Man gezocht :)

Vrijdagochtend 29 april

Olijf is wakker... veel te vroeg.

Gisteravond zocht ik de bedstede nóg maar eens véél te vroeg op

en hoewel voldoende slaap niet ongezond is, heeft het vervelende bijwerkingen: vanochtend werd ik wakker om 5 uur.

Een ietwat vreemde gedachte wilde me maar niet loslaten.

Het gasvuur, het oude ouderlijke gasvuur om heel precies te zijn. Een goeie ouwe (intussen bijna antieke) Nestor Martin.

M'n hele leven heb ik dat gasvuur gekend.

Het stond in de keuken van m'n ouders. Zo'n twintig jaar geleden wisselden ze het in voor een nieuwer model, maar om één of andere reden werd het oude niet van de hand gedaan. Wààr het precies heen ging, herinner ik me niet, maar bizar genoeg vond het z'n weg terug naar mij toen ik in m'n huidige huis ging wonen.

Vorig jaar kocht ik me iets nieuws, zoals de trouwe lezer zich misschien nog herinnert.

De Nestor verdween "even" in mijn garage. Ik zou zien of ik het nog van de hand kon doen.

...

Even was - ik had het moeten weten - te interpreteren op z'n Olijfs... voor onbepaalde, maar bijna zeker lànge, tijd.

Rien ne plus définitif que le provisoir schoot me nog even door het hoofd.

Een hele zomer stond het pal midden in de garage. Met heel veel moeite had ik het daar helemaal op m'n eentje heen gekregen.

In de winter wilde ik m'n auto terug een schuilplaats geven en sleurde ik Nestor weer "even" terug de tuin in. Netjes overdekt met een plastic hoes ... en ik zou het ten gepaste tijde wel verwijderen....

Alweer even...

Om 5 uur vanochtend schoot Nestor m'n hoofd binnen.

"Wèg moet-ie, en wel vandààg!"

In m'n hoofd zag ik mezelf sleuren en trekken aan het fornuis, van de tuin in de garage naar de auto en uiteindelijk IN de auto.

Enkele keren draaide ik me om. Vijf uur in de ochtend is een belachelijk uur om met zulke gedachten te spelen. "Draai je om en slaap verder" zei ik tegen mezelf.

Maar Nestor bleef: van de tuin in de garage naar de auto en IN de auto.

Rond zessen gaf ik de strijd op. Dons met een zwier van me afgegooid, slaapprut uit de ogen gewreven en werkplunje aan.

Olijf begon te sleuren.

Van de tuin in de garage.

Van de garage naar de auto.

....

Er was iets mis met m'n scenario... tot ààn de auto was redelijk vlot gegaan.

IN de auto... dat kon ik niet alleen.

Ik hèb in m'n tijd nochtans al huzarenstukjes gedaan. Tours de force waar ik nadien (vaak met half gebroken rug) met trots op terugkeek.

Een mens wordt ouder, moet ik nu toegeven... de wil ís er nog wel maar  de grip wordt zwakker, ... samen met de rug en alle spieren die in dit geval moeten meewerken.

Misschien had ik het enkele jaren óók niet gekund maar dat maakte m'n rekening vandaag niet.

Nestor stond aan m'n auto en ik zou verdómd wezen als hij terug in de garage moest.

Denk denk denk... wie ken ik hier in m'n buurt die mij kan helpen?

In sneltempo overliep ik de mogelijkheden.

Achterbuur is van het hoogwaardigheidbeklederstype (of daar wil hij althans voor doorgaan). Met z'n driedelig pak zag ik hem z'n handen niet vuilmaken. Olijf zou overigens liever doodvallen dan hèm om een gunst te vragen.

Buur met mooie tuin is gepensioneerd en ook eerder gedistingeerd... nope... afgeschreven.

Overbuur 1 is een lieve man maar ziet eruit alsof hij een zeer zwakke rug heeft. Nee dus.

Overbuur 2 zit in de bouw.... hmmmmm... idee :)

Intussen was het ruim halfzeven. Zou overbuur 2 al wakker zijn? Moeten die bouwvakkers niet voor dag en dauw op pad?

In m'n straat zag ik z'n pickuptruck nog staan. Hij was dus nog thuis.

Olijf ging verder met haar missie, die er op dit punt uit bestond om nonchalant op de loer te gaan staan tot de gordijnen aan de overkant open gingen.

Nonchalant loeren in de ochtend doe je overigens zó: als een halvegare op een ontieglijk uur onkruid wieden in je voortuin.... :)

Zodra het moment dààr was, trok ik m'n stoute schoenen aan en klopte zachtjes op de voordeur. Deurbel leek me op dat moment nog niet gepast. Wie wil nu om kwart voor zeven de deur horen rinkelen?

Buurvrouw, ook voorzien van slaapprut, kwam open doen. Of haar man het erg zou vinden om me straks, vooraleer weg te rijden, even met het fornuis te helpen.

Mevrouw beloofde in haar man's plaats dat hij dat wel even zou flikken.

Heerlijk soms om te zien hoe koppels zodanig vergroeid geraken dat ze beloften maken in andermans naam.

Halfacht: buurman belt aan, Olijf snelt naar buiten en naar de auto.

Minder dan een halve minuut. Vijftien seconden schat ik eigenlijk. Zo lang duurde het om met z'n tweetjes Nestor te rusten te leggen in m'n wagen.

Kijk...

een vrouw heeft een man nodig. Op z'n minst SOMS.

Al was het maar om zware gewichten te verslepen :)

Straks op het werk heb ik wel 4 mannen om me te helpen. Olijf zal niet eens haar handen uit de mouwen moeten halen...

RIP Nestor....