Jésuke Klimop

Ik bedoel het niet oneerbiedig, maar als ons Jesuke een beke een man van de wereld was, geloof ik dat hij Klimop minstens matig grappig zou hebben gevonden.
Dat de hedendaagse hoogwaardigheidsbekleders het maar minnetjes vinden, zal mij een worst wezen.
Balken en splinters denk ik dan maar snel.

Hoe dan ook... Jésuke Klimop = feestdag voor Jan en Alleman. Olijf incluis.
Toevallig valt deze week spaghettidag op donderdag, hetgeen betekent dat mama erbij kan zijn.

Na enkele kleine ergernissen (u hebt me nooit horen beweren dat ik het toonbeeld van perfectie ben...- brengen Olijf en Ma de namiddag door met gemoedelijke keuvelpartijtjes en een beetje persoonlijke verzorging (dingen die dochters met hun moeders doen op eenvoudige aanvraag).
Even later komt neef S erbij voor lesje Chemie. Hij doet het zéér goed deze keer. Tante Nanna hoopt dat hij op dit élan verder gaat. De examens staan voor de deur.

Even na vijven volgt het algemene apero-moment. Alle zussen en kinderen zijn gearriveerd en de avond kan van start gaan.
Zoals steeds, wordt er veel gepraat en gegesticuleerd. Mama is uitzonderlijk stil. Olijf maakt zich lichtjes zorgen.

Voor het eerst in jaren staan tijdstip, weer en logistiek toe dat er buiten kan worden gegeten.
De weerkundige zomer is begonnen, zegt Frank Deboosere en we zullen het geweten hebben. De zon blijft lekker lang in m'n tuintje hangen.
"Tuin", weet u intussen, mag met een dikke korrel zout worden genomen.
Zeg maar "achterplaats" ofzo... hoe dan ook... het is buiten, er staan stoelen, een tafel en zowaar enkele bloemen... en we kunnen al fresco eten.

Geen spaghettislingers vandaag. Olijf koos voor Orecchiette, een specialiteit uit Puglia.
Olijf, destijds nog maar een tiener, maakte ze in de zomer vèrs samen met haar Nonna. Pasta kneden, worstjes rollen, stukjes afsnijden en tenslotte over de duim afrollen. Zò, beste pastaliefhebber, worden Orecchiette gemaakt.

OLH's Orecchiette anno 2011 komen gewòòn uit de supermarkt. Nix zelfgemaakt. Gewoon een flinke portie nostalgie in een bord. Het is es wat anders.

Olijf is stil content met het zicht vanuit haar woonkamer.
"Zorg er eens voor dat jullie allemaal onherkenbaar zijn?" vraag ik met het fotoapparasie in de hand, "dan hoef ik zometeen niet te fotoshoppen".
Iedereen kijkt discreet weg. Gekiekt, gepiept. Déze kan erop zonder bewerkingen.

Enkele uren later is iedereen weg. Tafel opgeruimd, afwas gedaan, kinderen klaar voor bed.
En dan is het weer stil.

Al bij al? Een goede dag.
Geen perfecte, maar een goede.

Resten twee dingen. Deze blogpost afwerken en het beeld van mezelf drie jaar geleden aan het eind van m'n wereld uit m'n hoofd zetten.
Dat spookte een beetje teveel vandaag. Maar maakt u zich geen zorgen... het was een bééld. Het werd niet herbeleefd. En dàt alléén is al immens veel.