets dan het allerdiepste respect.
Het is een doorzettertje.
En alsof dat niet genoeg is... ondanks haar duidelijke fysieke beperkingen, blijft ze opmerkelijk vrolijk. Niemand die niet op eerste zicht absolutely positively verliefd wordt op haar...

Waarom is m'n zus, haar moeder, dan boos hoor ik u vragen?

M'n petekindje kan godzijdank verstandelijk mee met haar leeftijdsgenootjes. Akkoord, ze moet nét iets meer moeite doen om bij te benen, maar ze doet ook dàt. Studeert extra hard, doet méér oefeningen thuis om toch niet achterop te raken.
Ze heeft wél hulp nodig om van de bank naar de speelplaats te raken... en terug.

Tot vorig jaar slaagde m'n zus erin om haar dochtertje in een "gewone" school te houden... tot ze te horen kreeg dat haar school ging afbouwen tot enkel een kleuterschool.
De lagere school-kindjes moesten naar de hoofdschool... alwaar een trap is om naar de kleslokalen te trekken.
Aan petekindje werd aanvankelijk verteld dat ze niet naar die hoofdschool mocht. De directie "zag het niet zitten", zo'n kind met speciale noden.
Petekind was er het hart van in.
Bovenop de tegenslag die haar in haar jonge leventje trof, moest ze nu ook haar vriendinnetjes achterlaten...

Het was haar al eerder gebeurd, toen zus besloot om haar van de eerste school weg te halen wegens psychologische wreedheden van de leerkracht.... Ik vrààg u... hoe kan je wreed doen tegen een hulpeloos kind???
Edoch, de leerkracht destijds vond het "normaal" om het meisje tijdens de middagpauze alleen in het klaslokaal te laten in plaats van haar te vergezellen naar de speelplaats.... Een heel uur moest dat kind alleen op de schoolbanken doorbrengen terwijl ze buiten het gejoel van haar speelkameraadjes hoorde....

Goed... petekindje had de eerste overgang naar de nieuwe school glansrijk doorstaan en kreeg een jaar later te horen dat ze nóg maar eens afscheid zou moeten nemen van haar nieuwe vriendinnetjes.

Mijn zus zou mijn zus niet zijn als ze zich zoiets zonder een goed gevecht zou laten zeggen.
Resultaat: eind vorig schooljaar zag de directie van de nieuwe grote school er plots geen graten meer in om haar te aanvaarden als nieuwe leerling.

U had m'n petekindje moeten zien. Dit was beter dan een verjaardag, riep ze vrolijk uit!

Vandaag is het (nog steeds) 2 september.
De school liet (per mail!) aan m'n zus weten dat het onbegonnen werk was om petekindje in de school te houden. Leerkracht kon on-mo-ge-lijk instaan voor het begeleiden van het ene kind op en af de trap... ze had er per slot van rekening 24 in de klas....

1. We betwijfelen met z'n allen dat alle kindjes persoonlijk de trap af moeten begeleid worden
2. Petekindje hoeft niet gedragen te worden. Gewoon een handje geven op de trap en het kind trekt haar plan
3. Leerkracht in kwestie heeft deze "lijdensweg" al exact twee dagen moeten doorstaan... waarvan 1 halve dag....

Ik zag petekindje vandaag nog vrolijk aan tafel zitten, heftig het "Onze-Lieve-Vader" oefenend met haar nichtje. Ze weet nog van niets.... ze heeft er geen idee van dat ze volgende week misschien op een andere school zal zitten... op een "speciale" school, waar ze kinderen "van haar slag" beter aankunnen....

Zus vraagt zich af hoe ze de directrice op andere ideeën zal kunnen brengen, welke instanties ze kan en moet inschakelen om tegen de eenzijdige beslissing in te gaan.
Zus vraagt zich af of de soepele houding vóór de zomervakantie niet eerder te maken had met het halen van leerlingenaantallen.... en nu er misschien een leerling of twee "op overschot" zijn, moeten er kindjes sneuvelen. De zwaksten eerst, graag...
Zus vraagt zich af hoeveel tegenslagen haar dochtertje nog moet verwerken vooraleer ze een eerlijke kans in het leven krijgt.
Zus vraagt zich vooral af hoe ze het nieuws aan dat bloemetje zal vertellen... en wanneer....

Zus is niet alleen boos.
Olijf is ook boos, heel erg boos zelfs!

(Naar goede gewoonte: geen belgische kindjes herkenbaar op blog. Links in beeld zit petekindje, daarnaast haar nichtje. Oefenbidden met make-do aureeooltjes. Ze hebben graag dat de juf tevreden is................)