Die nieuw gevonden werklust doet goed, er is geen ontkennen aan.
Zelfs wanneer sommige dingen trager gaan dan verwacht, zelfs dan nòg doet het goed.
Iets met uiter- en innerlijke opkuis denk ik...
Mòet het dan gebeuren dat Olijf een rugzakje vastneemt, voor alle zekerheid nog eens in alle zakjes tast en een papiertje terugvindt van "toen"?
TIENtallen keren heb ik dat rugzakje gebruikt sinds "toen". Letterlijk tientallen keren in die bijna vier jaar die verstreken zijn. Het is m'n reisrugzakje, weekendrugzakje, wandelrugzakje... het all-round rugzakje mag je gerust zeggen.
Al die keren heb ik het geïnspecteerd vooraleer het opnieuw te vullen met het benodigde materiaal van de dag.
En slechts vandaag, uitgerekende vandààg, op de dag af 3 jaar sinds de ex besliste dat z'n keppe niet perfect genoeg was voor hem.... vind ik DIT.
 |
| Foto vandaag 2 juni 2011 Camping Rapallo: een nachtje kamperen in de voor de gelegenheid omgebouwde camionette. De eerste en enige vakantie die voorafging aan z'n periode van twijfel, die voorafging aan ons einde |
 |
| Foto "toen" 5 september 2007 Camping Rapallo Ontbijt vòòr vertrek. Wist ik toen veel???? |
Voor de eerste keer sinds "toen" had ik zelfs niet aan de datum gedàcht, verdorie nog es aan toe.
Zonder m'n onderzoekende hand in het rugzakje zou deze dag onopgemerkt zijn voorbij gegaan, althans wat m'n grootste verdriet betreft.
"Grootste verdriet?" hoor ik u denken... "... en je vader dan???"
OK, shame on me ... m'n lief verliezen heeft me langer en dieper geraakt dan ik ooit in woorden zal kunnen uitdrukken (hetgeen me, tussen haakjes, niet anders maakt dan alle andere mannen en vrouwen op deze wereld die tegen hun wil in hun relatie aan diggelen zagen gaan...).
Wat Olijf's volwassen privé-wereld betreft, is en blijft het m'n grootste verlies.
Papa zal altijd deel uitmaken van m'n leven én van m'n herinneringen én van m'n doen en laten.
Er gaat geen dàg voorbij zonder dat hij ergens in m'n hoofd opduikt. En dat is goed. Ik denk graag aan hem terug. Om wat hij voor mij en m'n familie betekend heeft. Over hem kan en màg ik praten.
Papa ging omdat z'n tijd was gekomen...
De ex... die heeft tot voor kort dagelijks deel uitgemaakt van m'n leven. Tot voor kort.
Er GING geen dag voorbij zonder dat hij ergens in m'n hoofd opdook. En dat was niet goed. Ik dacht aan hem terug... maar "graag" was niet het woord. Alles deed pijn. Iedere herinnering, zelfs een mooie, veroorzaakte radeloos verdriet omdat het er me alléén maar aan herinnerde dat die momenten verloren waren, nooit meer zouden terugkeren, niet met hèm. Over de ex... kon ik niet praten. Omdat niemand begreep (en wellicht terècht) waarom Olijf zò vast bleef hangen aan een man die haar overduidelijk niet wou, niet respecteerde en.... (andermans woorden, cliché maar misschien niet onwaar) niet waard was....
Op dagen dat je jezelf vertwijfeld afvraagt waarom je zèlf niet goed genoeg was, zijn waardeoordelen van anderen verloren energie... think about it. Het is u wellicht òòk al overkomen....
Hoe dan ook. Het papiertje uit het verleden was niet nodig vandaag. Ik had het liever niet gevonden.
Maar door een speling van het lot vond ik het wèl.
Ik zal maar denken dat dat voor een reden gebeurt.
Het is evenwel géén toeval dat ik het fotografeerde met Change op de achtergrond, want hoewel ù op dit moment waarschijnlijk zucht en denkt dat Olijf nog geen hààr veranderd is.... ach ja... u weet wel.
Pijn doet het soms nog wel. En 100% terug de oude - ik zei het onlangs nog - zal wellicht nooit meer gebeuren. Mensen laten nu eenmaal afdrukken achter op je ziel.
Tòch kijk ik gematigd hoopvol naar m'n toekomst.
Al was het maar omdat ik papa's handen zie wanneer ik werk aan m'n toekomstig huis.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten