Wie me kent, weet dan min of meer wat er gebeurd is.
Ik wijd er niet verder over uit.
Het pakt me gewoon, iedere keer opnieuw. Het maakt m'n dagen leeg en - ogenschijnlijk op z'n minst - niet meer de moeite om te leven.
Olijf maakt er geen einde aan, nooit.
Ik "hang", wil overal en nergens zijn, in gezelschap van mensen en tegelijk alleen.
Waar ik me ook bevind, hoe ik me ook voel: ik wil op dat moment net het tegenovergestelde van wat ik heb.
Ben m'n "leven in het Nu" even kwijt.
De spreekwoordelijke "uit het lood geslagen"... Olijf is uit haar lood geslagen en wankelt even.
Het is een kwestie van terug evenwicht zoeken, ik wéét het.
Het is ook kwestie om te vechten tegen impulsen die me verkeerde beslissingen zouden doen nemen... hoewel... hoe weet je welke beslissing de juiste is?
Maar het leven gaat door.
Net zoals vanochtend, toen een straatgesprek me uit m'n slaap haalde, helaas net iets te vroeg naar m'n zin. Twee buren en een voorbijganger die het over koetjes en kalfjes hebben. Business as usual.
Dan zie je dat de wereld gewoon blijft doordraaien, zelfs al zou je willen dat alles even stopt, of beter nog... zou kunnen terug gedraaid worden.
Olijf wil verdwijnen, maar dat is geen optie.
Het is vechten, tout court.
Hopelijk niet tegen de bierkaai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten