Arrogantie

Even Olijf's andere kant tonen.

Picture this.

Olijf forceert een snelle boodschap. In één van de grote discountketens.
Het is pakweg een kwartiertje vòòr sluitingstijd en een winkeldame doorkruist de gangpaden met een megabezem.
U kent ze wel: de bezem der bezems, gemakkelijk 1 meter breed.

In "mijn" gangpad staat Olijf. Alleen. Heel even bezig met het teveel aan boodschappen in een leeg kartonnen doosje te proppen (ik had toch geen tasje nodig? Zou maar één, maximum twee dingetjes halen?)
Een heel gangpad voor Olijf alleen.... en de bezemdame.
Ze duwt het vuil van de dag voor zich uit.
En zegt:

"Mag ik efkes passeren madam?"

De twee en een halve vierkante decimeters die ik "bezette" moesten klaarblijkelijk NU geveegd worden.

Omdat ze nog zòveel gangpad te vegen had, vond ik haar vraag wat dom.
Nah jaaaa... "dom" niet echt. Maar getuigend van een dwarsheid die me niet lag.

"Ik ben dirèct weg sie" zei ik, zonder haar aan te kijken.
Welgeteld 3 seconden later was ik wat ik zei te zullen zijn: Weg.
Nog steeds zonder haar een blik waardig te gunnen.

"Dankuwel!" riep ze me na en haar toon had opmerkelijk weinig weg van oprecht contentement.
"Alstublieft!" antwoordde ik, al éven geërgerd als haar en meer dan een beetje arrogant.

En dat was dat.

Of hoe de ene dommigheid de andere uitlokt. En uitlokt. En uitlokt.

't zijn niet de woorden die tellen, maar de toon waarop je ze zegt.
Of niet soms?