Er zijn van die tijden dat een mens veel zit en denkt. Bij Olijf gebeurt dat onder andere in de wagen. Minstens 2 keer per week heb ik ruwweg 3 kwartier nodig om naar het werk te rijden.
Muziek of radioprogramma's houden me bezig... tot m'n geest afdwaalt.
En denkt.
Wat heeft me gemaakt? Niet wie maar wat?
Hoe komt het dat Olijf is wie ze is?... of denkt dat ze is?
En dan begint het...
Wanneer je je "van nature" lekker voelt, overloop je automatisch alle mooie dingen die je leven hebben bepaald.
Anderzijds... wanneer het lekkere gevoel zoek is, kruipen de minder mooie momenten binnen.
De kunst is om ook in de donkerder tijden het mooie méé te herinneren. En da's niet altijd even evident, laat ons wel wezen.
Dat Olijf vaak zwalpt tussen het ene en het andere, zal u intussen wel al weten.
Omdat ik niet heb wat ik het graagste graagst ter wereld zou hebben, helt de balans vaker dan me lief is naar de eerder donkere kant. Onfijne herinneringen dringen zich dan op.
In een poging tot amateuristische zelftherapie en in de naam van eerlijkheid, dringt zich een lijstje op.
Vooreerst... Olijf heeft onmételijk veel sjanse gehad. Werken met, kijken en luisteren naar de mensen waarmee ik werk, leert me dat.
Ouders die geen moeite teveel vonden om de dochters een volledige ontwikkeling te gunnen.
Stabiliteit.
Zussen die - ondanks de jeugdakkefietjes - ware steunpilaren waren... vrienden komen en gaan, of je dat nu wil of niet... en nog méér zo met de liefjes.
Yep, Olijf heeft hoeresjans gehad, wees daar maar zeker van.
"Graag zien" heb ik dus vooral van thuis uit meegekregen. En van een handvol vrienden die met grote en kleine gebaren hun affectie tonen.
Waarom "graag zien" dus zo belangrijk is voor Olijf, is bij deze meteen opgelost.
Wat IK graag wil achterhalen, is waar m'n duistere kantjes vandaan komen. Het zijn de kantjes waar ik niet bijzonder veel van hou. De kantjes die zich (in sommige gevallen) vaker laten zien naarmate ik ouder word.
M'n zelfanalyse - besef ik ten volste - is verre van volledig.
Maar ik overloop.
Onder de heren die in m'n leven de grootste betekenis hebben gehad (behalve m'n vader en een zeer beperkte groep man-friends) ontdek ik één grote gemene deler: Olijf was altijd gewéldig... mààr...
Toegewijd maar opvliegend.
Lief maar te oud.
Niet onknap maar een te uitgesproken mening.
Interessant maar te Belgisch.
Interessant maar te Italiaans.
OK maar te dik.
Intelligent maar niet vrouwelijk genoeg.
Avontuurlijk maar te impulsief.
Vlot maar te tam.
Tof maar je zus is toffer...
Ik heb daar altijd genoegen mee genomen.
"Niemand is perfect" dacht ik, dus dat er altijd een "maar" aan te pas kwam, leek me niet meer dan normaal. Kans om mezelf bij te schaven, meende ik.
Alleen...
Hoe meer ik schaafde, hoe minder respect ik kreeg.
Hoe meer ik mezelf probeerde te "verbeteren", hoe meer "maars" er leken te komen....
Op zeker punt gaat iederéén nadenken, zelfs een verandergewillige Olijf.
Hoe kómt het toch dat ik nooit simply perfect ben voor de man die tenMINSTE voor énige tijd moeite doet om m'n aandacht te winnen???
Hoe kómt het, potverdorie, dat sommige mensen hun eigen abominàbele zelf mogen zijn en daarbij non-stop kunnen rekenen op onverdroten ridders op witte paarden die maar NIET willen opgeven?
M'n verstand is daar soms te klein voor.
Maar ik WIL het te weten komen. Op z'n minst waaróm ik nooit quite good enough ben. Of dat denk te zijn...
Neen, ik geloof niet dat de perfecte koppels elkaar zonder kritische blik bekijken.
Ik wéét dat niemand perfect is. En dat niemand na 20 jaar huwelijk blind blijft voor de foutjes van de partner.
Wat ik óók weet, is dat de paartjes die IK ken en die na 20 jaren nog steeds harmonieus bij elkaar zijn, een twinkel in hun ogen hebben wanneer ze glimlachend toegeven te weten dat hun partner niet uit de Vogue komt... het is de twinkel die telt.
Die zegt mij "OK, het is een sloddervos maar ik hou van haar"
of "Die paar extra kilootjes maken dat ik méér heb om van te houden"
en "We ruziën soms maar voor mij is er geen betere".
Noem me gek,
verklaar me zot
maar dàt
zou ik óók graag aan den lijve ondervinden.
"Het kan niet missen dat mannen niets van jou willen weten" heb ik één keer te vaak gehoord.
"Denk maar niet dat ik Nederlands ga leren"... ook een mooie.
"Italiaans is mij te moeilijk en ik kan er toch nix mee aanvangen"... beste derde plaats.
WEL érg gemakkelijk om met Olijf goedkoop op vakantie te gaan, dàt wel...
Maar de taal leren zodat Olijf niet eeuwig als vertaler moet optreden? Ho maar!
Het wél vanzelfsprekend vinden dat Olijf met gevijnsde interesse de vele gevonden computerprogrammaatjes op bewonderende Oh's en Ah's onthaalt... in plaats van een gezellig cinemaatje mee te pikken...
Het "normaal" vinden dat publiek handjes houden of eender welke andere publieke uiting van affectie afgewezen wordt want "de mensen hoeven niet te weten dat wij bij elkaar zijn"....
Kan u gelóven dat Olijf dat slikte????
Ik heb er zélf moeite mee om het te geloven.
Vandaag maakt die gedachte me WOEST. En verdrietig. En opstandig.
Omdat ik ervan overtuigd ben dat ik beter verdien.
Iemand bij toeval ontmoeten die er hetzelfde over denkt... da's een andere zaak....
En er nog in geloven... ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten