U kent de term of u kent hem niet: het gaat om “huwklare” vrouwen die in de aanloop naar hun huwelijk (en de nodige voorbereidselen daarvoor) veranderen in regelrechte monster(tje)s.
Vaak ging het om dames – zet u schrap, een elitaire opmerking volgt – die niet bijzonder veel hadden meegekregen in de bovenkamer, noch op intellectueel vlak, noch op sociaal of emotioneel vlak. MAARRR, even vaak werden dames geportretteerd die op het eerste zicht wél de nodige maturiteit hadden…
In beide gevallen bleek de lange aanloop naar het huwelijksfeest iets in hen los te maken dat veel weg had van een kruising tussen prehistorische oerinstincten en ongebreideld losgeslagen egocentrisme.
Sommige vrouwen hadden, naar ik vermoed, nooit een “neen” gehoord in hun leven, want de diamant in hun ring moest groter, de sleep van hun kleed langer, het feest grootster en de gasten talrijker… alles zonder enige vorm van limiet.
Dan was er nog de organisatie van de plechtigheid en het feest. Niet alleen moest het hele gevolg mooi in de pas lopen, perfect op tijd zijn, er onberispelijk uitzien en steeds ja-knikken… de bruid in kwestie vond vaker wél dan niet dat het hele entourage enkel en uitsluitend op deze wereld was gezet om haar te dienen als een romeinse slaaf.
"IK, IK, IK… om wie draait dit feest? Om MIJ toch?"
Die zin grijp ik niet uit de lucht, beste lezer. Meermaals weerklonk deze kreet op het kerkpad.
M’n oren en ogen vielen open…
Ligt het aan mij, of waren de dames in de loop van het jaar, sinds het al dan niet romantische huwelijksaanzoek, vergeten waaróm ze destijds “ja” hadden gezegd?
Was het mogelijk dat hun voorlopig ja-woord eerder van voorwaardelijke aard was?
“Ja, ik wil”…. als je me een dikke ring geeft.
“Ja, ik wil”…. als je de grond kust waar ik op loop.
“Ja, ik wil”…. als je me alles geeft wat m’n hartje verlangt, en “neen” hoort daar niet bij…
Ik vond het beschamend hoe de grootsheid van een feest en het aanzien dat daarmee gepaard gaat klaarblijkelijk het allerbelangrijkste overschaduwde, ja zelfs compleet verdrong: “Ja, ik wil… want ik hou van jou”.
Vele jaren geleden ben ik getuige geweest van het huwelijk van m’n jongste zusje. Ik herinner me daarbij dat (vooral de laatste weken voor het huwelijk) de gemoederen hoog oplaaiden wanneer er iets misliep, wanneer de (schoon)moeder iets anders in gedachten had gehad dan de bruid enzovoort.
Nooit echter heb ik m’n zusje eisen horen stellen omtrent haar persoon. Ze was óp van de zenuwen maar ik herinner me zeer duidelijk dat het goede gevoel voor haar toekomstige er nooit onder leed.
Iemand zei me ooit: als ik trouw, dan wil ik een feest in de tuin, op z’n mediterraans. Lange tafels, “karowen” tafelkleedjes, tuinlampionnetjes, alle gasten in hun vrijetijdskledij en als enig kado wil ik dat ieder een potje klaarmaakt voor het buffet. Lekker ongedwongen.
Ik dacht toen: dàt is nu eens een geweldig idee.
Iedereen ontspannen en eenvoudigweg genietend van andermans aanwezigheid. Wie er wil zijn, is er. Wie er niet wil zijn, blijft weg. Geen tafels met naamkaartjes, gewoon zitten en staan waar en met je wil. Samen VIEREN dat een paar “openlijk toegeeft” graag samen te zijn. CELEBRATE in de échte betekenis van het woord.
Oftewel, in heel weinig woorden, doen wat Olijf zo graag ziet: gewoon écht zijn.
alweer geen eigen foto, met hopelijk iedereen onherkenbaar (waar ze ook vandaan komen). U begrijpt de idee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten