Liefde per kilo

Als het over liefde gaat, heb ik het graag geweten.

Gisteren een programma over "Liefde Per Kilo" gezien (VijfTV, for your information... mocht iemand m'n flexibliteit in kijkgedrag betwijfelen)

Dikke vrouwen, extreeeeeem dikke vrouwen en mannen die houden van extreem dikke vrouwen.
Niets op tegen. Iedereen heeft recht op liefde en affectie, dus wie ben ik om een oordeel te vellen over omvang of voorkeuren?

Een beetje moeilijker kreeg ik het toen bleek dat veel van die mannen er nog méér op kicken als ze hun vrouwtje zwaarder kunnen maken. Ze houden ervan om hen te zien groeien, leggen dat op foto en video vast, sturen dat de cyberwereld in en beogen een plaatsje in het Guinness Book of Records.

Liefde Per Kilo, featuring voornamelijk koppel Mark & Gina.

Mark ontdekte op jonge leeftijd dat hij opgewonden geraakte bij het zien van dikke meisjes.
Zes therapie-sessies later verklaarde de psycholoog hem een perfect normaal kind die toevallig van molligere modellen hield.
.... so far, so good...

Mark ontmoet Gina, op een ogenblik dat ze al behoorlijk obees is. Hij houdt ervan, hij huwt met haar en begint met het vetmesten.
Hij krijgt haar zo ver dat ze de kaap van 381 kg haalt en compleet afhankelijk van zijn zorgen voor iedere levensbehoefte. Eten, wassen, plassen en meer van dat moois.
We krijgen het allemaal te zien op TV, hoe hij haar zwaar misvormde lichaam wast, droogt en inwrijft.
Hoe hij haar "vooruitgang" met de nodige regelmaat fotografeert om nadien in een plakboek de evolutie aan te tonen.
Hoe hij met heimwee naar een filmpje kijkt van haar vetste periode... die filmpjes houdt hij voor speciale momenten, wanneer hij snelle bevrediging nodig heeft.... Ah ja, zegt Gina, want echt intiem contact kon er niet zijn. Met al m'n flappen kon hij "er" simpelweg niet bij...

Het is een verhaal van wederzijdse afhankelijkheid, zo blijkt.
Hij streelt haar ego en krikt haar zelfvertrouwen op door te zeggen hoe mooi ze wel is met dat enorme lichaam van haar.
Hij is blij dat hij onmisbaar is voor iemand, dat hij een "unieke" relatie heeft.

Resultaat.
Zij blijft aankomen om hem gelukkig te houden met alle gezondheidsrisico's vandien.
Hij wordt diep ongelukkig wanneer ze - na een maagoperatie - terug begint af te vallen. Hun relatie stond ooit op het punt van springen, zegt ze, omwille van dat gewichtsverlies....
Hij zegt, nu blijkbaar nog steeds in de relatie... "ik heb het er moeilijk mee, dat ze niet meer totaal afhankelijk is van me"
Ook nog (en deze shockeerde me dus): "I miss the statistics"... de maten die hij nam van haar gigantische lichaamsdelen...

Heb ik het fout voor, of zit hier een vorm van psychose in?

381 kg.... mensenlief..... aan een "gemiddeld" gewicht van zo'n 65-70 kg per volwassen vrouw, is dat 5 tot 6 vrouwen ... allemaal verenigd in één übermensch...

Gina weegt naar verluidt nu nog 190 kg. De helft van haar topgewicht. Nog steeds even zwaar als 3 van haar leeftijdsgenoten.

(deze dame op het strand, gelooft u me vrij, is een magere gazelle, vergeleken bij de figuren die op het TV-scherm te zien waren.
Om alvast boze reacties te vermijden... Olijf LACHT NIET met deze of andere dames...!!!)

en nu redeneer ik nog heel even door.
Over voorkeuren, over wederzijdse afhankelijkheid...

Terwijl ik keek gisteravond, met een mix van ongeloof, medelijden, afkeer, ongezonde nieuwsgierigheid, ja misschien zelfs voyeurisme.... realiseerde ik me dat dit geen uitzonderlijk geval hoeft te zijn.

Hoevelen onder ons hebben hun levenspartner niet gekozen op basis van (wederzijdse) afhankelijkheid?
Ik denk even in het wilde weg...
Hij/zij redt het niet alleen in de grote boze buitenwereld. De partner rent van het kastje naar de muur om hem/haar zowel psychologisch al logistiek te ondersteunen.
Wat de partner ervoor terugkrijgt?
Minstens het geloof dat de wederhelft het niet zou redden zonder de steun. Dat deze relatie "uniek" is, precies omwille van die afhankelijkheid.
Wie is afhankelijk van wie, vraag ik me dan af...

En als laatste vraag... omdat ik het niet kan laten... omdat het regelmatig door m'n hoofd spookt... hoe "onvoorwaardelijk" is zo'n gevoel, los van alle uiterlijke schijn van zelfopoffering?