Op zoek naar de maan

Overal lees en hoor ik over de maansverduistering vanavond.
En of we ze zullen zien.

Even zag het ernaar uit dat de avondlucht voldoende helder zou zijn voor dit fenomeen.
Maar de lucht verandert voortdurend.
Ik vraag me ook af of ik zin heb om die maan te gaan zoeken, want tot hiertoe hield ze zich netjes verborgen, wellicht achter de huizen.

Ik google Maanverduistering 2011 en kom hier terecht. Een beetje uitleg voor de liefhebbers.

Tijdens m'n googlemoment lees ik "indrukwekkend" en "maximum om 22u13".
Op m'n klok is het intussen 22u25... ik grabbel naar m'n foto-apparasie, zoek m'n autosleutels en ga op zoek naar een stukje horizon.
In mijn buurt is dat aan de Schelde, zelfs al is de horizon ook daar belemmerd door de bomen aan de overkant.

Aan de lichte zijde van de hemel zie ik waar de zon nog volop bezig is met ondergaan. Da's het Westen voor de leken.
Als de maan verduisterd wordt door de schaduw van de aarde, hoort ze in dit geval net aan de andere kant in de lucht te hangen, schat ik zo... maar ik zie nix.

Nix kan twee dingen betekenen...
OF ik ben getuige van de totale maansverduistering, in welk geval ik mezelf gelukkig mag prijzen
OF ik zie daadwerkelijk gewoon NIX omdat ik de verkeerde kant uitkijk, sluierwolken dit wonderlijk gebeuren verstoppen of de maan domweg nog ergens achter de bomen zit. Nix dus, in de strikste zin van het woord.

Een goede 20 minuten blijf ik m'n best doen aan de Scheldekaai om m'n eigenste stukje geschiedenis vast te leggen. 20 minuten absoluut nix.
Dat de maan niet te zien is, is intussen pijnlijk duidelijk. De reden waarom ontdek ik pas wanneer ik later thuiskom, maar daarover later meer.

Terwijl ik sfeervol en schrijlings over de oevers van de Schelde tuur, laat ik m'n gedachten nog even de vrije loop.
Over hoe adembenemend fantastisch het is dat ik zit te zoeken naar een hemellichaam dat per ongeluk in de schaduw van dees aard hangt te hangen... en wij met z'n 6 miljardjes daarop rondwandelen zonder er ooit af te donderen.
Over de schoonheid van de lucht, de wolken, het water.
Over de plotse snuif zeelucht die ik gewaar word... maar tis maar de Schelde potverdorie.
Over de vraag of dieren iets zouden voelen tijdens dit natuurfenomeen... en of weerwolven vandaag zich extra lekker voelen.
Over de opvallend windstille avond.. en of de zon, aarde en maan hier iets mee te maken hebben.
Over de regen en het onweer dat ons morgen voorspeld wordt. En de stilte NU voor de storm MORGEN.
Of m'n poging tot foto's straks iets zal hebben opgeleverd en of ik er op deze blog mee kan "scoren" (wat een onnozele vraag...)
en dat ik straks, wanneer ik thuis kom, eens verder zal lezen wat de maansverduisteringliefhebbers zoal te zeggen hebben.

In dit geval is de eclips echter niet optimaal voor een waarnemer in onze streken; het maximum vindt plaats rond het moment dat de Maan opkomt en de Zon ondergaat (tegen 22 uur). Hierdoor staat de Maan dus nog slechts laag boven de horizon, en bovendien is het nog behoorlijk licht. Naarmate het langzaam donker wordt, komt de Maan ook weer langzaam uit de schaduw van de Aarde tevoorschijn. De totaliteit eindigt kort na 23 uur, wanneer de Zon bij ons nog slechts 7° onder de horizon staat, en de Maan 6° erboven. Het einde van de verduistering in de kernschaduw is kort na middernacht. Zon en Maan staan dan respectievelijk 12° onder en 11° boven de horizon. Om de verduistering optimaal te volgen is een vrije blik naar het zuidoosten dus noodzakelijk.                                             

Ik begrijp meteen waarom ik zoveel moeite had om "iets" te zien. 't Is de schuld van hoeken en vrije blikken over zuidoostlijke horizonten potverdorie.
Ik troost me met de gedachte dat ik tenminste een deel van de tijd grosso modo in de juiste richting heb gekeken.
Als ik helemaal eerlijk moet zijn, vraag ik me nu af of ik het niet aan mezelf verplicht ben om - kompas in de hand - toch nog even wat te gaan doen rond middernacht... ergens in de buurt van een vrije horizon...
Driekwartier scheiden me van middernacht... decisions decisions...11° boven de horizon is niet veel...

Intussen heeft een FBvriendinnetje uit Italië een foto gepost met de uitroep "Eccola! La luna rossa!!!!" (Daar is ze! De rode maan!!!!!)
Of de foto de hare is of niet, kan ik u niet zeggen. Ik vermoed dat zij snel na het posten ervan terug naar het strand is gehold om samen met vrienden een calzone te eten bij een knetterend vuurtje onder het goedkeurend oog van la luna rossa.

Da's wat anders dan alleen naast je auto naar de overkant van de Schelde staren, niet?
Voor één enkele keer ben ik eens jaloers op de snel vallende avond in Italië. Op andere zomerdagen zou het ginds net zo lang licht mogen blijven als hier, vond ik altijd. Maar deze keer zijn ze dik in het voordeel.
Hun hòek zal ook veel gunstiger geweest zijn, stel ik me voor. Stelletje gelukzakken :)

(intussen antwoordde vriendinnetje dat het wel degelijk haar foto is, dat ze die nam vanop het dakterras en ze verontschuldigt zich voor de povere kwaliteit... Dit is sowieso beter dan de dikke vette noppes die Olijf te zien kreeg, troost ik haar :))

23u54... Olijf is nog eens gegaan en gekomen.
De maan liet zich zien en Olijf zette voor het eerst in de geschiedenis van haar foto-apparasie de digitale zoom ààn. Het strebertje in mij kwam boven.
Deze avond mocht niet voorbij gaan zonder bewijs, zij het dééls bewijs.

Wat ik hieruit leerde?
Dat ik eerder vanavond in de juiste richting keek.
Dat onze geografische positie me parten speelde.
Dat de maan een deugniet is.
En dat ik twee keer biezònder alleen stond aan de Scheldekaai in m'n gemeente. Ze zullen ergens anders hebben gezeten, onze plaatselijke amateurastrologen (of zijn het -nomen?)

En nu: wat fotomateriaal!

de verkeerde kant

de juiste kant

zomaar wat stoeferijtjes

boven de Nieuwe Scheldebrug: la luna met gewone zoom

uit ongezonde geldingsdrang: la luna met digitale zoom

Bijna zou ik vergeten... de eerste fotootjes van deze avond, toen ik me nog onbewust was van m'n wens om naar de lucht te turen.
M'n Lavendeltjes en de eerste dubbele klaproos in de tuin.