Het is soms moeilijk

Een mens doet z'n best om positief te zijn, enthousiast, levendig en altijd blij.
Hoe meer je daarin oefent, hoe gemakkelijker dat schijnt te worden. Zelfs wanneer het leven je niet àlles geeft wat je hebben wou.

Gisteren werd ik nog even verrast door een uitspraak van twee dames op het werk.
De laatste tijd  is er weer een verhoogde nood aan peppraatjes. Dat heeft bijzonder weinig te maken met het seizoen of het weer... gewoon toevalligheden. Veel mensen (lees "vrouwen" want mannen - in mijn branche - brommen gewoon wanneer het leven hen niet meezit... ze brommen, vloeken en gooien met dingen maar je moet hen niet vragen wat er scheelt... te ingewikkeld, leerde ik intussen :))... Veel mensen, dus, lopen met ditjes en datjes rond, groot en klein, waardoor hun leven ondersteboven lijkt te staan. En dan is Olijf de praatmuur.
Dat gaat me weer redelijk goed af, laat men me merken. Als men me zegt "het is spijtig dat je niet de hele week hìer werkt"... dan neem ik dat gewillig op als een compliment. Ego gestreeld, Olijf content.

Peptalks en Olijf dus. Het schijnt een vorm van positivisme uit te stralen en dat is fijn.
Vooral wanneer ik merk dat dames in kwestie nadien stilaan openbloeien en zich verder integreren in de bestaande groep. Het is niet makkelijk om als nieuweling in een groep anciens te worden opgenomen....

Gisteren - vraag me niet hoe het ter sprake kwam want ik weet het ècht niet meer - "ontdekten" twee dames dat Olijf ongepaard is in haar privé-leven. Ik ging ervan uit dat iedereen dat wist. Dat het algemene kennis was: Olijf, de eeuwige vrijgezel. ..... Niet dus.
"Oh, wij dachten dat je wel een gewèldige vriend moest hebben, zoals jij altijd loopt te lachen en iedereen wil motiveren".
Dat ik geef om onze mensen en het overigens (deel van) m'n tààk is om er zoveel mogelijk voor te zorgen dat ze zich goed voelen (want een gelukkig werknemer is een productieve werknemer) volstond niet als uitleg.

Het lijkt algemeen te worden aangenomen - "dus"- dat een alleenstaand individu onmogelijk blij door het leven kan stappen.
Mja... helemààl ongelijk kan ik hen niet geven.
Dat ze me drie en twee jaar geleden nog niet kenden, zeg ik hen. Dat het toen wel even anders was.
Maar dat een mens verder moet zonder ten onder te gaan. En dat lachen daarbij helpt.
Ik hoop dat ze het met die uitleg kunnen doen.
Het hòòrt niet dat ik als - ahum - "meerdere" m'n privé-leven tentoon spreid.
Spijtig soms, want met een flink deel van de meisjes op het werk kan ik het èrg goed vinden.
Een zéér occasioneel pintje na het werk is àlles wat ik kan en mag doen. Vermoedelijk ga ik zelfs dààrmee al stevig over de schreef....

Maar goed... Olijf's Ego lacht inwendig zeer zelfvoldaan om het front dat met succes wordt opgetrokken. Professionele missie geslaagd.

En dan volgt het weekend....
Zondag is mama-dag. Onveranderlijk sinds het overlijden van papa.
Al een goeie zes maanden wordt mama braafjes iedere zondag opgevangen door Olijf en/of de twee andere zussen. We hàdden nochtans gezegd dat het "zou kunnen" gebeuren dat er eens een weekend van tussen viel. Door omstandigheden.
Maar tot hiertoe hebben we de boel altijd netjes opgevangen.

Toegegeven, het wordt steeds "makkelijker" omdat mama het steeds beter doet, godzijdank...
Enkele moeilijke momenten daar gelaten, toont ze (gewild of ongewild?) dat de diepste put achter haar ligt.

Het nieuws dat de drie zussen gezamenlijk 2 weken afwezig zouden zijn omwille van zuurverdiende vakantie, had haar onlangs een klopje gegeven. 2 weken in onze wereld zijn er 4 in de hare.
VIER weken, herhaalde ze... ongeacht of we dat tegenspraken of niet.
VIER weken....(zucht)

Akkoord. Individueel nemen we ieder 3 weken. Maar omdat we een beetje schransen, moet mama ons niet méér dan 2 weken missen.
Tot Olijf vandaag zei dat volgend weekend - voor het eerst dit jaar, nota bene - niemand van ons drietjes de zondag met haar kon doorbrengen.

Het hek was van de dam.
"Allez, dan zijn het VIJF weken" zuchtte ze, de blik ten gronde gericht.
"Nee mama, het zijn er nog steeds TWEE... plus dat ene weekend. Het weekend dààrna kan ik je waarschijnlijk nog wel zien, voor ik op vakantie vertrek. En er zijn de weekdagen nog, òòk".
"VIJF weken"....

Het ongewenste schuldgevoel begon de kop op te steken.
Ik maakte haar duidelijk dat dat niet zou "pakken". Dat ik daar niet van hield. Dat we allemààl recht hebben op wat ontspanning met leeftijdsgenoten. Dat het niet onze tààk is om haar leven te leiden.
En dat ik al een heel jaar naar dit weekend had uitgekeken.

Vorig jaar maakte ik m'n eerste Koksijde Beach Latin Club mee. Salsa op het strand.
Het dansen was voorafgegaan door een heerlijke BBQ met salsa-maatjes en ik had er dànig van genoten. Zòdanig zelfs dat we daar en dan besloten om er in 2011 een heus kampeerweekend van te maken.
Maanden geleden maakte ik een FB-evennement aan om de vriendjes alvast warm te maken, en dat lukte aardig.
Enkele weken geleden begon Olijf met de motivationele mails. Deze week gevolgd door de organisatorische mails. Wie komt wanneer? Wie brengt wat mee? Vergeet je lakens en kussensloop niet. Dat soort dingen.
Ik kon het weekend bijna rùiken.

En dan komt moeder met the guilttrip.
De hele discussie (de véle discussies) daarover bespaar ik u.
Laat het volstaan om te zeggen dat - hoezeer ik het aangeprate schuldgevoel weiger te aanvaarden - ..... de taktiek pàkt.
De wrange bijsmaak is geschapen.
Het rotgevoel dat je jezelf amuseert terwijl je moeder miezerig zit weg te kwijnen tussen vreemden.

....
Op wie moet ik nu boos zijn?
Op moeder omwille van de manipulatie?
Of op mezelf omdat ik eraan toegeef?

Hoe dan ook....
ROT!

Olijf hoopt dat ze nooit zò wordt...