Donder en bliksem

Al dààààgen lang bereidde Frank ons erop voor. Na een bloedhete maandag stond ons een al even hete dinsdag te wachten maar dan eentje met donders, bliksems en hagelbollen zo groot als flink uit de kluiten gewassen knikkers.
Wagens niet in de buurt van bomen parkeren, goeie raad, stevige voorbereiding op wat klaarblijkelijk de storm van het jaar moest worden.

Na een nacht mét ventilator en - gelukkig - ongestoorde rust, keek ik naar buiten.
De zon was er nog, zij het nevelig. De bomen en hun blaadjes stonden stokstijfstil.
De stilte voor de storm? vroeg ik me af.

Snel nam ik enkele kiekjes van het tuintje.

Schaduw op muur = zon in de lucht

weer een paar nieuwe papavers erbij sinds enkele dagen geleden.
Helaas houden ze't niet in de regen...

Een half uurtje later begon de hemel wat donkerder te worden. Bomen kwamen onrustig in beweging.
"NU gaan we't krijgen" dacht ik.
Net vòòr ik naar het werk vertrok, begon het te regenen. Ik was overtuigd van het aanstormend onheil.



Vandaag reed ik - net als iedere dinsdag - richting Westen. Minder dan vroeger, maar nog stééds, zou ik dolgraag doorrijden naar 't Zeetje, maar ik weet dat dat niet meer wenselijk is.
Onderweg bleef de lucht maar veranderen. Nu eens donker, dan weer blauw...-ig.

Bij aankomst bleken de straten nog droog, hier had het niet geregend.... tot nèt nadat ik de voordeur achter me sloot... en wéér regende het.

"NU gaan we't krijgen" dacht ik.
En het hield weer op.

Rond de middag was de zon er opnieuw. And she was back with a vengeance!
Pòk-ke-héét.

"Na de middag zou het pas écht beginnen" had Frank nog bijgestuurd.
Maar er kwam maar nix. Gewoon heet, bloedheet.

"Ok, vanavond dan" zei ik tegen mezelf. "Met zo'n weer MOET het wel onweren in een land als het onze. Kàn niet anders".

En inderdaad... op weg naar huis zag ik alweer een donkergrijze lucht in het Westen die oprukte naar het Oosten. Zou ik hem voorblijven, de storm?
Ik bleef hem voor. Had zelfs nog tijd gehad om er twee boodschapjes tussenin te wurmen. En nòg de storm voorblijven... wat een prestatie :)

Bewijs: net na de boodschappen -> Grijs maar nog steeds .... juist ja... HEET :)

Eens thuis duurde het niet lang vooraleer het plots donker werd.
Pakweg 19u en het leek bijna nacht.

"NU gaan we't krijgen" dacht ik.
Ik zette me schrap. Voelde me lichtjes schuldig omdat ik de PC, ondanks m'n voornemen tot voorzichtigheid, tòch opnieuw in het stopcontact had gestoken.
"Straks wordt dat ding kapotgefulmineerd"
Een verbliksemde TV was me al twee keer overkomen vroeger. Dus hoe kon ik zo dom zijn?

Het regende wat, het donkerde wat. Het rommelde zelfs wat én in de verte had ik een paar bliksemschichten gezien.
In Antwerpen "deed" het lelijk, zei vriendin B aan de telefoon.
Tja... ik hoorde dat het 20 km verderop lelijk deed... maar thuis had ik geluk.

Het is intussen 21u30. Het ergste lijkt voorbij. De lucht is afgekoeld.
Het is terug lichter buiten. De nacht duurde kort.
M'n ramen staan weer open.

De vogeltjes fluiten weer en in de verte hoor ik zowaar gejoel van kinderen... wat zouden die in godsnaam lopen doen door de nattigheid?

Hoewel.... toen IK kind was, vond ik regenplasjes bijzonder leuk... dus yep, ik begrijp hen wel :)

Ik zei het al: papavers houden het niet in de regen.

We gaan het niet meer krijgen... of ik zou me moeten vergissen.